«Πέρασε η μισή Τουρτζιά που πάνω σου και θέλεις και βοήθεια;»

«Πήγε να ζητήσει οικονομική στήριξη από κρατικές υπηρεσίες και της είπαν πέρασε η μισή Τουρτζιά που πάνω σου και θέλεις και βοήθεια;»

«Tη βίασαν Τούρκοι στρατιώτες και μετά της χάραξαν στο στήθος με ζεστό σίδερο το μισοφέγγαρο…»

«Βιάστηκε 13 φορές από Τούρκους στρατιώτες και μετά την έριξαν κάτω από το μπαλκόνι. Μετά της έδιναν 50 ευρώ επίδομα…»

«Τον βίασαν και μετά δολοφόνησαν τον πατέρα του μπροστά στα μάτια του…» 

Ιστορίες τραγικές, ιστορίες εξαθλίωσης, ιστορίες που δεν διανοείται ο ανθρώπινος νους. Ματωμένες ψυχές, που ακόμη αιμορραγούν, αξίζουν τουλάχιστον τον σεβασμό, αφού τα όσα βίωσαν αυτές οι γυναίκες κατά την τουρκική εισβολή, δεν διαγράφονται. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι και αν δοθεί ως στήριξη σε αυτές τις γυναίκες, το μίσος των Τούρκων που βίωσαν στο σώμα τους δεν ξεχνιέται. Μα ποιος τις στήριξε και πώς, μετά από αυτή τη κτηνωδία που βίωσαν, είναι το καίριο ερώτημα. Ποιο κράτος περιφρονεί έτσι τους πολίτες του, που ήταν θύματα εγκλημάτων πολέμου; 

Απομονωμένες, καταβεβλημένες από το αίσθημα της ντροπής, λες και οι ίδιες ευθύνονται γι' αυτή τη βαρβαρότητα που πέρασαν κατά την τουρκική εισβολή. Σήμερα ακόμη γίνονται συζητήσεις. Συζητήσεις, ώστε να επουλωθούν οι πληγές που έμειναν χαραγμένες στα σώματα και τις ψυχές αυτών των γυναικών, έστω με μια αναγνώριση του μαρτυρίου τους και μια στήριξη. Δεκαετίες πόνου και το κράτος δεν βρισκόταν δίπλα τους. Άκουσον άκουσον, μία γυναίκα που βιάστηκε συνολικά δεκατρείς φορές από Τούρκους, λάμβανε επίδομα 50 ευρώ. Αλήθεια; Ποιος μέτρησε το έγκλημα που υπέστη σε νομίσματα; Και ποιος θεώρησε πως αυτό το ποσό είναι αξιοπρεπές; 

Τα όσα ακούστηκαν ενώπιον της Βουλής το πρωί της Τρίτης, μόνο ντροπή, οργή και αποτροπιασμό προκαλούν, ψάχνοντας μέσα από δαιδαλώδεις διαδικασίες τρόπους στήριξης και παραχώρησης επιδομάτων σε αυτές τις γυναίκες. Γυναίκες, οι οποίες κρατούν ακόμη ερμητικά το στόμα τους κλειστό, αφού όπου αποτάθηκαν για στήριξη βρήκαν πόρτες κλειστές. Βρήκαν μια κοινωνία έτοιμη να τις στιγματίσει αντί να τις βοηθήσει κι ένα κράτος να τις απαξιώσει αντί να τις υποστηρίξει. Είναι πραγματικά ντροπιαστική η αντιμετώπιση που έτυχαν αλλά και συνεχίζουν να τυγχάνουν αυτές οι γυναίκες, που οι ψυχές τους, όπως και το σώμα τους, είναι ακόμη τραυματισμένα. 

Εξάλλου, όπως διαφάνηκε, οι πλείστες γυναίκες που βιάστηκαν κατά την τουρκική εισβολή, δεν βρέθηκαν ποτέ στις λίστες με τους παθόντες της εισβολής, χωρίς να έχουν καμία οικονομική, ψυχολογική και ιατρική στήριξη, λες και επειδή δεν κρατούσαν όπλο στα χέρια, δεν βίωσαν το μαρτύριο του Αττίλα. Λες το και το έγκλημα εναντίον τους ήταν μικρό κι ασήμαντο. Γυναίκες, οι οποίες πέραν από θύματα της εισβολής, συνέχισαν να είναι και θύματα της ίδιας της κοινωνίας, με αποτέλεσμα, ακόμη και τώρα, να μην μιλούν, επειδή ντρέπονται. 

Ακόμη και αυτές που έσπασαν τη σιωπή τους στο πρόσφατο παρελθόν και συγκλόνισαν την κοινή γνώμη, μετά από λίγες ημέρες ξεχάστηκαν. Μα οι ίδιες ποτέ δεν πρόκειται να διαγράψουν τις κτηνωδίες που βίωσαν στο ίδιο το κορμί τους...

Μαρία από Αμμόχωστο

«Επιάσαν με εμένα κι άλλες κορούδες και μας πήραν μέσα στα χωράφια θεοσκότεινα. Με τραβούσε η μάνα μου αλλά την κτυπούσαν με το κοντάκι. Με τράβηξαν με το ζόρι, έξω μακριά. Έφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό δεκατεσσάρων χρόνων. Έκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω. Άκουγα τις γυναίκες που σκέφτονταν να αφήσουν το γκάζι της κουζίνας ανοικτό για να αυτοκτονήσουμε, να γλυτώσουμε από αυτό το μαρτύριο...»

Άννα από Κερύνεια

«Διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να φαίνομαι γριά αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Αυτό κράτησε τρεις μήνες. Ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα πράγματα, μας έστελνε τότε και χάπια σε περίπτωση εγκυμοσύνης. Ένιωθα φόβο, μεγάλο φόβο, όπως και τώρα ακόμη φοβάμαι...»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Μαρτυρίες σοκ στη Βουλή-Τη βίασαν οι Τούρκοι 13 φορές, έπαιρνε επίδομα 50 ευρώ