Ένας διορισμός, η εργαλειοποίηση των Ανεξάρτητων και η α λα καρτ στάση των κομμάτων

Ένα από τα σοβαρά ζητήματα που αναδείχθηκαν κυρίως κατά τη δεύτερη πενταετία της διακυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη, ήταν αυτό της εργαλειοποίησης ανεξάρτητων θεσμών. Είτε υπέρ, είτε κατά της Κυβέρνησης, το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, επιχείρησε να εργαλειοποίησει ανεξάρτητους θεσμούς και να στηρίξει πάνω τους, την υπεράσπιση των θέσεων του, με στόχο να κερδίσει, μέσα από τους θεσμούς, είτε την εύνοια τους εκεί και όπου πρακτικά οι θεσμοί είχαν την εξουσία, είτε την εύνοια της κοινωνίας.

Τέτοιες περιπτώσεις, είναι ο διορισμός δύο πρώην υπουργών στις θέσεις του Γενικού και Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, όπου τόσο η αντιπολίτευση όσο και η κοινωνία, εκεί και όπου ήταν δικαιολογημένο, επανάφεραν το ζήτημα της ανεξαρτησίας τους. Ακόμα κι αν οι αποφάσεις του Γιώργου Σαββίδη και Σάββα Αγγελίδη, ήταν αλάνθαστες για τους πιο καλόπιστούς, το γεγονός ότι προηγουμένως είχαν υπηρετήσει ως υπουργοί της Κυβέρνησης, δημιουργούσε καχυποψία και διαχρονικά σε κάθε τους απόφαση, ορθά ή λανθασμένα, δινόταν και μια πολιτική ερμηνεία, αντί νομική.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ξεκαθαρίζει ο Αιμιλιανίδης-«Δεν μπορεί να προσληφθεί γραμματειακό προσωπικό έξω από τις διαδικασίες»

Ανάλογο παράδειγμα είναι αυτό του Γενικού Ελεγκτή, Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Ο κ. Μιχαηλίδης, παρά το γεγονός ότι διορίστηκε από τον Νίκο Αναστασιάδη, εξ αρχής είχε δείξει τα δόντια του. Δεν κρύφτηκε πίσω από τον διορισμό του, βγήκε μπροστά, διαφώνησε, ήρθε σε ρήξη με όλους σχεδόν τους υπουργούς των Κυβερνήσεων Αναστασιάδη. Καταδίκασε τα κακώς έχοντα, προέβη σε υποδείξεις, ενώ ουκ ολίγες φορές κατηγορήθηκε ότι υπερέβη τις εξουσίες τους. Για αυτό το τελευταίο άλλωστε, το Προεδρικό, διέρρεε για αρκετό καιρό ότι θα προσέφευγε και στο Ανώτατο Δικαστήριο για την παύση του. Η στάση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, τον μετέτρεψε σε κόκκινο πανί για το κυβερνών κόμμα και ταυτόχρονα σε σημαία για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως για το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ.

Η υπόθεση των διαβατηρίων, βέβαια, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, αφού δημιούργησε μια άνευ προηγουμένου ρήξη μεταξύ δύο κορυφαίων θεσμών, του Γενικού Εισαγγελέα και του Γενικού Ελεγκτή. Ήταν τότε που το ΔΗΚΟ εκβιαστικά έθεσε το θέμα της παράδοσης των φακέλων για τις πολιτογραφήσεις στον Γενικό Ελεγκτή, αλλιώς θα καταψήφισε τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό είχε ως απότοκο να δημιουργηθεί ένα πολιτικό αδιέξοδο, με τον ΔΗΣΥ και την Κυβέρνηση από τη μια να εκδίδουν επίσημες ανακοινώσεις, στις οποίες υποδείκνυαν πως ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης στα νιάτα του υπήρξε μέλος ή στέλεχος της φοιτητικής οργάνωσης του ΔΗΚΟ και για αυτό μετατράπηκε το αίτημα του για παράδοση των φακέλων από το ΥΠΕΣ σε πολιτικό κι από την άλλη το ΔΗΚΟ να κατηγορεί την Κυβέρνηση και τον ΔΗΣΥ, ως τους πιο διεφθαρμένους που κυβέρνησαν ποτέ τη χώρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η γυναίκα του Καίσαρα, η 19χρονη σύμβουλος του Υφυπουργού και η επίκληση της νομιμότητας

Ο προϋπολογισμός καταψηφίστηκε, το πολιτικό θερμόμετρο ανέβηκε στα ύψη, το κλίμα ήταν πέρα για πέρα τοξικό και έτσι παρέμεινε μέχρι τη στιγμή που το ΔΗΚΟ αντιλήφθηκε πως η τεχνητή ένταση που δημιούργησε, ήταν ένας από τους λόγους για το κακό αποτέλεσμα των βουλευτικών του 2021.

