«Το Σκολείον» που μετατράπηκε σε παραδοσιακή ταβέρνα στο Φτερικούδι (pics)

Πριν κάποια χρόνια το Φτερικούδι, ένα από τα χωριά με τον μικρότερο πληθυσμό, έσφυζε από ζωή. Υπήρξε περίοδος που το χωριό είχε πέραν των 350 μόνιμων κατοίκων, όμως ο χρόνος, η ανάγκη για εργοδότηση και τα καθημερινά πήγαινε-έλα από το χωριό στην πόλη, ανάγκασε τον κόσμο να μετακομίσει μόνιμα στις πόλεις. Έτσι, το χωριό έφτασε πλέον να μετράει περίπου πενήντα μόνιμους κατοίκους.

Οι απόδημοι της περιοχής και οι ελάχιστοι πλέον κάτοικοι, θέλησαν με κάποιο τρόπο να προσελκύσουν κόσμο στο χωριό, έστω και κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Έτσι πάρθηκε η απόφαση για ανακαίνιση του μοναδικού δημοτικού σχολείου της κοινότητας και η μετατροπή του σε παραδοσιακή ταβέρνα. «Το Σκολείον», όπως αποφάσισαν να το ονομάσουν, διατηρείται εδώ και μια δεκαετία και έχει αλλάξει κατά καιρούς ιδιοκτήτες, όμως τα τελευταία έξι χρόνια ιδιοκτήτες, μάγειρες και διασκεδαστές των τουριστών που επισκέπτονται το χωριό και το ταβερνάκι είναι ο κος Μιχάλης, η κα Μάρω και ο 85χρονος κος Ανδρέας.

Πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση, μιας και ο κος Ανδρέας είναι πατέρας του κ. Μιχάλη και η κα Μάρω η νύφη του. Οι τρείς τους, κουβαλάνε όλο το βάρος του μαγαζιού που κάθε Σαββατοκύριακο γεμίζει από τουρίστες, απόδημους, αλλά και μαθητές που φοίτησαν στο σχολείο. «Το Σκολείον», δεν είναι όμως απλά μια ταβέρνα, είναι σταθμός ιστορίας για τους κατοίκους που έζησαν τις ένδοξες εποχές του χωριού σε μια περίοδο που τα σχολεία ήταν ολοήμερα, οι δάσκαλοι αυστηρότεροι και η κοινωνία πιο κλειστή.

Συναντηθήκαμε μαζί τους, τη Δευτέρα το πρωί. Μια μέρα μετά τα μεγάλο γλέντι της Κυριακής. Ο «αιώνιος έφηβος», κος Ανδρέας μας υποδέχθηκε με χαρά στην πλατεία του χωριού και όλοι μαζί ανηφορήσαμε προς το σχολείο. Εκεί, η κα Μάρω μας καλωσόρισε και καθίσαμε στο τραπέζι για τον πρωινό κυπριακό καφέ.

Τα πολλά σκαλιά, το κτίσμα που χρονολογείται από την Αγγλοκρατία παραμένει το ίδιο. Οι κατασκευές και η ανακαίνιση που έγινε πριν από χρόνια δεν αλλοίωσε σε μεγάλο βαθμό τον χώρο και το πώς έμοιαζε ο εσωτερικός χώρος του δημοτικού σχολείου στην περιοχή. Ο κος Ανδρέας, πιο μεγάλος σε ηλικία, θυμάται πως την εποχή που ο ίδιος ήταν μαθητής, το σχολείο ήταν γεμάτο και οι μαθητές χωρίζονταν σε δύο αίθουσες διδασκαλίας. Η κεντρική αίθουσα στεγάζει τον χώρο των επισκεπτών και η δεύτερη αίθουσα μετατράπηκε σε κουζίνα.

Ο κος Ανδρέας δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το σχολείο, αφού λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε η οικογένεια, αναγκάστηκε να εργαστεί από μικρός. Όμως, η μνήμη του είναι γερή και θυμάται πως τότε στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας ήταν τοποθετημένη μια τετράγωνη ξύλινη σόμπα. «Τότε, ήμασταν υπόχρεοι όλοι οι μαθητές να φέρνουμε κάθε πρωί ένα κομμάτι ξύλο για να μπορούμε να ζεσταθούμε».

