Ρίγη συγκίνησης στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα-Κατακλείστηκε από πιστούς (pics&vid)

Ήχησαν και πάλι οι καμπάνες στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στο Ριζοκάρπασο, όπου αρκετοί πιστοί από όλη την Κύπρο, έσπευσαν για τιμήσουν τον Άγιο και Προστάτη της περιοχής. Άλλοι από το Ριζοκάρπασο, που αναγκάστηκαν να το αποχωριστούν όταν εισέβαλαν στην Κύπρο οι Τούρκοι, άλλοι πρόσφυγες από άλλες κατεχόμενες περιοχές, άλλοι από τις ελεύθερες, όλοι όμως με τον ίδιο καημό. Να εκπληρώσουν τον τάμα τους στον Απόστολο και να τον τιμήσουν με κάθε λαμπρότητα στο σπίτι του.

Από νωρίς το πρωί, πλήθος κόσμου άρχισε να μεταβαίνει στο μοναστήρι, για να παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία, να ανάψει ένα κερί στον Απόστολο Ανδρέα, να προσκυνήσει την εικόνα και να πάρει μαζί του λάδι, καθώς και να λάβει τη Θεία Κοινωνία. Χαρακτηριστική φιγούρα, για ακόμη μία χρονιά, ο Παπαζαχαρίας, ο ιερέας που από την πρώτη στιγμή της εισβολής δεν έφυγε λεπτό και κράτησε την εκκλησία και την περιοχή ζωντανή.

Οι πλείστοι έφτασαν στο χώρο του μοναστηριού με τις λαμπάδες στο χέρι, τις οποίες είχαν τάμα για να τις ανάψουν στην τιμή του Αποστόλου και μετά αφού προσκύνησαν τη μεγάλη εικόνα, πήραν λαδάκι από το καντήλι του Αγίου για να το μεταφέρουν σπίτι τους. Ανάμεσα στα άτομα που είχαν μαζί τους μία λαμπάδα για να την ανάψουν στο όνομα του Αγίου και η κα. Ανδρούλα, η οποία κατάγεται από το Ριζοκάρπασο, αλλά έφυγε στην Άχνα, πριν την εισβολή.

«Σήμερα ήρθα στη χάρη του, όπως έκανα κάθε χρόνο με τον μακαρίτη τον άνδρα μου. Είναι η πρώτη χρονιά που έρχομαι μόνη μου. Κάθε χρόνο, έτσι μέρα, με έφερνε εδώ για να τιμήσουν τη μνήμη του Αγίου. Ήταν απαραίτητο να έρθουμε κάθε χρόνο εδώ, δεν έμενε πίσω ο άνδρας μου. Ήταν παραπάνω από τους χωριανούς ο άνδρας μου, αγαπούσε πολύ τον Άγιο».

Ο κοινοτάρχης Ριζοκαρπάσου, Μιχάλης Μικελή Παντελή, σημείωσε πως είναι μεγάλη γιορτή για τους Καρπασίτες η γιορτή του Αποστόλου Ανδρέα, όπως είναι και για όλη την Κύπρο, ενώ σημείωσε πως είναι μία μέρα πάθους.

«Η μέρα του Αποστόλου Ανδρέα ήταν μία μέρα που γέμιζε το χωριό από πιστούς από όλη την Κύπρο και η άλλη μέρα ήταν στις 15 Αυγούστου. Όμως, οι εικόνες που βλέπουμε σήμερα είναι διαφορετικές σε σχέση με τις εικόνες που βλέπαμε πριν την εισβολή και γι’ αυτό εύχομαι σύντομα να γίνει η επανένωση της Κύπρου μας. Θυμάμαι την πρώτη λειτουργία μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, που ήταν μία μέρα συγκίνησης, με ανάμεικτα συναισθήματα. Όσον περνούν τα χρόνια, ο κόσμος που έρχεται την ημέρα της γιορτής δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται».

Η κα. Μαρία, πρόσφυγας από τη Ζώδεια, θέλησε να τιμήσει τον Άγιο στο μοναστήρι του, για να νιώσει την κατάνυξη της ημέρας και τη χαρά να είναι στο μοναστήρι που αποτελεί σήμα κατατεθέν για την Κύπρο.

«Ήρθαμε σήμερα για προσκύνημα στον Απόστολο Ανδρέα. Κάθε χρόνο έρχομαι ως συνήθως, όμως λόγω του κορωνοϊού είχε λίγα χρόνια να έρθω. Είναι λες και έχουμε τάμα και προσπαθούμε πάντα στη γιορτή του να ερχόμαστε, επειδή είναι μακριά και μεγάλη η απόσταση. Ερχόμαστε με τις αδελφές και την παρέα. Ήμουν μικρή όταν έγινε η εισβολή, αλλά θυμούμαι που έρχονταν οι γονείς μας. Επίσης, θυμάμαι όταν έγινε η πρώτη λειτουργία, ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για να έρθουμε και να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία, όπως κάναμε και σήμερα».

