Εξάχρονο παιδί χωρίς συνοδό, σε απόγνωση η οικογένεια-«Δεν θέλω να είναι βάρος»

Σε απόγνωση βρίσκεται ακόμη μία οικογένεια στη Λευκωσία, μετά την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να αποκόψει την αποκλειστική συνοδό που είχε το εξάχρονο παιδί της και να το αναθέσει σε μία συνοδό, η οποία έχει την ευθύνη για δύο παιδιά. Η απόφαση αυτή έχει προκαλέσει έντονη ανησυχία, όχι μόνο στους γονείς του παιδιού, οι οποίοι ήδη απευθύνθηκαν στο Υπουργείο για να αλλάξει την απόφαση, αλλά και στη Διεύθυνση του σχολείου του, που καθημερινά αντιλαμβάνεται τα προβλήματα.

Οι γονείς του εξάχρονου παιδιού, από την πρώτη κιόλας στιγμή που έμαθαν για τη συγκεκριμένη απόφαση, το περασμένο καλοκαίρι, έκαναν ένσταση προς το Υπουργείο Παιδείας, για να λάβουν αρνητική απάντηση όταν ήδη άνοιξαν τα σχολεία, ενώ εντός του καλοκαιριού αποφάσισαν να ενώσουν δυνάμεις με τη διεύθυνση του σχολείου και τη μητέρα του άλλου παιδιού, στέλνοντας νέα ένσταση για την απόφαση.

Αυτή η απόφαση αποτελεί τεράστιο τροχοπέδι στην πορεία των θεραπειών του παιδιού, καθώς αναγκαστικά οι γονείς του το στέλνουν στο σχολείο και στην ευθύνη της συνοδού, που μοιράζεται με το άλλο παιδί, με αποτέλεσμα να πρέπει να επιστρέψει βήματα πίσω και όλες τις προσπάθειες που κατέβαλε η οικογένεια εντός καλοκαιριού, για βελτίωση, να τις αφήσουν πίσω.

Η μητέρα του παιδιού, η κα. Άντρη, μιλά στον REPORTER για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με την απόφαση αυτή, αναφέρεται στις προσπάθειες που καταβάλλει όλο αυτό το διάστημα για αλλαγή της απόφασης, ενώ αφήνει ξεκάθαρα πυρά κατά του Υπουργείου Παιδείας για τις πολιτικές που ακολουθεί.

«Κάθε μέρα είναι αγώνας»

«Το μωρό μου πάσχει από αυτισμό. Είναι 6,5 χρονών και από 18 μηνών ξεκινήσαμε θεραπείες. Εργοθεραπείες, λογοθεραπείες, παιδονευρολόγο, πολλές εξετάσεις που δεν έδειξαν κάτι. Τώρα δεν μιλά, δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, όμως όλα αυτά τα χρόνια που κάνουμε θεραπείες, είχαμε πολλές εξελίξεις. Ήταν ένα παιδί με τα αισθητηριακά, που δεν άγγιζε. Κάθε μέρα είναι αγώνας, διορθώνουμε κάτι, έρχεται κάτι άλλο, δεν σταματούμε να δουλεύουμε.

Είναι ένα μωρό που δεν μιλά, που φορά ακόμη πάνα, που έχουμε προβλήματα με τη σίτιση, που δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους πότε να βάλει κάτι στόμα τη, επειδή έχουμε αυτό το πρόβλημα. Ακόμη και στο σπίτι την προσέχω συνεχώς να μην βρει κάτι να βάλει στο στόμα, που δεν πρέπει, αλλά και εμένα μου συμβαίνει, επειδή είναι τα αισθητηριακά της και θέλει να έχει κάτι στο στόμα. Αυτή είναι η έννοια που έχω για το σχολείο. Πρώτα από όλα η ασφάλειά της.

Πήγαινε σε ιδιωτικό νηπιαγωγείο και μετά πήγαμε σε δημόσιο. Την είχαν εξετάσει και αποφάσισαν να της δώσουν συνοδό και για δύο χρόνια ήταν αποκλειστική. Φέτος ήρθαν και μας είπαν ότι θα την μοιράσουν, αλλά εγώ ξέρω τις δυσκολίες του μωρού και από τα προηγούμενα χρόνια και ξέρω ότι μου έλεγαν οι δάσκαλοι και η συνοδός, ότι είναι ένα παιδί που χρειάζεται συνεχώς κάποιο μαζί του, για να το πάρει στα άλλα παιδιά και να μην κάθεται μόνο του. Πέρσι, ήταν μία καταπληκτική συνοδός, που έκαναν απίστευτη δουλειά μαζί και ήταν συνεχώς πάνω στο μωρό και τώρα θέλουν να τη μοιράσουν.

Έχουμε άλλες δυσκολίες. Υπάρχουν μικρά πράγματα, που αναστατώνουν το παιδί και δεν μπορούν να το ξέρουν όλοι. Για παράδειγμα, μία συγκεκριμένη μουσική, που να προκαλέσει το μωρό να βγάλει περίεργους ήχους. Δεν μπορεί η δασκάλα να σταματήσει το μάθημα, αλλά η συνοδός μπορεί να την βγάλει έξω πέντε λεπτά, για να ηρεμήσει.

