«Από τα εννιά έκλεβα για να έχω φαΐ, η μάνα μου έδινε όλα τα λεφτά στη χρήση»

Είναι τέσσερα νεαρά παιδιά, τέσσερις έφηβοι, τέσσερις λεβέντες... Κάτι παιδιά, που βλέπεις στα μάτια τους τη δίψα για να ζήσουν, να μεγαλώσουν, να αγαπήσουν αλλά και να αγαπηθούν. Πόσο εύκολο ακούγεται για τους πλείστους, αλλά πόσο δύσκολο είναι γι' αυτούς... Eίναι κάτι πιτσιρίκια, που δυστυχώς, η μοίρα και η τύχη της ζωής δεν τους χάρισε αυτή την ευχέρεια για να μεγαλώσουν, να ζήσουν αλλά και να γαλουχηθούν όπως ο κάθε νεαρός της ηλικίας τους, με αξίες και αρχές...

Τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετώπισαν από τα παιδικά τους χρόνια και χωρίς να έχουν κάποιο άνθρωπο δίπλα τους να τους δείξει το μονοπάτι της ζωής, έπιασαν ένα διαφορετικό μονοπάτι. Μόνοι, χωρίς να έχουν κανένα δικό τους πρόσωπο στο πλάι τους, βάδισαν στο μονοπάτι των ναρκωτικών, για τους οποίους τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν σαν ένα βάλσαμο στο ματωμένο τους σώμα. 

Μα τουναντίον, η διέξοδος στη χρήση και στα ναρκωτικά, ήταν και το αποτελιωτικό κτύπημα στην ήδη ματωμένη τους ψυχή. Ήταν αυτό που τους διέλυσε και μόλις στα πρώτα τους χρόνια, προτού προλάβουν να σταθούν στα πόδια τους, έπιασαν τον πάτο. Χωρίς κανένα στο πλάι τους, χωρίς στήριξη, χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους. Απομονωμένοι, μέσα στον βούρκο της ζωής, να ψάχνουν ένα κλαρί να στηριχτούν για το πιο απλό... Να ζήσουν... 

Ένας 14χρονος, ένας 16χρονος, ένας 19χρονος και ένας 22χρονος, σήμερα είναι άλλοι άνθρωποι. Ακόμη παιδιά φυσικά, αλλά είναι παιδιά που αδικήθηκαν και κλήθηκαν στα λίγα τους χρόνια να φέρουν τούμπα τη ζωή. Από την αποξένωση, την απομόνωση, τη δυστυχία και την απογοήτευση, στη χαρά, στην ευτυχία, στην εξασφάλιση στέγης αλλά και το πιο σημαντικό, να νιώθουν το συναίσθημα της στοργής και της αγάπης. 

Αυτά τα συναισθήματα τα τέσσερα παιδιά, δεν θα τα ένιωθαν, αν δεν περνούσαν φυσικά, το κατώφλι της Θεραπευτικής Κοινότητας Εφήβων Αγία Σκέπη, όπου εκεί κατάφεραν να αναγεννηθούν και να γνωρίσουν τον καλό τους εαυτό. Μέσα στο πρόγραμμα, οι τέσσερις έφηβοι, κατάφεραν να βγουν νικητές, αφού ξεπέρασαν τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετώπιζαν και τους ταλάνιζαν τα τελευταία χρόνια ρίχνοντας τους στον πάτο και πλέον δείχνουν πανέτοιμοι για να βγουν ξανά στην κοινωνία και να ενταχθούν, διεκδικώντας όσα στερήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Οι μαρτυρίες των τεσσάρων είναι πραγματικά σαν μια γροθιά στο στομάχι της κοινωνίας... Μιας κοινωνίας, η οποία οφείλει να ανοίξει τις αγκάλες της και να τα αποδεχθεί κατά τη διάρκεια της επανένταξής τους...

Α. , 14 χρονών

Είμαι ο Α., 14 χρονών. Μεγάλωσα με τη μητέρα μου που ήταν χρήσης ουσιών. Ο πατέρας μου είναι στην Αγγλία, μαζί με τα υπόλοιπά μου αδέλφια. Από μικρός ζούσα έντονες καταστάσεις, δύσκολες. Τη μητέρα μου δεν την ένοιαζε για μένα, ούτε για τον μικρότερο μου αδελφό, παρά μόνο το πιόμα της. Από τα εννιά μου έκλεβα, για να έχω φαγητό μαζί με τον αδελφό μου, γιατί η μάνα μου έδινε όλα τα λεφτά στη χρήση και δεν είχαμε φαΐ σπίτι.

