Τα κυβερνητικά νομοσχέδια, οι ισορροπίες στη Βουλή και οι δύο καπετάνιοι

Ένα πράγμα που μπορεί να πιστωθεί στον Αβέρωφ Νεοφύτου ήταν πως, κατά τη δεκαετία διακυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη, ως αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικός στην επίτευξη συνεργασιών με τα κόμματα του Κέντρου, τα οποία βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, ώστε να διευκολύνεται το κυβερνητικό έργο. Αυτό ήταν, μάλιστα, κάτι που συζητείτο και προεκλογικά και παρουσιαζόταν ως ένα από τα ατού του απερχόμενου προέδρου του ΔΗΣΥ, καθώς αναγνωριζόταν η σημασία αυτών των συνεργιών στην ομαλή διακυβέρνηση του τόπου, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα μνημονιακά νομοσχέδια, τις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις και τα ορόσημα στην προσπάθεια υλοποίησης του προγράμματος της Κυβέρνησης.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, με τον τρόπο που κινείτο στο κοινοβουλευτικό πλαίσιο, κατάφερνε πολύ συχνά να εξασφαλίζει τις απαραίτητες πλειοψηφίες, με τη συνδρομή των κομμάτων της αντιπολίτευσης, υπερπηδώντας έτσι το μεγάλο εμπόδιο που έθετε στην Κυβέρνηση και στα σχέδιά της η κοινοβουλευτική της μειοψηφία. Προφανώς στην προσπάθεια αυτή συνέβαλλαν και άλλα στελέχη του ΔΗΣΥ και όταν χρειαζόταν ο ίδιος ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ωστόσο σε μεγάλο βαθμό αυτό το βάρος έπεφτε στον πρόεδρο της κυβερνώσας παράταξης.

Οι ρόλοι τώρα αντιστράφηκαν. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ο ΔΗΣΥ βρίσκονται στην αντιπολίτευση και στην κυβερνητική συμμαχία συμμετέχουν το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ και η ΔΗΠΑ. Σε ό,τι αφορά τους αριθμούς δεν άλλαξαν και πολλά, αφού τα τρία κόμματα μαζί συγκεντρώνουν ένα βουλευτή λιγότερο από όσες είχε στη διάθεσή του ο ΔΗΣΥ. Η διαφορά, ωστόσο, είναι πως δεν υπάρχει ένα κόμμα που να έχει ξεκάθαρα την πρωτοβουλία των κινήσεων, ενώ οι κομματικοί αρχηγοί του κυβερνητικού στρατοπέδου στη Βουλή είναι τρεις και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν προέρχεται από καμία από αυτές τις δυνάμεις, για να θεωρείται κυβερνώσα.

Στην αντιπολίτευση βρίσκονται για πρώτη φορά και ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, καθώς και το ΕΛΑΜ και το Κίνημα Οικολόγων. Με βάση τον τρόπο που πολιτεύονταν στο παρελθόν αλλά και τις δημόσιες δηλώσεις τους, αναμένεται πως οι τέσσερις αυτές δυνάμεις να μην συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο έναντι της Κυβέρνησης, η οποία θα στρέφεται κυρίως προς την κατεύθυνση του ΔΗΣΥ, του ΕΛΑΜ και των Οικολόγων και λιγότερο προς το ΑΚΕΛ, αναζητώντας την απαραίτητη στήριξη. Σε ό,τι αφορά το ΕΛΑΜ και τους Οικολόγους, αναμένεται ότι θα συνεχίσουν να λειτουργούν όπως και στο παρελθόν, αποφασίζοντας ανά περίπτωση τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούν και επιδιώκοντας να λειτουργούν ρυθμιστικά εκεί που διαμορφώνονται έτσι τα μαθηματικά. Σε κάποια ζητήματα, με καθαρά κεντρώο πρόσημο, ενδέχεται να μπορεί να εξασφαλιστεί και η ψήφος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΑΚΕΛ ευκολότερα από ότι κατά την προηγούμενη διακυβέρνηση.

