Σερνόμουν στα πατώματα, σφάδαζα από τους πόνους, έπρεπε να τα καταφέρω

Σφάδαζα από τους πόνους. Σερνόμουν κυριολεκτικά στο πάτωμα για να φτάσω από τον καναπέ στην τηλεόραση. Να πάρω το τηλεχειριστήριο. Ένας από τους μικρούς - μεγάλους άθλους της μέρας.

Μεγαλύτερος από όλους ένα ποτήρι νερό. Κανείς δεν ήταν εκεί για να μου το δώσει. Ζούσα μόνη μου. Έπρεπε να αντεπεξέλθω. Να συνεχίσω να ζω με τα δεδομένα μου. Δεν είχα την πολυτέλεια να εξαρτιέμαι από κανέναν.

Με τη ρευματοπάθεια, όπως και με τα αυτοάνοσα γενικώς, δεν ξεμπερδεύεις ποτέ. Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Αλλά δεν έχω παράπονο. Tα βρήκαμε και τα πάμε αναλόγως καλά με τη συνύπαρξη, που έγινε, τελικά, μόνιμος τρόπος ζωής. Μιας ζωής που μετά από επίπονες προσπάθειες και οδυνηρή σε πολλές περιπτώσεις προσωπική άσκηση και εκπαίδευση, με περηφάνια, ομολογώ, ότι μου επιτρέπει σήμερα να δηλώσω πως έμαθα να ψάχνω τους τρόπους για να τα καταφέρνω.

Ευγνωμοσύνη για κάθε μέρα που ξημερώνει

Για την ακρίβεια, ρεαλίστρια ούσα, καταφέρνω να εστιάζομαι στο να ισορροπώ τα όμορφα με τα δύσκολα, αξιοποιώντας τα θετικά γύρω μου και κάνοντας πράγματα που με γεμίζουν και μου δίνουν χαρά. Απαραίτητη προϋπόθεση η πειθαρχία στη θεραπεία, στη διατροφή, στη φυσιοθεραπεία, τη γυμναστική και η προσήλωση στα όμορφα που έχουμε την ευλογία να μας περιβάλλουν.

Μεγάλη αποδείχθηκε η συμβολή σε αυτό - και νιώθω την ανάγκη να το πω - των εργαστηρίων Artfully Design Your Life και της mind coach, με ειδίκευση στη χρωματοθεραπεία, όπου στο οίκημα του Συνδέσμου Ρευματοπαθών στη Λάρνακα κατάφερε να φέρει κοντά και να δέσει μια ομάδα που έμαθε να κοιτάζει με ευγνωμοσύνη την κάθε μέρα που ξημερώνει.

Πέρασα, όμως, μέσα από συμπληγάδες, γνωρίζω πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει κάποια ανατροπή στην υγεία μου, αλλά εδώ είμαστε, ζωντανοί για να τα καταφέρουμε.

Μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ

Ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Από τις χειρότερες και τις πιο αισιόδοξες της ζωής μου μαζί. Από τις πιο καθοριστικές. Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε, ίσως μερικές μόνο στιγμές. Εξάλλου, δεν είχα καν την αίσθηση του χρόνου. Ο ύπνος και το κρεβάτι ήταν το καταφύγιό μου. Ήταν μέρα ή νύχτα; Αδιάφορο. Κοιμόμουν με τις ώρες. Σημασία έχει που ξύπνησα! Έκανε κρύο. Δεν θυμάμαι τον μήνα. Τέλη φθινοπώρου - μετά από την επέμβαση για αφαίρεση αδενώματος στο επινεφρίδιο που συνυπήρχε, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, με τη ρευματοπάθεια -, Δεκέμβριος ή Ιανουάριος;

Πλήρης παράδοση στη δοκιμασία του πόνου. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Να ανοίγω τα μάτια και αυτόματα να τα κλείνω σφικτά από τον πόνο, όταν ένιωθα να θέλω να αλλάξω μεριά στο κρεβάτι. Είχα σκεπαστεί έως πάνω με τα βαριά σκεπάσματα. Έκανα να ανοίξω τα μάτια, αλλά τα βλέφαρα δεν πειθαρχούσαν, βαρούσαν κι έπεφταν. Έπρεπε κάποια στιγμή, σε λίγο, την άλλη μέρα, το πολύ την παράλλη, να βάλω στη σειρά και να τακτοποιήσω κάποιες δουλειές. Τα συνηθισμένα. Άδειες, ασφάλειες, λογαριασμούς, πράματα που δεν περιμένουν.

Μα τα σκεπάσματα ήταν βαριά. Τόσο που να με προστατεύουν από το κρύο και άλλο τόσο για να με κρύβουν από το βάρος και της παραμικρής ευθύνης που τότε φάνταζε αβάστακτο.

Ήταν ένα καταφύγιο, ωστόσο, γνώριζα πως κάποια στιγμή έπρεπε να βγω.

