Κύπριοι εθελοντές έκτισαν κουζίνα σε σχολείο της Ουγκάντα και ζητούν την βοήθεια μας για το φαγητό των παιδιών

«Ήταν ό,τι πιο ωραίο έζησα σε αυτά τα ταξίδια. Βλέπαμε τα μωρά που πεινούσαν στο σχολείο να γονατίζουν και να μας ευχαριστούν. Αυτά τα μωρά δεν έχουν καντίνα στο σχολείο και είναι ελάχιστα εκείνα που μπορεί να είχαν μαζί τους ένα φρούτο. Στη χώρα μας τα δίνουμε όλα και δεν παίρνουμε τίποτε πίσω, ούτε και ένα ευχαριστώ που λέει ο λόγος. Αυτή είναι η διαφορά μας με εκείνες τις περιπτώσεις».

Με αυτά τα λόγια περιέγραψε την στιγμή που τα παιδιά στην Ουγκάντα έλαβαν για πρώτη φορά φαγητό, μετά το σχολείο, ο Γιάννης Πεπέτσιος. Ένας από τους πολλούς εθελοντές του Wheeling2Help, που βοήθησαν να πραγματοποιηθεί το μεγάλο project της δημιουργίας κουζίνας στο χώρο του σχολείου, με στόχο τη σίτιση των παιδιών. Ο Γιάννης ήταν ανάμεσα στην ομάδα που τον περασμένο Οκτώβριο, είχαν καταφέρει να λειτουργήσουν το μεγαλεπίβολο έργο. Ένα έργο που είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι και ολοκληρώθηκε τον περασμένο Αύγουστο, ωστόσο δεν είχε λειτουργήσει.

«Ήταν να λειτουργήσει τον Αύγουστο, όμως, δεν λειτούργησε. Εμείς πήγαμε τον Οκτώβριο. Πριν από εμάς είχε πάει μία άλλη ομάδα εθελοντών και ετοίμασαν την κουζίνα, που ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο. Όταν πήγαμε εμείς, η κουζίνα δεν είχε ξεκινήσει να λειτουργεί και αναλάβαμε εμείς να τη λειτουργήσουμε. Κάναμε την πρώτη ημέρα γεύματος μετά το σχολείο. Ήταν κάτι απλό, ένα ποτήρι, κόκκινο ή πράσινο με χυλό και εμείς τους δίναμε και μία μπανάνα από εμάς».

Τα συναισθήματα που ένιωσε δεν περιγράφονται. Ήταν μία εμπειρία, που θα του μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό, αφού εκείνες οι εικόνες είναι εντελώς διαφορετικές από εκείνες που βλέπουν σήμερα.

«Ήταν ό,τι πιο ωραίο έζησα σε αυτά τα ταξίδια. Βλέπαμε τα μωρά που πεινούσαν στο σχολείο να γονατίζουν και να μας ευχαριστούν. Αυτά τα μωρά δεν έχουν καντίνα στο σχολείο και είναι ελάχιστα εκείνα που μπορεί να είχαν μαζί τους ένα φρούτο. Στη χώρα μας τα δίνουμε όλα και δεν παίρνουμε τίποτε πίσω, ούτε και ένα ευχαριστώ που λέει ο λόγος. Αυτή είναι η διαφορά μας με εκείνες τις περιπτώσεις.

Εγώ δεν κλαίω εύκολα και δεν έκλαψα, αλλά μπορεί να το νιώθω μέσα μου. Έβλεπα άτομα της ομάδας να κλαίνε, είδα και τα παιδιά που έτρεχαν να μπουν στη σειρά για να λάβουν το φαγητό. Από τη μία ένιωθα χαρά που πρόσφερα στα παιδιά εκείνο που δεν είχαν και από την άλλη ένιωσα μία λύπη επειδή για μας δεν ήταν κάτι σημαντικό. Αν το είχαμε εμείς δεν θα το τρώγαμε. Την επόμενη ημέρα μας ενημέρωσαν ότι πήγαν πέντε καινούργιοι μαθητές στο σχολείο. Έμαθαν οι γονείς ότι έχει φαγητό στο σχολείο και τα έστειλαν εκεί για να φάνε. Εμείς πηγαίναμε σχολείο για να μάθουμε, αυτά τα παιδιά πήγαν σχολείο επειδή έμαθαν ότι υπάρχει φαγητό, επειδή δεν έχουν στο σπίτι τους φαγητό».

