Ο Κύπρος επιβιβάστηκε σε ένα τρένο χωρίς τελικό προορισμό...

Ησυχία. Παγωμάρα. Βουβό κλάμα. Κλάμα με λυγμούς. Προσευχές. Εκκλήσεις. Και στο βάθος μία φιγούρα να αχνοφαίνεται και να χάνεται στο κενό… Αυτό είναι το σκηνικό, που αντικρίζει όποιος φτάνει στο Αυγόρου. Στο χωριό του 23χρονου Κύπρου Παπαϊωάννου, που έχει επιβιβαστεί την περασμένη Τρίτη σε ένα τρένο, με μοναδικό προορισμό τον παράδεισο…

Το νήμα της ζωής του Κύπρου κόπηκε ξαφνικά, από ψαλίδι άλλων, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να το σταματήσει πριν κλείσει, στα Τέμπη. Εκεί που τα δύο τρένα συγκρούστηκαν, παρασύροντας πάνω από 50 άτομα στον θάνατο. Το όνειρο του Κύπρου, να γίνει δικηγόρος, έμεινε ανολοκλήρωτο, λίγο πριν το τέλος, αφού σε ένα χρόνο θα έπαιρνε το πτυχίο του…

Το άδοξο τέλος του 23χρονου έχει επισκιάσει τις ζωές όλων. Στο Αυγόρου, το χωριό του, από το βράδυ της Πέμπτης, οι κάτοικοι είναι μουδιασμένοι. Προσπαθούν να πιστέψουν ότι το πρόσχαρο παιδί, ο ενάρετος νέος, δεν είναι πια μαζί μας. Οι φίλοι του ελπίζουν ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη θα είναι ο παιδικός τους φίλος, ο άνθρωπος που μεγάλωσαν μαζί. Όμως, μάταια ελπίζουν.

Η σορός του έχει ταυτοποιηθεί και έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες για να επαναπατριστεί και να ταφεί. Εκεί, στα χώματα που μεγάλωσε και περπάτησε. Εκεί που έπαιξε πρώτη φορά, εκεί που πάτησε τελευταία φορά…

Η είδηση της αναγνώρισης της σορού, που επιβεβαίωσε τους φόβους όλων, έχει σκεπάσει με το πέπλο της όλο το χωριό. Από την πρώτη στιγμή, οι κάτοικοι ήξεραν ότι οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες και έψαχναν τρόπο να διαχειριστούν το χαμό του Κύπρου. Του δικούς του Κύπρου, του παιδιού που μεγάλωσε ψάλλοντας τα καλοκαίρια, που αγαπούσε την Ελλάδα και του παιδιού το οποίο τελικά η Ελλάδα το σκότωσε…

Το Αυγόρου πενθεί. Έχει κηρύξει σαρανταήμερο πένθος για το χαμό του Κύπρου. Από νωρίς το πρωί της Παρασκευής, στην εκκλησία του χωριού, έσπευσαν όλοι για να προσευχηθούν για την ψυχή του 23χρονου, ώστε να ταξιδέψει όσο το δυνατό συντομότερα και να αναπαυτεί, όπως ακριβώς ήθελε η χαροκαμένη μάνα του. «Να προσεύχεστε για τη ψυχούλα του γιού μου», ήταν τα λόγια της, μετά την τραγωδία.

Ο πατέρας του ακόμη βρίσκεται στην Ελλάδα, όπου μετέβη από την πρώτη στιγμή, για να μάθει την τύχη του παιδιού του. Ίσως να έμεινε λίγο παραπάνω, για να μην αφήσει το παιδί του μόνο του. Ίσως απλά να περίμενε, ευχόμενος ότι αυτό που φοβόταν δεν θα βγει αληθινό. Στην Κύπρο, ο πνευματικός του πατέρας, τον μνημόνευσε το πρωί της Παρασκευής, στην τελετή που πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία του χωριού, όπου συγγενείς, φίλοι και χωριανοί, θέλησαν να του πουν ένα πρώτο αντίο, πριν το παντοτινό…

Ο κ. Ιωακείμ Ιωακείμ τον γνώριζε πολύ καλά και είπε πως «ήταν ένα παιδί που είχε όλα τα καλά πάνω του. Ήταν της εκκλησίας. Η εκκλησία ήταν το σπίτι του. Ο Θεός να δίνει δύναμη στην οικογένειά του και ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του».

