«Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν να δώσουν καν πρωϊνό στα παιδιά τους»

«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η κατάσταση είναι δυσάρεστη. Υπάρχει πάρα πολλής κόσμος που στερείται τα αναγκαία. Υπάρχουν οικογένειες, που δεν έχουν να δώσουν καν πρωϊνό, στα παιδιά τους, πριν πάνε στο σχολείο. Οι γονείς, στηρίζονται στο γεγονός ότι θα δώσει στα παιδιά τους ένα σάντουιτς ο Σύνδεσμος Γονέων, από την καντίνα. Είναι πολύ τραγικό αυτό. Υπάρχουν πολλές οικογένειες που δεν θα κάνουν Πάσχα…».

Ίσως να είναι και πολύ φτωχές οι λέξεις για να μπορέσει να περιγραφεί η τραγική κατάσταση που βρίσκονται αρκετές οικογένειες. Οικογένειες, που βιώνουν τον δικό τους Γολγοθά και η κάθε μέρα που περνά, να είναι ακόμη πιο δύσκολη. Το να μην μπορείς να προσφέρεις στο ίδιο σου το παιδί τα απαραίτητα και ένα πιάτο φαγητό, ίσως και να είναι και η μεγαλύτερη γροθιά στο στομάχι για κάθε γονέα. Και όμως, υπάρχουν αυτές οι οικογένειες ανάμεσά μας, που ίσως και να βρίσκονται ακόμη και στο διπλανό μας σπίτι. Μα όταν κλείσει η πόρτα της οικίας, κανείς δεν ξέρει τι βιώνει η κάθε οικογένεια πίσω από αυτή.

Φτώχια, άγχος, πίεση… Αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που βιώνουν αρκετοί γονείς, σε μια προσπάθεια που καταβάλλουν καθημερινώς για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, σε υγιείς συνθήκες και σε κανονικές συνθήκες φυσικά, όπως μεγαλώνουν και τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου. Μα όταν δεν έχεις την οικονομική άνεση για να το πράξεις αυτό, τότε τα πράγματα στενεύουν και γίνονται ακόμη δυσκολότερα.

Την τραγική κατάσταση που βρίσκονται αρκετοί συμπολίτες μας, βλέπει καθημερινώς το Κέντρο Παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών και η Κίτρινη Γραμμή, όπου και θα αποταθούν κοντά τους αρκετές οικογένειες για να ζητήσουν στήριξη και παροχή των απαραίτητων υλικών αγαθών, ώστε να έχουν τουλάχιστον, κάποια προϊόντα στο σπίτι τους, για να μπορέσουν απλά να ζήσουν.

Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν και αρκετές άλλες τόσες οικογένειες, που δυστυχώς, ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια. Και δεν το κάνουν, γιατί δεν θέλουν να κάνουν, ή να φαίνονται ότι κάνουν ελεημοσύνη, αφού θεωρούν ότι έχουν και μια αξιοπρέπεια στην κοινωνία και ας μην έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι τους. Αυτές οι οικογένειες, είναι οικογένειες που έχουν και τη μεγαλύτερη ανάγκη, ανέφερε φανερά προβληματισμένη στον REPORTER, η συντονίστρια του Κέντρου Παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών, Αγγελίνα Φούρναρη.

Πολλές φορές, εξήγησε, «έρχεται κόσμος κοντά μας, που δεν είναι για τον ίδιο που ζητά βοήθεια. Έρχονται και μας λένε ότι είναι για ένα συγγενή τους, ένα γείτονα τους, ένα γνωστό τους. Μέσα σε όλη αυτή την τραγικότητα της κατάστασης, βλέπουμε ότι εξακολουθεί να υπάρχει η αλληλεγγύη όμως. Δεν σταμάτησε ο Κύπριος να είναι αλληλέγγυος προς τον γείτονά του και τον συνάνθρωπό του που έχει ανάγκη. Είναι κάτι που μας δίνει κουράγιο και θάρρος, καθώς φαίνεται ότι ο Κύπριος εξακολουθεί να νοιάζεται για τον διπλανό του και δεν είναι απαθής, μπροστά σε όσα συμβαίνουν».

Μάλιστα, ακόμη και τη μέρα που συνομιλήσαμε με την κα. Φούρναρη, είχαν βρει έξω από την πόρτα που στεγάζεται το Κέντρο, πέντε σακούλες με προϊόντα από σούπερμαρκετ, χωρίς να γνωρίζουν ποιος τα άφησε. «Είναι εθελοντές που έρχονται συχνά και προσφέρουν βοήθεια, χωρίς να θέλουν να φαίνονται καν οι ίδιοι. Έτυχε επίσης να βρούμε μέχρι και λεφτά μέσα σε φάκελο κάτω από την πόρτα μας, χωρίς στοιχεία. Δεν έχουμε γίνει τόσο απαθής ως κοινωνία και είναι κάτι που δείχνει μια μικρή αισιοδοξία μέσα στην τραγικότητά μας. Ακόμη ο κόσμος νοιάζεται».