Η Διευθύντρια, η δασκάλα, η συνοδός ενδιαφέρθηκαν και ήθελαν να βοηθήσουν και να μάθουν και έρχονται οι άλλοι και δυσκολεύουν την κατάσταση. Το Υπουργείο Παιδείας. Αφού βλέπουν ότι υπάρχουν άτομα που θέλουν να βοηθήσουν, θα έπρεπε και το Υπουργείο να βοηθήσει. Δηλαδή, θα έρχεται το μεσημέρι και θα λέμε Δόξα τω Θεώ δεν έπαθε κάτι σήμερα; Η εκπαίδευση πού είναι; Θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά, να μάθουν».

Αναστάτωση με αυτή την απόφαση

Η απόφαση να μοιράζεται το παιδί της τη συνοδό του, βάζει ένα τεράστιο εμπόδιο στις θεραπείες που ακολουθούν, ώστε να καταφέρει να πάει στο επόμενο βήμα, με την κα. Άντρη να αισθάνεται αδικημένη με τις αποφάσεις των αρμοδίων, που τους δημιουργούν τόσα προβλήματα.

«Εμείς δεν προσπαθήσαμε να κόψει το πανί και πέρσι καταφέραμε να μπαίνει μέσα στην τουαλέτα και να μην χρειάζεται να ξαπλώνει για να την αλλάξουμε. Χρειάστηκε δύο χρόνια αυτό και στο σπίτι να μπαίνει στην τουαλέτα, να κάθεται χωρίς να κλαίει. Το πρόβλημα είναι ότι μπαίνει στην τουαλέτα, αλλά δεν κάνει εκεί. Χρειάζεται το πανί της, όμως πρέπει να προχωρήσουμε με τους θεραπευτές της. Του χρόνου θα πάει στο δημοτικό και όσο μεγαλώνει είναι πιο δύσκολο. Ξεκινήσαμε από το καλοκαίρι αυτή την προσπάθεια.

Μίλησα με τη συνοδό και της είπα ότι πρέπει να το προσπαθήσουμε, πρέπει να προχωρήσει να φύγει το πανί και από τη στιγμή που κάνουμε τόσες θεραπείες, πρέπει να γίνεται και στο σχολείο. Έρχεται η κοπέλα και μου λέει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό, να πηγαίνει με το μωρό μου τουαλέτα για δέκα λεπτά και να περιμένει, επειδή φοβάται μην συμβεί κάτι στο άλλο μωρό. Καταλαβαίνω αυτό που λέει, επειδή έχει την ευθύνη και του άλλου μωρού, που δεν ξέρω τι δυσκολίες έχει.

Πρέπει να συνεχίσει το μωρό μου, να προχωρήσει, όμως δεν μπορώ να έχω και ενοχές ότι θα πάθει κάτι το άλλο μωρό. Όμως, θα αφήσω το παιδί μου πίσω; Πρέπει να γίνει, πρέπει να προχωρήσει. Θα πάει Δημοτικό του χρόνου και θα αρχίσουν άλλες δυσκολίες. Δεν είναι, όμως, μόνο το πανί. Δεν θα πει πεινώ, δεν  θα πιάσει μόνο του το παιδί μου νερό να πιει, δεν θα παίξει με ένα παιχνίδι μόνο του. Ακόμη και εγώ που είμαι μητέρα του μωρού, πολλές φορές παρατηρώ συμπεριφορές και νομίζω ότι δεν την ξέρω.

Δεν έπρεπε οι αρμόδιοι να μας βάζουν σε αυτές τις διαδικασίες, έχουμε τόσα πολλά άλλα πράγματα να σκεφτούμε. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι έφτασα δύο χρόνια για να νιώθω ασφάλεια για το παιδί μου στο σχολείο και να ακούω δηλώσεις ότι οι γονείς υπερβάλλουν. Υπάρχει κανένας γονιός που θα ήθελε να έχει συνοδό το παιδί του και να μην αυτοεξυπηρετείται μόνο του; Προτιμούσα να ξέρω ότι το παιδί μπορεί να ζητήσει βοήθεια αν χρειαστεί και δεν με ενδιαφέρει ότι αντιμετωπίζει τον αυτισμό».

Η ενημέρωση για την απόφαση

Η ενημέρωση για την συγκεκριμένη απόφαση ήρθε από το τέλος της προηγούμενης σχολικής χρονιάς, πριν τη λήξη των μαθημάτων για το καλοκαίρι. Από τότε, η κα. Άντρη άρχισε να ψάχνει τρόπους για να βρει το δίκαιο της.

