Ο κ. Παναγιώτης γίνεται 100 ετών και έζησε μία ζωή γεμάτη περιπέτειες... «Ό,τι ήθελα να κάνω το έκανα»

Η τούρτα του θα έχει πάνω 100 κεριά, που συμβολίζουν κάθε ένα από τα χρόνια ζωής του. Κάθε ένα από αυτά τα κεριά κρύβει και μία ιστορία από πίσω. «Η ζωή μου ήταν γεμάτη περιπέτειες, όμως δεν το έβαζα κάτω. Ό,τι ήθελα να κάνω, το έκανα», ανέφερε με περηφάνια ο αιωνόβιος Παναγιώτης Νικολάου, που μέχρι και σήμερα δεν μπορεί και δεν θέλει να μένει άπραγος.

Ο κ. Παναγιώτης γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1923 και κατάγεται από το Καλό Χωριό Λεύκας. Από τα εφηβικά του χρόνια είχε μπει στα δύσκολα, ενώ βίωσε τις δυσκολίες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο γάμος του στιγματίστηκε από τις μάχες της ΕΟΚΑ κατά των Άγγλων κατακτητών και μετά την τουρκική εισβολή έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι του, μαζί με την οικογένειά του και να ζήσει στην Κακοπετριά. Δύο χρόνια μετά, ο ίδιος πήρε τη δύσκολη απόφαση να φύγει για τη Σαουδική Αραβία, ώστε να μαζέψει λεφτά για να ζήσει την οικογένειά του.

«Η ζωή μου ήταν γεμάτη περιπέτειες, όμως δεν το έβαζα κάτω, ήμουν πάντοτε πεισματάρης. Ό,τι ήθελα να το κάνω το έκανα. Είμαι από το Καλό Χωριό Λεύκας. Τα παιδικά μου χρόνια στη Λεύκα ήταν μέτρια. Εγώ γεννήθηκα το Δεκέμβριο του 1923 και από τότε μέχρι το 1940 η ζωή ήταν διαφορετική. Μετά ξεκίνησε ο πόλεμος και έγιναν διάφορες. Επίσης, οι Εγγλέζοι ήταν πολιτικοί και οι Κύπριοι ξύπνησαν εύκολα».

Όταν αναγκάστηκε πρώτη φορά να εγκαταλείψει το χωριό του

«Όταν έγινε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, έκλεισαν τα μεταλλεία. Τότε ήμουν 17 ετών. Με ένα φίλο μου φύγαμε και ήρθαμε στη Λευκωσία για να πιάσουμε δουλειά και πιάναμε 2 σελίνια την ημέρα. Δουλεύαμε στο αεροδρόμιο και βγάζαμε τα αυλάκια για να βάζουν τα καλώδια. Δούλεψα 6-7 μήνες, μέσα στο 1940.

Ο θείος μου είχε φούρνο και όταν ήμουν μικρός πήγαινα εκεί και έμαθα τη δουλειά. Όταν ήρθα Λευκωσία το 1940, οι εργάτες δούλευαν έξι ημέρες την εβδομάδα και την Κυριακή που ήμασταν οφφ πηγαίναμε στην ΠΕΟ. Όταν συνάντησα ανθρώπους που δούλευαν στο φούρνο του θείου μου, με ρώτησαν “τι κάμνεις στη Λευκωσία;” και τους είπα ότι ήρθα για δουλειά. Με ρώτησαν “ήντα δουλειά;” και τους είπα που δούλευα. Μου είπαν “αφού είσαι ψωμάς, να έρτεις στους φούρνους” και πήγα εκεί. Από τα 2 σελίνια την ημέρα που έπαιρνα, στο φούρνο έπαιρνα 13 σελίνια, μεγάλη διαφορά.

Το 1945-1946 τέλειωσε ο πόλεμος αλλά έμεινα στη Λευκωσία μέχρι το 1950 και ήρθε και ο αδελφός μου. Πήγαμε πίσω στο χωριό και ανοίξαμε κρεοπωλείο. Ο αδελφός μου μετά άνοιξε μπακάλικο και εγώ συνέχισα ως κρεοπώλης».

Τα Χριστούγεννα τότε

«Τα Χριστούγεννα, παλιά, στα χωριά, ο κόσμος μαζευόταν σε ένα σπίτι. Ήταν τέσσερις-πέντε οικογένειες και τραγουδούσαν και χόρευαν. Σήμερα αλλάξαν τα πράματα. Δεν μαζεύονται σήμερα. Ο καθένας σπίτι του σήμερα. Ή να πάνε στα κέντρα. Παλιά πηγαίναμε στα σπίτια. Άλλαξε πολύ η ζωή μας».

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ και πώς στιγμάτισε τον γάμο του

«Στην ΕΟΚΑ, το σπίτι μου ήταν το φυλάκιο νούμερο 14. Είχαμε μέσα 12-14 άτομα, τα οποία τάιζα και πότιζα. Προσέχαμε από τους Τούρκους. Το σπίτι μου ήταν το τελευταίο φυλάκιο στο Καλό Χωριό, προς τη Λεύκα, που ήταν ένα τούρκικο χωριό με ελάχιστους χριστιανούς. Εμείς προσέχαμε και τους Τούρκους του Καλού Χωριού και τους Τούρκους της Λεύκας. Εμείς θέλαμε να προστατευτούμε από τους Τούρκους και τους Εγγλέζους.

