Αναζητώντας την ταυτότητα του ΔΗΣΥ-Αρχές, αυθεντικότητα, συνέπεια

Υποβάλλοντας την υποψηφιότητά του για το αξίωμα του αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ, ο Σωτήρης Σαμψών δήλωσε πως η παράταξη μπορεί, αναβαπτιζόμενη μέσα από τις αρχές της, να μεγαλουργήσει και πάλι. Από την πλευρά του, ο Μιχάλης Σοφοκλέους δήλωσε πως «θέλουμε ένα Συναγερμό αυθεντικό, για να έχουμε ξανά προμετωπίδα τις αρχές και τις αξίες μας», προσθέτοντας ότι αυτό είναι ο νήμα που μας ενώνει. Ο Ευθύμιος Δίπλαρος αναφέρθηκε στην ανάγκη με υπευθυνότητα να εργαστούν σκληρά για την παράταξη και τον τόπο, με ευθύνη απέναντι στην κοινωνία, με συνέπεια σε λόγια πράξεις. Αν περάσουν οι τοποθετήσεις των τριών διεκδικητικών από κόσκινο, μένουν οι αρχές, η αυθεντικότητα και η συνέπεια. Το νήμα μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, όπως το έθεσε ο κ. Σοφοκλέους.

Δεν θεωρείται τυχαίο που και οι τρεις υποψήφιοι για το δεύτερο υψηλότερο αξίωμα στον Δημοκρατικό Συναγερμό παραπέμπουν, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, στο ζήτημα αυτό. Η κρίση που περνά η παράταξη είναι σε κάποιο βαθμό και κρίση ταυτότητας, παρά το γεγονός πως υπάρχει πρόσφατο ιδεολογικό μανιφέστο. Είναι, όμως, μια ευαίσθητη συζήτηση, κυρίως γιατί δεν μπορεί να γίνει χωρίς να αναγνωριστεί πως η μεγάλη οικογένεια της παράταξης, όπως αρέσκονται να την αποκαλούν, συστεγάζει διαφορετικές τάσεις.

Γίνεται αντιληπτό από όλους ότι σ’ αυτή τη νέα αρχή του ΔΗΣΥ, την πιο ήρεμη και την πιο συμμετοχική, στην οποία προτάσσεται πάνω από όλα η ενότητα, χρειάζεται να εντοπιστούν και όλα τα στοιχεία που ενώνουν. Κι αυτό περιλαμβάνει τόσο την κοινή πορεία και εξέλιξη μέσα στον χρόνο, όσο και την σωστή εφαρμογή των αρχών του κόμματος στην καθημερινή ενάσκηση πολιτικής. Περιλαμβάνει, επίσης, ένα διάδρομο μεταξύ ηγεσίας και βάσης, τον οποίο θα διαβαίνουν όποτε κρίνεται αναγκαίο, έτσι ώστε να μην βρεθούν ξανά αντιμέτωποι με φαινόμενα όπως του πρόσφατου παρελθόντος, όταν η ηγεσία αποτύγχανε να πιάσει τον παλμό του απλού Συναγερμικού και να διαβάσει σωστά τις τάσεις και προθέσεις του.

