Το μέλλον των παιδιών πρέπει να είναι φάρος για συνεργασία και όχι πεδίο αντιπαράθεσης

Σε πεδίο μάχης, για άλλη μια φορά, είχε μετατραπεί την περασμένη εβδομάδα η Βουλή, αφού με αφορμή τη συζήτηση που πραγματοποιείτο ενώπιον της Επιτροπής Παιδείας, για τους τροποποιητικούς κανονισμούς για τα Δημοτικά Σχολεία, με μερίδα της αντιπολίτευσης και μέλη της συγκυβέρνησης να ανταλλάζουν βαριές κουβέντες. Και για κάποιους αυτό μπορεί να είναι φυσιολογικό, καθώς θεωρείται μία γνωστή τακτική, όταν η μία πλευρά θέλει να εξαπολύσει πυρά προς την άλλη, όμως όταν στην μέση είναι τα παιδιά, τα σχολεία και η παιδεία, όλα τα άλλα πρέπει να μένουν στην άκρη.

Τα τελευταία χρόνια, ο τομέας της παιδείας είχε βρεθεί αρκετές φορές στο επίκεντρο των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Δεν έχουν περάσει αρκετά χρόνια που εντός του κοινοβουλίου είχαν ακουστεί εκφράσεις για παιδαγωγικά εκτρώματα και για εμμονές, τόσο από πλευράς βουλευτών, αλλά και Υπουργείου Παιδείας. Την κόντρα τροφοδοτούσε η συζήτηση για την μεταρρύθμιση για το σύστημα αξιολόγησης των μαθητών και συγκεκριμένα ο θεσμός των εξετάσεων τετραμήνων, που είχαν προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις κατά την τετραετία που εφαρμόστηκαν.

Το γεγονός ότι ο θεσμός έχει περάσει στην ιστορία, καθώς τον περασμένο Ιούνιο η Ολομέλεια της Βουλής είχε εγκρίνει την πρόταση που παρουσίασε το Υπουργείο Παιδείας για τις αλλαγές που πρότεινε για την αξιολόγηση των μαθητών, ενώ και η στάση που τηρεί η ηγεσία του Υπουργείου δεν έχει δώσει περιθώρια για να ανοίξει οποιαδήποτε αντιπαράθεση, έχει επιφέρει μία ηρεμία στον τομέα της παιδείας. Εντούτοις, όσο περνά ο καιρός, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια θέσεις και απόψεις που κατά το προηγούμενο διάστημα είχαν μπει κάτω από το χαλί ή δεν υπήρχε λόγος για να εκφραστούν.

Μία τοποθέτηση ενώπιον της Επιτροπής Παιδείας, για την ειδική εκπαίδευση και το διάλογο που έχει αρχίσει από καιρό, για μετάβαση στην ενιαία εκπαίδευση, είχε ως αποτέλεσμα να καταγραφεί μία διαφωνία ανάμεσα στον Χρίστο Χριστοφίδη και τον Αλέκο Τρυφωνίδη, με τον πρώτο να κάνει λόγο για ασυνεννοησία μεταξύ Κυβέρνησης και κομμάτων συμπολίτευσης και το δεύτερο να αναφέρει ότι είναι ντροπή να διαστρεβλώνονται λεγόμενά του. Πάντως, η τοποθέτηση του κόμματος του ΑΚΕΛ είχε προκαλέσει αντίδραση κι άλλων βουλευτών, που έκαναν λόγο για πολιτικές σκοπιμότητες.

Ο τομέας της παιδείας, που έχει να κάνει με το μέλλον των παιδιών, είναι ίσως το μοναδικό σημείο που δεν πρέπει να γίνεται έρμαιο των πολιτικών παιχνιδιών, όποια και αν είναι αυτά και όπου και αν αποσκοπούν. Είναι ο μόνος τομέας που θα πρέπει να υπάρχει σύγκλιση από όλους, να αφήνουν πίσω πολιτικές σκοπιμότητες με γνώμονα το καλώς νοούμενο συμφέρον της δημόσιας εκπαίδευσης, που αφορά στους μαθητές, τους νέους και όλους εκείνους που θα γίνουν ενεργοί πολίτες στο μέλλον της Κύπρου.

Τα μέτωπα, τόσο για το Υπουργείο Παιδείας όσο και για την Βουλή, όσον αφορά στην ομαλή λειτουργία των σχολείων, είναι πολλά, με τα πλείστα να χρονίζουν. Αλλαγή στους κανονισμούς λειτουργίας των σχολείων, απουσία συνοδών, περιστατικά βίας και παραβατικότητας, σχολικές μονάδες σε κακή κατάσταση, με αποτέλεσμα να εκφράζονται ανησυχίες για την ασφάλεια των μαθητών και των εκπαιδευτικών, είναι μερικά από τα προβλήματα για τα δημόσια εκπαιδευτήρια.

Παρά το γεγονός ότι υπάρχει πάντα η πρόθεση να βρεθεί λύση σε αυτά τα προβλήματα, με τις διακηρύξεις από πολλούς να γίνονται κατά διαστήματα, είτε απλά για να ταράξουν τα νερά ή είτε επειδή θεωρούν ότι όντως είναι ώρα να ξεκινήσουν οι συζητήσεις, οι λύσεις δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Κάτι, το οποίο έχει αρνητικές συνέπειες και επιπτώσεις στα παιδιά, καθώς σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες τα σχολεία θα κλείσουν για τις πρώτες διακοπές και ακόμη υπάρχουν μαθητές εκτός σχολείων, επειδή δεν υπάρχει επαρκής αριθμός συνοδών.

Όταν στο κάδρο είναι τα παιδιά και το μέλλον τους, όλα τα άλλα είναι δευτερευούσης σημασίας. Αυτό θα πρέπει να γνωρίζουν οι πάντες, οι οποίοι θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις πολιτικές σκοπιμότητες. Τα θέματα για την παιδεία, όταν αφορούν στην βελτίωση των συνθηκών της εκπαίδευσης, που έχουν απώτερο στόχο να αλλάξουν τα εφόδια για τους μαθητές και το μέλλον τους να είναι διαφορετικό, δεν πρέπει να παίζει ρόλο το χρώμα πίσω από τις προτάσεις, ούτε να μπαίνουν μπροστά άλλες ατζέντες. Τα παιδιά και τα συμφέροντά τους πρέπει να αποτελεί φάρο για όλους, όσον αφορά στη λήψη αποφάσεων και δημιουργία πολιτικών. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς.