Οι ευθύνες του Αβέρωφ, ο ιστορικός του μέλλοντος και οι γαλάζιοι... ελέφαντες

Τα φώτα έσβησαν, τα τύμπανα σίγησαν, τα χειροκροτήματα σταμάτησαν. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου ήταν ο μεγάλος χαμένος της πρώτης Κυριακής των εκλογών και από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένας ορυμαγδός εξελίξεων. Κάποιοι του καταλογίζουν και δεύτερη ήττα στον δεύτερο γύρο, αφού ο ίδιος, αν και δεν τον κατονόμασε ευθαρσώς, στήριξε την υποψηφιότητα του Ανδρέα Μαυρογιάννη, που στο τέλος ηττήθηκε. Οι ίδιοι είναι αυτοί που μέχρι χθες επέμεναν πως ο Αβέρωφ πάει για τρίτη σερί ήττα, αυτή τη φορά στις εσωκομματικές εκλογές.

Είναι απίστευτο, πως ο μεγάλος νικητής έξι συνεχόμενων κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων από το 2013, όταν ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, με τις τόσες επιτυχίες εντός και εκτός Βουλής, έφτασε σήμερα να είναι ο μεγάλος χαμένος, ο οποίος εξαναγκάστηκε εμμέσως πλην σαφώς, σε μη διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος του. Του κόμματος που μέχρι πριν από δεκαπέντε ημέρες «χόρευε» στον ρυθμό που έδινε ο ίδιος και που παρά το κακό αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, πέτυχε ένα αξιοσημείωτο ποσοστό, καταφέρνοντας στο τέλος να συσπειρώσει πολύ περισσότερο από ότι τον έδειχναν οι δημοσκοπήσεις.

Σήμερα ο Αβέρωφ Νεοφύτου βρίσκεται εκτός. Και βρίσκεται εκτός, όχι γιατί ο ίδιος το επιθυμεί -άλλωστε εξέφρασε από το βράδυ της πέμπτης Φεβρουαρίου την πρόθεσή του να επαναδιεκδικήσει την ηγεσία του ΔΗΣΥ- αλλά επειδή τα δεδομένα που έχει ενώπιον του, δεν είναι υπέρ του. Και πρόκειται για δεδομένα που δεν δημιουργήθηκαν από άλλους, αλλά από τον ίδιο, ο οποίος τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες, προέβη σε μια σειρά από κινήσεις που δεν του βγήκαν σε καλό.

Μετά το αρνητικό αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής προέβη σε δηλώσεις και ανακοίνωσε την παραίτηση του από την Προεδρία, προκηρύσσοντας εκλογές. Το επόμενο 24ωρο μέχρι την ιστορική συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος στις επτά Φεβρουαρίου, κίνησε τα νήματα, έτσι ώστε να διασφαλίσει πως το κόμμα δεν θα λάμβανε απόφαση για στήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη. Μάλιστα έκλεισε το μάτι στον Ανδρέα Μαυρογιάννη, επαναλαμβάνοντας την ατάκα, ότι «ο διεθνής παράγοντας την επομένη των εκλογών θα ζυγίσει τους υποψηφίους και πως ο ίδιος θα ψηφίσει με γνώμονα το Κυπριακό». Κάτι που παρέπεμπε ξεκάθαρα σε στήριξη υποψηφιότητας Μαυρογιάννη. Ακολούθησε το ίδιο μοτίβο και τις επόμενες ημέρες, που κορυφώθηκε με την κόντρα μεταξύ της Καίτης Κληρίδου που επίσης στήριζε την υποψηφιότητα Μαυρογιάννη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα εντός του κόμματος, άρχισαν να εξωτερικεύονται θέσεις και απόψεις που διαφωνούσαν κάθετα με τους χειρισμούς Αβέρωφ και ζητούσαν ενότητα. Μια ενότητα που καθυστέρησε πολύ αφού ήρθε τρεις ημέρες μετά τη νίκη του Νίκου Χριστοδουλίδη. Τότε, ο Αβέρωφ Νεοφύτου αναδιπλώθηκε και είπε, «νερό και αλάτι» στα όσα είχαν προηγηθεί και είχαν ακουστεί εναντίον του Νίκου Χριστοδουλίδη, περί αποστάτη και προδότη που τον ξεχνάει η ιστορία.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και οδηγούν στην εξέλιξη της απόσυρσης της υποψηφιότητας του για την ηγεσία του ΔΗΣΥ. Ο ίδιος, έστειλε το μήνυμα με μια λακωνική δήλωση πως πολιτεύτηκε για δεκαετίες με συγκεκριμένες αρχές και αξίες και πως πίσω από την απόφαση του, βρίσκεται η αξιοπρέπεια του ως άνθρωπος, η ευθύνη του ως ηγέτης και η ανάγκη του κόμματος για ενότητα.

Το ερώτημα που θα απαντηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, όταν τα πάθη και τα μίση του σήμερα θα εκλείψουν, είναι αν την ευθύνη για αυτή την ταραχώδη πορεία των τελευταίων δεκαπέντε ημερών, ή ακόμα και την πολυκύμαντη πορεία του τελευταίου χρόνου, φέρει αποκλειστικά ο Αβέρωφ Νεοφύτου που είναι ο μοναδικός, από ότι φαίνεται, που καλείται να πληρώσει βαρύ τίμημα. Η απάντηση σαφώς και δεν είναι απλή και δεν μπορεί να δοθεί σήμερα από κανέναν. Άλλωστε, αναλόγως της προσέγγισης που έκαστος είχε όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στον απερχόμενο πρόεδρο του ΔΗΣΥ, κάνει και τις ανάλογες αναλύσεις για το τι έφταιξε. Αυτός είναι και ο λόγος που δημιούργησε φανατικούς υποστηρικτές και φανατικούς εχθρούς. Ήταν κάτι που και ο ίδιος γνώριζε ότι συμβαίνει γύρω από το πρόσωπο του, ενδεχομένως εδώ και δεκαετίες. Αυτό που ίσως δεν γνώριζε, παρά το γεγονός ότι «όποια πέτρα και να σήκωνες ήταν από κάτω», ήταν ότι στην Πινδάρου τα τελευταία χρόνια δεν βρίσκονταν τα γραφεία του ΔΗΣΥ, αλλά μια ζούγκλα γεμάτη... γαλάζιους ελέφαντες.