Η άβολη συνύπαρξη Μαυρογιάννη και ΑΚΕΛ στη δημόσια σφαίρα

Ο τρόπος που συνυπάρχουν ο Ανδρέας Μαυρογιάννης και το ΑΚΕΛ είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία αυτών των ιδιόμορφων Προεδρικών Εκλογών. Ένα κόμμα βαθιά συγκεντρωτικό, με μία σχεδόν μονολιθική προσέγγιση στον τρόπο που τρέχει εκλογικές διαδικασίες, επέλεξε έναν υποψήφιο που επιθυμεί να διατηρήσει την ανεξαρτησία του και που δείχνει πως δυσκολεύεται να λειτουργήσει μέσα σε στενά κομματικά πλαίσια. 

Η εκλογική πορεία του κ. Μαυρογιάννη σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τη συσπείρωση της κομματικής βάσης του ΑΚΕΛ, καθώς δεν δείχνει στις δημοσκοπήσεις να έχει τη δυνατότητα μεγάλης διείσδυσης σε άλλους χώρους, ιδιαίτερα σε σύγκριση με την περίπτωση του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος επίσης προτείνει μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα που υποστηρίζεται από συγκεκριμένα κόμματα, αλλά δείχνει να μπορεί να αντλεί ψήφους από όλους σχεδόν τους χώρους. Ως εκ τούτου, έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση, στην οποία ένας άνθρωπος που δεν είναι ΑΚΕΛικός και που φαίνεται να μην μπορεί να συμπεριφερθεί ή να σκεφτεί σαν ΑΚΕΛικός, εξαρτάται από ανθρώπους που είναι ΑΚΕΛικοί και σκέφτονται και συμπεριφέρονται ως ΑΚΕΛικοί.

Το κόμμα της Αριστεράς και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης δείχνουν να έχουν μια πολύ καλή συνεργασία. Το ΑΚΕΛ υποστηρίζει και προωθεί τον υποψήφιο, δουλεύει με τα οργανωτικά και τον μηχανισμό του, διοργανώνει εκδηλώσεις, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην κατάρτιση του προγράμματός του και βρίσκεται σε συνεχή συντονισμό και συνεννόηση μαζί του. Ταυτόχρονα του αφήνει συχνά τον χώρο να λειτουργεί από μόνος του, επιλέγοντας τρόπους που τον εκφράζουν προσωπικά, ώστε να μην αμφισβητηθεί η ανεξαρτησία του, το στοιχείο, δηλαδή, που τον καθιστούσε από την αρχή υποψήφιο κοινής αποδοχής στα μάτια της Κεντρικής Επιτροπής του.  

Αλλά στη δημόσια σφαίρα αυτή η συνύπαρξη είναι πολύ συχνά άβολη και αμήχανη. Το ΑΚΕΛικό κοινό ανταποκρίνεται εκλογικά σε πολλά ερεθίσματα που δεν έχουν καμία σχέση με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, τον χαρακτήρα του και την πορεία του. Παρομοίως, ακόμη και σε πράγματα που υπάρχει πλήρης ευθυγράμμιση, ο τρόπος που εκφράζεται ο υποψήφιος είναι ξένος σε αυτό που έχουν συνηθίσει πολλοί ψηφοφόροι να ακούν και ενδεχομένως να μην μπορεί εύκολα να ενεργοποιήσει τα κομματικά τους αντανακλαστικά με το ύφος και τη ρητορική του, παρά το γεγονός πως φαίνεται να χαίρει μεγάλης συμπάθειας και εκτίμησης από τον κόσμο της Αριστεράς.

Μια από τις πιο αμήχανες στιγμές των Προεδρικών Εκλογών μέχρι στιγμής ήταν όταν, με το που ξεκίνησε το debate το βράδυ της Πέμπτης στο ΡΙΚ, ο κ. Μαυρογιάννης ζήτησε να κάνει μία διευκρίνιση κι άρχισε να μιλά από έτοιμο κείμενο, το οποίο κοιτούσε συνεχώς, αφαιρώντας κάθε αίσθηση αυθορμητισμού αλλά και οπτικής επαφής με την κάμερα. Παρόλο που διακόσμησε το κείμενο με μαιάνδρους και Σεφέρη, ήταν ξεκάθαρο πως από το στόμα του έβγαιναν ΑΚΕΛικές λέξεις.

