Ο εκτελεστικός διευθυντής της Λαϊκής που τα παράτησε όλα για να γίνει ιερέας

Ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της Κεντρικής Τράπεζας, ενώ αποτέλεσε τον πρώτο διευθυντή της Λαϊκής τράπεζας. Η πορεία του στην τράπεζα ήταν μόνο ανοδική, αφού έφτασε μέχρι και δεύτερος τη τάξει, που είναι η θέση του εκτελεστικού διευθυντή. Παρ’ όλα αυτά, δεν δίστασε και αποφάσισε να αφυπηρετήσει πρόωρα, ώστε να ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο.

Αυτός είναι ο πατέρας Ανδρέας, ο οικονομικός διευθυντής της Μητρόπολης Λεμεσού, ο οποίος ενώ είχε μία στρωμένη ζωή και καλή πορεία στην οικονομική ζωή της Κύπρου του 2000, μετά από παροτρύνσεις του τότε Αρχιεπισκόπου, Χρυσόστομος Α’, αποφάσισε να τα αφήσει όλα αυτά πίσω του και να ακολουθήσει τον δρόμο της ιεροσύνης.

Έγινε φίλος με τον Μητροπολίτη Λεμεσού, πριν αυτός εκλεγεί, όταν ακόμη ήταν ηγούμενος στο Μαχαιρά. Αυτός έγινε και πνευματικός του και ήταν ο λόγος που μετακόμησε στη Λεμεσό και δεν έμεινε στη Λευκωσία, παρά το γεγονός ότι είχε πλούσια δράση στην πρωτεύουσα, σε αρκετούς θρησκευτικούς κύκλους.

Ο πατέρας Ανδρέας μιλά στον REPORTER και γυρίζει τον χρόνο πίσω, θυμάται τις σπουδές του, την πορεία του στην οικονομική ζωή της Κύπρου του τότε, την γνωριμία του με τον τότε Αρχιεπίσκοπο και τον Μητροπολίτη Λεμεσού. Αναφέρεται στα πρώτα του βήματα ως οικονομικός διαχειριστής της Μητρόπολης Λεμεσού και στα έργα που έχουν γίνει πραγματικότητα και απαντά αν έχει μετανιώσει ποτέ στη ζωή του για τις αποφάσεις του.

Η σχέση του με την ιεροσύνη

Ο πατέρας Ανδρέας είχε πάντα σχέση με την ιεροσύνη, καθότι ο παππούς του ήταν ιερέας στην Παναγία την Χαρδακιώτισσα στην Κυθρέα. Εκεί μετακόμησε με την οικογένειά του, όταν εκκενώθηκε η Λευκωσία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο ίδιος ήταν μόλις τριών ετών.

«Αυτό που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα, είναι στην εκκένωση που έγινε. Έπαιζαν οι σειρήνες, έτρεχαν όλοι, και έτσι μικρός που ήμουν τριών χρόνων μου έκαμε εντύπωση μεγάλη. Τί έπαθαν τούτοι όλοι και τρέχουν πάνω κάτω και μετά βρεθήκαμε στο χωριό μου. Εκεί μου έκαμε εντύπωση , και  μου άρεσε πάρα πολύ, που ο παππούς μου ήταν ιερέας στην Παναγία την Χαρδακιώτισσα στην Κυθρέα και θυμάμαι στο χωριό ο πατέρας μου κάθε Κυριακή μας έπαιρνε όλα τα αδερφάκια και πηγαίναμε πάνω στην εκκλησία στον παππού. Ε

κεί ήταν πολύ ευχάριστα τα γεγονότα διότι φιλούσαμε το χέρι του παππού μετά τη λειτουργία, μας έδινε από ένα γρόσι του καθενός…ένα ευρώ ας πούμε. Ο παππούς μου ήταν ένας ιερέας πολύ σεβάσμιος. Μας έκαμνε εντύπωση ο παππούς. Έτσι με τον τρόπο του, με τη χαρά του, που μας αγαπούσε πάρα πολύ, και πιστεύω ότι αυτό το γεγονός του παππού, φαίνεται ωφέλησε και τη μετέπειτα ζωή μου. Όλα τα ξαδερφάκια ήμασταν κάπου 18, ήμαστε όλοι της εκκλησίας. Ξαδέρφια από 4 παιδιά και ήταν όλοι της εκκλησίας λόγω του παππού».

