Ο «Κόκος Junior» συνεχίζει το παραδοσιακό επάγγελμα του πατέρα του

Το καλοκαίρι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το παγωτό. Μικροί και μεγάλοι αναζητούν την γλυκιά δροσιά του, που θα σβήσει για λίγο τη ζέστη των υψηλών θερμοκρασιών του καλοκαιριού. Οι παιδικές φωνές χαράς, το συγκρατημένο χαμόγελο ικανοποίησης των ενήλικων στο άκουσμα του ήχου από το παγωτατζίδικο που γεμίζει τις γειτονιές και άλλα τόσα χαρούμενα συναισθήματα που δημιουργούνται, ήταν αυτά τα οποία ώθησαν τον 35χρονο Κωνσταντίνο Βασιλείου, γνωστός ως «Κόκος junior», να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση επιλέγοντας το επάγγελμα του παγωτατζή.

Καθοδηγητής του ο πατέρας του, που μπορεί το όνομά του να είναι Κυριάκος ωστόσο καθιερώθηκε ως ο «Κόκος», ο πρωτοπόρος για την εποχή παγωτατζής. Από την ηλικία των 12 ετών, ο κος «Κόκος», αναγκάστηκε να εργαστεί λόγω του ξαφνικού θανάτου του πατέρα του. Από την Πάφο βρέθηκε στην Αμμόχωστο να πωλάει παγωτό στην παραλιακή ακτή πάνω σ΄ ένα ποδήλατο. Ο πόλεμος τον έφερε στη Λεμεσό, έφτιαξε το δικό του εργαστήρι παγωτού, άφησε το ποδήλατο και πήρε το παραδοσιακό παγωτατζίδικο.

Σε αυτό το παγωτατζίδικο έφτιαξε τις πιο όμορφες αναμνήσεις του ο Κωνσταντίνος. Δίπλα στον πατέρα του, να παίζει ανάμεσα στα παγωτατζίδικα που μαζεύονταν για να εφοδιαστούν από το εργαστήρι παγωτού του πατέρα του. Μέσα στο όχημα, να βολτάρει με ένα παγωτό στο χέρι. Ήταν αυτές οι αναμνήσεις που τον οδήγησαν στην μεγάλη απόφαση για να συνεχίσει το επάγγελμα του πατέρα του και φυσικά να κρατήσει το όνομά του. Ο «Κόκος» αποσύρθηκε, ο «Κόκος junior» πλέον δίνει συνέχεια στην παράδοση της οικογένειας.

Όλα άρχισαν κάπου γύρω στο 1963, όταν η ανάγκη οδήγησε τον «Κόκο» στην Αμμόχωστο. Όπως εξιστορεί στον REPORTER, ο «Κόκος Junior» , «το πρώτο παγωτατζίδικο το πήρε το 1980 και ήταν από τους πρώτους που είχε αυτοκίνητο, αφού μέχρι τότε γυρνούσε με το ποδήλατό του σε παραλίες και εκδηλώσεις. Στη συνέχεια, άνοιξε το δικό του εργαστήρι παγωτού και μάλιστα έπεισε και πολλούς φίλους του να αποκτήσουν παγωτατζίδικο».

Οι αναμνήσεις είναι ευχάριστες και πολλές. Ο Κωνσταντίνος, από 8 χρονών θυμάται τον εαυτό του να μπαινοβγαίνει στα παγωτατζίδικα που πήγαιναν να παραλάβουν παγωτό από το εργαστήρι του πατέρα του. «Μπαινοέβγαινα στα οχήματα για να βγάλω φωτογραφίες και οι ιδιοκτήτες των παγοτατζίδικων, μου έλεγαν πως αυτή θα είναι η δουλειά μου όταν μεγαλώσω. Και αυτό βγήκε αληθινό. Επίσης θυμάμαι που όταν πήγαινα στο σχολείο, όλα τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα που ο πατέρας μου ήταν ο παγωτατζής και μου έλεγαν πόσο τυχερός είμαι. Κάποιες φορές, ο πατέρας μου, έφευγε κρυφά από το σπίτι για να μην πάω μαζί του και εγώ έκλαιγα γιατί ήθελα να είμαι συνέχεια στο παγωτατζίδικο».

