Ο Στεφάνου, η Ομόνοια, ο αιώνιος και ο τεράστιος κίνδυνος για το ΑΚΕΛ

Ακούγοντας κανείς τον Στέφανο Στεφάνου , να μιλάει για μπάλα, αντιλαμβάνεται πως είναι από τους ελάχιστους Κύπριους πολιτικούς που ξέρει από ποδόσφαιρο. Ο ίδιος άλλωστε έφτασε μέχρι τη δεύτερη ομάδα της Ομόνοιας και είχε τα φόντα να αγωνιστεί και στην πρώτη, ωστόσο τον κέρδισαν οι σπουδές και η πολιτική. Εξάλλου δηλώνει οπαδός της Ομόνοιας, ενώ είναι λάτρης του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου, της Premiere League.  

Από την Ομόνοια πάντως δεν μπορεί να είναι και πολύ ικανοποιημένος, αφού τα λάθη που έγιναν στον προγραμματισμό το καλοκαίρι, οι λανθασμένες αποφάσεις των υπευθύνων, οι συνεχείς αλλαγές προπονητή, απειλούν να την αφήσουν ακόμα και εκτός εξάδας, ενώ καλείται να ξεπεράσει τον εαυτό της, ξεπερνώντας το εμπόδιο του αιώνιου για να διακριθεί στο κύπελλο.

Αντιθέτως, τόσο ο ίδιος ο Στέφανος Στεφάνου όσο και άλλα στελέχη της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, δηλώνουν ικανοποιημένοι με το εκλογικό αποτέλεσμα που πέτυχε ο υποψήφιος του κόμματος στις Προεδρικές Εκλογές. Κατάφεραν να πετύχουν υψηλότατα ποσοστά συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους, πέρασαν στο δεύτερο γύρο και εκεί έδωσαν μια σκληρή μάχη, που καθόρισαν τελικά οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ. Το ΑΚΕΛ απέτυχε, δηλαδή, για τρίτη συνεχόμενη φορά να εκλέξει τον δικό του Πρόεδρο, αλλά τα στελέχη του δηλώνουν ικανοποιημένα.

Με ποδοσφαιρικούς όρους, που αρέσουν και στον κ. Στεφάνου, η κατάσταση στο ΑΚΕΛ σήμερα μοιάζει με εκείνη την ομάδα που κάθε χρόνο δίνει μάχη για το πρωτάθλημα με τα δεδομένα και τις πιθανότητες να είναι εναντίον της και καταφέρνει να λάβει τελικά τη δεύτερη θέση. Αυτό σημαίνει ότι προκρίθηκε στην Ευρώπη και θα αγωνιστεί σε επίπεδο Champions League, ωστόσο απέτυχε στον μεγάλο στόχο που ήταν το πρωτάθλημα. Νιώθουν δηλαδή από τη μια απογοήτευση γιατί δεν θα γραφτούν στην ιστορία ως πρωταθλητές, αλλά νιώθουν ικανοποίηση για τη δεύτερη θέση και τις προοπτικές που δημιουργούνται στην Ευρώπη και τα χρηματικά οφέλη που προκύπτουν από αυτή.

Ο απλός οπαδός, όμως και στην προκειμένη η βάση του κόμματος, δεν ικανοποιείται με τίποτα λιγότερο από τον τίτλο του πρωταθλητή. Τουλάχιστον ποδοσφαιρικά, τα παραδείγματα είναι πολλά στην Κύπρο. Αυτό θα πρέπει να αντιληφθούν στο ΑΚΕΛ. Το να καταγράφει το κόμμα αξιοπρεπείς πορείες και να λαμβάνει υψηλά ποσοστά ο υποψήφιος του, είναι μεν σημαντικό, αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός, όπως πάει να γίνει για την ηγεσία, του παραδοσιακού ψηφοφόρου του κόμματος, για τον οποίο, η κατάταξη είτε στην δεύτερη ή την τρίτη θέση, είναι μια η άλλη.

Και μπορεί τα βλέμματα αυτή την περίοδο να είναι στραμμένα στις άνευ προηγουμένου εξελίξεις στον ΔΗΣΥ, με την τεράστια κρίση που περικύκλωσε την Πινδάρου να μην έχει ακόμη κορυφωθεί, ωστόσο και στο ΑΚΕΛ, εάν ο στόχος είναι το κόμμα να ξανακερδίσει τη βάση του και να αυξήσει τη δυναμική τους στις επικείμενες εκλογικές μάχες, τα ζητήματα που πρέπει να ανοίξουν είναι πολλά, όχι μόνο σε επίπεδο οργάνωσης, λήψης αποφάσεων και επικοινωνίας με τη βάση, αλλά ζητήματα που άπτονται παγιωμένων αντιλήψεων και πολιτικών που παρά το γεγονός ότι ο κόσμος προχώρησε και άφησε πίσω του απαρχαιωμένες ιδεοληψίες του παρελθόντος, στο ΑΚΕΛ επιμένουν.