Η σχέση του με τα οικονομικά και η ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας

«Το 1950, ο πατέρας μου, επειδή δούλευε στη Λευκωσία πούλησε το σπίτι μας στην Κυθρέα και αγοράσαμε οικόπεδο και χτίσαμε στη Λευκωσία. Στα σύνορα Αγλατζιάς. Και έτσι από 12 χρονών εγώ βρέθηκα στη Λευκωσία. Ήμουν μαθητής της Αγγλικής Σχολής της Λευκωσία. Ήμουν καλός μαθητής, άριστος μαθητής.

Όταν τέλειωσα το σχολείο εγώ ήθελα να σπουδάσω ιατρική, αλλά ήταν αδύνατο, διότι ο πατέρας ήταν φτωχός και ήταν και ο αγώνας της ΕΟΚΑ, άρα ήταν αδύνατο να πάμε στην Αγγλία να σπουδάσουμε. Πέρασα τα GCE μου με καλούς βαθμούς και έπιασα δουλειά επί αγγλοκρατίας, στο Υπουργείο Οικονομικών, στο Τμήμα Στατιστικής και Ερευνών. Μου άρεσαν πολύ τα μαθηματικά. Μου άρεσε το θέμα μου και εκεί έμεινα κάπου 6 χρόνια.

Το 1960 ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, ιδρύθηκε η Κεντρική Τράπεζα το 1963 και από εκεί πλέον αλλάζει η ζωή μου. Αναγκαστήκαμε, πλέον, ένα μέρος της δουλειάς που κάναμε στο Υπουργείο Οικονομικών, να μεταφερθεί στην Κεντρική Τράπεζα. Εγώ είχα ένα είδος ας πούμε προαγωγής και μεταφοράς από το Υπουργείο Οικονομικών της Κυβέρνησης, στην Κεντρική Τράπεζα, στο τμήμα Οικονομικών Ερευνών και Στατιστικής.

Ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη, με τον Λαζαρίδη και κάποιους άλλους. Είχα περάσει κάποιες εξετάσεις, σχετικά με τη στατιστική και αυτές οι εξετάσεις μας βοήθησαν πάρα πολύ, ώστε να στήσουμε το τμήμα στην Κεντρική Τράπεζα. Εκεί βέβαια, για ανέλιξη ήθελε συγκεκριμένο δίπλωμα, το οποίο διάβασα και το πήρα. Ήταν ωραία, κάμναμε τεράστια εργασία».

Η ίδρυση της Λαϊκής Τράπεζας

Η πορεία του πατέρα Ανδρέα ήταν ανοδική, αφού από την Κεντρική Τράπεζα, βρέθηκε να είναι ο πρώτος διευθυντης της νέας τράπεζας της Κύπρου, τη Λαϊκή, την οποίας ήταν και ιδρυτικό μέλος.

«Το 1971, δηλαδή μετά από 8 χρόνια, ο Λαζαρίδης που ήταν ο διευθυντής του τμήματος έγινε διοικητής της Λαϊκής Τράπεζας, η οποία τότε ήταν το ταμιευτήριο Λεμεσού και με κάλεσε αν θέλω να πάω μαζί του, να αναλάβω κάποια τμήματα, για να τα διοργανώσουμε. Και ήρθα εγώ, το 1971 στη Λεμεσό και ανέλαβα τα χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και έγινα ο πρώτος διευθυντής της εταιρείας.

Η πορεία ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Ανέλαβα το Τμήμα Ενοικιαγοράς, την ασφαλιστική Λαϊκή και κάποια άλλα τμήματα. Μετά, μεταπήδησα στην τράπεζα για κάποια χρόνια, όπου ανέλαβα τα financial services, που ήταν πολύ ενδιαφέρον τμήμα τότε, με πολλά άλλα υποτμήματα και μετά έγινα Γενικός Διευθυντής και στη συνέχεια εκτελεστικός Διευθυντής. Ήταν μια μπορώ να πω αρκετά σημαντική πορεία, από διευθυντής, να φτάσω μετά τον πρώτο, δεύτερος τη τάξει. Αφυπηρέτησα στα 60 μου. Είχα ακόμα 3 χρόνια μέχρι να αφυπηρετήσω, αλλά αφυπηρέτησα, για να γίνω ιερέας».