Σιγά-σιγά, έμπλεξα με κάτι παρέες που με έβαλλαν να κλέφκω και να κάνω τη δουλειά τους και αν δεν τα έκανα θα με έδερναν. Σιγά-σιγά έμπλεξα στα ναρκωτικά. Ήξερα ότι εν λάθος αλλά εν με έκοφτε, επειδή ήμουν μόνος μου και δεν μπορούσα να γλυτώσω που τούτα ούλλα και η μόνη μου λύση ήταν τα ναρκωτικά. Δεν είχα κάποιο να με βοηθήσει και να μου δώκει ένα χέρι βοηθείας. Έμπλεξα στα χειρότερα που πάλι ήξερα ότι εν λάθος αλλά δεν με έκοφτε, για να μην πεινώ. Επειδή η μάνα μου φάι δεν έπιαννε. Μες τη γειτόνια μου επίσης ήταν δύσκολες οι καταστάσεις, όλοι έπιναν. Μέσα στη γειτονιά εύκολα έβρισκα σίγουρα χρήση. Οι παρέες μου με έδερναν για να κλέψω και να κάνω τις δουλειές τους. Επειδή ήμουν ο πιο μιτσής στη γειτονιά, φοούμουν όσπου με εβάλλαν να κάμνω τούντες δουλειές. Όσπου και έμπλεξα στα ναρκωτικά και νόμιζα ότι μου δίνουν μια δύναμη… Ψευτοδύναμη. Έτσι κατάλαβα μετά ότι μειώνουν με παραπάνω. Στη ζωή όμως, πρέπει να τη φάεις για να καταλάβεις. Τόσα χρόνια, έτσι έμαθα να φκάλλω τα λεφτά μου.

Σήμερα όμως που είμαι στο πρόγραμμα, έμαθα να φκάλλω τα λεφτά μου με το δρώμα μου. Για να έρθω δαμέ στην Αγία Σκέπη έπρεπε να πιάσω πάτο. Ήρτα τον Οκτώβριο για πρώτη φόρα. Ήμουν με το ένα πόδι έξω. Έμπαινα, έβγαινα… Δεν πίστευα ότι θα γλυτώσω από τούτα ούλλα. Δεν πίστευα στον εαυτό μου και ότι αξίζω κάτι καλό. Τώρα είμαι ολόκληρος εδώ και δεν θέλω να βγω από το πρόγραμμα. Έχω να φάω, να πιώ, να κοιμηθώ, να πάω στο σχολείο μου. Έχω φίλους, που κάνω λάθη και με συγχωρούν. Προχωρούμε μαζί. Εδώ εκατάλαβα πόσα έχω μέσα μου και γι’ αυτό έπινα για να ελαφρύνω τον πόνο μου. Τελικά δεν είναι έτσι όμως. Άμαν πίνεις, τα κάνεις χειρότερα. Οι γύρω σου δεν σε θέλουν και δεν σε νοιάζονται. Εκείνοι που λένε επίσης όσοι πίνουν είναι πεθαμένοι, δεν είναι έτσι ρε φίλε. Ότι εχεις μέσα σου βγαίνει προς τα έξω, είτε το θέλεις, είτε δεν το θέλεις. Σημασία έχει να κάνεις θεραπεία και να γιατρέψεις τις πληγές σου.

Εδώ έχει άτομα που με αγαπούν πραγματικά και με βοηθούν να ξεπεράσω τον πόνο μου. Τώρα κατάλαβα ότι αξίζω κάτι καλύτερο στη ζωή μου και ότι μπορώ να τα καταφέρω. Θέλω να μείνω, θέλω να κάνω το πρόγραμμα, θέλω να έχω μια καθαρή οικογένεια και μια καθαρή σχέση. Τώρα μπορώ να κάνω όνειρα για το μέλλον μου, γιατί μπορώ και καταφέρνω τα. 

Λ. , 16 χρονών 

Είμαι ο Λ., 16 χρονών και γεννήθηκα στην Κύπρο. Όταν ήμουν έξι μηνών πήγα στη Ρουμανία, όπου μεγάλωσα με τον παππού και τη γιαγιά μου. Και οι δυο διαγνώστηκαν με καρκίνο όταν εγώ ήμουν δημοτικό. Ήταν πολύ δύσκολα. Έπρεπε συνεχώς να τους φροντίζω και να πηγαίνω και σχολείο. Σιγά σιγά σταμάτησα να πηγαίνω στο σχολείο και έμενα σπίτι μαζί τους. Όταν ήμουν 13 χρονών, πέθανε η γιαγιά μου. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πονούσα πολύ μέσα μου και δεν ήξερα τι να κάνω για να φύγει ο πόνος. Δεν είχα τον τρόπο να το διαχειριστώ. Έμπλεξα με άτομα που έκαναν ναρκωτικά και ξεκίνησα και ‘γω να κάνω χρήση κάνναβης. Δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έκατσα ακόμη λίγο στη Ρουμανία και μετά ήρθα στην Κύπρο, όπου με έφερε η μάνα μου.