Εξάλλου το στίγμα των επικείμενων αλλαγών στο Καταστατικό Συνέδριο, έδωσε και ο τέως Γραμματέας του κόμματος, Άντρος Κυπριανού, ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο «Προχωράμε», υποδεικνύει πως το κόμμα, «δίχως να αλλάζει τον χαρακτήρα του θα ανοίξει και θα αγκαλιάσει κοινωνικά κινήματα και πολίτες που συντάχθηκαν μαζί του σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Χρειάζεται επίσης να αναλυθούν αντικειμενικά τα πολιτικά δεδομένα. Δίχως ευσεβοποθισμούς να διαγραφεί η πορεία για τα επόμενα βήματα».

Και μιας και τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλος λόγος για την αυτοκριτική που τα κόμματα καλούνται να κάνουν, κάποια στιγμή θα πρέπει στην Εζεκία Παπαϊωάννου να ανοίξουν μια άβολη συζήτηση, για το τι πήγε λάθος την πενταετία 2008-2013, πέρα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και την ακραία εσωτερική αντιπολίτευση.

Με απλά λόγια, όσες αλλαγές και αν αποφασισθούν να γίνουν, είτε αλλάξει το έμβλημα ή ο ύμνος του κόμματος, είτε όχι, αν η προσέγγιση των σύγχρονων ζητημάτων δεν αναθεωρηθεί, το ΑΚΕΛ θα είναι πάντα ικανοποιημένο εάν πετυχαίνει είσοδο στην Ευρώπη (βλ. δεύτερη ή τρίτη θέση) και θα βλέπει τους άλλους να πανηγυρίζουν τα πρωταθλήματα από την τηλεόραση. Και το μεγαλύτερο μελλοντικό πρόβλημα του ιστορικού κόμματος της αριστεράς, σε κάποια χρόνια δεν θα είναι τα κάτω του μέτρου ποσοστά και η πορεία στις Προεδρικές Εκλογές, αλλά ο κίνδυνος που αναδύεται μέσα από την πρόθεση μιας σειράς προσωπικοτήτων του προοδευτικού χώρου, να καλύψουν το χάσμα που παρατηρείται στον χώρο της κεντροαριστεράς. Όπως και στο ποδόσφαιρο έτσι και στην πολτική οι νέες δυνάμεις, έρχονται με φόρα και σιγά σιγά απειλούν να εκθρονίσουν μια και καλή τις… Βασίλισσες και τους Αυτοκράτορες από τον θρόνο τους.

Παρακολουθώντας κανείς τις συζητήσεις του Στέφανου Στεφάνου σε podcast που έγιναν προεκλογικά, θα διαπιστώσει πως είναι από τους ελάχιστους Κύπριους πολιτικούς που ξέρει από ποδόσφαιρο. Ο ίδιος άλλωστε έφτασε μέχρι τη δεύτερη ομάδα της Ομόνοιας και είχε τα φόντα να αγωνιστεί και στην πρώτη, ωστόσο τον κέρδισαν οι σπουδές και η πολιτική. Εξάλλου δηλώνει οπαδός της Ομόνοιας, ενώ είναι λάτρεις του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου, της Premiere League.

Από την Ομόνοια πάντως δεν μπορεί να είναι και πολύ ικανοποιημένος, αφού τα λάθη που έγιναν στον προγραμματισμό το καλοκαίρι, οι λανθασμένες αποφάσεις των υπευθύνων, οι συνεχείς αλλαγές προπονητή, απειλούν να την αφήσουν ακόμα και εκτός εξάδας, ενώ έχει να ανέβει και έναν Γολγοθά για να διακριθεί στο κύπελλο.

Αντιθέτως, τόσο ο ίδιος ο Στέφανος Στεφάνου όσο και άλλα στελέχη της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, δηλώνουν ικανοποιημένοι με το εκλογικό αποτέλεσμα που πέτυχε ο υποψήφιος του κόμματος στις Προεδρικές Εκλογές. Κατάφεραν να πετύχουν υψηλότατα ποσοστά συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους, πέρασαν στο δεύτερο γύρο και εκεί έδωσαν μια σκληρή μάχη, που καθόρισαν τελικά οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ. Το ΑΚΕΛ απέτυχε, δηλαδή, για τρίτη συνεχόμενη φορά να εκλέξει τον δικό του Πρόεδρο, αλλά τα στελέχη του δηλώνουν ικανοποιημένα.