Η σχέση του με το Μητροπολίτη Λεμεσού

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού, κ.κ. Αθανάσιος ήταν ο λόγος που ο πατέρας Ανδρέας είχε αποφασίσει να επιλέξει την ιεροσύνη. Τους δύο τους ένωσε μία γερή φιλία, που ακόμη τους συνδέει.

«Όταν τέλειωσα το σχολείο, στα 18 μου χρόνια, ήμουν μέλος και στέλεχος της ΟΧΕΝ Λευκωσίας,. Πιο μετά, μου ανέθεσε η Αρχιεπισκοπή, όπου ήταν τότε ο Γεώργιος Παφίτης, ο μετέπειτα Νικαίας, να αναλάβω κατηχητής, ομαδάρχης σε κατασκηνώσεις και άλλες θέσεις. Συνέχισε η ζωή μου κοντά στην εκκλησία, από τα νεανικά μου χρόνια, και με τα χρόνια είχα πάρει και θέσεις εκκλησιαστικές. Δηλαδή ήμουν εκκλησιαστικός επίτροπος στην Παλλουριώτισσα, θρονικός επίτροπος, ήμουν σε πολλές εταιρείες της Αρχιεπισκοπής, ήμουν στο συμβούλιο του ΛΟΓΟΥ, ήμουν στη ΧΕΚΕ, ήμουν στη βιβλική εταιρεία ταμίας, δηλαδή όλη μου η ζωή ήταν κοντά στην εκκλησία, και έτσι γνώρισα και τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Α’. Μάλιστα, του άρεσε πάρα πολύ να με φωνάζει κατά διαστήματα, όταν είχα χρόνο, να πηγαίνω στην Αρχιεπισκοπή να μιλήσουμε και σε κάποιο στάδιο, γύρω στα 55-56 μου χρόνια, μου λέει “θέλω να σε κάνω ιερέα”. Λέω “Μακαριότατε, εγώ να γίνω ιερέας τώρα; Δεν είμαι ούτε θεολόγος, ούτε βυζαντινή μουσική ξέρω, είμαι πολύ μεγάλος, είμαι τραπεζικός”. Μου λέει “κάμνεις, κάμνεις”.

Τελοσπάντων, στο Άγιο Όρος ρώτησα μερικούς γέροντες τι να κάνω και με ενθάρρυναν, αλλά ο πιο καθοριστικός παράγοντας για να γίνω ιερέας είναι ο γέροντάς μας, ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος. Τον μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο τον γνώρισα όταν ήρθε στην Κύπρο από το Άγιο Όρος, στη Μονή των Ιερέων στην Πάφο, διότι με τον πάτερ Γεώργιο, τον υπεύθυνο της χριστιανικής κίνησης στην Παλλουριώτισσα και προϊστάμενο, ήμασταν από τους πρώτους που με λεωφορείο πήγαμε να γνωρίσουμε τον γέροντα Αθανάσιο.

Από τους πρώτους επήγαμε στην Πάφο τότε και θυμάμαι ήταν ο μακαριστός Αρσένιος ηγούμενος Μαχαιρά, ο πρωτοσύγκελος τώρα της Μητρόπολης Λεμεσού, Αρχιμανδρίτης Ισαάκ και ο Επίσκοπός μας, ο Αμαθούντος Νικόλαος. Ήταν τρεις με τον γέροντα, και πρέπει να πω την αλήθεια ότι ο γέροντας μου έκαμε μεγάλη εντύπωση τότε, με την σύντομη ομιλία που μας έκαμε. Μου άρεσε πάρα πολύ. Μετά, ο πάτερ Γεώργιος τον κάλεσε να έρθει και στην Παλλουριώτισσα να μας μιλήσει σαν ηγούμενος Μαχαιρά. Και κάμναμε αυτές τις ομιλίες και ενθουσιάστηκα. Άρχισαν επίσης, οι ομιλίες στον Απόστολο Βαρνάβα στη Λευκωσία.

