Το χάος στους δρόμους, οι ευθύνες και οι λύσεις... σημειωτόν

Οι μέρες των αργιών του Πάσχα, όπως και οι αντίστοιχες των Χριστουγέννων, αλλά και οι καλοκαιρινοί μήνες που τα σχολεία παραμένουν κλειστά, αποτελούν την πρωινή χαρά του οδηγού. Οι πολύβουοι καθόλη τη διάρκεια του έτους δρόμοι των μεγάλων πόλεων, είναι άδειοι, οι ουρές των αυτοκινήτων ανύπαρκτες, όπως και τα νεύρα των οδηγών.

Ένα από τα βασικά προβλήματα της Κύπρου, στο οποίο καμία Κυβέρνηση δεν κατάφερε να βρει λύση, ενώ και οι όποιες προτάσεις έγιναν, είτε δεν απέδωσαν, είτε έμειναν στα θεωρεία, αποτελεί το κυκλοφοριακό. Μετά από μια περίοδο που λόγω της πανδημίας τα πράγματα είχαν κάπως κοπάσει, πλέον η κατάσταση ειδικά στη Λευκωσία και τη Λεμεσό, είναι ανυπόφορη.

Καθημερινά χιλιάδες οδηγοί, αναγκάζονται να ξεκινούν τη μέρα τους αρκετά πιο νωρίς, από ότι θα έπρεπε, υπολογίζοντας και τον χρόνο αναμονής του, σε διάφορες κεντρικές αρτηρίες των πόλεων. Αν για παράδειγμα καλείται κανείς να διαβεί από τις Λεωφόρους Λεμεσού ή τη Στροβόλου, ή την Αθαλάσσας στη Λευκωσία, ή να διασταυρώσει τους κυκλικούς κόμβους Πολεμιδιών ή Αγίας Φυλάξεως στη Λεμεσό, θα πρέπει να υπολογίσει το λιγότερο το χάσιμο μισής ώρας. Πέρα από τον πρωινό καφέ, θα πρέπει βέβαια να είναι εξοπλισμένος με αρκετή βενζίνη, αλλά πάνω από όλα με υπομονή.

Η κίνηση αποτελεί πλέον μια κανονικότητα με τις ευλογίες του κράτους, το οποίο ουσιαστικά παραδέχεται ήττα, αφού οι όποιες λύσεις προτάθηκαν, μάλλον ήταν σπασμωδικές και αποσπασματικές παρά ένα ολοκληρωμένο πλάνο για αποσυμφόρηση.

Πέραν όμως από τις ευθύνες του κράτους, τέτοιες βαραίνουν και την Αστυνομία, αλλά και τους ίδιους τους οδηγούς. Σε ότι αφορά την Αστυνομία, είναι σχεδόν καθημερινά τα παράπονα για την εκκωφαντική απουσία της, από συγκεκριμένα σημεία του οδικού δικτύου, όπου η παρουσία ενός και μόνο αστυνομικού θα βελτιώσει την κατάσταση. Αντιθέτως, υπάρχουν και καταγγελίες και μαρτυρίες, πως την ώρα που η Αστυνομία θεωρητικά θα έπρεπε να υπηρετεί τους σκοπούς ύπαρξης της και την αποστολή της, επιλέγει να στήνει καρτέρι σε παράδρομους για να στήνει παγίδες σε οδηγούς για τροχαίες παραβάσεις, για απαγορευμένη στροφή, χρήση κινητού, οριακές παραβιάσεις του ορίου ταχύτητας και μη χρήση της ζώνης ασφαλείας.