Εγώ παντρεύτηκα το 1958 και τη δεύτερη ημέρα του γάμου μας είχε φασαρίες. Τότε γινόταν ο γάμος την Κυριακή και τη Δευτέρα πήγαιναν στο σπίτι, για να πλουμίσουν το ζευγάρι και χόρευε και το ανδρόγυνο. Εκείνη την ημέρα, όμως, έβαλαν φωτιά στην Αστυνομία του Καλού Χωριού, επειδή είχαμε σταθμό. Για να έχεις σταθμό σήμαινε ότι ερχόταν το τρένο και σταματούσε εκεί. Ερχόταν από την Αμμόχωστο και έκανε διάφορους σταθμούς και μετέφερε βαγόνια επιβατικά και εμπορικά. Έρχονταν άνθρωποι από τη Λευκωσία, την Κερύνεια, το Βαρώσι. Στο Καλό Χωριό είχαμε και χάνια, αντί ξενοδοχεία και έπρεπε να έχει μπακάλικο, καφενείο, φούρνο, να έχει ξενοδοχείο για να μένουν οι άνθρωποι και να έχει και ένα διαμέρισμα για να μένουν τα ζώα, επειδή ήθελαν και τροφή και νερό για να μένουν».

Η εισβολή και η ανάγκη να ταξιδέψει στη Σαουδική Αραβία

«Το 1974, όταν έγινε η εισβολή, έγινα πρόσφυγας και πήγα στην Κακοπετριά, με την οικογένειά μου. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε, επειδή ξέραμε ότι θα μας σκοτώσουν οι Τούρκοι. Πήγαμε στην Κακοπετριά, όπου νοίκιαζα σπίτι για 15 λίρες το μήνα. Εκεί εργάστηκα στο μεταλλείο για δύο χρόνια και μετά πήγα στη Σαουδική Αραβία για δέκα χρόνια.

Πήγα μόνος μου στην Σαουδική Αραβία, η γυναίκα μου έμεινε στην Κύπρο. Είχαμε και τα δύο παιδιά μας, η κόρη μας σπούδαζε στην Ουγγαρία και ο γιος μας ήταν δέκα χρόνων. Έπρεπε να πάω στη Σαουδική Αραβία για να μαζέψω λεφτά και να σπουδάσω τα παιδιά μου. Η τέχνη είναι να μπορείς να μαζέψεις λεφτά, για να γίνουν τα παιδιά σου ανώτερα από σένα.

Η εταιρία στην οποία εργαζόμουν στη Σαουδική Αραβία είχε αντιπρόσωπους στην Κύπρο. Τους βρήκαμε εδώ και μας πήραν εκεί. Όταν πήγαμε εκεί, η εταιρεία είχε κλείσει ένα ξενοδοχείο και μέναμε όλοι μέσα, επειδή ήμασταν 40-50 άτομα. Εκεί μας παρείχαν φαγητό και ποτό. Σηκωνόμασταν το πρωί, πηγαίναμε με το λεωφορείο στην εταιρεία, δουλεύαμε οκτώ ώρες και επιστρέφαμε πίσω. Στην Κύπρο επέστρεψα δέκα χρόνια μετά, αλλά κάθε χρόνο είχαμε άδεια και ερχόμασταν. Δούλευα δέκα χρόνια συνέχεια. Στα δέκα χρόνια ήρθα.

Ήταν συγκινητική η μέρα της επιστροφής. Έχει πιο ωραίο πράγμα να βρεθείς με την οικογένεια, τα παιδιά σου, την αγάπη σου; Άλλο να είσαι μακριά και άλλο να είσαι με την οικογένειά σου. Περάσαμε, δόξα τω Θεώ. Η ζωή στη Σαουδική Αραβία ήταν δύσκολη. Μόνος σου μέσα στην ξενιτιά, τι θα έκαμνες; Υποφέραμε, αλλά να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Να προχωράς μπροστά, να αγαπάς τη ζωή σου και να αγαπάς και τον συνάνθρωπό σου. Να κάνεις τη δουλειά σου και να μην φοβάσαι.

Έφυγα από τη Σαουδική Αραβία και ήρθα Κύπρο. Δούλεψα για ένα χρόνο πελεκάνος και μετά άνοιξα το σουβλιτζίδικο μέχρι το 1995, στο Στρόβολο».

Ο κ. Παναγιώτης διαμένει εδώ και χρόνια στον προσφυγικό συνοικισμό στον Στρόβολο, μαζί με τη σύζυγό του, Αφροδίτη Νικοάλου, η οποία είναι 95 ετών.

«Πλέον, τα παράτησα όλα. Έχω ένα περβόλι και ποσκολιούμαι. Δεν μπορώ να κάτσω, πρέπει να δουλέψω. Ανέκαθεν ήμουν εργατικός άνθρωπος, δεν μπορώ να κάθομαι. Μου αρέσει πολύ ο χορός και το τραγούδι. Πηγαίνω στο Πολυδύναμο Κέντρο του Δήμου Στροβόλου για το χορό και το τραγούδι. Στη σχολή Τυφλών πηγαίνω για να κάνω καρεκλοποιία, καλαθοπλεχτική και κηπουρική. Έτσι, περνώ τις ώρες μου. Θα τσαπίσω, θα κλαδέψω, θα φυτέψω. Μου αρέσει αυτό.

Ήμουν άνθρωπος που επέμενα στη ζωή. Όταν επιμένεις δεν φοβάσαι. Να αγαπάς τους φίλους σου, όταν τους αγαπάς δεν φοβάσαι. Άλλο να είσαι φίλος με κάποιο και άλλο να τον εχθρεύεσαι. Την κακία δεν την είχα μέσα μου».