Μέσα από την παρέμβαση αυτή, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός πως καλείται να συζητήσει με το «κυπριακό παρακλάδι της νεοφασιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή», σχολιάζοντας την παρουσία του προέδρου και υποψηφίου του ΕΛΑΜ, ενώ στη συνέχεια επιχείρησε διασύνδεση του ΕΛΑΜ με τον ΔΗΣΥ αλλά και με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, λέγοντας ότι «απόψε έχουμε μόνο ένα συνομιλητή. Δεν είναι λίγες οι φορές που ΔΗΣΥ και ΕΛΑΜ απέδειξαν ότι είναι το ίδιο νόμισμα, με δύο όψεις. Μοιραία αναμένω ότι και εδώ οι δύο, όπως κάνει κι αυτός που λείπει, θα ανταγωνιστούν για το ποιος θα κερδίσει τις ακροδεξιές ψήφους».

Ένας άνθρωπος που σε όλη του τη ζωή καλείτο να συζητά με κάθε καρυδιάς καρύδι στη διεθνή κοινότητα, ένας άνθρωπος που για πάρα πολλά χρόνια προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με τους εγκάθετους του αυταρχικού νεοσουλτάνου για το Κυπριακό, δύσκολα πείθει ότι αισθάνθηκε αυτή την ανάγκη από μόνος του. Η ανάγκη για ύπαρξη φασιστικών εχθρών είναι διαχρονική του ΑΚΕΛ. Δημιουργεί τις συνθήκες πόλωσης που επιθυμεί το ΑΚΕΛ, αγγίζει ευαίσθητες ΑΚΕΛικές χορδές και έγινε για χάρη του ΑΚΕΛικού ακροατηρίου.

Η δε αναφορά του πως ΔΗΣΥ και ΕΛΑΜ απέδειξαν πολλές φορές ότι είναι το ίδιο νόμισμα με δύο όψεις, είναι μια πολύ προσφιλής έκφραση του ΑΚΕΛ, το οποίο πότε βάζει τον κ. Νεοφύτου και τον κ. Χριστοδουλίδη στο ίδιο νόμισμα και πότε το ΕΛΑΜ με τον ΔΗΣΥ. Ξεκάθαρη ΑΚΕΛική ρητορική, για να κινήσει το ΑΚΕΛικό ενδιαφέρον, που ακόμη κι αν είναι σκέψεις που συμμερίζεται και υιοθετεί πλήρως, απέτυχε να ακουστεί ειλικρινής και να εξυπηρετήσει οποιονδήποτε άλλο σκοπό, πέραν της προσπάθειας να μιλήσει στη γλώσσα ενεργοποίησης του κομματικού πατριωτισμού.

Η ανάγκη αυτή του κ. Μαυρογιάννη να χτίσει κάποιου είδους δεσμό με το ΑΚΕΛικό κοινό από τα πρώτα λεπτά της συζήτησης, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους άλλους δύο παρόντες υποψηφίους, οι οποίοι του απέδιδαν θέσεις του ΑΚΕΛ, με στόχο να τον κάνουν να εκφράσει τη διαφωνία του με το κόμμα. Τον τσιγκλούσαν, με αποτέλεσμα αφενός να διαχωρίζει τη θέση του και αφετέρου να εκφράζει περηφάνεια για την υποστήριξή του από το κόμμα.  

Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έμοιαζε σε αυτό το debate με τους κομματικούς υποψηφίους να έχει δύο πρόσωπα. Ένα αυτό του έμπειρου διπλωμάτη με αυτοπεποίθηση, του εξαίρετου γνώστη της ιστορίας, του θεωρητικού και του αναλυτή των διεθνών σχέσεων με συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό. Κι ένα άλλο, πιο αγχωμένο, που προσπαθούσε συνεχώς να εξισορροπήσει μεταξύ του εαυτού του και του ΑΚΕΛ.

Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η συνύπαρξη παράγει αμηχανία στη δημόσια σφαίρα. Και θα πρέπει με κάποιο τρόπο, όσο είναι ακόμα νωρίς, αυτή η αμηχανία να εξαλειφθεί. Αλλιώς, με την πάροδο του χρόνου και όσο το επεξεργάζονται και το εκμεταλλεύονται περισσότερο οι αντίπαλοι, θα μεγαλώνει.     

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

• Η Χρυσή Αυγή, ο Στάλιν και οι ανιστόρητοι-Άναψαν τα αίματα στο debate
• Τα κτυπήματα κάτω από τη μέση και ο χαρακτήρας των υποψηφίων