Από την άλλη σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είναι και η οδική συνείδηση που επιδεικνύουν οι χρήστες του οδικού δικτύου, που κάποτε είναι τραγική, άλλοτε κωμικοτραγική και συχνά εκνευριστική. Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί πως η χρήση κινητού κατά την οδήγηση αποτελεί μάστιγα στην Κύπρο και αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες για τροχαία ατυχήματα. Τροχαία ατυχήματα που αν συμβούν μεταξύ του κρίσιμου δίωρου της ημέρας επτά με εννιά το πρωί, τότε χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, παραλύουν το κυπριακό σύμπαν. Η εικόνα δύο οχημάτων με πολύ ελαφριές ζημιές που φιλήθηκαν πάνω στα φώτα ή στους κυκλικούς κόμβους της Λεμεσού, και δύο οδηγούς νυσταγμένους και βαρείς να περιμένουν τις ασφάλειες για να απαθανατίσουν τη στιγμή, αποτελεί τον απόλυτο εφιάλτη των οδηγών, οι οποίοι ξέρουν πως παρά το γεγονός ότι ξεκίνησαν μια ώρα πριν για να φτάσουν στις δουλειές τους στην ώρα τους, τελικά και αυτή τη φορά θα αργήσουν, λόγω ενός μικροτροχαίου και επειδή οι εμπλεκόμενοι οδηγοί άφησαν τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητά τους στη μέση του δρόμου, μέχρι να έρθουν οι ασφάλειες.

Άλλωστε λίγο η περιέργεια τι έγινε και λίγο η δυσκολία να προσπεράσεις μια τέτοια σκηνή τροχαίου, επιτείνει την κίνηση και το κυκλοφοριακό χάος.

Συνοψίζοντας, η ραγδαία αύξηση των αυτοκινήτων, η ανάγκη όλοι να μετακινηθούν εντός του κρίσιμου δίωρου 7-9, τα εγκληματικά λάθη που έγιναν από το στάδιο του σχεδιασμού και η μη πρόβλεψη των μελλοντικών αλλαγών, η αδιαφορία της τροχαίας που μια εμφανίζεται και δέκα εξαφανίζεται τα πρωινά και η οδηγική συνείδηση των ίδιων των οδηγών, δημιουργούν το ανυπόφορο κοκτέιλ των πρωινών μας.

Μια από τις λύσεις που είχαν προταθεί στο παρελθόν στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, αυτή των Μεταφορών, ήταν η αλλαγή ωραρίου στα σχολεία. Μια αλλαγή που μετά από έρευνα που κατατέθηκε από συγκοινωνιολόγους στη Βουλή, αποφασίστηκε πως δεν θα λύσει το πρόβλημα. Το ερώτημα όμως που θέτουν οι οδηγοί, είναι από που κι ως που κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, από τη στιγμή που η ίδια η ζωή τη διαψεύδει. Όσοι κυκλοφορούν αυτές τις ημέρες στους δρόμους, κατανοούν πως η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη, αφού για διαδρομές που την προηγούμενη εβδομάδα χρειάζονταν 40 λεπτά ή μια ώρα, σήμερα γίνονται σε 15 με 20 λεπτά. Και ναι η αλλαγή ωραρίου στα σχολεία απλά θα μετατόπιζε το πρόβλημα μία-μιάμιση ώρα μετά, ωστόσο θα κατένεμε πολύ πιο ορθόδοξα τον όγκο των αυτοκινήτων στους δρόμους, αφού είναι ξεκάθαρο πως ακόμα και σήμερα, πως μετά τις εννέα η κατάσταση των δρόμων είναι πολύ καλύτερη. Συνεπώς, αν είτε η πρωτοβάθμια είτε μόνο η δευτεροβάθμια εκπαίδευση άλλαζαν οριστικά ωράριο, το πρόβλημα αμέσως θα περιοριζόταν στο μισό.

Εξάλλου ήδη η Βουλή ψήφισε τον Νόμο για την ευελιξία του ωραρίου στη Δημόσια Υπηρεσία, το οποίο υπό προϋποθέσεις θα αποτελούσε την προέκταση ενός συνολικού και στρατηγικού σχεδιασμού για την επίλυση του προβλήματος. Ενός σχεδιασμού που θα πρέπει να εμπλέξει και τον ιδιωτικό τομέα και θα έδινε μια οριστική και μόνιμη λύση στο πρόβλημα και θα έδινε χρόνο για επανασχεδιασμό και των οδηγικών αρτηριών, ώστε να εξυπηρετούνται οι φορολογούμενοι πολίτες που χρησιμοποιούν τους δρόμους.