«Εγώ το είχα ακούσει, ότι θα γίνει αυτό, πριν κλείσουν τα σχολεία για το καλοκαίρι και μέσα στον Αύγουστο είχα κάνει ένσταση. Είχα απευθυνθεί στο συνδετικό λειτουργό και μου είπε ότι δεν είναι εκείνος υπεύθυνος, παρόλο που αυτός έβλεπε το παιδί μου για δύο χρόνια. Μου απάντησε ότι τους είπε ότι το παιδί χρειάζεται αποκλειστική συνοδό, αλλά δεν ήξερε την απόφαση που πήραν.

Στις 3 Αυγούστου έστειλα email και μου είπαν ότι είχαν λάβει την ένστασή μου και θα την προωθήσουν στην Επαρχιακή Επιτροπή. Στις 9 Αυγούστου με πήρε τηλέφωνο η διευθύντρια του σχολείου και μου είπε ότι θα είναι τρία τα παιδιά στη συνοδό. Έστειλα ξανά email στο Υπουργείο Παιδείας και τους ρωτούσα τι συμβαίνει. Όταν έκανα την ένσταση ήταν δύο τα παιδιά, μετά έγιναν τρία. Με πήρε και η μητέρα του άλλου του παιδιού και με τη Διευθύντρια, κάναμε όλοι μαζί δεύτερη ένσταση, που εξετάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα.

Για την πρώτη ένσταση που έστειλα, αρχές του Αυγούστου, ήρθε η απάντηση την περασμένη Πέμπτη και ήταν αρνητική. Εμείς μάθαμε ότι και για την άλλη ένσταση η απάντηση θα είναι αρνητική, αλλά ακόμη δεν ήρθε απάντηση. Μίλησα με τη Διευθύντρια και μου είπε ότι αναγνωρίζει τις δυσκολίες του μωρού μου και ξέρει ότι πρέπει να έχει αποκλειστική συνοδό. Αυτό που της είπα είναι ότι πρέπει και η ίδια να κάνει ένσταση, επειδή εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Πληγώνομαι και που ακούω αυτά τα πράγματα, επειδή δεν θέλω το παιδί μου να είναι βάρος σε κανένα.

Μας είπαν ότι οι ανάγκες του μωρού μου εξυπηρετούνται. Πώς εξυπηρετούνται από τη στιγμή που βασικά πράγματα δεν μπορούν να γίνουν; Με αυτό τον τρόπο βάζουν τα πόδια της συνοδού σε ένα παπούτσι. Η κοπέλα δεν ξεχωρίζει κάποιο παιδί, είναι ίσα και τα δύο για εκείνη, όπως θα προστατεύσει το ένα, θα το κάνει και για το άλλο».

Τα επόμενα βήματα

Ο δρόμος για την κα. Άντρη, πλέον, είναι μονόδρομος. Έχει, ήδη, αρχίσει να συλλέγει στοιχεία και αναμένεται να κινηθεί νομικά, για να κερδίσει το αυτονόητο για το παιδί της.

«Είμαστε σε ένα σημείο που δεν ξέρω τι θα κάνει το σχολείο. Εγώ, όμως, άρχισα να ψάχνω δικηγόρο, για να κινηθώ και νομικά. Το μωρό πηγαίνει σχολείο, αλλά σταματήσαμε όλη την προσπάθεια που ξεκινήσαμε το καλοκαίρι με το πανί. Ζήτησα να πάμε στην Επαρχιακή, να συζητήσουμε, είναι για τη ζωή του μωρού μου, όχι να μας στείλουν ένα χαρτί με δύο γραμμές απάντηση. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι σκέφτονται.

Πρέπει να γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού και να μπορούν να τα χωρίσουν σε ομάδες για να διορίζουν σωστά συνοδούς. Οι ανάγκες του δικού μου παιδιού είναι διαφορετικές, οι ανάγκες του άλλου παιδιού είναι διαφορετικές. Πρέπει να τις ξέρουν. Μας αναγκάζουν να βγούμε δημόσια να τα πούμε όλα αυτά. Για ποιο λόγο πρέπει εμείς να βγαίνουμε μπροστά και να λέμε τα προβλήματά μας, για να αναγκαστούν να λυθούν τα προβλήματα; Κάθε χρόνο τα ίδια, ταμπελώνουν τα μωρά και πρέπει να τα αποδεχτούμε. Η Κυβέρνηση και το Υπουργείο, με όλα αυτά που κάνει, αποδέχεται τα παιδιά μας; Όχι δεν τα αποδέχεται. Μας κάνουν να φοβόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας. Θέλω να αγωνίζομαι κάθε μέρα και δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτή την κατάσταση».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Έκοψαν τη συνοδό σε εννιάχρονο παιδί-Στο σπίτι εδώ και μία εβδομάδα
• Κατακεραύνωσαν Πρόδρομο οι φορείς για τα σχολεία-Τα κλιματιστικά το μείζον θέμα
• «Προσωπικά, ακόμα αντέχω να παραμείνω υπουργός… Αν κληθώ, θα είμαι παρών»
• Φωνές γονιών παιδιών με αναπηρίες για συνοδούς-«Κάθε χρόνο, το ίδιο πρόβλημα»
• Ο Νικόλας τους διέψευσε όλους και εξασφάλισε θέση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου