Ένα παιδικό παραμύθι τολμά και αγγίζει με ευαισθησία το ζήτημα της γυναικοκτονίας

«Η αγάπη δεν σε κάνει να πονάς. Η αγάπη δεν σε κάνει να δακρύζεις. Η αγάπη δεν σου κόβει τα φτερά, σε κάνει με χαρά να συνεχίζεις. Η αγάπη είναι ένα ζαχαρωτό που ζάχαρη μονάχα πασπαλίζει (… ) Μην ξεχαστείς ποτέ σου, όποιος σε αγαπάει με ζάχαρη και μέλι μόνο θα σου μιλάει». Οι στίχοι αυτοί, είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού που συμπληρώνει την ιστορία της «Ζαχαρωτούλας που πικροποιήθηκε». Ενός παιδικού παραμυθιού που μέσα από την ιστορία του περιγράφει και αγγίζει με τόλμη, το ευαίσθητο θέμα της γυναικοκτονίας.

Πίσω από την ιδέα του βιβλίου, βρίσκεται η Ελληνίδα εκπαιδευτικός και συγγραφέας, Ραφαέλικα Γεωργαλλή, η οποία παρά τις αρνητικές απαντήσεις που έλαβε από διάφορους εκδοτικούς οίκους ότι μπορεί η ιδέα της να άγγιζε ευαίσθητες χορδές της σύγχρονης κοινωνίας μας, συνέχισε μέχρι που κατάφερε να εκδοθεί το βιβλίο και να βρεθεί στα θρανία μικρών παιδιών.

Μοναδικός της στόχος, είναι μέσα από το παραμύθι της να ενδυναμωθούν τα κορίτσια και να μπορούν τα αγόρια να διαχειρίζονται τον θυμό τους. Το παραμύθι, κυκλοφορεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας δημογραφικής και οικογενειακής πολιτικής και ισότητας των φύλων Ελλάδος του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων της χώρας. Ωστόσο, τον Οκτώβριο αξιολογήθηκε από τη Διεύθυνση Δημοτικής του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου και εγκρίθηκε ως κατάλληλο για παιδιά της Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού και με τη νέα χρονιά θα περιληφθεί στον κατάλογο με τα εγκεκριμένα βιβλία του Υπουργείου.

Αφορμή για να συγγράψει την ιστορία του παραμυθιού, όπως περιγράφει η κα Γεωργαλλή μιλώντας στον REPORTER, στάθηκαν οι συνεχείς γυναικοκτονίες που σημειώθηκαν και συγκλόνισαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. «Είχα σκεφτεί ότι υπάρχουν παιδιά που βλέπουν και ακούν για όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας, μέσα από την τηλεόραση. Ως εκπαιδευτικός θεώρησα πως ο σωστός τρόπος για να μιλήσεις σε αυτά τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικός με αυτόν που θα πρέπει να μιλήσουμε όταν απευθυνθούμε σε ενήλικες».

Έτσι πήρε σάρκα και οστά η Ζαχαρωτούλα. Όπως στις σχέσεις, έτσι και στο παραμύθι, η βία κλιμακώνεται με τον ίδιο τρόπο. Ξεκινάει δηλαδή μια υπέροχη σχέση αγάπης, μεταξύ της Ζαχαρωτούλας που ερωτεύεται το κακοποιητικό γλειφιτζούρι λεμόνι. Στην αρχή όλα μεταξύ τους είναι πολύ όμορφα, όπως και στη ζωή. Σταδιακά αρχίζει η άσχημη συμπεριφορά του ήρωα απέναντι στην Ζαχαρωτούλα. Στην αρχή της φωνάζει, μετά δεν της επιτρέπει να βλέπει τις φίλες της και αργότερα η λεκτική βία, γίνεται σωματική βία, αφού της πετάει αντικείμενα επειδή δεν του σιδέρωσε καλά τα πουκάμισα και στο τέλος της πετάει ένα καυτό καφέ. Έτσι η Ζαχαρωτούλα λιώνει, δηλαδή πεθαίνει.

«Μέσα από το παραμύθι ξεκινάμε να παρουσιάζουμε ένα δύσκολο θέμα, που κλιμακώνεται μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας, ώστε να το αντιληφθούν τα παιδιά ότι, εάν στη ζωή τους γνωρίσουν κακοποιητικούς ανθρώπους, δεν πρέπει να φοβηθούν, αλλά θα πρέπει να έχουν την δύναμη να φύγουν. Δηλαδή, θέλουμε είναι να δυναμώσουμε τα κορίτσια μας, να έχουν τη δύναμη να φύγουν από μια κακοποιητική σχέση και παράλληλα να εκπαιδεύσουμε τα αγόρια μας να μην γίνουν κακοποιητές σε μια μελλοντική τους σχέση».