Ο αδελφός μου, ο Κλεάνθης πήγαινε και μου κρατούσε θέση για να μην δυσκολευτώ, λόγω του ότι πήγαιναν περίπου 5000 άνθρωποι, και εγώ επειδή είχα πολλές δουλειές αργούσα. Το γραφείο μου, ως Γενικός Διευθυντής της Λαϊκής ήταν δίπλα από την εκκλησία του Αποστόλου Βαρνάβα. Δεν έχασα ούτε μια ομιλία του γέροντα στον Απόστολο Βαρνάβα».

Οι συνεχείς ομιλίες του Μητροπολίτη Λεμεσού στη Λευκωσία, έφεραν πιο κοντά τους δύο άνδρες, σε σημείο που ο γέροντας έγινε ο πνευματικός του πατέρα Ανδρέα.

«Με βοήθησε πάρα πολύ στη ζωή μου, αλλά το πιο σημαντικό από όλα ήταν το 1998. Τότε, η Σύνοδος μας έστειλε με τον γέροντα μας, ήταν τότε ηγούμενος Μαχαιρά, να πάμε στην Ιερουσαλήμ, σε ένα συνέδριο εκεί για να ετοιμάσουμε τους εορτασμούς για τα 2000 χρόνια από γεννήσεως Χριστού. Εκεί, μείναμε με τον γέροντα 5-6 μέρες. Ήμασταν μαζί συνέχεια και συνέβησαν σημαντικά και αποφασιστικά γεγονότα.

Του είπα ότι μου έλεγε ο Αρχιεπίσκοπος για ιεροσύνη, του είπα τους ενδοιασμούς μου και πρέπει να ομολογήσω ότι τον ευγνωμονώ τον γέροντά μας, επειδή ώσπου να γυρίσω πίσω, με βοήθησε να πάρω την απόφαση να γίνω ιερέας. Τα επιχειρήματα του, ο τρόπος που το χειρίστηκε το θέμα, δεν είχα καμία αμφιβολία ότι μπορούσα να προχωρήσω.

Με βοήθησε πολύ. Αλλά, ζήσαμε και ωραίες στιγμές στους Αγίους Τόπους. Κάθε νύχτα είχαμε αγρυπνία. Από η ώρα 12 και μετά. Και την πρώτη νύχτα θυμάμαι, είχαμε μια αξέχαστη Θεία λειτουργία. Μαζί πήγαμε από η ώρα 10-10:30 στον Πανάγιο Τάφο μόνοι μας, ώσπου να έρθουν και οι άλλοι, και μείναμε μισή ώρα περίπου εκεί και κάναμε γονατιστοί μαζί το απόδειπνο.

Ήταν αξέχαστο για μένα, πάνω στον Πανάγιο Τάφο, αυτό το πράγμα. Και μετά μου έκαμε ξενάγηση μέσα στον ναό και μετά κάθε νύχτα είχαμε αγρυπνία. Από τότε συνδέθηκα με τον γέροντα. Όταν επιστρέψαμε πίσω, ιδρύθηκε η επιτροπή της θεραπευτικής κοινότητας Αγίας Σκέπης, που χτιζόταν πάνω στο Φοιλάνι τότε, για απεξάρτηση για τους χρήστες των ναρκωτικών. Ήμουν λαϊκός ακόμα τότε, και έγινα μέλος. Και από εκεί συνδεθήκαμε, πλέον, με το Μητροπολίτη Αθανάσιο ιδιαίτερα. Πάντως, τον ευγνωμονώ διότι σε αυτή την μεγάλη καμπή της ζωής μου, ήταν ο γέροντας βασικά ο αποφασιστικός παράγοντας».

Η μετακίνησή του στη Λεμεσό

Ο πατέρας Ανδρέας επέλεξε να χειροτονηθεί στη Λεμεσό και όχι στη Λευκωσία, στην οποία είχε ήδη μία ενεργή δράση στους θρησκευτικούς κύκλους. Και ο λόγος που το επέλεξε αυτό έχει όνομα. Μητροπολίτης Αθανάσιος, που τότε ήταν ηγούμενος στο Μαχαιρά.