Ωστόσο, το κλειδί για πολλούς βρίσκεται στην Πινδάρου. Ο ΔΗΣΥ θέλει να διαδραματίσει τον ρόλο μιας «εποικοδομητικής αντιπολίτευσης» και αφήνει να νοηθεί πως θα λειτουργήσει υποστηρικτικά έναντι της νέας Κυβέρνησης, εκεί και όπου συμφωνεί. Στην πραγματικότητα, οι ενέργειες της κοινοβουλευτικής του ομάδας θα φιλτράρονται από το γεγονός πως τα τρία τέταρτα της βάσης του κόμματος ψήφισαν αυτή την Κυβέρνηση και, ανεξαρτήτως των κινήτρων και των διλημμάτων που είχαν ενώπιον τους, έδωσαν εντολή για εφαρμογή του προγράμματός της. Η εκλογή νέου Προέδρου και ηγεσίας θα δώσει, τους επόμενους μήνες, την τελική μορφή στην αντιπολίτευση που θα ασκεί ο ΔΗΣΥ, η οποία θα επηρεάσει αναπόφευκτα και τις δυναμικές εντός της Βουλής.

Σε αυτό το στάδιο μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν ως προς το ποιος θα αναλάβει τον ρόλο του συντονισμού και της συνεργασίας με την αντιπολίτευση, ώστε να μπορούν να περνούν από τη Βουλή τα κυβερνητικά νομοσχέδια. Οι περισσότερες απόψεις, ωστόσο, συγκλίνουν πως δεν θα είναι ο Μαρίνος Σιζόπουλος, ο οποίος, μετά τη διαγραφή του Κωστή Ευσταθίου από την ΕΔΕΚ, διαθέτει τους λιγότερους βουλευτές μεταξύ των τριών κομμάτων, ενώ ο ίδιος, ορθά ή λανθασμένα, θεωρείται αποδυναμωμένος στα μάτια των άλλων κομμάτων, λόγω της παρατεταμένης εσωκομματικής κρίσης με την οποία είναι αντιμέτωπος.

Οι απόψεις, ωστόσο, διίστανται για το ποιος θα πρωταγωνιστεί, μεταξύ του Νικόλα Παπαδόπουλου και του Μάριου Καρογιάν, καθώς αναμένεται, ατύπως, να το επιδιώξουν και οι δύο. Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ διαθέτει τους περισσότερους βουλευτές από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση και για πολλούς είναι φυσικό επακόλουθο να είναι υπεύθυνος γι’ αυτόν τον συντονισμό. Στις διαπραγματεύσεις που προηγήθηκαν αναφορικά με το κυβερνητικό σχήμα, ο κ. Παπαδόπουλος φαίνεται να εξασφάλισε περισσότερα, ως το μεγαλύτερο κόμμα που συμμετέχει στην Κυβέρνηση, και δείχνει σε κάποια πράγματα να έχει κάποιο προβάδισμα.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ο Μάριος Καρογιάν θεωρείται πιο έμπειρος στους τακτικισμούς, που είναι απαραίτητοι για την επίτευξη των συνεργειών που χρειάζονται σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, αφού πρόκειται για μια διαδικασία διαπραγμάτευσης. Ταυτόχρονα, φαίνεται να διαθέτει καλύτερες προσβάσεις τόσο στον ΔΗΣΥ όσο και στο ΑΚΕΛ, ενώ η ΔΗΠΑ διατηρεί στενές σχέσεις και με τα δύο κόμματα, οι οποίες θα διευκόλυναν ενδεχομένως το έργο του.

Στην πράξη, πάντως, εκτιμάται ότι αμφότεροι, όπως και ο Μαρίνος Σιζόπουλος, αναλόγως θεματολογίας θα επεμβαίνουν και θα αναλαμβάνουν να εξασφαλίσουν τις απαιτούμενες πλειοψηφίες εντός του νομοθετικού Σώματος, από την στιγμή που κανένας από τους τρεις τους δεν ηγείται του κυβερνώντος κόμματος. Το ερώτημα είναι με ποιο τρόπο θα γίνεται η μεταξύ τους συνεννόηση και τι θα συμβαίνει εάν έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Οι πρωτοβουλίες αυτές αναμένεται να δοκιμαστούν μόλις ξεκινήσουν να κατατίθενται νέα και σημαντικά νομοσχέδια από την Κυβέρνηση, το επόμενο διάστημα.