Ο κ. Χαράλαμπος Στυλιανού δήλωσε πως όλη η κοινότητα είναι έτοιμη να στηρίξει την οικογένειά του. «Πήγαινε στην εκκλησία και έψαλλε με τον πατέρα του. Ήταν ένα νέο και πολύ καλό παιδί. Είμαι πολύ στεναχωρημένος. Ο πατέρας του είναι ιερέας και τώρα η οικογένειά του θα χρειαστεί στήριξη».

Εκτός από τη χαροκαμένη μάνα, τραγική φιγούρα και η αρραβωνιαστικιά του, η εκλεκτή της καρδιάς του, με την οποία ο Κύπρος είχε κάνει όνειρα για το μέλλον. Όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Οι γλυκές αναμνήσεις, που είχαν από το πρόσφατο ταξίδι τους στην Αθήνα, για να ευλογήσουν τα στέφανα του γάμου που προγραμμάτιζαν, σκεπάστηκαν ξαφνικά με πόνο και θρήνο.

Όπως ανέφερε ο κ. Ιωάννης Παττίχης, ο εγγονός ήταν κολλητός φίλος με τον άτυχο Κύπρο και τον γνώριζε πολύ καλά. Γνώριζε, όπως είπε, πως μετέβη για ταξίδι στην Ελλάδα με την κοπέλα του για να ευλογήσουν τα στέφανα. Εκείνη επέστρεψε στην Κύπρο, εκείνος δυστυχώς ήταν στο μοιραίο τρένο και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε. «Μετά ακολούθησε αυτό το κακό. Είμαστε πολύ λυπημένοι όλοι στο χωριό. Αναμέναμε να ακούσουμε ένα καλό νέο, αλλά δυστυχώς. Ο Κύπρος ήταν φίλος του εγγόνου μου. Έψαλλε στην εκκλησία και ήταν πολύ καλή η φωνή του και μου άρεσε πολύ να τον ακούω».

Στο σχολείο του, οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες. Οι φίλοι του, οι καθηγητές του, οι συγχωριανοί του, που είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν, βουβοί. Το σκηνικό μουντό, τα κεφάλια σκυμμένα, τα μάτια βουρκωμένα. Ένα γιατί στην άκρη της γλώσσας, ένα γιατί που δεν θέλουν να ειπωθεί, ένα γιατί που ακόμη και να ειπωθεί, θα μείνει αναπάντητο.

«Εκ μέρους της παρέας που είμαστε φίλοι με τον αδελφό του, μεγαλώσαμε μαζί του, αυτά που θα πω είναι αναμνήσεις 18 χρόνων. Και σπίτι του και στα πάρκα και στα γήπεδα, όπου πήγαινες, δεν υπάρχει κάποιος να πει κακή κουβέντα για εκείνο. Ήταν ένας χρυσός άνθρωπος, με κεφαλαία γράμματα, απόφοιτος ειδικών δυνάμεων, τέλειωσε ΛΟΚατζης. Ήταν ψάλτης, τα καλοκαίρια έψαλλε συνέχεια, τελείωνε φέτος δικηγόρος.

Πριν λίγες ημέρες βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν μαζί και ήταν ανένδοτος να μην μείνουμε σε ξενοδοχεία, να μείνουμε σπίτι του. Μας πρόσφερε το κρεβάτι του και κοιμόταν σε ένα μονό καναπέ, που ίσα που τον χώραγε.