Η πολυσυλλεκτικότητα που εντοπίζεται στον ΔΗΣΥ δεν είναι κάποιου είδους αποκλειστικό φαινόμενο και υπάρχει σε όλα τα κόμματα. Όμως ο Συναγερμός είναι μία παράταξη στη βάση της οποίας βρίσκονται άνθρωποι από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Άνθρωποι που συμμερίζονται τις βασικές αρχές αλλά ενδεχομένως να αντιλαμβάνονται διαφορετικά την εφαρμογή τους στην πολιτική πρακτική. Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε προεκλογικά, σε σχέση με τη βάση του, ήταν άλλωστε το γεγονός πως μια μερίδα του Συναγερμικού κόσμου ένοιωθε ότι το κόμμα είχε σταματήσει να την αντιπροσωπεύει και βρήκε μεγαλύτερο πεδίο συνταύτισης στο κεντροδεξιό μείγμα που πρέσβευε ο Νίκος Χριστοδουλίδης και τα κόμματα που τον υποστήριζαν.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν φαίνεται να απέρριπταν τις αρχές και τις αξίες του ΔΗΣΥ, ούτε και αισθάνθηκαν ξαφνικά κεντρώοι κι όχι δεξιοί. Απέρριπταν τον τρόπο που αυτές εκφράζονταν είτε σε διάφορες φάσεις της διακυβέρνησης Αναστασιάδη είτε με τον τρόπο που διατύπωνε το όραμά του ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Στην απόσταση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ του κόμματος και της βάσης, η οποία οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, συνέβαλε ξεκάθαρα το γεγονός πως μία μερίδα του κόσμου αισθανόταν πως το κόμμα, μέσα από τις πολιτικές του, προστάτευε περισσότερο τα συμφέροντα συγκεκριμένων τάξεων. Είτε είχαν δίκαιο που αισθάνονταν έτσι είτε άδικο και είτε υπήρχε πρόθεση είτε επρόκειτο περί αναγκαστικών συμβιβασμών που πάνε πακέτο με την εξουσία, η οποία καλείται να ιεραρχήσει με βάση τη μεγάλη εικόνα, η ουσία δεν αλλάζει. Για ένα κομμάτι της βάσης η απόσταση ήταν πέρα για πέρα αισθητή και ο ΔΗΣΥ ήταν ένα κόμμα που ασχολείτο περισσότερο με άλλους.

Το ζήτημα δεν ήταν κατ’ ανάγκη φιλοσοφικό∙ άλλωστε αυτές οι εκλογές λίγη σχέση είχαν με την ιδεολογία σε όλο τους το φάσμα. Αν και είναι υπαρκτές οι τάσεις στο κόμμα που εκπροσωπούν τη λαϊκή δεξιά, τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τον νεοφιλελευθερισμό, αυτές οι έννοιες δεν απασχολούσαν τον μέσο ψηφοφόρο του ΔΗΣΥ. Τον απασχολούσε το πλήγμα που υπέστη στην ποιότητα ζωής του, οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην καθημερινότητά του και το γεγονός πως αισθανόταν ότι το δικό του κόμμα ιεραρχούσε άλλους πιο ψηλά από αυτόν. Και, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, οι ψηφοφόροι αυτοί δεν πείστηκαν πως η αλλαγή σκυτάλης της εξουσίας, από τον Νίκο Αναστασιάδη στον Αβέρωφ Νεοφύτου, θα έκανε τα πράγματα καλύτερα.

Όλοι, από τα πιο υψηλόβαθμα στελέχη, μέχρι τα απλά μέλη και στρατιώτες του κόμματος, έχουν στο μυαλό τους τι σημαίνει «αρχές και αξίες» του ΔΗΣΥ. Το κατά πόσον έχουν στο μυαλό τους το ίδιο πράγμα είναι, βέβαια, μια άλλη συζήτηση. Κι είναι μια συζήτηση εξαιρετικά σύγχρονη, υπό την έννοια ότι αυτή η πυξίδα θα χρησιμοποιηθεί τώρα για να κατευθύνει τις ενέργειες του κόμματος στην αντιπολίτευση. Μέσα από αυτές τις αρχές είναι που θα λάβει μορφή η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση που αποφάσισαν να ασκούν, αλλά γίνεται αντιληπτή διαφορετικά από τον καθένα, και μέσα από φίλτρα που σχετίζονται με τις πρόσφατες αντιπαραθέσεις. Και αυτή η αντιπολίτευση είναι άκρως σημαντική, γιατί θα αποτελέσει, ουσιαστικά, την ταυτότητα του ΔΗΣΥ για την επόμενη πενταετία. Με αυτήν θα πορευθεί στις διπλές εκλογές του 2024, στις Βουλευτικές που ακολουθούν και στις Προεδρικές που θα επιδιώξει να τον επαναφέρουν στην εξουσία. Γιατί στον στόχο όλοι συμφωνούν κι είναι να φέρουν ξανά την παράταξή τους στην πρωτιά.