Από ασήμαντοι σημαντικοί... Πώς έβαλαν φως στη ζωή τους ο Γιώργος και ο Μενέλαος

Ναρκομανείς, αλήτες, εγκληματίες... Ταμπέλες που δυστυχώς η κοινωνία χρησιμοποιεί πολλές φορές για να χαρακτηρίσει τα άτομα που για οποιονδήποτε λόγο έφθασαν στον βούρκο των ναρκωτικών. Άνθρωποι, που οι περισσότεροι κρύβουν τη δική τους ιστορία. Άνθρωποι που έφθασαν στον πάτο και γκρέμισαν τη ζωή τους. Άνθρωποι που έφθασαν στο σημείο να διώξουν τους πάντες από δίπλα τους και να κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν την δόση τους. Μια δόση, που νόμιζαν πως θα τους έλυνε τα προβλήματα, που νόμιζαν πως θα τους οδηγήσει στο δρόμο του αδιεξόδου τους. Και ας ήταν η αρχή για το πιο μεγάλο σκοτεινό αδιέξοδο. Από αυτό που κατάφεραν τελικά να εξέλθουν μετά από χρόνια. Έχοντας πλέον τα πιο βασικά όπλα... Την αγάπη και την στήριξη... 

Ο Μενέλαος και ο Γιώργος, είναι ανάμεσα σε αυτούς που βρήκαν τα ψυχικά αποθέματα και συνεχίζουν τη ζωή τους, παρά τις αντιξοότητες που έζησαν στο παρελθόν και προσπαθούν να διεκδικήσουν την αποδοχή και τη στήριξή από την κοινωνία. Με τα δυο τους χέρια, προσπαθούν καθημερινώς, μέσα από την εργασία που τους πρόσφερε ο Δήμος Αγλαντζιάς μετά την αποφυλάκιση τους, να διαγράψουν τον παρελθόν. Να δείξουν και να αποδείξουν σε όλους, πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Απλώς, το μόνο που χρειάζονται είναι αποδοχή, μακριά από ταμπέλες. 

Η ευτυχία τους, είναι ευδιάκριτη στα πρόσωπά τους. Έχοντας τα εφόδια μετά την αποφυλάκιση τους, κατάφεραν να δουλεύουν και να έχουν πλέον μια φυσιολογική ζωή, χάρη στην ευκαιρία που τους έδωσε ο Δήμος Αγλαντζιάς. Για την υπόλοιπη κοινωνία, ίσως να μην θεωρείται κάτι σπουδαίο αυτό που πετυχαίνουν σήμερα ο Μενέλαος και ο Γιώργος. Μα για τους ίδιους, είναι ένα όνειρο ζωής...

«Νιώθω ότι προσφέρω στην κοινωνία από αυτό το πόστο και μακάρι να μπορώ να προσφέρω ακόμη περισσότερα. Είμαι εδώ και πραγματικά έχω όρεξη να βοηθήσω τον εαυτό μου και όσα άτομα το έχουν πραγματικά ανάγκη για να γλυτώσουν αυτή την κόλαση των ναρκωτικών», λέει ο Μενέλαος Αντωνίου, ο οποίος το μόνο που ζητά είναι στήριξη και αποδοχή από την κοινωνία. «Πραγματικά είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, είναι κάτι που χρειάζεται στήριξη. Από μόνος του δεν μπορεί να κάνει κανένας τίποτα».

Ο Μενέλαος Αντωνίου, έχασε τον πατέρα του στα 21 του χρόνια. Έψαχνε τρόπους στήριξης, μα μάταια, δεν έβρισκε τίποτα. Έτσι, οδηγήθηκε στα ναρκωτικά. «Ήταν μια διέξοδος για μένα, ανώριμη διέξοδος. Εθίστηκα πάρα πολύ γρήγορα. Η οικογένεια μου δεν μπορούσε να το αποδεχθεί, αλλά ήταν διαφορετικά τα δεδομένα τότε γιατί υπήρχαν οι δομές, αλλά δεν υπήρχε στήριξη. Μετά από προτροπή της κα. Αριστοτέλους αποδέχθηκα την πρόταση για να μετακινηθώ στην Αγία Σκέπη. Ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο για μένα, αλλά μετά κατάλαβα πως ότι έκανα εκεί θα ήταν για το καλό μου. Σήμερα βιώνω κάτι μοναδικό, πρωτόγνωρο, που για τον άλλο κόσμο θεωρείται φυσιολογικό».

Ο Γιώργος Σταύρου, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ένας άνθρωπος ο οποίος έχασε τα πάντα στη ζωή του. «Έχασα πολλά χρόνια, έχασα το όνομά μου, έχασα πολλά λεφτά, πλήγωσα τη μητέρα μου, πλήγωσα τον πατέρα μου, τον γιο μου, τα οποία δεν διορθώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν διορθώνονται… Πρέπει να είσαι εκεί να κτίζεις. Αν τα πετάξεις όλα κάτω. Πρέπει να ξεκινήσεις να κάνεις νέα θεμέλια και να ξανακτίσεις».

Σήμερα όμως, ο Γιώργος χαμογελάει γιατί τα κατάφερε και ακόμη προσπαθεί για να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους. «Είναι ένα γεγονός ξεχωριστό για μένα, γιατί βρήκα δουλειά μετά από πολλή καιρό και βρήκα τη δύναμη. Έχει τέσσερις μήνες δουλεύω ανελλιπώς. Δεν μου έτυχε ξανά να πάω στον Δήμαρχο για να ζητήσω δουλειά, γιατί έχουμε την ταμπέλα της φυλακής, των ναρκωτικών, παλιόπαιδα και όλοι μας έβλεπαν με άλλο φακό. Για ένα χρήστη τόσα χρόνια, να μπει ξανά στην κοινωνία, είναι πολύ δύσκολο. Όταν πίνεις πολλά και διάφορα, γίνονται μεγάλες ζημιές τις οποίες δεν καταλάβεις. Πήρα και φαρμακευτικές αγωγές αλλά δεν τα κατάφερα. Αυτή τη φορά όμως, δεν ξέρω πως, αλλά έκανα οκτώ μήνες από τον Ιουνίου μέχρι τον Φλεβάρη, και δεν είχα ούτε ένα ευρώ μέσα στην τσέπη μου. Μου αγόραζε η μητέρα μου συνταξιούχα πακέτο με τσιγάρα. Ανθρώπους σαν εμάς είναι δύσκολο να μας βοηθήσει ο κόσμος, αλλά βρήκα τη δύναμη και είπα πρέπει να πάω δουλειά».

Εμφανώς χαρούμενος για την πορεία των δυο υπαλλήλων του Δήμου, είναι και ο Δήμαρχος Αγλαντζιάς, Ανδρέας Κωνσταντίνου,  ο οποίος έδωσε αυτή την ευκαιρία στον Μενέλαο και στον Σταύρο για να πάρουν ξανά τη ζωή στα χέρια τους. «Ας κάνουμε μια αρχή στην Κύπρο, να προσπαθήσουμε να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτά τα άτομα, γιατί ο σκοπός δεν είναι να τους περιμένουμε στη γωνιά και να τους ξαναστείλουμε στη φυλακή, αλλά να τους δώσουμε την ευκαιρία να βγουν έξω και να παραμείνουν έξω».

Δείτε όλα όσα δήλωσαν στον REPORTER, o Μενέλαος και ο Γιώργος