Είναι κάποιες στιγμή που δεν μπορούν να περιγράφουν με λόγια αυτά που νιώθουμε. Αρχικά ήταν ένας άνθρωπος που μας έμαθε πολλά. Θα τον θυμούνται σαν κάποιο που ήταν πρότυπο και παράδειγμα. Ο καθένας ας ακολουθήσει τα βήματα του», ήταν τα λόγια ενός αδελφικού του φίλου, που μετά βίας συγκρατούσε τα δάκρυά του.

Οι συμμαθητές του στο σχολείο που αγαπούσε, απότισαν φόρο τιμής στον άτυχο Κύπρο, σχηματίζοντας με τις σχολικές τους τσάντες το όνομά του, την ώρα που ιερέας και χορωδία του σχολείου έψελναν. Αυτή τη στιγμή, στο σχολείο φοιτά ο μικρότερος αδελφός του, ο οποίος απουσίαζε χθες.

Ο Διευθυντής του σχολείου, Αδάμος Σεργίου, ήταν συντετριμμένος. Μάζεψε όσο θάρρος μπορούσε, βγήκε μπροστά για να μιλήσει για τον εξαίρετο νέο, όμως δεν μπορούσε να κρύψει τον πόνο ψυχής που νιώθει. «Δυστυχώς, οι ελπίδες μας εξανεμίστηκαν χθες όταν με τη μέθοδο DNA εξακριβώθηκε η ταυτότητά του. Οι συνάδελφοι και οι συμμαθητές του, είμαστε όλοι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Έγινε συγκέντρωση το πρωί τηρώντας μονόλεπτη σιγή στη μνήμη του Κυπριανού αλλά και όλων των θυμάτων της τραγωδίας που συνέβηκε στα Τέμπη».

Αναφερόμενος στην προσωπικότητα του Κυπριανού, ο κ. Σεργίου βαθιά συγκινημένος ανέφερε πως, ήταν ένας εξαίρετος μαθητής στο ήθος και στην επίδοση. «Ήταν πολύ καλός στη βυζαντινή μουσική, γιαυτό ήταν και ψάλτης στην κοινότητα του στο Αυγόρου ενώ εκπροσωπούσε το σχολείο σε εκδηλώσεις».

Μιλώντας για τα όνειρα του Κυπριανού, ο κ. Σεργίου ανέφερε πως, «είχε πολλά και αυτό φαίνεται μέσα από την πορεία του. Έφτιαξε τη ζωή του, ήταν αρραβωνιασμένος, εάν δεν κάνω λάθος προγραμμάτιζε τον γάμο του για το καλοκαίρι. Είχε πάρα πολλά όνειρα στη ζωή του όπως κάθε νέος».

Το προφητικό τραγούδι που ζήτησε από το Διευθυντή του

Ο Κύπρος ήταν ένας νέος αρκετά σοβαρός και ώριμος για την ηλικία του. Αυτό διαφάνηκε και από το τραγούδι που ζήτησε, όταν ήταν ακόμη μαθητής, από τον τότε διευθυντή του, για να τραγουδήσει σε μία εκδήλωση του Κατηχητικού του Αυγόρου.

«Ήθελε να του ετοιμάσω το πιάνο, για να το χρησιμοποιήσει σε μία εκδήλωση του Κατηχητικού Σχολείου Αυγόρου, στην οποία δεν θα ήμουν εκεί. Ήθελε να πει το τραγούδι “Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι να κρύβει ο Θεός για εμάς”. Με παραξένεψε, επειδή ήταν παλιό, του 1974. Το αίτημα αυτό ήταν μαρτυρία της ωριμότητας και του ήθους του», θυμήθηκε ο Σπύρος Σπύρου.

Η Κύπρος πενθεί και θρηνεί τον αδόκητο χαμό ενός νεαρού ενάρετου, υποδείγματος ήθους… Η Κύπρος κλαίει για το παιδί της…