«Η αρχική ιδέα ήταν να μείνω στη Λευκωσία. Ο γέροντας ήταν ηγούμενος Μαχαιρά. Δεν υπήρχε λόγος να έρθω Λεμεσό. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ ραγδαία. Τότε, υπήρχαν οι υποθέσεις του τέως Λεμεσού, ο Θεός αναπαύσει τη ψυχή του. Η Σύνοδος με είχε διορίσει ως ένα από τα τέσσερα μέλη, για να εξετάσουμε τις υποθέσεις αυτές. Εμείς τελειώσαμε τις εξετάσεις αυτές και ως τον Οκτώβρη, υποβάλαμε την έκθεση μας και τότε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ο πρώτος υπέδειξε στον Μητροπολίτη Λεμεσού Χρύσανθο, να παραιτηθεί.

Έδωσε την παύση του ο Μητροπολίτης Χρύσανθος και αμέσως άρχισε η προετοιμασία για νέο Μητροπολίτη Λεμεσού. Εκλέγηκε ο γέροντας, οπότε αλλάξαν τα σχέδια. Ενώ επρόκειτο να γίνω ιερέας και να μείνω Λευκωσία, επειδή ήξερα τί θα συναντούσε ο γέροντας στη Λεμεσό, με τα οικονομικά προβλήματα και δυσκολίες, κουβεντιάζοντας με τον Αρχιεπίσκοπο, αποφασίσαμε να έρθω Λεμεσό. Η αρχική ιδέα ήταν να μείνω μερικά χρόνια και να επιστρέψω πίσω. Όταν ήρθαμε με την πρεσβυτέρα εδώ, μας άρεσε και μείναμε ως τώρα».

Στο πλευρό του πατέρα Ανδρέα ήταν η σύζυγός του, Ήρω, για την οποία ο ίδιος μιλά με τα πιο γλυκά λόγια.

«Η σύζυγος μου ήταν πάντα δίπλα μου. Σε όλες τις σπουδές μου ήταν πάντα δίπλα μου. Ήταν υπέροχη μητέρα, ήταν υπέροχη σύζυγος, πάντα ήταν δίπλα μου, και στην ανέλιξη μου στην κεντρική τράπεζα και προπάντων, όταν έγινα ιερέας. Ήταν ένα ωραίο πλάσμα, περάσαμε πάρα πολύ όμορφη ζωή. Πάντα οι κόρες μου λένε «πάντα ήσασταν ερωτευμένοι παπά». Πέθανε βέβαια, στα 79 της με εγκεφαλικό».

Η διαφορές στη Μητρόπολη από τότε μέχρι σήμερα

«Όταν πρωτοήρθα εδώ, υπήρχαν τεράστια προβλήματα. Πρώτα-πρώτα ήταν κλειστοί οι λογαριασμοί από τις τράπεζες. Η αλήθεια είναι ότι το λογαριασμό της Λαϊκής εγώ τον έκλεισα. Και ήταν κλειστός και ο λογαριασμός και στην Τράπεζα Κύπρου, άρα ο γέροντάς μας δεν είχε λεφτά στην τράπεζα και δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει επιταγές, ήταν αδύνατο.

Μόλις ήρθαμε, η πρώτη μας δουλειά ήταν να επικοινωνήσουμε με  τις τράπεζες, σαν τραπεζικός που ήμουν, να τους ζητήσουμε να μας ανοίξουν τους λογαριασμούς, με την υπόσχεση ότι  σε πολύ σύντομο διάστημα, θα εξοφλούσαμε τις υποχρεώσεις μας. Και πράγματι, με τη βοήθεια του Θεού, σε έξι μήνες μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε την υπόσχεσή μας, πουλώντας τα διαμερίσματα στις Πλάτρες του Τροόδους και ένα οικόπεδο κοντά στην Αγία Νάπα. Έτσι, είχαμε ξοφλήσει τόσο την Λαϊκή όσο και την Τράπεζα Κύπρου και ξεκίνησε τότε κανονικά, πλέον, το έργο της Μητροπόλεως Λεμεσού. Αλλά έγιναν τεράστια πράματα.