Μα εκείνη την κρύα νύχτα, τέλη φθινοπώρου, Δεκέμβριο, μπορεί και Ιανουάριο, ό,τι και να γνώριζα είχε παγώσει. Τράβηξα πιο πάνω και πιο πάνω τα σκεπάσματα που ήταν βαριά και δυσκόλευαν ακόμα και την απλούστατη αυτή κίνηση. Σαν βυθισμένη σε λήθαργο μαζεύτηκα ένα κουβάρι και είπα «ως εδώ ήταν, δεν θέλω να σηκωθώ ξανά».

Και για μια στιγμή ανακουφίστηκα. Είπα θα τελειώνω μια και καλή με τις ευθύνες, θα μείνω εδώ κουβάρι, κάτω από τα σκεπάσματα, δεν έχω τη δύναμη, δεν θέλω να σηκωθώ και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Και για μερικά λεπτά, ίσως και ώρες, ο χρόνος έτσι κι αλλιώς δεν σήμαινε και κάτι, παραδόθηκα στην πρόσκαιρη λύτρωση της απόφασης. Μπορεί και να με πήρε ο ύπνος...

«Έλα, Μαρίνο μου, όλα καλά γιέ μου;»

Ούτε θυμάμαι πώς συνήλθα και πότε. Ήταν κάποιο μήνυμα στο κινητό, κάποια κλήση ή είχα όντως αποκοιμηθεί και ξύπνησα; Ήμουν ακόμη κουβάρι και σκεπασμένη μέχρι επάνω, με μια μικρή χαραμαδούλα για να αναπνέω.

Σιγά - σιγά και λίγο παραπάνω από όσο μου επέτρεπαν οι πόνοι μου, άρχισα να κινώ πρώτα το ένα χέρι, μετά το άλλο, τα πόδια. Γύρισα ανάσκελα και άνοιξα τα μάτια. Δεν θυμάμαι αν είχε φως ή σκοτάδι. Αργά - αργά κατάφερα να φτάσω το μπουκάλι στο κομοδίνο και να πιώ μια γουλιά νερό. Ύστερα το κεφάλι έπεσε ξανά στο μαξιλάρι και βυθίστηκα.

Μια ώρα, δυο, δεν θυμάμαι. Και όταν είπα πως ήταν ώρα να σηκωθώ, απ’ ό,τι θυμάμαι τα σκεπάσματα μου φάνηκαν λίγο κάπως ελαφρύτερα. Τράβηξα πάπλωμα και κουβέρτες ώστε να μου ελευθερώσουν το πρόσωπο και κοίταξα από το πουθενά στο τώρα.

Πήρα την πιο βαθιά μου ανάσα ξεσκέπαστη. Έκανε κρύο αλλά στην πραγματικότητα δεν κρύωνα και τόσο. Τελικά δεν ήταν και τόσο αβάστακτη η παγωνιά, ούτε και τα παπλώματα ασήκωτα. Και το χαμόγελο που αίφνης αχνοφάνηκε, κράτησε μια στιγμή, δυο, πού να θυμάμαι. Μάλλον θα είχε μείνει παραπάνω, γιατί όταν πια, πάντα αργά - αργά, ανασηκώθηκα για να καθίσω με την πλάτη στο μαξιλάρι, το είχα αποφασίσει και μου επέτρεψα την πρώτη ικανοποίηση από μια καθοριστική απόφαση, που ούτε καν κατάλαβα πως ήλθε και μου επιβλήθηκε. «Σήκω Μαρία, γιατί έτσι δεν βγάζει πουθενά. Το κάνεις χειρότερο. Θα το τελειώσεις. Δεν το θέλεις το τέλος. Όχι ακόμα. Σήκω και πάλεψέ το, όπως έκανες πάντα. Έλα, αργά - αργά, δεν πονάς και τόσο τώρα, κρατήσου από το στρώμα, λίγο ακόμα και τα κατάφερες».

Είχα σηκωθεί. Πήρα το κινητό από το κομοδίνο. Μια αναπάντητη κλήση στην οθόνη, δυο, δεν θυμάμαι. Δεν έχει νόημα. Καλώ αργά - 96------ - «έλα, Μαρίνο μου, όλα καλά γιέ μου;». Ήταν καλά και τον διαβεβαίωσα πως ήμουν κι εγώ καλύτερα. Μου είπε κάτι για το πανεπιστήμιο, πως θα έβλεπε κάτι φίλους και θα περνούσε μετά, να τον περιμένω, δεν ήξερε να μου πει ακριβώς την ώρα. Του είπα να μη βιάζεται, μια - δυο ώρες δεν έκαναν καμία διαφορά, να μην χαλά τα σχέδια του, «εγώ εδώ θα είμαι και θα σε περιμένω».

Όταν ήλθε, απολαύσαμε τον αχνιστό καφέ μας στο μικρό, ζεστό σαλόνι και ήταν μεγάλη η χαρά του που με έβλεπε να έχω σηκωθεί κι εγώ έπαιρνα χαρά από τη χαρά του, για να σηκωθώ και την άλλη μέρα και την παράλλη και για να είμαι σήμερα εδώ να γράφω στο γραφείο μου στην ΙΜΗ, παρέα με τα άλλα μου παιδιά, τα συναδελφάκια μου.

Καλή μας συνέχεια