Τα μαγικά ραβδιά, οι υψηλές προσδοκίες και η Κυβέρνηση που προτρέχει

Αναφερόμενος στο ζήτημα των προσφυγικών πολυκατοικιών, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, δήλωσε πως «μόλις ένα μήνα από την ημέρα ανάληψης της διακυβέρνησης από τον Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη, προσεγγίζει ολιστικά προβλήματα δεκαετιών». Και είναι αλήθεια πως όντως ένα πρόβλημα που χρονίζει, έχει πάρει τον δρόμο για την επίλυσή του, κάτι που μπορεί να πιστωθεί τόσο στην Κυβέρνηση, όσο και στον Υπουργό Εσωτερικών, Κωνσταντίνο Ιωάννου.

Τέτοιου είδους δηλώσεις θα έπρεπε, όμως, να αποφεύγονται, όταν μια Κυβέρνηση δεν έχει ακόμη προλάβει να κάνει ουσιαστική παραγωγή έργου. Πιστώνεται για τις προθέσεις της, για τα όσα έχει τροχοδρομήσει και για τα όσα σχεδιάζει. Όμως καμιά διακυβέρνηση -και ειδικά στην Κύπρο- δεν θεωρείται θαυματοποιός και ενδεχομένως θα ήταν ορθότερο να αποφεύγονται δηλώσεις (από οποιοδήποτε στέλεχός της, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων Υπουργών που φαίνεται να προτρέχουν) που να αποσκοπούν στη δημιουργία τέτοιων εντυπώσεων. Γιατί όσο πιο ψηλά ανεβάζεις τις προσδοκίες του κόσμου, τόσο πιο άσχημη είναι η προσγείωση, αν δεν καταφέρεις τελικά κάτι. Και δεν ξέρουμε τι από όσα υπόσχεται η Κυβέρνηση θα μπορέσει τελικά να υλοποιήσει, αλλά ίσως θα ήταν πιο σοφό να μην παρουσιάζει τον εαυτό της ως τον κάτοχο του μαγικού ραβδιού που μέσα σε μερικές μέρες μπορεί να λύσει προβλήματα δεκαετιών.

Καμία Κυβέρνηση δεν διαθέτει μαγικά ραβδιά, αν και αυτή η Κυβέρνηση, σύμφωνα με κάποιους επικριτές της, διαθέτει… μαθητευόμενους μάγους. Υπουργούς που καλά καλά δεν θα αναγνώριζε ο μέσος πολίτης αν τους έβλεπε στον δρόμο και δεν γνωρίζει κανείς το παραμικρό για τη δράση τους. Και Υπουργούς που, ενδεχομένως λόγω απειρίας, έχουν πέσει στην παγίδα της υπερέκθεσης, με αποτέλεσμα τα λόγια να υπερισχύουν κατά πολύ των πράξεων. Λόγια τα οποία ίσως σύντομα να έρθουν να τους κυνηγήσουν, γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως έχουν σχεδιαστεί επί χάρτου, ούτε είναι κάθε προεκλογική διακήρυξη υλοποιήσιμη. Για παράδειγμα, προεκλογικά λεγόταν ότι η βαρύτητα του πρώτου τετραμήνου στις σχολικές εξετάσεις θα μειωνόταν στο 5%, όμως η νομική γνωμάτευση ανέφερε πως δεν μπορεί εκ των υστέρων να επηρεαστεί η βαρύτητα της πρώτης εξέτασης και έτσι οι προσαρμογές έγιναν για το δεύτερο τετράμηνο. Αυτό που ανέμεναν μαθητές και γονείς δεν έγινε, επειδή δεν ήταν εφικτό να συμβεί.

Ουδείς υποστηρίζει πως στον ένα μήνα διακυβέρνησής της η Κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα. Για παράδειγμα, από το Υπουργείο Εσωτερικών, πέραν των προσφυγικών πολυκατοικιών, έγιναν και οι πρώτες ενέργειες για να χτυπηθούν τα κυκλώματα εκμετάλλευσης μεταναστών, καθώς και για γρηγορότερη εξέταση αιτήσεων. Από το Υπουργείο Εργασίας ξανάνοιξε η συζήτηση για την ΑΤΑ. Από το Υπουργείο Δικαιοσύνης ανακοινώθηκαν κάποια μέτρα για τη βία. Όλα αυτά, όμως, βρίσκονται ακόμη στα χαρτιά και χειροπιαστά αποτελέσματα δεν έχουν δει οι πολίτες. Και δεν θα ήταν λογικό να δουν αποτελέσματα τόσο νωρίς, όταν ακόμη η ίδια η Κυβέρνηση ψάχνει να βρει τα πατήματά της, κάτι που όλοι, συμπεριλαμβανομένης και της αντιπολίτευσης, αντιλαμβάνονται ότι δικαιούται να κάνει σ’ αυτές τις πρώτες εβδομάδες προσαρμογής και σχεδιασμού, εξού και υπάρχει περίοδος χάριτος.