Θυμάται επίσης πως, στο σημείο όπου σήμερα έχει τοποθετηθεί ένας πίνακας κιμωλίας, ήταν η έδρα του δασκάλου. Ήταν το σημείο, όπου όταν δεν έλεγε καλά το μάθημα, ο δάσκαλος τον κτυπούσε με την ξύλινη βέργα. «Άλλες εποχές. Ακούω τώρα στις ειδήσεις που μαθητές κτυπούν τους δασκάλους τους ή τους ρίχνουν καρέκλες. Τότε δεν είχε τέτοια πράγματα. Εάν πήγαινα σπίτι μου και με έβλεπε ο πατέρας μου ή μάθαινε ότι με κτύπησε ο δάσκαλος, θα με μάλωνε και εκείνος», μας λέει.

Τα ίδια θυμάται, όσον αφορά την αυστηρότητα των δασκάλων, και ο γιός του κ. Ανδρέα. Ο κος Μιχάλης που έζησε άλλες εποχές στο σχολείο θυμάται πως το να σε κτυπήσει ο δάσκαλος ήταν συχνό φαινόμενο. Ήταν εποχές που οι κάτοικοι μειώνονταν και το σχολείο είχε τότε, πενήντα μαθητές. «Τότε τα σχολεία ήταν ολοήμερα. Κάθε πρωί και απόγευμα μαγείρευε η γειτόνισσα φαγητό για τους μαθητές και πηγαίναμε εκεί, ενώ κάθε Κυριακή έπρεπε να περάσουμε από το σχολείο για προσευχή και μετά όλοι μαζί να πάμε εκκλησία», θυμάται ο κος Μιχάλης.

Στο μυαλό του ήρθε και ο πιο αυστηρός δάσκαλός του, ο οποίος μάλιστα επισκέπτεται κατά καιρούς το εστιατόριο και φέρνουν στο μυαλό τους ιστορίες. «Θυμάμαι τον δάσκαλό μου τον κ. Χαλλουμή από το Παλαιχώρι. Ήταν πολύ αυστηρός και όταν κάναμε ταραχές μας έβαζε να διαλέγουμε ξύλο από την αυλή για να μας κτυπήσει. Όταν έρχεται τώρα στην ταβέρνα μας, τα λέμε και γελάμε», εξιστορεί.

Εάν περπατήσει κάποιος, στον πίσω δρόμο του σχολείο θα δει την αυλή του σχολείου και την παλιά βρύση, που γράφει πάνω 1961. Στοιχείο που δείχνει την ιστορία που κουβαλάει ο χώρος.

Οι εικόνες που θυμούνται και οι δύο εξιστορώντας εκείνες τις εποχές, είναι εύκολο να έρθουν στη μνήμη όσων επισκεφτούν το σχολείο, σε συνδυασμό φυσικά με τα ολόφρεσκα παραδοσιακά φαγητά που προσφέρει το μενού τους. Από σουβλάκια, σιεφταλιές, λουκάνικα και άλλα, μέχρι και την μοναδική σπεσιαλιτέ της κας Μάρως που μπορεί να μην βρίσκεται επί μόνιμης βάσεως στο μενού, αλλά όσοι γνωρίζουν συνηθίζουν να την ζητούν. Το καππάρι με τα αυγά.

Μπορεί στην Κύπρο - και όχι μόνο - να συνηθίζουμε να μετατρέπουμε πολλές πρώτες ύλες σε ομελέτα, αλλά σαφέστατα το καππάρι δεν είναι και η πιο διαδεδομένη. Για αυτό και η κ. Μάρω κατά την επίσκεψή μας, μπήκε στη κουζίνα να μας δείξει πώς φτιάχνεται. Η διαδικασία είναι πολύ απλή και γρήγορη. Χρησιμοποιείται ξιδάτο και όχι φρέσκο καππάρι. Αρχικά το πλένει με νερό, ώστε να φύγει μέρος της γεύσης που έχει απορροφήσει. Ακολούθως το κόβει μικρά κομματάκια και το ρίχνει στην κατσαρόλα μαζί με ελαιόλαδο. Όταν ψηθεί λίγο, χτυπά σε ένα ξεχωριστό σκεύος μερικά αυγά, τα οποία προσθέτει στην κατσαρόλα και ανακατεύει. Όταν ψηθούν τα αυγά, η ομελέτα είναι έτοιμη και το μόνο που λείπει είναι η προσθήκη λίγου δυόσμου από πάνω. Η υφή του πιάτου παραπέμπει στα αγρέλια, ωστόσο η γεύση είναι εντελώς διαφορετική.

Τόσο η σπεσιαλιτέ και τα φαγητά της κας Μάρως και του κ. Μιχάλη, όσο και ο χώρος με τις αναμνήσεις που δημιουργεί, αποτελούν μια ξεχωριστή εμπειρία για όσους επισκέπτονται «Το Σκολείον».