Η νέα αρχή, το δύσκολο στοίχημα και οι πραγματικοί νικητές και χαμένοι

Η ευφορία της νίκης σιγά σιγά στερεύει. Τρεις εβδομάδες έκανε τον κύκλο της κι έχει κλείσει πια. Ήταν και το σασπένς στη μέση. Ποιος θα αυτοπροταθεί και ποιος θα «καεί». Ποιος είναι δικός μας και ποιος των άλλων. Μπλέχτηκε η πολιτική με το κουτσομπολιό και κρατούσε απασχολημένο το φιλοθεάμον κοινό στα οικογενειακά τραπέζια, όπου μεταξύ σούβλας και κουπεπιών προσπαθούσαν όλοι να λύσουν το μυστήριο του νέου Υπουργικού.

Όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, για τον Νίκο Χριστοδουλίδη (και κυρίως τα συμπολιτευόμενα κόμματα) το μυστήριο ήταν γόρδιος δεσμός, καθώς τα κριτήρια που έθεσε και οι ρεαλιστικές επιλογές που είχε ενώπιον του δεν ήταν απόλυτα συμβατά, με αποτέλεσμα να αναφωνεί το facebook «χέρια ψηλά» κι ο ίδιος να καλείται να πει τις πρώτες του δικαιολογίες ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ύστερα ήρθαν οι τελετές. Τα χαμόγελα μέχρι τ’ αυτιά, ο ενθουσιασμός της νέας αρχής, το αμάλγαμα ευχών και παραινέσεων. Οι οδηγίες, στον κατάλληλο τόνο αυστηρότητας, για να σταλούν μηνύματα στην σωστή συχνότητα στους πολίτες, οι προσδοκίες των οποίων τοποθέτησαν αυτούς τους ανθρώπους στην Κυβέρνηση. Προσδοκίες για ένα κράτος κρυστάλλινο, που να χωρά τους πολλούς, χωρίς οι διαχρονικές ανεπάρκειές του να δημιουργήσουν ρωγμές και να το θρυμματίσουν. Προσδοκίες για ένα κράτος ηθικό και αποτελεσματικό, που θα βρει τον τρόπο να θεραπευτεί από όλα όσα το αρρωσταίνουν. Προσδοκίες πως το καινούριο θα μείνει καινούριο και δεν θα γλιστρήσει στον γνώριμο λάκκο που όλοι μισούν. Προσδοκίες που είτε θα επαληθευτούν, είτε θα διαψευστούν. Το χρονόμετρο ξεκίνησε να τρέχει…

Οι νέοι πολιτειακοί αξιωματούχοι θα έχουν κάποια περίοδο χάριτος από όποιον επιθυμεί να αντιμετωπίζει δίκαια την πολιτική και το προσωπικό της. Λίγο χρόνο να προσαρμοστούν και να εγκλιματιστούν, να λάβουν την απαραίτητη ενημέρωση. Να διαμορφώσουν προσωπική άποψη για συγκεκριμένα ζητήματα, να κάνουν την ιεράρχησή τους, να βάλουν το χάος σε μια σειρά και να σηκώσουν μανίκια.

Ο χρόνος που έχουν στη διάθεσή τους για όλα αυτά δεν είναι απεριόριστος. Τα προβλήματα του κόσμου δεν έχουν αλλάξει, επειδή άλλαξε η σκυτάλη στα Υπουργεία και τα Υφυπουργεία. Όλα αυτά που ώθησαν τους πολίτες να αναζητήσουν νέα πρόσωπα για τη διακυβέρνηση του τόπου συνεχίζουν να υφίστανται. Συνεχίζουν να απογοητεύουν, συνεχίζουν να βασανίζουν.

Ο δρόμος που βάδισε ο Νίκος Χριστοδουλίδης για να ανέβει τον λόφο του Προεδρικού περνούσε μέσα από πολύμηνες συζητήσεις με την κοινωνία. Ο ίδιος το επαναλάμβανε, ο ίδιος εξηγούσε την έμφαση που απέδιδε σ’ αυτό. Στην πορεία του προς την εξουσία είχε την ευκαιρία να συναντήσει κάθε κακοτεχνία, κάθε χαντάκι και κάθε εμπόδιο. Η άγνοια δεν μπορεί, συνεπώς, να αποτελέσει δικαιολογία για την όποια ολιγωρία. Η νέα Κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά τι πηγαίνει λάθος. Τι αποτελεί πηγή δυστυχίας, τι καταστρέφει την ποιότητα ζωής των πολιτών, τι ψαλιδίζει τα φτερά τους. Και τι από όλα αυτά αποτελεί ευθύνη του κράτους ή το κράτος έχει τη δυνατότητα να παρέμβει ώστε να υπάρξει αισθητή βελτίωση.

Με κάθε αλλαγή χαράζει μια ελπίδα. Είναι στο χέρι του κάθε ενός και της κάθε μιας που ανέλαβαν καθήκοντα την Τετάρτη να την μετατρέψει σε πράξη. Να δουλέψει σκληρά, να δράσει αποτελεσματικά, να μην φοβηθεί να συγκρουστεί με τα κατεστημένα, ώστε να βγουν οι πολίτες νικητές. Να γίνει η Κύπρος μια πιο στοργική πατρίδα για τους ανθρώπους της, να γίνει το κράτος πιο φιλικό, να σταθεί αρωγός στο πλάι του λαού του.

Το στοίχημα είναι δύσκολο. Αν οποιοσδήποτε από τους νέους Υπουργούς το χάσει, όμως, θα χάσουμε όλοι…