Χιλιάδες οι ανάγκες άπορων οικογενειών κάθε μήνα

Χιλιάδες είναι οι άπορες οικογένειες που έχουν ανάγκες και βοηθά κάθε μήνα η Κίτρινη Γραμμή, με την παροχή διαφόρων υλικών αγαθών. «Δυστυχώς, η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει κρίσιμη. Φαίνεται ότι μετά από μια υγειονομική κρίση που είχαμε με τον κορωνοϊό, τώρα έχουμε περάσει σε μια οικονομική κρίση λόγω του πληθωρισμού των τιμών, λόγω της αύξησης των ενοικίων ειδικότερα στη Λεμεσό, κάτι που αναγκάζει τον κόσμο να ξοδεύει σχεδόν όλο του το εισόδημα που έχει κάθε μήνα, στην πληρωμή των ενοικίων. Επίσης, τα κόκκινα δάνεια που έχουν πάρα πολλές οικογένειες, τις κάνουν να αντιμετωπίζουν μια ιδιαίτερα φορτική και πιεστική οικονομική πίεση στο σπίτι. Αυτοί, είναι μόνο μερικοί παράγοντες που συντηρούν ακόμα την ανάγκη, για να ετοιμάζουμε πακέτα στην Κίτρινη Γραμμή και να κάνουμε μηνιαίες παραδόσεις».

Όσον αφορά τον αριθμό των αναγκών, αυτός φαίνεται να μην έχει πέσει κάτω από 1.000 μηνιαίως, τον τελευταία χρόνο. «Κάθε μήνα, εξυπηρετούμε περίπου γύρω στις 1.100 οικογένειες που έχουν ανάγκες, με εξαίρεση τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, που θα επικοινωνήσουν μαζί μας τα σχολεία και ο αριθμός αυτός θα φθάσει τα 1.500. Τις προηγούμενες γιορτές, είχαμε δώσει 1.600 πακέτα, λόγω του ότι είχαν επικοινωνήσει μαζί μας από σχολεία και τα 500 πακέτα, ήταν σε άπορους μαθητές σε διάφορα σχολεία της Λεμεσού».

Για το Πάσχα που φθάνει σε μόλις μερικές ημέρες, υπάρχουν ήδη 400 μαθητές που χρειάζονται στήριξη από διάφορα σχολεία της Λεμεσού. Αυτό το γεγονός, λέει προβληματισμένη η κα. Φούρναρη, «πρέπει πρώτα να ανησυχήσει το ίδιο το κράτος και μετά την ίδια την κοινωνία. Καθώς το ερώτημα που τίθεται, είναι το πού βρίσκεται το κράτος προνοίας για να στηρίξει αυτά τα παιδιά; Επιπλέον, πρέπει να μας ανησυχήσει σαν κοινωνία, για το πού οδεύουμε; Δεν γίνεται να υπάρχουν ενοίκια σήμερα, που αγγίζουν τα 1.200 ευρώ. Πώς θα μπορέσει μια οικογένεια που λαμβάνει τους κατώτατους μισθούς να νοικιάζει με τέτοιο κόστος, τι θα περισσέψει και να πρέπει να ζήσει κιόλας; Έτσι, με αυτή την κατάσταση, αρκετές οικογένειες είναι αναγκασμένες να αποταθούν είτε στην Κίτρινη Γραμμή, είτε στο Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου, είτε στον Ερυθρό Σταυρό».

Το προφίλ αυτών ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια, φαίνεται να είναι κυρίως άτομα που βρίσκονται υπό το καθεστώς αιτητή ασύλου, είτε είναι πρόσφυγες, είτε είναι άτομα που περιμένουν να εγκριθεί το επίδομά τους από Γραφείο Ευημερίας. «Είναι άνθρωποι που τους έχουν σταματήσει το επίδομά τους, γιατί πρέπει να επαναξιολογήσουν την κατάστασή τους, είναι άτομα των οποίων τα δάνειά τους έφεραν σε τέτοιο σημείο που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τον μισθό που έχουν. Ο πολίτης σήμερα, αισθάνεται μια συνεχή πίεση από παντού. Είτε αυτή είναι οικονομική, είτε είναι πίεση από την τράπεζα, είτε είναι πίεση από τις ανάγκες που έχουν τα παιδιά του. Τα τελευταία δυο χρόνια, ο μέσος Κύπριος, ζει κάτω από μια μόνιμη πίεση και δυστυχώς, δεν βλέπουμε φως στο τούνελ με αυτά που γίνονται».