Οι πληγές του Μαρί, η εύθραυστη πρωτιά και οι τάσεις αυτοκαταστροφής του ΑΚΕΛ

Πλήρως αναμενόμενη και κατανοητή είναι η αντίδραση των συγγενών των θυμάτων του Μαρί, μετά τις πληροφορίες που έφτασαν κοντά τους ότι το ΑΚΕΛ ανακινεί το ζήτημα Παπακώστα και προτίθεται να εγγράψει θέμα στη Βουλή. Η πρόθεση αυτή είχε γνωστοποιηθεί τον Ιούνιο αλλά θεωρήθηκε ότι έγιναν σοφότερες σκέψεις. Όμως το ζήτημα φαίνεται να επανέρχεται και μαζί του ο πόνος, η θλίψη και η οργή. Γιατί ποτέ κανένας δεν θα πειστεί πως το μεγαλύτερο θύμα του κράτους σε σχέση με το Μαρί ήταν ο Κώστας Παπακώστας που δεν αυλιζόταν όπως ήθελε και όχι οι 13 άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους λόγω της κρατικής αμέλειας.

Η νέα πρόθεση του ΑΚΕΛ κρίνεται το λιγότερο ως αψυχολόγητη. Σε μια περίοδο που το κόμμα πήρε πολιτικά τ’ απάνω του, φέρνει μόνο του στην επιφάνεια εκ νέου το μελανότερο σημείο της σύγχρονης ιστορίας του, υπενθυμίζοντας στον κόσμο, λίγους μήνες πριν τις διπλές εκλογές, πως ποτέ δεν αναγνώρισε τα λάθη της διακυβέρνησής του και ποτέ δεν είπε μια συγνώμη σε όλους αυτούς που υπέφεραν. Κοινώς ρίχνει το ίδιο το κόμμα μπανανόφλουδες στον εαυτό του, για να γλιστρήσει από την εύθραυστη πρωτιά του, ενώ ταυτόχρονα επιτείνει, εντελώς αχρείαστα, τον ανθρώπινο πόνο.

Το ΑΚΕΛ πλήρωνε μία δεκαετία τα λάθη της διακυβέρνησης Χριστόφια. Και τα πληρώνει με διολίσθηση των ποσοστών του και αποστασιοποίηση τόσο ψηφοφόρων του, όσο και ατόμων που ανήκουν στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς. Αυτό δείχνουν τα νούμερα των εκλογών και οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις. Η τάση αυτή ανατράπηκε για πρώτη φορά, σε κάποιο βαθμό, με την υποψηφιότητα του Ανδρέα Μαυρογιάννη, όταν ένα μέρος αυτής της δεξαμενής ψηφοφόρων επέστρεψε για να υποστηρίξει τον διπλωμάτη στις Προεδρικές Εκλογές. Και αυτή είναι μια δυναμική που το ΑΚΕΛ έδειξε πως σκοπεύει να διατηρήσει.

Αντιλαμβανόμενο ότι ακόμη δεν το σηκώνει μια ΑΚΕΛική υποψηφιότητα, βρήκε έναν άνθρωπο που ήταν όλα αυτά που δεν ήταν το ΑΚΕΛ ως αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση Συναγερμού: Μετριοπαθής, μειλίχιος και πολύ πιο κεντρώος. Και το ΑΚΕΛ, εν μέρει, προσπάθησε να εφαρμόσει αυτά τα χαρακτηριστικά στη νέα του πενταετία ως αντιπολίτευση. Ανέπτυξε έναν πιο ώριμο και λιγότερο ξύλινο αντιπολιτευτικό λόγο, περιόρισε σε κάποιο βαθμό την αντιπολίτευση για χάρη αντιπολίτευσης και προσπαθεί να κρατά καλύτερες ισορροπίες μεταξύ των παραγωγικών και των καταγγελτικών παρεμβάσεων. Παράλληλα, με την πρόθεση για δημιουργία μιας ανεξάρτητης αλλά απόλυτα συνδεδεμένης πλατφόρμας, που εξαγγέλθηκε αλλά ακόμη δεν προχώρησε, κάνει ανοίγματα προς τη Δεξιά και το Κέντρο, προσπαθώντας να αντλήσει δυνάμεις από άτομα και ομάδες που συμμερίζονται τις ανησυχίες του και υιοθετούν πολλές από τις θέσεις του αλλά όχι απαραιτήτως τις αριστερές καταβολές του και κυρίως την σοβιετικού τύπου δομή του, στην οποία δεν έχουν θέση.

Αυτή η στάση του ΑΚΕΛ -παρά τις εσωτερικές αντιστάσεις που φημολογούνται- φαίνεται να του βγαίνει. Στο πολιτικό βαρόμετρο του REPORTER και της IMR, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, το κόμμα της Αριστεράς κατάφερε να ξεπεράσει τον βαθιά λαβωμένο ΔΗΣΥ. Αν και οι δύο μονάδες σε αυτό το χρονικό σημείο σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνται απόσταση ασφαλείας, είναι ενδεικτικές της αποδοχής που έχει αυτή η νέα προσέγγιση, πρώτα και κύρια στην ίδια τη βάση του κόμματος. Γιατί μία συσπείρωση της τάξης του 77% σε μία περίοδο που δεν θεωρείται προεκλογική αποτελεί σφραγίδα έγκρισης της πολιτικής που ακολουθείται.

Το ΑΚΕΛ όμως φαίνεται να κερδίζει εντυπώσεις και στον γενικό πληθυσμό, καθώς θεωρείται ότι ασκεί πιο υπεύθυνη αντιπολίτευση από τον ΔΗΣΥ, που αυτοπροσδιορίζεται ως «υπεύθυνη αντιπολίτευση», αλλά κυρίως επειδή θεωρείται από το σύνολο πως τηρεί την πιο σωστή στάση τόσο στο Κυπριακό όσο και σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής. Και είναι βαθιά ακατανόητο και άκρως αυτοκαταστροφικό να διακινδυνεύει να ανατρέψει αυτήν την τάση, απλώς και μόνο για να εξυπηρετήσει κάποιες κομματικές εμμονές, οι οποίες όχι απλώς δεν έχουν απήχηση στο υπόλοιπο ακροατήριο, αλλά ξύνουν πληγές και θυμίζουν τους λόγους για τους οποίους τιμωρείτο εκλογικά το κόμμα της Αριστεράς για πολλά χρόνια.

Οι πληροφορίες δεν είναι ακατανόητες μόνο σε πολιτικό επίπεδο όμως. Πρωτίστως είναι ακατανόητες σε επίπεδο ανθρώπινο. «Μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα; Έγιναν η αιτία να στερηθούν οι δεκατρείς το μεγαλύτερο δικαίωμα του ανθρώπου, που είναι η ζωή του και κατέστρεψαν και τη δική μας ζωή. Είναι άκρως προκλητικό το ΑΚΕΛ και ξέχασε τα όσα διαδραματίστηκαν και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και σκότωσαν τους ανθρώπους μας. Ένα συγνώμη δεν μας ζήτησαν, ένα συλλυπητήρια δεν μας είπαν. Είναι αυτά τα πράγματα που ξύνουν τις πληγές μας τόσα χρόνια μετά. Πόση προκλητικότητα;», διερωτήθηκε η χήρα του ήρωα αρχικελευστή, Κλεάνθη Κλεάνθους, Κάτια Κλεάνθους. Κι απαίτησε σεβασμό. Σεβασμός ο οποίος θα έπρεπε να ήταν αυτονόητος και όχι έρμαιο της εξυπηρέτησης των εκάστοτε κομματικών σκοπιμοτήτων.