Τα χρόνια πέρασαν, ο κύκλος της Κυβέρνησης Αναστασιάδης ολοκληρώθηκε και οι πολίτες έταξαν τον ΔΗΣΥ στην αντιπολίτευση και το ΔΗΚΟ στην Κυβέρνηση, υπό την προεδρία του Νίκου Χριστοδουλίδη. Αυτό, αυτομάτως μετέτρεψε το ΔΗΚΟ από επικριτή της Κυβέρνησης σε σύμμαχο του και παράλληλα τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη σε ελεγκτή των αποφάσεων της κυβέρνησης που στηρίζει το κόμμα του Νικόλα Παπαδόπουλου.

Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα για τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη να αποδείξει πως πίσω από τις αποφάσεις, τις εκθέσεις, τις υποδείξεις και τις παρατηρήσεις του, δεν υπήρξε πολιτικό κίνητρο, παρά μόνο η υποχρέωση του να υπηρετήσει τον θεσμό που διοικεί.

Με το καλημέρα της νέας Κυβέρνησης, η περίπτωση της 19χρονης που διορίστηκε ως σύμβουλος ή γραμματέας στο Υφυπουργείου Τουρισμού, ήταν μια ευκαιρία για να δείξει τις προθέσεις του. Και τις έδειξε, με δύο ανακοινώσεις, έκανε ξεκάθαρα λόγο πρόδηλα παράνομη και καταχρηστική απόφαση, παραπέμποντας και στη γνωστή υπόθεση των τεσσάρων συνεργάτιδων του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, στην οποία οι ρόλοι των κομμάτων ήταν αντίθετοι. Από τη μια, δηλαδή ο ΔΗΣΥ, είχε ρόλο υπερασπιστή των κυβερνητικών αποφάσεων και επέκρινε τον Ελεγκτή και από την άλλη το ΔΗΚΟ, έκανε σημαία διαφθοράς τις υποδείξεις του Ελεγκτή και επέκρινε την Κυβέρνηση.

Το γεγονός εξάλλου, ότι το ΔΗΚΟ δεν τοποθετήθηκε επίσημα για το θέμα με ανακοίνωση, αποτελεί από μόνο του, ως μια σιωπηρή αποδοχή της κατάστασης, αφού σε αντίθετη περίπτωση, όπως μας συνήθισε δηλαδή τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο θα εξέδιδε ανακοινώσεις, βασιζόμενος στα όσα αναφέρει ο Ελεγκτής, αλλά θα το μετέτρεπε σε μείζον ζήτημα. Για την ιστορία πάντως, υπήρξε τοποθέτηση από τον βουλευτή Αμμοχώστου του κόμματος, Χρίστο Σενέκκη, ο οποίος κατηγόρησε τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, ότι ασελγούν επί της προσωπικότητας μιας νέας κοπέλας για μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Κάτι, βέβαια, που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, για να είμαστε δίκαιοι, όταν στη θέση της νεαρής, ήταν οι τέσσερις συνεργάτιδες του Νίκου Αναστασιάδη.

Συγκεκριμένα έγραψε ο κ. Σενέκκης: «Οι κομματικοί μηχανισμοί ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ασελγούν επί της προσωπικότητας μιας νέας κοπέλας, για να εξυπηρετήσουν πρόσκαιρες μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Γιατί στην Κύπρο μπορείς να τα παίρνεις από τη FOCUS του Βγενόπουλου, να κλέβεις εκατομμύρια ευρώ από το ταμείο προνοίας των υπαλλήλων της CYTA, τα οποία κατέληξαν σε κομματικά ταμεία και σωματεία (βλ. σκάνδαλο Δρομολαξιάς), και να παίρνεις "εισφορές" δεκάδων χιλιάδων ευρώ από απατεώνες, που ήθελαν τη στήριξη της κυβερνητικής παράταξης για να πάρουν "χρυσά διαβατήρια", αλλά είναι "εγκληματικό" να διοριστείς αν είσαι 19 χρονών...».

Το σίγουρο πάντως, είναι πως οι καιροί άλλαξαν. Το ΔΗΚΟ ένιωσε την ανάγκη να στηρίξει την απόφαση της Κυβέρνησης, η οποία σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, λήφθηκε σε επίπεδο Προεδρικού και ο ΔΗΣΥ εξέδωσε επικριτική ανακοίνωση για τον διορισμό. Άλλαξε η Κυβέρνηση, άλλαξαν και οι συμμαχίες… Κι αυτό το συμπέρασμα, απλά επιβεβαιώνει πως το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο, όχι μόνο συμπεριφέρεται α λα καρτ, όχι μόνο έχει μοναδική έννοια να επιβιώσει εις βάρος των υπολοίπων, αλλά και πως χωρίς δεύτερη σκέψη, εργαλειοποίει τους ανεξάρτητους θεσμούς και τους χρησιμοποιεί, όπως θέλει και όταν το συμφέρει.