Όταν ήρθαμε εδώ, είδαμε ότι δεν υπήρχαν ιερείς για να λειτουργούν κάθε μήνα, σε όλες τις εκκλησίες. Στα χωριά ειδικά, πηγαίναν εκ περιτροπής ιερείς κάθε διάστημα. Κάθε ένα μήνα. Ένα από τα πρώτα του μελήματα του γέροντα ήταν να οργανώσει τον κλήρο, να χειροτονήσει αρκετούς ιερείς και μέχρι τώρα νομίζω, χειροτόνησε πάνω από 120 ιερείς, ώστε να λειτουργούνται κάθε βδομάδα όλες οι εκκλησίες της Λεμεσού. Και το καταφέραμε.

Το δεύτερο του μέλημα ήταν η κατασκήνωση. Ήθελε, αμέσως, να αγκαλιάσει τη νεολαία και έβλεπε ότι η κατασκήνωση ήταν ένα πολύ σημαντικό έργο και έγιναν αυτά που έγιναν στον Σαϊτά σήμερα. Χτίστηκαν ωραία κτίρια, έγινε μέριμνα για ωραίες ασχολίες για τα παιδιά και φιλοξενούμε περίπου 3000 παιδιά το χρόνο.

Το άλλο του μέλημα ήταν οι εκκλησίες, οι προσφυγικές κυρίως και οι ενορίες τους. Ήταν πρόχειρα κτισμένες τότε αυτές οι εκκλησίες, παράγκες, και έτσι χτίστηκαν νέοι ναοί, πάνω από 20. Τα άλλα μελήματα του γέροντα ήταν οι ιερείς, να μορφωθούμε, να λειτουργούμε σε πολλά θέματα ομοιόμορφα κ.λπ. Κάνει τακτικά ιερατικά συνέδρια, επειδή από τους ιερείς, άλλοι είναι θεολόγοι, άλλοι απόφοιτοι ιερατικής σχολής, άλλοι είμαστε άλλων ειδικοτήτων και πιστεύω ακράδαντα ότι έγινε αρκετά καλή δουλειά.

Ο Μητροπολίτη μας σύντομα οργάνωσε και τη φιλανθρωπία, αλλά και το επίπεδο των ιερέων. Δηλαδή όταν ήρθε, ένα από τα πρώτα του μελήματα είναι οι ιερείς να πληρώνονται, να μην βασίζονται στις επιτροπές των χωριών και κάμαμε το κεντρικό ταμείο μισθοδοσίας των ιερέων στη Λεμεσό. Ο γέροντας, επίσης, ήθελε και εν τέλει έκαμε για τους ιερείς μας το ταμείο προνοίας, που είμαστε οι μόνοι ακόμα που το έχουμε το ταμείο αυτό. Και το άλλο, ήθελε να καταταχθούν οι ιερείς σε κατηγορίες όσον αφορά την πληρωμή. Ας πούμε να είναι α’ κατηγορία, β, γ, δ, αναλόγως των προσόντων που έχουν οι ιερείς. Ήταν πρωτοβουλίες του γέροντα μας, τα οποία μετά υιοθετήθηκαν και από την εκκλησία της Κύπρου.

Και μετά άρχισαν οι ομιλίες οι καθημερινές για τον κόσμο για την νεολαία. Ένα πράγμα που μου έκαμε εντύπωση μεγάλη είναι ότι μόλις ήρθαμε στη Λεμεσό, ήμασταν και λίγοι πνευματικοί, κανόνισε να πηγαίνουμε σε σχολεία γυμνάσια και λύκεια κάθε βδομάδα. Όχι μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα. Πηγαίναμε κάθε βδομάδα στα σχολεία για εξομολόγηση. Το οποίο γινόταν μέχρι την πανδημία. Έκαμε και κάνει τεράστιο έργο για τη νεολαία, με τις επισκέψεις του στα σχολεία, πολυδύναμα κέντρα, κοινότητα νέων. Δεν υπήρχε πιστεύω ούτε υπάρχει σε τέτοιο μέγεθος σε άλλες μητροπόλεις. Στη Λευκωσία που ήμουν εγώ χρόνια επίτροπος δεν υπήρχε».

