Το ζήτημα με την ταυτόχρονη σύνταξη και μισθό, η ευθύνη των βουλευτών και η πρόταση Αβέρωφ

Οι πολίτες πιέζονται. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα βγάλουν πέρα. Κόβουν λίγο από εδώ, αφήνουν μια υποχρέωση απλήρωτη, έτσι ώστε να βγάλουν τον μήνα. Λίγο οι αυξήσεις των τιμών στα ράφια των υπεραγορών, λίγο οι αυξήσεις στα καύσιμα και λίγο οι λογαριασμοί της ΑΗΚ, έκαναν τους πολίτες να ασφυκτιούν και σε συνδυασμό με την αύξηση των επιτοκίων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για προοπτική στο μέσο κυπριακό νοικοκυριό.

Την ίδια ώρα έρχεται στο προσκήνιο η είδηση ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης λαμβάνει πέραν από την αντιμισθία του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και σύνταξη που προέρχεται από την πορεία του ως διπλωμάτης στο Υπουργείο Εξωτερικών. Κάπου εκεί ξεκίνησε ο μηχανισμός της αντιπολίτευσης να χτυπά σαν χταπόδι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για το νόμιμο αλλά μη ηθικό, όπως ισχυρίζονται, προνόμιο του να λαμβάνει τη σύνταξη από τα δημόσια ταμεία.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος τοποθετήθηκε δηλώνοντας πως «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Και μάλλον έχει δίκαιο, διότι σε καμία περίπτωση δεν παρανόμησε. Ωστόσο σε δύσκολες εποχές, δεν ακούγεται καλά στα αυτιά των πολιτών, πως ένας εκ των πλέον υψηλόβαθμων αξιωματούχων, ο οποίος εκλέχθηκε στηριζόμενος στην κοινωνία, έχει ανάγκη και μια μικρή σύνταξη.

Θα μπορούσε, ακολουθώντας το παράδειγμα του Νίκου Αναστασιάδη, ο οποίος επίσης προήδρευσε του κράτους σε δύσκολες εποχές, να αποποιηθεί της σύνταξης του, βάζοντας ένα μικρό λιθαράκι στα δημόσια οικονομικά. Αυτό θα έπρεπε να πράξουν και στο διάστημα που πέρασε από τον διορισμό τους και οι οι υπουργοί της Κυβέρνησης που λαμβάνουν και μισθό και σύνταξη.

Η ανάδειξη εκ νέου αυτής της ιστορίας με τους αξιωματούχους που λαμβάνουν και συντάξεις, αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία, όχι μόνο για την Κυβέρνηση, αλλά κυρίως για τη Βουλή. Στην εποχή που θεωρητικά ο νούμερο ένα στόχος της Βουλής, όπως περιγράφηκε κι από την ίδια την Πρόεδρο της, αλλά κατά καιρούς και από εκπροσώπους όλων των κομμάτων, είναι η βελτίωση της εικόνας της ως θεσμού και της ανύψωσης του κύρους της που για μια σειρά από λόγους και συμπεριφορές, τα τελευταία χρόνια έφτασε στο ναδίρ, θα περίμενε κανείς στοχευμένες κινήσεις.

Μπορεί όμως η Βουλή να διαδραματίσει αυτό τον ρόλο, από τη στιγμή που επτά βουλευτές λαμβάνουν πέραν από την αντιμισθία τους και κάποια σύνταξη; Άλλοι σύνταξη χηρείας, άλλοι από προηγούμενες ιδιότητες τους ως δημόσιοι ή ημικρατικοί υπάλληλοί και άλλοι ως πρώην αξιωματούχοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Θα έπρεπε δηλαδή, αυτοί που συχνά πυκνά παρουσιάζονται ως οι πλέον άμεμπτοι και τέρατα ηθικής, πρώτα να ξεκινήσουν από τα απλά ή καλύτερα από την αλφαβήτα της ηθικής. Που δεν είναι άλλη από την αυτορρύθμιση των δικών τους δεδομένων. Πώς μπορεί άλλωστε, να βελτιωθεί η κατάσταση, όταν οι ίδιοι Νομοθέτες έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα με αυτό που κατηγορείται εδώ και μέρες ο Νίκος Χριστοδουλίδης;

Κι αφού οι βουλευτές διορθώσουν τα του οίκου τους, θα μπορέσουν να κοιτάξουν και λίγο παρά έξω και να δουν πως θα ρυθμίσουν οριστικά ένα ζήτημα που ανά καιρούς επανεμφανίζεται και προκαλεί επανάληψη των ίδιων και των ίδιων συζητήσεων.

Εξάλλου, ενώπιον της Βουλής υπάρχουν έτοιμες προτάσεις Νόμου, αυτές του Αβέρωφ Νεοφύτου, που επιλύουν το θέμα με ξεκάθαρο τρόπο. Συγκεκριμένα ο Αβέρωφ Νεοφύτου προτείνει τη ρύθμιση της ταυτόχρονης καταβολής μισθού και σύνταξης σε αξιωματούχους, ώστε, όπως σημειώνει στον σκοπό της πρότασης Νόμου, να αποφευχθούν οι δικαιολογημένες κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και οποιεσδήποτε στρεβλώσεις με δυσμενείς επιπτώσεις στην οικονομία.

Η δεύτερη πρόταση Νόμου του Αβέρωφ διορθώνει μια άλλη στρέβλωση που έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι βουλευτές λαμβάνουν τη σύνταξη τους από το 60ο έτος της ηλικίας τους, την ώρα που όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός θα πρέπει να εργάζεται ως τα 65. Και που μάλιστα αν κανείς τολμήσει να λάβει σύνταξη από τα 63, του κόβεται το 12%. Αυτά είναι βασικά πράγματα που για μια Βουλή που έχει τεράστια πρόβλημα με την αξιοπιστία, την ικανότητα, την εικόνα και το κύρος της ανάμεσα στην κοινωνία, θα έπρεπε να ήταν από τις πρώτες πολιτικές πράξεις του κάθε βουλευτή, που καθημερινά περιφέρεται στα μέσα, δηλώνοντας πως τάσσεται υπέρ της διαφάνειας, της ισονομίας και της αξιοκρατίας.