Μια βδομάδα πριν από την πρώτη Κυριακή των Προεδρικών κι ενώ η ειδησεογραφία κινείται μεταξύ προεκλογικής και εγκαινίων, η φύση - ευτυχώς - εξακολουθεί να κάνει τη δουλειά της υπέροχα, προσφέροντας ως προάγγελο της άνοιξης, στα μικρά κι ασήμαντα της επικαιρότητας, τις πρώτες ανθισμένες αμυγδαλιές.
Κι αυτό, μάλιστα, προτού καταλάβουμε καλά - καλά χειμώνα - με θερμοκρασίες ήπιες και χαμηλή βροχόπτωση προς το παρόν - αναμένοντας επιβεβαίωση των προβλέψεων για πιο κρύες και βροχερές μέρες αυτή τη βδομάδα.
Το σκηνικό του αναποφάσιστου χειμώνα ευνόησε, όμως, τη γνωστή μας παιδιόθεν και πολυτραγουδισμένη βιασύνη της αμυγδαλιάς, κάνοντας της τη χάρη να φέρει πρώτη το μήνυμα της ανοιξιάτικης αφύπνισης και γενικώς της καλοκαιρίας, προτού την προλάβει ο νέος μήνας με το δικό του «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει πάλι η άνοιξη θ’ ανθίσει» ή πιο σύνηθες «καλοκαίρι θα μυρίσει». Μάρτυρες της συμβολικής παρουσίας της αμυγδαλιάς, τέλη Ιανουαρίου, καθώς λαός και ποιητές τη θέλουν να μη φοβάται και να ανθίζει κόντρα στον χιονιά, έγιναν όσοι επέλεξαν να εκδράμουν το Σαββατοκύριακο στην ευρύτερη περιοχή Ταμασού και Ορεινής.
Αν και ελάχιστες ακόμα - εμείς δεν εντοπίσαμε σε μια βόλτα πάνω από τρεις με τέσσερις - κατάφεραν να κάνουν την έκπληξη. Δεν ήταν λίγοι οι περαστικοί που σταμάτησαν για να τις απαθανατίσουν, καθώς βρίσκονται σε πολυσύχναστο σημείο του δρόμου έξω από την κοινότητα Ψιμολόφου στη διαδρομή μιας σύντομης για την ευρύτερη Λευκωσία εκδρομής προς Άγιο Ηρακλείδιο κι αλλού.
Κι ενώ επιστρέφαμε από το μοναστήρι, στ’ αριστερά προς το γεφυράκι από Πολιτικό προς Επισκοπειό, η διαδρομή μας επιφύλασσε την επόμενη έκπληξη. Ένα χωράφι γεμάτο με κόκκινες παπαρούνες. Βάλαμε όπισθεν για να σιγουρευτούμε και κατεβήκαμε. Όντως, ένα από τα πιο αγαπημένα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα έχει ήδη ανθίσει. Κάναμε την ομορφιά εικόνα και την κρατήσαμε.