Το φιλανθρωπικό έργο της Μητρόπολης και οι οικονομικές δυσκολίες

«Αυτό το μεγαλεπήβολο έργο ήθελε και οικονομική υποστήριξη και πρέπει να πούμε ότι από πλευράς λεφτών είμαστε από τις φτωχές μητροπόλεις. Έχουμε κάποια περιουσία και όταν ανέλαβε ο Μητροπολίτης Αθανάσιος, ξεκίνησε να γίνεται σωστή εκμετάλλευση της περιουσίας αυτής. Και συνέβη ένα παράξενο φαινόμενο με τον γέροντα. Να ελκύει δωρητές, δηλαδή είναι απίστευτο πράμα. Διότι όταν ερχόταν μια στιγμή που ένιωθα εγώ ότι δεν έχουμε ρευστότητα και αγχωνόμουν, ερχόταν μια δωρεά και έλυνε το πρόβλημα. Έτσι, έγινε και με την περίπτωση της κατασκήνωσης, και εδώ με τον χώρο όλο γύρω από τη Μητρόπολη, όπου δεν υπήρχαν τα οικήματα αυτά πριν.

Όλα τα έργα που έγιναν είναι ξεχωριστά, αλλά αυτό που μου έκαμε εντύπωση περισσότερο είναι ότι μετά από κάποιες δυσκολίες οικονομικές, ο Μητροπολίτης έκαμε το συσσίτιο των φτωχών. Είναι απίστευτο πράγμα. Όταν μου είπε “πάτερ Ανδρέα θα ξοδεύουμε λεφτά για να ταΐζουμε 2χιλιάδες κόσμο”, εγώ ξαφνιάστηκα και τρόμαξα για να είμαι ειλικρινής, διότι τα έξοδα είναι πάνω από 100 χιλιάδες το μήνα για να ταΐσεις τόσο κόσμο. Πάνω από ένα εκατομμύριο το χρόνο.

Όμως, πέτυχε το έργο, και συνεχίζεται και δεν μας έλειψαν ποτέ τα λεφτά. Δόξα τω Θεώ. Δεν μας έλειψαν ποτέ. Ο γέροντάς μας είναι μια προσωπικότητα πιστεύω πνευματική, με πολλές ηγετικές ικανότητες, με χαμηλούς τόνους και ταπείνωση, χωρίς να φαίνεται και μάλιστα μου έκανε εντύπωση η στάση του σε αυτά τα γεγονότα που έζησα κοντά του και είδα πως τα αντιμετώπισε.

Ήταν τότε που τον κατηγόρησαν με κάποιες κατηγορίες, το πώς τις αντιμετώπισε, ήταν μετά οι αρχιεπισκοπικές εκλογές, όπου θαύμασα την ταπείνωση κα τη μεγαλοψυχία του στο πώς αντιμετώπισε τα διάφορα γεγονότα τότε προσπαθώντας να μην σκανδαλίσει και όλα αυτά έμειναν ανεξίτηλα μέσα στη ψυχή μου και τον αγαπώ ιδιαίτερα. Κάμνει τεράστιο έργο».

Οι νέοι της Λεμεσού είναι κοντά στην εκκλησία

«Οι νέοι μας αγκάλιασαν στην εκκλησια και ο λόγος είναι ο τρόπος που ο γέροντας αντιμετώπισε τη νεολαία. Δηλαδή, οι εξομολογήσεις πρώτα απ’ όλα στα Λύκεια και Γυμνάσια και η συχνή παρουσία του γέροντα εκεί. Αυτό είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Ο γέροντας αγκάλιασε τους νέους με το δικό του τρόπο και μιλούσε στη νεολαία, στα γυμνάσια και παντού, εδώ τέλος του χρόνου κάνει ειδική λειτουργία αφιερωμένη στους τελειόφοιτους  κ.λπ., μιλά στους φοιτητές των πανεπιστημίων, όσα κάνει με τις κατασκηνώσεις, όλα αυτά, πιστεύω ακράδαντα ότι επηρέασαν πάρα πολύ και τη νεολαία και τους μαθητές.

