Τον «έδιωξαν» το 2020, τον προσκάλεσαν το 2023-Περί… αρχών και πρωτοκόλλων ο λόγος

Μεγάλο θέμα, και δικαιολογημένα, έγινε τις τελευταίες ώρες η παρουσία του πρώην προέδρου της Βουλής, Δημήτρη Συλλούρη, στην τελετή διαβεβαίωσης του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη, την περασμένη Τρίτη. Η παρουσία του στην πρώτη σειρά των επισήμων που βρίσκονταν μεταξύ άλλων ο Γενικός Εισαγγελέας, ο Αρχιεπίσκοπος και η οικογένεια του νεοεκλεγέντα Προέδρου της Δημοκρατίας, ξένισε αρκετούς οι οποίοι διερωτήθηκαν γιατί νομιμοποιείται ένας άνθρωπος ο οποίος είναι κατηγορούμενος σε ποινική υπόθεση να βρίσκεται εκεί.

Η Βουλή έσπευσε να δώσει απαντήσεις και να υπεραμυνθεί της ενέργειας της, να στείλει πρόσκληση στον Δημήτρη Συλλούρη για να παρευρεθεί στην τελετή διαβεβαίωσης. Σε μια λιτή ανακοίνωση ανέφερε πως, «η Βουλή κατά την, παγίως, σε τέτοιες περιπτώσεις ακολουθούμενη διαδικασία εφάρμοσε τις τηρούμενες αρχές εσωτερικής εθιμοταξίας, τις οποίες τηρεί, απαρεγκλίτως, σε όλες τις επίσημες συνεδρίες/εκδηλώσεις του σώματος».

Το όλο ζήτημα έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι η ενέργεια της Βουλής να στείλει πρόσκληση και η δεύτερη η ενέργεια του Δημήτρη Συλλούρη να την αποδεχθεί. Σε ό,τι αφορά την ενέργεια της Βουλής, όσο κι αν νομιμοποιείται να προσκαλεί έναν πρώην Πρόεδρο της σε μια εκδήλωση, θα ανέμενε κανείς πως στην προσπάθεια που η ίδια η Πρόεδρος του Σώματος υπογράμμισε ουκ ολίγες φορές, για να επανέλθει το κύρος της μετά από τα όσα αρνητικά εκτυλίχθηκαν με το βίντεο του Al Jazeera, θα λάμβανε μια διαφορετική απόφαση.

Θα αναγνώριζε δηλαδή πως ο Δημήτρης Συλλούρης ως εκ των πρωταγωνιστών του βίντεο του Al Jazeera, θα ήταν πιο σοφό να παραμείνει στο σπίτι του, παρά να συμμετάσχει στην τελετή διαβεβαίωσης του νέου Προέδρου εντός, μάλιστα, της αίθουσας της Ολομέλειας του σώματος που ο ίδιος αμαύρωσε, κατά τα λεγόμενα και των ίδιων των βουλευτών, με τις πράξεις και τα λεγόμενα του που παρακολούθησε όλη η Κύπρος στο ντοκιμαντέρ.

Θα πει κάποιος -και ορθά- ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου και πως αν ο Δημήτρης Συλλούρης παρανόμησε, ο μόνος αρμόδιος για να το αποφασίσει είναι το Κακουργιοδικείο Λευκωσίας στο οποίο εκδικάζεται με μεγάλη καθυστέρηση και πολλές αναβολές, παρεμπιπτόντως, η υπόθεση στην οποία είναι κατηγορούμενος. Ωστόσο, ήδη με την παραίτηση του και από την προεδρία και από την βουλευτική του έδρα μετά τις αποκαλύψεις του αραβικού δικτύου, αλλά και την πολιτική του καταδίκη από το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας, θα ανέμενε κάποιος ότι αυτά τα αυστηρά εθιμοτυπικά πρωτόκολλα και οι τηρούμενες αρχές εσωτερικής εθιμοταξίας που η Βουλή τηρεί απαρεγκλίτως, θα έσπαγαν.

