Ο Ακάμας, τα ρόδια και τα πολύχρωμα σκουπίδια σε φουλάρια φτιαγμένα από πλαστικές μπουκάλες

Πώς θα ήταν εάν έβλεπες σε ένα ρούχο εικόνες από την θάλασσα του Ακάμα, από τα κυπριακά ρόδια ή από σκυβαλοδοχεία γεμάτα παλιά υλικά; Μπορεί να δημιουργούνται ερωτήματα για το πώς μπορεί αυτό να γίνει εφικτό, όμως είναι κάτι που κατάφερε ο 30χρονος σχεδιαστής υφασμάτων, Μιχάλης Παντελίδης, ο οποίος ξεχωρίζει για τις ιδιαίτερες και πρωτότυπες ιδέες του, τόσο στην Κύπρο, αλλά και στο εξωτερικό.

Μάλιστα, πρωτότυπες δεν είναι μόνο οι ιδέες του, αλλά είναι και το υλικό που επέλεξε να εκτυπωθούν πάνω οι εικόνες του, αφού όντας υπερασπιστής της προστασίας του περιβάλλοντος, συνεργάζεται με ένα εργοστάσιο στην Αγγλία και τα υφάσματά των φουλαριών του, δημιουργούνται από ανακυκλώσιμες πλαστικές μπουκάλες.

Η μόδα, ήταν κάτι που τον ενδιέφερε από πολύ μικρό παιδί. Θυμάται που μικρός έπαιρνε τις κούκλες της αδελφής του και τους έφτιαχνε με υφάσματα, ρούχα από την αρχή. Όλοι του οι φίλοι, ήθελαν πάντα την γνώμη του, για τα ρούχα που θα φορέσουν. Εκεί κατάλαβε ότι είχε καλλιτεχνική φλέβα, αλλά ακόμη δεν ήταν σίγουρος πως θα τα έφερνε η ζωή.

Όταν ολοκλήρωσε την φοίτησή του στο σχολείο, κατάφερε να εξασφαλίσει θέση στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Κύπρου, όμως δεν άντεξε ούτε λίγους μήνες. Ήξερε ότι ο προορισμός του ήταν άλλος. Έτσι πήρε την μεγάλη απόφαση να φύγει στο εξωτερικό, όπου βρέθηκε ανάμεσα σε μεγάλους σχεδιαστές, διασημότητες και εργάστηκε σε γνωστές εταιρείες, μέχρι που έφτιαξε το δικό του σχέδιο….

Το πρώτο του σχέδιο, όσο περίεργο και να φαίνεται, το εμπνεύστηκε όταν βρέθηκε, μαζί με τον πατέρα του, στο πράσινο σημείο στην περιοχή του Στροβόλου στη Λευκωσία. Τα χρώματα από τα παλιά αντικείμενα που προορίζονταν για ανακύκλωση, έγιναν πηγή έμπνευσης. Όπως εξιστορεί ο Μιχάλης στον REPORTER, τότε εργαζόταν με γνωστούς καλλιτέχνες στο Άμστερνταμ, τους Dutch Igloo, οι οποίοι έφτιαχναν χειροποίητα έργα τέχνης για διάφορες γνωστές γκαλερί στο εξωτερικό. Σε ένα σύντομο ταξίδι στην Κύπρο και κατά τη επίσκεψή του στο συγκεκριμένο πράσινο σημείο γεννήθηκε αυτή η πρώτη του ιδέα. «Μόλις αντίκρισα τα σκουπίδια, είδα ένα βουνό με χρώματα. Άρχισα να βγάζω φωτογραφίες και είπε ότι πρέπει να φτιάξω κάτι με αυτές. Όταν επέστρεψα στον Άμστερνταμ, μου είπαν ότι ήταν καιρός να παρουσιάσω κάτι δικό μου. Μου έδωσαν δύο βδομάδες διορία, μέχρι που έφτασα στο σημερινό αποτέλεσμα. Στην αρχή σκέφτηκα να ήταν απλά ένας ύφασμα ως πίνακας, αλλά στο τέλος καταλήξαμε στο πρώτο που φουλάρι», εξήγησε.

Χρειάστηκε ένας χρόνος περίπου μέχρι το έργο να πάρει τη σημερινή μορφή. Όμως, πριν το Άμστερνταμ, ο Μιχάλης είχε ήδη αρχίσει τις σπουδές του στην Αγγλία, όπου απέκτησε μεγάλη εμπειρία σε νέες τεχνικές με διάφορα υλικά. Στο ενδιάμεσο των σπουδών του βρέθηκε για έξι μήνες στη Ρώμη. Εκεί διδάχτηκα το αντίκτυπο που έχει η μόδα στον πλανήτη. «Εκεί έμαθα ότι όποια απόφαση παίρνεις σαν σχεδιαστής έχει αντίκτυπο στον πλανήτη. Ένιωσα περισσότερη ευθύνη να πάρω αποφάσεις να μην επιφέρουν αρνητικά αποτελέσματα στο περιβάλλον», μας εξιστορεί.

Στη συνέχεια, έκανε την πρακτική του στον Iris Van Herpen, έναν καλλιτέχνη που ασχολείται με μόδα υψηλής ραπτικής, με ιδιαίτερες τεχνικές και με διάσημους πελάτες όπως, την Lady Gaga, την Jenifer Lopez και την Michel Obama. Καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή του, έπαιξε ο Ronald Van Der Kemp. Ένας καλλιτέχνης που φτιάχνει μόδα από παλιά υφάσματα ή υφάσματα που είναι στα σκουπίδια. «Από τη συνεργασίας μας, κατάλαβα ότι κάποιος μπορεί να δει κάτι σαν παλιό ή ακατάλληλο και κάποιος άλλος να το δει με τέτοιο τρόπο που να φτιάξει, από αυτό, κάτι όμορφο».