Παλιοί μαθητές μου, στο Λανίτειο Λύκειο Β’, που τους εξομολογούσα ως τώρα έρχονται και με βρίσκουν και θυμούνται τις στιγμές που περάσαμε τότε. Αυτός ο τρόπος, να υπάρχουν πνευματικοί σε κάθε σχολείο, ο γέροντας να κάμνει ομιλίες, να τους αγκαλιάζει, να πάει να τους επισκέπτεται ο ίδιος, πιστεύω ήταν ο βασικός λόγος που η νεολαία στη Λεμεσό αγκάλιασε την εκκλησία. Έτσι πιστεύω. Είναι και η μεγάλη ενοριακή εργασία που γίνεται προς τη νεολαία από τους καλούς και ικανούς ιερείς που υπάρχουν».

Η Αγία Σκέπη και το έργο της Μητρόπολης

Σημαντικό κεφάλαιο στην πορεία του πατέρα Ανδρέα είναι η Αγία Σκέπη, αφού εκεί ουσιαστικά έγινε η γνωριμία του με τον Μητροπολίτη.

«Εκεί γνώρισα τον γέροντα, πριν να γίνω ιερέας, όπως σας εξήγησα, όταν ήμουν στην Τράπεζα και μου είπε τί σκεφτόταν να κάμει και με κάλεσε να συμμετέχω στο Συμβούλιο. Εκεί, είδα με μεγάλη μου έτσι συγκίνηση, ότι ενώ δεν είχαμε χρήματα, προχωρούσε κανονικά το έργο. Με δωρεές στην αρχή. Βοήθησαν κάποιες οικογένειες μεγάλες, αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Γλαύκος Κληρίδης, αγκάλιασε την προσπάθεια με αγάπη και ενδιαφέρον και φυσικά βοήθησε η Παναγία. Η Αγία Σκέπη. Εγώ πιστεύω ότι ήταν θαύμα. Συντηρηθήκαμε τα πρώτα χρόνια οικονομικά με θαύμα.

Τα αποτελέσματα είναι υπέροχα, τεράστια. Τώρα είμαστε ένα ίδρυμα που πιστεύω έχουμε την μεγαλύτερη επιτυχία σε όλο τον κόσμο. Δηλαδή ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς που περνούν από την Αγία Σκέπη δεν επανέρχονται στα ναρκωτικά. Είναι μια μεγάλη επιτυχία, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι εδώ και 2-3 χρόνια επεκτάθηκε αυτή η προσφορά με τη δημιουργία του σπιτιού φιλοξενίας της Αγίας Σκέπης, για ανήλικους ηλικίας 13-19 ετών».

Δεν μετανιώνει για την πορεία που ακολούθησε

«Στην πορεία μου πιστεύω ότι είχα μια ευλογία από τον Θεό και στο Υπουργείο Οικονομικών ήμουν ευχαριστημένος και στην Κεντρική Τράπεζα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, επειδή ήμασταν δημιουργικοί, αλλά από τότε που έγινα ιερέας είμαι ενθουσιασμένος. Πολύ ευχαριστημένος. Δηλαδή, ευγνωμονώ τον γέροντά μου που έγινα ιερέας και έμεινα εδώ.

Και με την αγάπη που πάντοτε, όλα αυτά τα 23-24 χρόνια, μας περιβάλλει και μας προσέχει, όχι δεν το μετάνιωσα που έγινα ιερέας, το βλέπω με ενθουσιασμό. Εντάξει, ήταν ψηλή η θέση στην τράπεζα, μισθός τεράστιος, αλλά εδώ είμαι πολύ πιο ευχαριστημένος, διότι είμαι μέσα σε ένα χώρο με ανθρώπους που θέλουν τη βοήθεια του Θεού και της εκκλησίας και μείς είμαστε εδώ πέρα για να βοηθήσουμε. Είμαι ενθουσιασμένος που έγινα ιερέας και τα τελευταία χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου μου και μοναχός. Προτιμώ αυτή τη ζωή παρά όταν ήμουν στην τράπεζα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Παιδιά που ήταν εγκαταλελειμμένα, τώρα σπουδάζουν... Η βοήθεια είναι τεράστια»
•  Ένα λεωφορείο φορτωμένο αναμνήσεις μισού αιώνα-«Ήταν στάση, έπαιζαν στοιχήματα…»