Ήταν αναμενόμενο η Κυβέρνηση να μην προλάβει να συστήσει μέσα σε ένα μήνα το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο που υποσχέθηκε και που όντως φαίνεται να προτίθεται να θέσει σε εφαρμογή, καθώς βρίσκεται στο στάδιο της προπαρασκευής. Είναι, άλλωστε, ένας καινούριος θεσμός, που πρέπει να στηθεί σε στερεές βάσεις. Όμως, από τη στιγμή που υποσχέθηκε πως σημαντικοί διορισμοί θα περνούν από αυτό, ενδεχομένως θα έπρεπε να είχε καθυστερήσει για λίγο καιρό τον διορισμό της Επιτρόπου Διοικήσεως, που θεωρείται κορυφαίος, ώστε να μπορεί να μπορεί να χρησιμοποιήσει το νέο όργανο. Είναι, άλλωστε, για τη μη χρησιμοποίησή του που επικρίθηκε από την αντιπολίτευση, όχι επειδή δεν έχει όντως πρόθεση να δημιουργήσει το Συμβούλιο.

Από το ζήτημα της Επιτρόπου Διοικήσεως προκύπτει και μια άλλη διάσταση, ότι, όπως καταγγέλλεται, όχι απλώς δεν δόθηκε σημασία στη θέση του Γενικού Ελεγκτή (η οποία μπορεί να είναι και λανθασμένη) αλλά ότι δεν έφτασε καν στους αποδέκτες της η επιστολή που είχε στείλει, ώστε να αξιολογηθεί ορθά. Κι αυτό δεν ήταν το πρώτο παράπονο που εξέφραζε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, αφού η Κυβέρνηση έχει αρνηθεί ήδη μια φορά να του παραχωρήσει στοιχεία που ζήτησε, για εντελώς διαφορετικό ζήτημα, ακολουθώντας την πρακτική… δεκαετίας των προκατόχων της.

Η Ελεγκτική Υπηρεσία είναι, μαζί με την Αρχή Κατά της Διαφθοράς, σημαντικά όργανα στον αγώνα κατά των φαινομένων διαφθοράς στον τόπο μας, τα οποία ο Νίκος Χριστοδουλίδης επιθυμεί να πατάξει. Όμως, ενώ προεκλογικά ανέφερε πως θα παρέχει ουσιαστική στήριξη στην Αρχή, σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής και προσωπικού, δεν ανακοινώθηκε τίποτε το συναφές μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον Επίτροπο Διαφάνειας Χάρη Πογιατζή. Ενδεχομένως να γίνονται ήδη βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, όμως θα ήταν σημαντικό να σταλούν και τα ανάλογα μηνύματα, έτσι ώστε οι πολίτες να αισθάνονται πως προωθούνται ενέργειες που θα ενισχύσουν την ικανότητα του κράτους να αντιμετωπίσει τη διαφθορά. Αυτό είναι κάτι που όντως θέλουν να ακούσουν οι πολίτες, ενδεχομένως πολύ περισσότερο από οποιεσδήποτε δηλώσεις εντυπωσιασμού.

Η νέα Κυβέρνηση θα κάνει λάθη, όπως και όλοι οι προκάτοχοί της. Θα κάνει επίσης και πολλά σωστά. Έχει πρόγραμμα διακυβέρνησης, το οποίο θα προσπαθήσει να υλοποιήσει και ήδη φαίνεται να γίνονται ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση. Κανείς, όμως, δεν περιμένει από αυτήν θαύματα και κακώς προσπαθεί μέσα από διάφορες τοποθετήσεις να καλλιεργεί αυτού του είδους τις εντυπώσεις στους πολίτες, μιας και οι πρώτες ημέρες ανάληψης της εξουσίας δεν αποτελούν προέκταση της προεκλογικής περιόδου.

Θα ήταν καλύτερα η Κυβέρνηση να μην προτρέχει. Να περιμένει να δει στην πράξη τα αποτελέσματα της εφαρμογής των εξαγγελιών και των σχεδιασμών της. Να διαχειριστεί πρώτα τις πρακτικές δυσκολίες, τα νομικά εμπόδια, τις αντίθετες γνώμες που ενδεχομένως να εκφράσει η αντιπολίτευση. Κι αυτό ισχύει για όλα τα θέματα, από το Κυπριακό μέχρι τη γεωργία. Άλλωστε κανένας λογικός πολίτης δεν έχει απ’ αυτήν την απαίτηση να κάνει μαγικά. Αυτό που απαιτούν είναι οι πράξεις. Οι πράξεις που θα αισθανθούν, οι πράξεις που θα βελτιώσουν τη καθημερινότητά τους, οι πράξεις που θα καταστήσουν αυτό το κράτος πιο σωστό και πιο λειτουργικό.