Για τον κ. Ανδρέα Βορκά σήμερα ήταν μέρα διπλής γιορτής, αφού ήταν η ονομαστική του εορτή καθώς και τα γενέθλιά του, που επέλεξε να γιορτάσει στην εορταστική Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στο Ριζοκάρπασο. Όμως, μέσα του αισθάνθηκε μία πίκρα.

«Είμαι από την Αμμόχωστο και ήρθα να προσκυνήσω στην χάρη του Αγίου. Δεν έρχομαι κάθε χρόνο, επειδή εκείνα που βλέπω με πληγώνουν αρκετά και δίνουν την εντύπωση ότι εδραιώνεται η κατοχή και δυστυχώς δεν κάνουμε τίποτα. Η πρώτη φορά που ήρθα ήταν πριν έντεκα χρόνια και θυμάμαι ότι κάθε φορά είναι το ίδιο συναίσθημα. Εκτός από τη συγκίνηση, νιώθεις και λύπη για τα λάθη μας και ότι δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε το καθεστώς. Οι Τούρκοι εδραιώθηκαν, βεβηλώσαν τα πάντα και αυτό που βλέπω τώρα δεν είναι το καλύτερο. Ευτυχώς που υπάρχει ένας χώρος για να θυμόμαστε τα παλιά. Είμαι από την Αγία Ζώνη, που είναι μία περιοχή πλησίον της περίκλειστης. Θυμάμαι πάρα πολύ και το Βαρώσι και τον Απόστολο Ανδρέα που ερχόμασταν από το απόγευμα με τους γονείς και κοιμόμασταν όλοι μαζί, προσκυνούσαμε στη χάρη του και πηγαίναμε πίσω. Ήταν αξέχαστες στιγμές».

Η κα. Κατίνα Ζάουρα από την Αγία Τριάδα, παιδί εγκλωβισμένων, όπως και κάθε χρόνο έτσι και φέτος, βρέθηκε στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, μαζί με την μητέρα της, για να τιμήσουν τον προστάτη Άγιο της περιοχής. Η ίδια, όταν έγινε η εισβολή ήταν δέκα ετών, έμεινε για λίγο στο χωριό της μέχρι να ολοκληρώσει τη φοίτησή της στο Δημοτικό και στη συνέχεια αναγκάστηκε, όπως όλα τα παιδιά των εγκλωβισμένων του τότε.

«Κάθε χρόνο ερχόμαστε στον Άγιο της περιοχής μας, ως μία μορφή τάματος. Είναι ο Άγιος της περιοχής, ερχόμασταν με τους γονείς μας από τότε που ήμασταν παιδιά και συνεχίζουμε να ερχόμαστε μέχρι και σήμερα. Πάντα ερχόμαστε στο Ριζοκάρπασο, επειδή εδώ είναι οι γονείς μας και το σπίτι μας. Τα χρόνια που ήμουν εδώ, πριν χρειαστεί να πάω στις ελεύθερες περιοχές για να φοιτήσω στο Γυμνάσιο, θυμάμαι γινόταν η λειτουργία. Ο Παπαζαχαρίας πάντα ερχόταν, δεν έκλεισε το μοναστήρι, ήταν πάντα εδώ. Θυμάμαι όταν ήμασταν μωρά πάντα νιώθαμε αναμονή για να έρθουμε εδώ, να πάμε στα χωράφια μας να πάμε για πικ-νικ. Περιμέναμε πότε θα είναι του Αποστόλου Ανδρέα για να βγούμε από το σπίτι μας. Τότε ήταν μεγάλη γιορτή στην περιοχή μας».

Η κα. Κατίνα θυμήθηκε ότι πάντα ένιωθαν ότι και στις 15 Αυγούστου, την ημέρα που τιμάται η ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ήταν ημέρα αφιερωμένη στον Απόστολο Ανδρέα, αφού άνθρωποι από όλη την Κύπρο έσπευδαν στην περιοχή, για να γιορτάσουν.

«Έρχονταν άτομα περπατητοί, έμεναν εκεί στα δωμάτια. Θυμάμαι ότι η μεγαλύτερη συγκίνηση ήταν όταν έγιναν κάποιες ανταλλαγές με Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, με λεωφορεία για να πάνε στις εκκλησίες στα κατεχόμενα και στα τζαμιά στις ελεύθερες περιοχές. Ήταν πριν ανοίξουν τα οδοφράγματα, ήταν οργανωμένα. Ο κόσμος προσπαθούσε να βρει μία θέση, για να καταφέρει να πάει στις εκκλησίες. Τώρα με την αναστήλωση, που ήταν κάτι που φοβόμασταν εδώ και χρόνια, μας δίνει ελπίδα ότι θα κρατηθεί το μοναστήρι».