Η Ζαχαρωτούλα, σύμφωνα με την συγγραφέα, επιλέχθηκε να είναι ζαχαρωτό γιατί δεν θέλησε στη θέση της να είναι ένα ζωάκι, αφού τα παιδιά με αυτό τον τρόπο θα ένιωθαν τον πόνο, παρά το μήνυμα που δίνει η ιστορία, ενώ ο ήρωας είναι ένα γλειφιτζούρι με γεύση λεμόνι, κάτι που συμβολίζει την πίκρα και τον θυμό που προσφέρει στους γύρω του. «Η γλώσσα είναι προσεγμένη ώστε να μπορεί να το διαβάσει ένα παιδάκι από τεσσάρων μέχρι την Στ΄ τάξη του δημοτικού. Όμως μαθαίνω, ότι το διαβάζω παιδιά του Γυμνασίου, αλλά και ενήλικες που μου μεταφέρουν συγκίνησή τους από την ιστορία. Προσπάθησα να είναι όλα προσεγμένα και το μήνυμα να βγαίνει αλλιώς ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Για παράδειγμα, επειδή έχουμε προχωρήσει σε παρουσιάσεις σε νηπιαγωγεία, σε ένα παιδί που είναι τεσσάρων ή έξι ετών εστιάζουμε στο ότι ο θυμός μας δεν πρέπει να πληγώνει τους άλλους. Σε ένα παιδί που είναι δέκα ή δώδεκα ετών θα πρέπει να μιλάμε πιο ξεκάθαρα για κακοποίηση και να εμβαθύνουμε ανάλογα με την ηλικία», είπε η κα Γεωργαλλή.

Όσον αφορά το τραγούδι που χρησιμοποιείται στις παρουσιάσεις, αυτό γράφτηκε από την ίδια και έχει μελοποιηθεί και ηχογραφηθεί από τον σύζυγό της. «Στόχος σε συνδυασμό με το τραγούδι είναι τα παιδιά να αντιληφθούν πως ότι μας πονάει δεν είναι αγάπη, γιατί έχουν ίσως πειστεί οι άνθρωποι ότι δεν έγινε κάτι εάν μας πονέσει κάποιος και πως ίσως είναι μια μορφή αγάπης. Όποτε θα πρέπει τα παιδιά να ξεχωρίσουν τι είναι αγάπη και τι δεν είναι αγάπη. Στο βασικό μήνυμα είναι ότι η αγάπη φέρνει πάντα χαρά και όχι το αντίθετο».

Στην Ελλάδα, το βιβλίο έχει αγοραστεί από την Σχολική Επιτροπή της Ρόδου και έχουν γίνει κινήσεις για να δοθεί στους μαθητές, άλλωστε όπως είπε στην αρχή η δημιουργός του, στόχος είναι να βρεθεί το βιβλίο στα χέρια των παιδιών. «Συνήθως οι οικογένειες που χρειάζονται ένα τέτοιο παραμύθι δεν τολμάνε να το αγοράσουνε, δηλαδή οικογένειες που τα παιδιά τους βλέπουν κακοποιητικές συμπεριφορές. Πλέον οι γονείς θα πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοικτά και πρέπει να σταματήσουν να φοβούνται να μιλήσουν για τέτοια σοβαρά ζητήματα».

Η κα Γεωργαλλή, είναι μια παιδαγωγός που δεν φοβάται, ως φάνηκε να αγγίξει ευαίσθητα θέματα, έτσι, όπως μας εκμυστηρεύτηκε, κάνει σκέψεις για το επόμενο της παραμύθι όπου θα αγγίξει άλλο ένα ευαίσθητό θέμα. Αυτό της βίας μεταξύ των παιδιών που έγινε συχνό φαινόμενο στα σχολεία της Ελλάδας, όπως και στην Κύπρο. «Θα πρέπει να εντοπιστεί ένας παιδαγωγικός και ορθός τρόπος τα παιδιά να σταματήσουν να πονάνε το ένα το άλλο και να συμπεριφέρονται με αυτό τον βίαιο τρόπο».