Κατά τη τελευταία χρονιά των σπουδών του στην Αγγλία, ασχολήθηκε με τα ανακυκλώσιμα υλικά και πήρε περισσότερες ιδέες για το πώς μπορεί να διαχειρίζεται τα παλιά υλικά. Όταν εργάστηκε, στη συνέχεια, με ένα εργοστάσιο παραγωγής χειροποίητων κομματιών για ακριβές μάρκες, ήρθε και η δεύτερη σημαντική ιδέα για έργο του, αφού παράλληλα ασχολείτο με τη νέα του συλλογή, η οποία παρουσιάστηκε τον Μάιο στο Fashion Heritage Network Cyprus.

Η νέα ιδέα, γεννήθηκε μέσα στη φύση, όταν ο Μιχάλης πήγε με τον πατέρα του για να μαζέψουν ρόδια. Όμως εκείνος, αντί ρόδια, πήρε μαζί του την φωτογραφική και άρχισε να φωτογραφίζει τον πατέρα του και το φως που έπεφτε στις ροδιές. Συνδύασε τις εικόνες, με το σχέδιο από ένα λευκαρίτικο σχέδιο. Έμπλεξε έτσι, τη φύση με την παράδοση. «Ήταν το διάστημα που εργαζόμουν ακόμη στο εργοστάσιο στην Ιταλία και ετοίμασα εκεί όλη την ιδέα. Όταν παρουσιάστηκε στην έκθεση, είχα καταλάβει ότι πήγε πολύ καλά».

Όλες τους οι δημιουργίες εκτυπώνονται, σε ύφασμα φτιαγμένο από ανακυκλώσιμες μπουκάλες. Η διαδικασία γίνεται σε ένα εργοστάσιο στην Αγγλία, όπου μαζεύουν τις μπουκάλες, τις κόβουν σε κομμάτια, λιώνουν το υλικό από πού δημιουργούνται ίνες – σαν ύφασμα – και από εκείνες υφαίνεται το ύφασμα και παίρνει την τελική του μορφή. «Είμαι όμως ανοικτός και σε άλλους τρόπους κατασκευής υφασμάτων από ανακυκλώσιμα υλικά. Είναι κάτι που θα επεξεργαστώ στη συνέχεια. Πάντα, θα επιλέγω υφάσματα από ανακυκλώσιμα υλικά. Άλλωστε, είμαι μέλος του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού, Lets Make Cyprus Green και με κάθε πώληση ενός φουλαριού, δίνω μια μικρή εισφορά για τις δράσεις στις οποίες προχωρούν», είπε.

Ο Μιχάλης αυτό το διάστημα βρίσκεται στην Κύπρο και εργάζεται για το επόμενό του έργο, καθώς έχει ετοιμάσει τα πρώρα του καφτάνια. Το ένα από αυτά, απεικονίζουν την θάλασσα του Ακάμα, με τους διαφορετικούς χρωματισμούς που δίνουν οι παφλασμοί της θάλασσας. Ο Ακάμας για τον ίδιο, είναι πηγή έμπνευσης. «Μου αρέσουν οι παρθένες παραλίες, χωρίς κρεβατάκια και πολλές παρεμβολές από ανθρώπους. Όταν ολοκληρώσω την ιδέα θα ταξιδέψω πίσω στην Ιταλία».

Όλα του τα έργα κρύβουν προσωπικά ερεθίσματα από εικόνες που αντίκρισε και πίσω από το κάθε τι κρύβεται ένα μήνυμα που θέλει να περάσει. Μακριά από το μαύρο χρώμα, αφού όλα του τα σχέδια αποτελούνται από έντονους χρωματισμούς. Όπως εξηγεί και ο ίδιος, «θέλω πάντα να βρίσκω κάτι θετικό σε ότι βλέπω, για αυτό άλλωστε βάζω πολλά χρώματα. Για παράδειγμα η περίπτωση της ιδέας με τα σκουπίδια. Πήγα εκεί και είδα χρώματα ανάμεσα σε σκουπίδια. Ίσως αυτό μπορεί να συμβεί και μέσα μας. Όταν αισθανόμαστε λίγο πιο σκοτεινοί, θα πρέπει να βρίσκουμε λίγο χρώμα στο μαύρο».

Το συνεχές πέρασμά του σε χώρες του εξωτερικού, του έδωσαν πολλά στοιχεία από το ποιος είναι σήμερα, σαν καλλιτέχνης. Στο παρόν διάστημα, θεωρεί πως είναι δύσκολο να παραμείνει μόνιμα στην Κύπρο, παρόλο που το διαδίκτυο οδηγεί τα έργα του παντού. «Πιστεύω πλέον ότι μέσω του διαδικτύου μπορείς να εργαστείς στην Κύπρο, αλλά δεν υπάρχουν τα κατάλληλα εργοστάσια για μόδα. Δεν είμαστε πολύ μπροστά. Αν υπήρχαν όμως, αυτά τα εργοστάσια κατασκευής υφασμάτων από ανακυκλώσιμα υλικά, θα ήταν όλα ιδανικά στην Κύπρο».

Τους τελευταίους τέσσερις μήνες εξελίχθηκε λίγο απότομα η δουλειά του, όμως αισθάνεται ευγνώμων να συνεχίσει με νέα σχέδια και νέες ιδέες, αφού ήδη συνεργάζεται με ξενοδοχεία όπου πωλούνται τα φουλάρια του, σε Κύπρο και εξωτερικό. Ήδη τα έργα του φοράνε σημαντικές προσωπικότητες της μόδας.