Η πιθανότητα δεύτερου μετώπου, ο ρόλος της Χεζμπολλάχ και η γενίκευση της κρίσης

Ο πόλεμος στη γειτονιά μας έχει εισέλθει στην τρίτη του εβδομάδα, χωρίς ουσιαστικές ενδείξεις ότι οδεύει προς αποκλιμάκωση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι όμηροι παραμένουν στα χέρια των απαγωγέων τους, η ανθρωπιστική βοήθεια είναι περιορισμένοι και οι πολιτικές παρεμβάσεις από τρίτους παράγοντες μπορεί να συνέβαλαν σε κάποιες αλλαγές στο ανθρωπιστικό επίπεδο, αλλά δεν μείωσαν την ένταση.

Ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται κάθε ώρα, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται η υπομονή. Η κατάσταση επί του εδάφους είναι πολύπλοκη, οι χερσαίες ενέργειες παραμένουν περιορισμένης εμβέλειας και η ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα βαθαίνει, ενώ στόχος του Ισραήλ είναι να συνεχίσει τις μάχες μέχρι να εξουδετερώσει τον κίνδυνο της Χαμάς.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ωστόσο, προέρχεται από το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κρίσης στην περιοχή. Όπως σημειώνει το BBC, η βασική ανησυχία επικεντρώνεται στα βόρεια σύνορα, όπου αυξάνεται συνεχώς η ένταση μεταξύ του ισραηλινού στρατού και της Χεζμπολλάχ. Η σιιτική οργάνωση του Λιβάνου αποτελεί πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για το Ισραήλ από τη Χαμάς, λόγω των στρατιωτικών δυνατοτήτων της. Οι ΗΠΑ επιχείρησαν να στείλουν από πλευράς τους μήνυμα στους μαχητές της Χεζμπολλάχ και στο Ιράν, με την αποστολή επιπλέον στρατιωτικού υλικού και του αεροπλανοφόρου τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Ωστόσο, και παρά τη βία στα σύνορα, δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει ο βαθμός στον οποίο επιδιώκει η Χεζμπολλάχ να εμπλακεί σε αυτή τη σύγκρουση.

Όπως αναφέρει το CNN ο πόλεμος Λιβάνου-Ισραήλ το 2006 δεν είχε ξεκάθαρο νικητή. Έκτοτε η Χεζμπολλάχ ανέπτυξε πάρα πολύ τις στρατιωτικές της ικανότητες σε έμψυχο και υλικό δυναμικό και οι μαχητές της απέκτησαν εμπειρίες στον πόλεμο εντός αστικών κέντρων, μετά τη «θητεία» τους στη Συρία. Οι δε ηγέτες της οργάνωσης, κατά καιρούς έκαναν λόγο για ένα υποθετικό σενάριο, στο οποίο οι μαχητές θα εισέβαλλαν στο βόρειο Ισραήλ σε περίπτωση ενός νέου πολέμου μεταξύ των δύο χωρών. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ εμφανίζεται ιδιαίτερα ανήσυχο για τους πυραύλους ακριβείας που έχει πλέον στη διάθεσή της η σιιτική οργάνωση, πέραν του έμψυχου δυναμικού που ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες μαχητές, παρά την ξεκάθαρη δική του στρατιωτική υπεροχή.

Ο φόβος είναι ότι η Χεζμπολλάχ θα αντιδράσει πολύ πιο έντονα εάν υπάρξει μεγάλη χερσαία επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, ανοίγοντας, ουσιαστικά, για τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, ένα νέο μέτωπο πολέμου. Σύμφωνα με την Guardian, αν οι ηγέτες της Χεζμπολλάχ ή η Τεχεράνη αποφασίσουν όντως να αναβαθμίσουν τις εχθροπραξίες, τότε η κατάσταση θα μετεξελιχθεί σε ένα αιματηρό και δύσκολο πόλεμο σε δύο μέτωπα για το Ισραήλ, χωρίς να αποκλείεται η εμπλοκή κι άλλων παραγόντων. Σημειώνει, ωστόσο, την άποψη διεθνών αναλυτών πως, παρά το γεγονός πως ο στόχος της οργάνωσης είναι η καταστροφή του Ισραήλ, το ρίσκο είναι τεράστιο σε μία ευθεία σύγκρουση και θα προτιμούσε να προκαλέσει ένα σύντομο, περιορισμένης εμβέλειας πόλεμο. Η ίδια αναφέρει ότι η μέχρι στιγμής βία από πλευράς της θα πρέπει να εκληφθεί από το Ισραήλ ως προειδοποίηση για το τι θα επακολουθήσει.

Το Ισραήλ δεν θα ήθελε, σε καμία περίπτωση, να ανοίξει δεύτερο μέτωπο με την Χεζμπολλάχ. Είναι, ωστόσο, σαφές πως προετοιμάζεται για αυτό το ενδεχόμενο, παρόλο που δεν θα το προκαλέσει το ίδιο. Οι αυξημένες δυνάμεις στα σύνορα, σε συνδυασμό με την εκκένωση οικισμών κοντά στον Λίβανο είναι ενδεικτικές της ετοιμότητας που επιδεικνύει. Επί της ουσίας, καμία πλευρά δεν φαίνεται να επιδιώκει αυτού του είδους την κλιμάκωση. Όμως επίσης καμία από τις δύο δεν μπορεί να την αποκλείσει.

Η προοπτική αυτή είναι ακόμη πιο εφιαλτική για τον Λίβανο. Όπως επισημαίνει το Politico, η χώρα βρίσκεται στον πέμπτο χρόνο της οικονομικής της κατάρρευσης, με μια ατέρμονη πολιτική κρίση σε εξέλιξη. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι κάτοικοι της χώρας, από τους οποίους αντλεί υποστήριξη η Χεζμπολλάχ, θα ήταν να εμπλακούν σε πόλεμο και αναμένεται πως κάτι τέτοιο θα αύξανε την αντίδραση εναντίον της δράσης της οργάνωσης στο εσωτερικό της χώρας. Και η αποδυνάμωση της Χεζμπολλάχ, τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε στρατιωτικό, λόγω των απωλειών που θα είχε, ενδεχομένως να μην είναι και προς το συμφέρον του Ιράν, του οποίου αποτελεί το πιο σημαντικό εξωτερικό «περιουσιακό στοιχείο» και την ισχυρότερη σφαίρα επιρροής στην περιοχή.