Με ποδοσφαιρικούς όρους, που αρέσουν και στον κ. Στεφάνου, η κατάσταση στο ΑΚΕΛ σήμερα μοιάζει με εκείνη την ομάδα που κάθε χρόνο δίνει μάχη για το πρωτάθλημα με τα δεδομένα και τις πιθανότητες να είναι εναντίον της και καταφέρνει να λάβει τελικά τη δεύτερη θέση. Αυτό σημαίνει ότι προκρίθηκε στην Ευρώπη και θα αγωνιστεί σε επίπεδο Champions League, ωστόσο απέτυχε στον μεγάλο στόχο που ήταν το πρωτάθλημα. Νιώθουν δηλαδή από τη μια απογοήτευση γιατί δεν θα γραφτούν στην ιστορία ως πρωταθλητές, αλλά νιώθουν ικανοποίηση για τη δεύτερη θέση και τις προοπτικές που δημιουργούνται στην Ευρώπη και τα χρηματικά οφέλη που προκύπτουν από αυτή.

Ο απλός οπαδός, όμως και στην προκειμένη η βάση του κόμματος, δεν ικανοποιείται με τίποτα λιγότερο από τον τίτλο του πρωταθλητή. Τουλάχιστον ποδοσφαιρικά, τα παραδείγματα είναι πολλά στην Κύπρο. Αυτό θα πρέπει να αντιληφθούν στο ΑΚΕΛ. Το να καταγράφει το κόμμα αξιοπρεπείς πορείες και να λαμβάνει υψηλά ποσοστά ο υποψήφιος του, είναι μεν σημαντικό, αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός, όπως πάει να γίνει για την ηγεσία, του παραδοσιακού ψηφοφόρου του κόμματος, για τον οποίο, η κατάταξη είτε στην δεύτερη ή την τρίτη θέση, είναι μια η άλλη.

Και μπορεί τα βλέμματα αυτή την περίοδο να είναι στραμμένα στις άνευ προηγουμένου εξελίξεις στον ΔΗΣΥ, με την τεράστια κρίση που περικύκλωσε την Πινδάρου να μην έχει ακόμη κορυφωθεί, ωστόσο και στο ΑΚΕΛ, εάν ο στόχος είναι το κόμμα να ξανακερδίσει τη βάση του και να αυξήσει τη δυναμική τους στις επικείμενες εκλογικές μάχες, τα ζητήματα που πρέπει να ανοίξουν είναι πολλά, όχι μόνο σε επίπεδο οργάνωσης, λήψης αποφάσεων και επικοινωνίας με τη βάση, αλλά ζητήματα που άπτονται παγιωμένων αντιλήψεων και πολιτικών που παρά το γεγονός ότι ο κόσμος προχώρησε και άφησε πίσω του απαρχαιωμένες ιδεοληψίες του παρελθόντος, στο ΑΚΕΛ επιμένουν.

Εξάλλου το στίγμα των επικείμενων αλλαγών στο Καταστατικό Συνέδριο, έδωσε και ο τέως Γραμματέας του κόμματος, Άντρος Κυπριανού, ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο «Προχωράμε», υποδεικνύει πως το κόμμα, «δίχως να αλλάζει τον χαρακτήρα του θα ανοίξει και θα αγκαλιάσει κοινωνικά κινήματα και πολίτες που συντάχθηκαν μαζί του σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Χρειάζεται επίσης να αναλυθούν αντικειμενικά τα πολιτικά δεδομένα. Δίχως ευσεβοποθισμούς να διαγραφεί η πορεία για τα επόμενα βήματα».

Και μιας και τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλος λόγος για την αυτοκριτική που τα κόμματα καλούνται να κάνουν, κάποια στιγμή θα πρέπει στην Εζεκία Παπαϊωάννου να ανοίξουν μια άβολη συζήτηση, για το τι πήγε λάθος την πενταετία 2008-2013, πέρα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και την ακραία εσωτερική αντιπολίτευση.

Με απλά λόγια, όσες αλλαγές και αν αποφασισθούν να γίνουν, είτε αλλάξει το έμβλημα ή ο ύμνος του κόμματος, είτε όχι, αν η προσέγγιση των σύγχρονων ζητημάτων δεν αναθεωρηθεί, το ΑΚΕΛ θα είναι πάντα ικανοποιημένο εάν πετυχαίνει είσοδο στην Ευρώπη (βλ. δεύτερη ή τρίτη θέση) και θα βλέπει τους άλλους να πανηγυρίζουν τα πρωταθλήματα από την τηλεόραση. Και το μεγαλύτερο μελλοντικό πρόβλημα του ιστορικού κόμματος της αριστεράς, σε κάποια χρόνια δεν θα είναι τα κάτω του μέτρου ποσοστά και η πορεία στις Προεδρικές Εκλογές, αλλά ο κίνδυνος που αναδύεται μέσα από την πρόθεση μιας σειράς προσωπικοτήτων του προοδευτικού χώρου, να καλύψουν το χάσμα που παρατηρείται στον χώρο της κεντροαριστεράς. Όπως και στο ποδόσφαιρο έτσι και στην πολιτική οι νέες δυνάμεις, έρχονται με φόρα και σιγά σιγά απειλούν να εκθρονίσουν μια και καλή τις… Βασίλισσες και τους Αυτοκράτορες από τον θρόνο τους.