Στο μοναστήρι έσπευσαν άτομα από όλη την Κύπρο. Άτομα διαφόρων ηλικιών, αφού εκτός από ηλικιωμένους, που είχαν στο μυαλό τις ιστορίες και τις αναμνήσεις τους από πριν την εισβολή, παιδιά που επισκέφτηκαν το μοναστήρι με τους γονείς τους, για να νιώσει την κατάνυξη και το αίσθημα της συγκίνησης στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Αλλά ήταν εκεί και τα παιδιά του 1974, που πλέον μεγάλωσαν και θέλουν να δημιουργήσουν τις δικές τους εμπειρίες και ιστορίες, όπως η κα. Ηλιάδα Πασάτου, που είναι την κατεχόμενη Ακανθού.

«Ερχόμαστε κάθε χρόνο και έτσι και φέτος, ήρθαμε να εκπληρώσουμε το τάμα μας, να προσευχηθούμε, να προσκυνήσουμε και να βρεθούμε με τους ηρωικούς εγκλωβισμένους μας. Νιώθουμε συγκίνηση, δέος και προσερχόμαστε με μεγάλη κατάνυξη. Νιώθουμε αρκετά διαφορετικά, είμαστε στον τόπο μας, στην κατεχόμενη Γη μας. Εγώ ήμουν 1,5 ετών όταν έγινε η εισβολή, δεν έχω μνήμες και βιώματα και όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα το 2003 δημιούργησα τα δικά μας βιώματα. Είχα ιστορίες από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, που έρχονταν με ό,τι μέσω είχαν εκείνη την εποχή, από την προηγούμενη ημέρα. Η μόνη φορά που δεν ήρθαν ήταν τότε με την πανδημία του κορωνοϊού και ένιωθα όπως την φυλακισμένη».

Ο κ. Γιάννης Τζιωρτχής από την Δερύνεια, μαζί με τη γυναίκα του, όπως και κάθε χρόνο ήταν εκεί, για να τιμήσουν τον προστάτη Άγιο του Ριζοκαρπάσου. «Έχουμε στην καρδιά μας τον Απόστολο Ανδρέα και δεν τον ξεχνούμε. Κάθε χρόνο ερχόμαστε, έστω και σκλαβωμένος που είναι. Ελπίζουμε να ερχόμαστε τα τελευταία χρόνια, μέχρι να απελευθερωθούμε. Την πρώτη λειτουργία που έγινε όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, ήρθε πάρα πολύς κόσμος, διψούσαμε να δούμε τον Απόστολο Ανδρέα. Κάθε χρόνο είμαστε εδώ και βλέπουμε το σπίτι μας».

Άλλη μία προσκυνήτρια σημείωσε πως πάρα πολύς κόσμος πηγαίνει κάθε χρόνο, όπως και εκείνη με την οικογένειά της, επειδή είναι ένας μεγάλος Άγιος. «Είμαι θαυματουργός Άγιος, κάθε χρόνο είμαστε εδώ και πριν την εισβολή, κάθε καλοκαίρι ήμασταν εδώ, είχε ο θείος μου λεωφορείο και μας έφερνε και μέναμε εδώ τη νύχτα. Ο άνδρας μου είναι Ανδρέας, έχω και δύο εγγονούς και κάνουμε τη γιορτή».

Στην παρουσία της Πρώτης Κυρίας και της Επικεφαλής για Ανθρωπιστικά Θέματα η Θεία Λειτουργία

Στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα βρέθηκε και η Πρώτη Κυρία, Φιλίππα Καρσερά-Χριστοδουλίδη, καθώς επίσης και η Επικεφαλής για Ανθρωπιστικά Θέματα Εγκλωβισμένων και Αγνοουμένων, Άννα Αριστοτέλους, η οποία από την πρώτη στιγμή ανάληψης των καθηκόντων της έχει στενή επαφή με όλους τους εγκλωβισμένους και τις οικογένειές τους, ακούει τα προβλήματα και τα αιτήματά τους και προσπαθεί να δώσει τις καλύτερες λύσεις.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι, προσπαθώ να έρχομαι κάθε χρόνο. Νομίζω κάθε φορά που ερχόμαστε στην Καρπασία και ειδικά αυτή τη μέρα είμαστε συγκινημένοι, νιώθω πολλή χαρά και συγκίνηση. Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι, έχω φίλους και τους συναντώ ξανά. Οι εγκλωβισμένοι είναι συνειδοποιημένοι άνθρωποι, είναι και η κα. Αριστοτέλους εδώ και είμαστε δίπλα τους για ό,τι αιτήματα έχουν. Ο στόχος είναι να μείνει ζωντανός ο ελληνισμός σε αυτό το κομμάτι της Κύπρου. Είναι χρέος μας να ερχόμαστε και να τους δείχνουμε έμπρακτα ότι μπορούν να κρατηθούν εδώ».