Ο πατέρας του, όπως εξιστορεί, είχε έναν ξεχωριστό τρόπο να κάνει του ανθρώπους να γελάνε, για αυτό το λόγο κανείς δεν μπορούσε να τον ξεχάσει. «Ο πατέρας μου τα πρωινά ασχολείτο με το εργαστήρι παραγωγής και το απόγευμα με το δικό του παγωτατζίδικο πήγαινε σε γειτονιές για να πουλήσει παγωτά στα παιδιά. Όποια προβλήματα και να είχαν οι πελάτες του πάντα τους έκανε να χαμογελούν. Είναι ακριβώς αυτό που κράτησε και εμένα τον ίδιο σε αυτό το επάγγελμα. Ήθελα να τους κάνω και εγώ, όπως και ο πατέρας μου, χαρούμενους και να συνεχίσω την παράδοση».

Έτσι και έγινε, αφού ο Κωνσταντίνος κράτησε την επωνυμία «Κόκος» και συμπλήρωσε το νεότερος «junior», στο δικό του παγωτατζίδικο, με το οποίο περιφέρεται στους δρόμους της Λεμεσού. Με πείσμα και υπομονή παλεύει καθημερινά να κάνει περήφανη την οικογένειά του. «Όταν πρωτάρχισα ήμουν 22 ετών και παρόλο που εξηγούσα στον κόσμο πως με λένε Κωνσταντίνο, ήμουν ο γιός του Κόκου και αποφάσισα να κρατήσω το “Κόκος Junior”».

Ένας νέος έχει να αντιμετωπίσει τεράστιες δυσκολίες για να καταφέρει να ανταπεξέλθει σε ένα παγωτατζίδικο, όμως ο Κωνσταντίνος θεωρεί πως έκανε τη σωστή επιλογή και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι αγαπάει αυτό που επέλεξε να κάνει. «Σίγουρα κάποιος νέος είναι δύσκολο να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα. Βλέπουμε πως σιγά-σιγά σβήνει σαν επάγγελμα. Άνθρωποι που εργάζονταν χρόνια, μεγάλωσαν και είναι κρίμα να βλέπεις παραδοσιακά επαγγέλματα με το πέρασμα του χρόνου να χάνονται. Εγώ νιώθω τυχερός που κάνω αυτό που αγάπησα πιο πολύ, από μικρό παιδί. Ο πατέρας μου τώρα είναι 75 ετών και δούλεψε πολύ στη ζωή του για να τα καταφέρει για εμάς. Αν δεν είχα τον πατέρα μου θα δυσκολευόμουν πολύ στη δουλειά. Μού έδειξε τα πρώτα βήματα για να προχωρήσω . Αν κάποιος πραγματικά θέλει να κάνει αυτή τη δουλειά θα τον συμβούλευα, να έχει μεγάλη υπομονή γιατί θα είναι πολλές ώρες σε συνθήκες ζέστης, έχει να κάνει με παιδιά, ότι και αν σου συμβαίνει δεν πρέπει να ξεχνάς το χαμόγελό σου, γιατί τα παιδιά βλέπουν το παγωτατζή σαν  το ήρωά τους. Εγώ θα έλεγα ο ήρωας του καλοκαιριού».

Αυτή την περίοδο, ο «Κόκος Junior» τις πρωινές ώρες δίνει χαρά στα παιδιά των καλοκαιρινών σχολείων και τα απογεύματα κάνει τα ίδια καθημερινά δρομολόγια, από τις γειτονιές της Λεμεσού. «Αλλάζουμε περιοχές ανά διαστήματα αλλά οι πιο πολλοί που μας ξέρουν γνωρίζουν σε ποιες περιοχές θα βρισκόμαστε για να αγοράσουν από το δικό μας παγωτά. Πολλές φορές φορές είδα παιδί να μην έχει χρήματα για να αγοράσει παγωτό. Δίνω πάντα δωρεάν. Αν δεν το κάνεις τότε δεν ξέρεις πόσο σημαντική είναι η δουλειά σου». 

Οι απορίες για το επάγγελμα του παγωτατζή είναι πολλές, τρώνε παγωτό; Τι κάνουν τον χειμώνα; ο Κωνσταντίνος είπε πως δεν τρώει παγωτό και επειδή εργάζονται περισσότερες μέρες το καλοκαίρι τον χειμώνα  ξεκουράζονται για να πάρουν δύναμη για την επόμενη χρονιά. «Ευτυχώς είναι μεγάλη η περίοδος που έχουμε στην Κύπρο συνθήκες καλοκαιριού. Εκείνους τους μήνες που έχουμε ξεκουραζόμαστε και από τη νέα χρονιά πιάνουμε ξανά δουλειά . Δεν τρώω τόσο συχνά παγωτό αλλά δεν λέω όχι. Μου αρέσει να παίρνω ιδέες για γεύσεις και δοκιμάζω από αλλού».