Τελικά θέλουμε ή δεν θέλουμε Δικαιοσύνη για τη δολοφονία του Θανάση;

Είδαμε με υπέρμετρο ζήλο, η Αστυνομία να εξασφαλίζει ένταλμα έρευνας για να «εξιχνιάσει» την υπόθεση parody στο όνομα της πρώην υπουργού Δικαιοσύνης, Έμιλυ Γιολίτη…

Είδαμε τον ζήλο του Γενικού Εισαγγελέα σε σχέση με την ομάδα στήριξης του Γενικού Ελεγκτή, στην οποία υπήρχαν σχόλια από οργισμένους χρήστες για τα τεκταινόμενα στην δημόσια σφαίρα, να αποστέλλει προειδοποιητική επιστολή για ποινικά αδικήματα…

Είδαμε, κατά την περίοδο του lockdown, να συλλαμβάνεται νεαρός που παραβίασε για δεκαπέντε λεπτά το κέρφιου για να μεταβεί στην φίλη του, ο οποίος οδηγήθηκε άμεσα ενώπιον Δικαστηρίου και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης… (σ.σ επενέβη ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης δίνοντας αναστολή ποινής)

Είδαμε να συλλαμβάνεται και να οδηγείται ενώπιον Δικαστηρίου 24χρονος – η ιστορία του οποίου είναι τραγική – για κλοπή 16 ευρώ….

Είδαμε να συλλαμβάνεται 33χρονη μητέρα, στην παρουσία του δεκάχρονου γιου της, καθώς όταν ανακόπηκε για τροχονομικό έλεγχο διαπιστώθηκε πως σε βάρος τους εκκρεμούσαν ανεξόφλητα εντάλματα. Η «εγκληματίας», διαζευγμένη και λήπτης του ΕΕΕ, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει δεν κατάφερε να αποπληρώσει αστικά χρέη περίπου 8 χιλιάδων ευρώ (π.χ δικηγόρους κτλ) και ως εκ τούτου οδηγήθηκε άμεσα στη Φυλακή. (σ.σ Με παρέμβαση Άννας Αριστοτέλους και Κώστα Κληρίδη, διευθετήθηκε η αποφυλάκιση της με όρους).

Παρόμοιες υποθέσεις, είδαμε στο παρελθόν διάφορες. Όπως αντιλαμβάνεται κάποιος, χωρίς καν να χρειάζονται γνώσεις στα νομικά, μπορεί να είναι αδικήματα και οι νόμοι θα πρέπει να εφαρμόζονται για όλους με τον ίδιο τρόπο (σ.σ ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε), εντούτοις είναι λιγότερα σοβαρά σε σχέση με το αδίκημα της δολοφονίας.

Μιας δολοφονίας με θύμα ένα παιδί 26 ετών, που για την εξιχνίαση της, δεν είδαμε τον ίδιο υπέρμετρο ζήλο. Δεν είδαμε εντάλματα, δεν είδαμε άμεσες ενέργειες, δεν είδαμε ενόχους στη Φυλακή και δεν είδαμε γενικότερα απονομή της Δικαιοσύνης. Αντιθέτως, είδαμε μια συγκάλυψη που κρατάει για 18 χρόνια, είδαμε ενέργειες πιο αργές και από την χελώνα, είδαμε δακρύβρεχτες και κούφιες υποσχέσεις, είδαμε την «δύναμη» ολόκληρου του συστήματος για την συγκάλυψη ενός στυγερού εγκλήματος, είδαμε το μέγεθος της διαφθοράς, είδαμε 17 χρόνια μετά το ξεγύμνωμα των Αρχών που έβγαζαν την χαροκαμένη μάνα του Θανάση τρελή, επιμένοντας με εκκωφαντικό τρόπος πως επρόκειτο για αυτοκτονία…

Και 17 χρόνια μετά, το πόρισμα φέρνει στο φως ποινικές ευθύνες και αποδεικνύει πως ο θάνατος του Θανάση οφείλεται σε δολοφονία.

Και πάλι ξανά από την αρχή… Είδαμε να μιλάνε για απονομή της Δικαιοσύνης, τους ακούσαμε να υπόσχονται πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Είδαμε να βάζουν την χαροκαμένη μάνα στην επικοινωνιακή σκακιέρα τους, τους ακούσαμε να απολογούνται…

Δεν είδαμε όμως αυτό τον υπέρμετρο ζήλο για τα περί απονομής Δικαιοσύνης. Αντιθέτως, είδαμε την χαροκαμένη μάνα να δηλώνει πως θα καταχωρήσει ιδιωτικές ποινικές διώξεις και θα προσφύγει στο ΕΔΑΔ γιατί το σύστημα της Κύπρου αδυνατεί να αποδώσει Δικαιοσύνη. Και μέχρι σήμερα, ούτε λέξη δεν ειπώθηκε από αυτούς που διαφήμιζαν την στήριξη τους στην οικογένεια… «Ναι, αλλά…». Και πάντα αυτό το αλλά… Ναι, αλλά… Δεν γίνεται όμως να υπάρχει πάντα ένα αλλά. Υπάρχει μόνο ένα ερώτημα… Τελικά θέλουμε ή δεν θέλουμε να αποδοθεί Δικαιοσύνη για την δολοφονία και για την συγκάλυψη της δολοφονίας;

Υ.Γ Αλήθεια, πού χάθηκαν όλοι;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Άνοιξαν τα μάτια της τυφλής Θέμιδας με τη «Δικαιοσύνη» μας...