Οι ομάδες του φθινοπώρου που είχαν πάει στην Ουγκάντα, κατάφεραν να εξασφαλίσουν την πιλοτική λειτουργία της κουζίνας για το χειμώνα και με τη χρηματοδότηση που έλαβαν, κάλυψαν τις ανάγκες για κατασκευή του κτιρίου, αλλά και την απόκτηση του απαραίτητου εξοπλισμού, για τη λειτουργία της κουζίνας.

Αυτή τη στιγμή, μία ομάδα των εθελοντών που είχαν ξεκινήσει το έργο για την κατασκευή της συγκεκριμένης κουζίνας, θέλουν να περάσουν στο επόμενο στάδιο και γι’ αυτό έχουν ξεκινήσει ένα διαδικτυακό έρανο, με στόχο να μαζευτούν 7,000 ευρώ, που αφορούν στην κάλυψη του κόστους για την αγορά των απαραίτητων προμηθειών και το μισθό μιας μαγείρισσας για τη νέα σχολική χρονιά το 2024, ώστε να προσφέρεται καθημερινά ένα δυναμωτικό πρωινό στα 200-250 παιδιά του σχολείου.

Αυτό που αναφέρουν οι εθελοντές στην σελίδα για τον διαδικτυακό έρανο είναι ότι «η ιδέα είναι απλή αλλά βαθιά ουσιώδης - να προωθηθεί η σχολική παρακολούθηση παρέχοντας την απαραίτητη ενέργεια μέσω ενός γεύματος, ιδίως σε εκείνα τα παιδιά που οι οικογένειες τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους παρέχουν φαγητό για μέρες. Οι επιπτώσεις είναι ήδη ορατές. Κατά τη διάρκεια της πιλοτικής φάσης, έγιναν εγγραφές νέων μαθητών, μειώθηκαν οι απουσίες των υφιστάμενων μαθητών και οι δάσκαλοι παρατήρησαν μεγαλύτερη συγκέντρωση των παιδιών στο μάθημα».

Όποιος θέλει μπορεί να βοηθήσει στον ακόλουθο σύνδεσμο.

Πάντως, ο Γιάννης είναι από τους ανθρώπους που θα ήθελε στο μέλλον να επιστρέψει στην Ουγκάντα, για να δει την πορεία του έργου και τον τρόπο λειτουργίας του, όμως δεν είναι στα άμεσα πλάνα του, αφού πρώτα θέλει να γυρίσει τον κόσμο και να συμμετάσχει σε άλλες δράσεις του Wheeling2Help, για να προσφέρει όσο το δυνατό περισσότερο, σε εκείνους που το έχουν ανάγκη.

Πότε ξεκίνησε τα ταξίδια

«Το 2019 είχα πάει Τανζανία. Είδα από μία φίλη μου ότι θα πάει στην Τανζανία για να βοηθήσει και άρχισα να το ψάχνω. Μέσα σε δύο εβδομάδες ολοκλήρωσα όλες τις διαδικασίες που χρειάζονταν. Ο λόγος που αποφάσισα να το κάνω ήταν επειδή ψαχνόμουν μέσα μου και τελικά ήταν η καλύτερη επιλογή που έκανα. Τα πράγματα που βλέπεις σε αυτά τα ταξίδια είναι μαγικά. Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε και είναι χαμογελαστοί και χαρούμενοι, ενώ εμείς τα έχουμε όλα και ψάχνουμε συνεχώς το νόημα της ζωής. Είναι πράγματα που δεν βλέπουμε εμείς στις χώρες μας.

Μετά ήρθε η πανδημία, οπότε δεν μπορούσα να ταξιδέψω και το 2022 πήγα Νεπάλ, όπου κάναμε ένα project και σκάψαμε να βάλουμε σωλήνες για να πάει το νερό σε 106 σπίτια. Ήμασταν σε ένα χωριό στα Ιμαλάια, στο Τακούρε. Εκεί ο πρώτος στόχος ήταν να πάρουμε το νερό στο σπίτι των χωριανών. Ήμουν ένας από τους τυχερούς, επειδή είδα το project να εκτελείται σωστά. Είδα το νερό να φτάνει στο χωριό, επειδή δεν πήγαινε στα σπίτια ήταν έξω στην αυλή σε μία βρύση. Απλά δεν περπατούσαν πέντε χιλιόμετρα για να πάρουν νερό.

Ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία στην Ασία, όμως στην Αφρική είναι διαφορετική εμπειρία. Αποφάσισα φέτος να πάω στην Ουγκάντα. Το project που ξεκινήσαμε ήταν να κάνουμε ανακαίνιση μία τάξη, όμως ξεκινήσαμε και μία δεύτερη και αφήσαμε το υπόλοιπο project στην επόμενη ομάδα εθελοντών που θα πάει εκεί».

Ο Ομάρι και ο Ράυαν

«Εγώ προσωπικά δένομαι με τα μωρά και πάντα βρίσκω ένα μικρό παιδί που δένεται μαζί μου. Στην Τανζανία είχα τον Ομάρι, που ήταν περίπου 5-6 ετών, που ήταν απίστευτος και όπου πηγαίναμε ήταν μαζί μου. Για παράδειγμα, πηγαίναμε να χτίσουμε και φώναζα Ομάρι και όπου ήταν έβγαινε και ερχόταν πάνω μου. Τον ήξεραν ως το γιο του Πεπέτσιου. Όταν φύγαμε από την περιοχή, μας πήραν από τα χωριά σε ένα ψηλό αυτοκίνητο και δεν κατεβήκαμε για να μην υπάρχουν κλάματα και συγκινήσεις και να είναι πιο δύσκολος ο αποχαιρετισμός. Ο Ομάρι έτρεχε πίσω από το αυτοκίνητο και κρεμάστηκε και πήγαινε μαζί μας. Έκλαιγαν όλοι.

Στην Ουγκάντα είχα τον Ράυαν, που ήταν τριών ετών, ο γιος μιας δασκάλας και ήταν μαζί μας συνέχεια. Ό,τι κάναμε μας βοηθούσε, δηλαδή μπορεί να σκουπίζαμε, κρατούσε την σκούπα, μπορεί να βάφαμε κρατούσε το πινέλο. Ήταν μία προσωπικότητα.

Αυτό που μένει από αυτά τα ταξίδια είναι η αλληλεπίδραση που υπάρχει εκεί. Αυτή είναι και η ιδεολογία του Έλπη που ξεκίνησε τα ταξίδια με το Wheeling2Help. Παίρνουμε κι εμείς πολλά, αλλά δίνουμε και εμείς πολλά στα παιδιά και μετά μας ψάχνουν, ανεξάρτητα που κάθε δεκαπέντε ημέρες πηγαίνει άλλη ομάδα με εθελοντές».

Η πρόταση γάμου στο ταξίδι

«Ήθελα να κάνω πρόταση γάμου στην κοπέλα μου στην Αφρική και είχα μιλήσει με τον Έλπη, που διοργανώνει τα ταξίδια. Η κοπέλα μου πάντα ερχόταν στα ταξίδια απλά για μία μέρα, επειδή δούλευε. Η ιδέα ήταν ότι θα ερχόταν τελευταία ημέρα, που ήταν 28 Οκτωβρίου και τα είχα σκεφτεί όλα, ότι θα ερχόταν, θα πηγαίναμε στο σχολείο και θα βάζαμε όλο το σχολείο να ζητήσει από την Μαρίνα να με παντρευτεί.

Όμως, η Μαρίνα είχε κολλήσει κορωνοϊό και δεν δικαιούτο να κάνει το εμβόλιο του κίτρινου πυρετού, που ήθελε η Ουγκάντα. Στο μυαλό μου, είχα ονειρευτεί αυτή την πρόταση γάμου, να είναι στην Ουγκάντα, να είμαστε ξυπόλυτοι, στα χώματα. Τα οργάνωσα όλα με μία κοπέλα, την Κάλλια, που ήταν υπαρχηγός της ομάδας, μιλήσαμε με τους δασκάλους, κάναμε πρόβα με τα παιδιά, που ενθουσιάστηκαν αρκετά όταν τους εξηγήσαμε τι θα κάναμε. Βάλαμε τα παιδιά να πουν “Μαρίνα, θα με παντρευτείς” στα αγγλικά και βγάλαμε βίντεο.