Και θα έσπαγαν γιατί ο κ. Συλλούρης δεν είναι κατηγορείται για κάτι που κάποιος κατήγγειλε ή αποκάλυψε. Περιέπεσε σε ανυποληψία και πολιτική υποβάθμιση, λόγω των όσων ο κυπριακός λαός παρακολούθησε με ήχο και εικόνα, να κλείνει το μάτι και να τσουγκρίζει ποτήρια, σε μια προσπάθεια να εξυπηρετήσει με κάθε τρόπο, τον υπό κάλυψη δημοσιογράφο που παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος Κινέζου εγκληματία που ήθελε κυπριακό διαβατήριο.

Το συμπέρασμα λοιπόν που εξάγεται από τη Βουλή είναι πως την ώρα που προσπαθεί να αποκαταστήσει το κύρος της που όχι μόνο του Δημήτρη Συλλούρη αλλά και λόγω της συμπεριφοράς και άλλων βουλευτών έχει κλονιστεί, δεν θεωρεί ορθό να αναλάβει πρωτοβουλία, να σπάσει ή να αλλάξει τα πρωτόκολλα, έτσι ώστε να μην αγγίζει ευαίσθητες χορδές των πολιτών. Στο κάτω κάτω -κι αυτό είναι κάτι που μάλλον ξεχνούν στη Βουλή- είναι πως αποτελούν τους αντιπροσώπους του λαού και θεωρητικά θα έπρεπε, όταν δεν καταπατούνται Νομοθεσίες, παρά μόνο αυστηρά εθιμοτυπικά πρωτόκολλα, να λαμβάνονται εκείνες οι πρωτοβουλίες και αποφάσεις, για να νιώθει και ο μέσος πολίτης πως έχει λόγο και πως ο παλμός της κοινωνίας, εισακούγεται από τους αντιπροσώπους του στη Βουλή.

Αντίθετα, η Βουλή όχι μόνο δεν έλαβε μια ανάλογη απόφαση για να… σπάσει τα πρωτόκολλα, αλλά υπεραμύνθηκε της απόφασης της και πλέον εναπόκειται στον κάθε ένα να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Από την άλλη ο Δημήτρης Συλλούρης που μετά την παραίτηση του αποτραβήχτηκε από τη δημόσια πολιτική σκηνή, υπεραμύνεται των απόψεων του, θεωρεί ότι ήταν θύμα στην όλη υπόθεση και συνεχίζει παρασκηνιακά να διαβουλεύεται και να έχει επαφές με διάφορα πολιτικά πρόσωπα. Άλλωστε κατά τη διάρκεια της πανηγυρικής Ολομέλειας της περασμένης Τρίτης, είχε μερικές εγκάρδιες και πολύ φιλικές συζητήσεις με πρώην συναδέλφους του κι αυτό είναι κάτι που επίσης κατακρίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Έτσι κι αλλιώς ο κυπριακός λαός έχει αποδείξει πολλές φορές πως ξεχνά εύκολα και πως ο χρόνος πάντα λειτουργεί ευεργετικά για όσους επιδιώκουν τη λήθη. Άλλωστε και τα ίδια τα Δικαστήρια σε ουκ ολίγες περιπτώσεις χρησιμοποιούν τον παράγοντα χρόνο ως ελαφρυντικό για να επιβάλουν μικρότερες ποινές σε παραβάτες. Αυτό ενδεχομένως να επιδιώκεται, όχι μόνο από τον Δημήτρη Συλλούρη και στην προκειμένη.

Και κάτι τελευταίο... Στην Κύπρο ζούμε. Εδώ που πρωτόκολλα και πρωτόκολλα, Νόμοι και Νόμοι καταπατήθηκαν, άλλαξαν κατά το δωκούν, ή καταργήθηκαν. Εδώ αποφασίσαμε να τα εφαρμόσουμε «απαρεγκλίτως», όπως λέει και η Βουλή;