Για να τελειώσω την πρόταση, έστειλα μήνυμα στην κοπέλα μου και της είπα “τι μέρα είναι σήμερα;” και μου είπε 28η Οκτωβρίου και όταν την ρώτησα τι γιορτάζουμε, μου απάντησε το όχι. Τότε της είπα “θέλεις να γιορτάσουμε το ναι;” και της έστειλα το βίντεο και μου είπε ναι».

Ο αντίκτυπος που άφησαν τα ταξίδια

«Το πρώτο ταξίδι που έκανα το 2019, ήταν εκείνο που με άλλαξε πολύ. Η οικογένειά μου ήταν φτωχή και όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, κατάλαβα τι παθαίνουν όλοι που αποκτούν απότομα λεφτά, δηλαδή ακριβά ρούχα, καλά εστιατόρια κλπ. Έψαχνα όμως το νόημα για μένα. Όταν πήγα ταξίδι το 2019, ήρθα πίσω και ήμουν ξυπόλυτος. Μου έδωσε το νόημα της ζωής, ότι δεν είναι στα υλικά αγαθά, που μπορώ να αγοράσω και να είμαι χαρούμενος για λίγα λεπτά.

Είναι τα αισθήματα, οι στιγμές που περνάς με τον άλλο. Το λέω επειδή το ένιωσα και όταν ήρθα πίσω προσπάθησα να το μεταφέρω στους δικούς μου και σε όσους μπορώ. Συμφωνώ ότι πρέπει να δουλεύεις, για να βγάζεις τα λεφτά σου και να έχεις μία άνετη ζωή, όμως τις ανέσεις τις υπερεκτιμήσαμε εμείς.

Το 2019, όταν έγινα vegetarian, κατάλαβα ότι οι δυτικές χώρες έχουμε υπερκατανάλωση σε κάποια προϊόντα. Αν μοιραστούμε και μειώσουμε την κατανάλωση μας και αν την αυξήσουν κάποια παιδιά που δεν έχουν καθόλου κατανάλωση, τότε ο πλανήτης θα είναι στα ίδια δεδομένα, όμως όλοι θα ζούμε το ίδιο. Δεν γίνεται εμείς να τρώμε καθημερινά, όμως εκείνα τα παιδιά να μην έχουν τίποτε να φάνε. Το ξέρω ότι το φαγητό μου δεν θα πάει στο πιάτο τους, όμως αν οι εταιρείες παραγωγής δεν έχουν τόση δουλειά, θα κινηθούν και σε άλλες αγορές και θα μπορεί και ο πιο όχι τόσο τυχερός κόσμος να κερδίσει πράγματα. Δεν γίνεται να πηγαίνουμε σε ένα χωριό και να μην έχουν χαρτί να σκουπιστούν, να πιάνουν νερό από το ποτάμι και να είναι κίτρινο. Μετά το 2019 αναθεώρησα. Ήταν ο Γιάννης πριν το ταξίδι και ο Γιάννης μετά το ταξίδι».

Τα επόμενα ταξίδια

«Θα ήθελα σε κάποια στιγμή να επιστρέψω στην Ουγκάντα, για να δω την πορεία του project, όμως δεν είναι στους άμεσους στόχους μου. Θέλω να συμμετέχω σε άλλους προορισμούς που διοργανώνει το Wheeling2Help για να βοηθήσω όσο μπορώ. Όμως, σε περιοχές που με κράτησαν, θέλω να επιστρέψω για να δω αν εκείνο που ετοιμάσαμε χρησιμοποιείται σωστά, επειδή ξέρουμε κάποια πράγματα δεν χρησιμοποιούνται. Για παράδειγμα, θέλω να επιστρέψω στην Τανζανία, για να δω τον Ομάρι, ζει είναι καλά; Ενημερώθηκα ότι είναι καλά, αλλά θέλω να επιστρέψω. Θέλω να επιστρέψω, όμως δεν είναι στους άμεσους στόχους μου».

Το μήνυμα με παραλήπτες όλους

«Το μήνυμα που θα δώσω είναι ότι έχουμε τόσα πολλά, που νομίζουμε είναι λίγα. Αλλά να δώσουμε ένα από τα πολλά που έχουμε, σε κάποιο που δεν έχει, ο κόσμος θα είναι πολύ καλύτερος. Επίσης, πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τι κάνει ο δίπλα μας. Η σύγκριση είναι ο κλέφτης της χαράς».