Ήρθα στην Κύπρο, γνώρισα τους φίλους μου, που έκαναν και εκείνοι χρήση. Λίγες μέρες μετά, άκουσα ότι ο παππούς μου πέθανε. Ήμουν στεναχωρημένος. Συνέχιζα να κάνω χρήση. Δεν ήμουν ευτυχισμένος, είχα ένα πόνο που δεν μπορούσα να ξεπεράσω. Με τη μάνα μου δεν ήμουν καλά. Μάλωνα καθημερινώς μαζί της. Δεν ήμουν φρόνιμος στο σπίτι όμως, δεν πήγαινα σχολείο και έτσι μάλωνα καθημερινά μαζί της. Η μάνα μου, με πήρε στον παπά και έλεγε ότι δεν μπορούσε να με μεγαλώσει άλλο. Πήγα στον παπά μου και έκατσα ακόμη λίγο καιρό μαζί του. Τον γνώρισα, γιατί πριν δεν είχα σχέση μαζί του. Έκατσα λίγο μαζί του, μιλήσαμε και γνώρισα και την αδελφή μου. Έμαθα ότι και ο παπάς μου έκανε ναρκωτικά και έτσι ξανά άρχισα να κάνω και γω, γιατί βρήκα και άλλους φίλους στον παπά μου και έγινα φίλος μαζί τους και κάναμε χρήση στη γειτονιά μου. Με τον παπά μου, μάλωνα καθημερινώς μαζί του, δεν ήμουν φρόνιμος, ήμουν άτακτος. Έκανα πελλάρες μέσα στο σπίτι, βαριόμουν, κοιμόμουν και άρχισα να κάνω περισσότερα ναρκωτικά στον παπά μου. Έχασα τον νου μου και ήμουν μέσα σε ένα μαύρο χάλι. Δεν ήξερα τι να κάνω…

Σκέφτηκε ο παπάς μου να με φέρει στην Αγία Σκέπη για να αλλάξω τη ζωή μου, για να βρω μια δεύτερη οικογένεια εδώ και να με βοηθήσουν να πάω πάνω και να μην είμαι κάτω. Μπήκα στην Αγία Σκέπη και πλέον νιώθω ότι άλλαξα. Δεν είμαι ο Λ. ο παλιός, είμαι ο νέος Λ. . Χωρίς χρήση, έχω φίλους δίπλα μου που θέλουν το καλό μου, νιώθω αγάπη, νιώθω ότι έχω μια δεύτερη οικογένεια.

Α. , 19 χρονών

Είμαι ο Α., 19 χρονών. Ήρθα στην Αγία Σκέπη γιατί έπιασα πάτο. Ξεκίνησα τη χρήση από 14 χρονών. Στην αρχή ήταν όλα ωραία, ένιωθα cool. Ξαφνικά είχα φίλους, δεν με κορόιδευαν και ένιωθα δυνατός να ξεπεράσω τις δυσκολίες μου και γέμιζα το κενό που ένιωθα μέσα μου με τις ουσίες. Σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνω, εθιζόμουν όλο και πιο πολύ, μέχρι που έχασα τον έλεγχο. Μέσα στη χρήση τα έχασα όλα, δεν εκτιμούσα απολύτως τίποτα.

Ξυπνούσα το πρωί και η μόνη μου έγνοια, ήταν να πάω να πιώ, γιατί στην ουσία δεν άντεχα να αντιμετωπίσω την καθημερινότητά μου, χωρίς τα ναρκωτικά. Δεν άντεχα τον εσωτερικό πόνο που ένιωθα, τον οποίο δεν ήξερα. Δεν είχα μάθει, με ποιον άλλο τρόπο να τον εκφράζω. Δεν με ένοιαζε τίποτα για τους δικούς μου. Πήγαινα να πουλήσω για να βγάλω τη χρήση μου. Μόνος μου και να μην έχω κανένα ανάγκη. Η έννοια μου μόνο ήταν πως να ξεγελάσω τον κόσμο για να βγάλω το πιόμα μου. Ήμουν όλη μέρα στους δρόμους. Κρατούσα μοτόρες, χωρίς να τις πιάσω με τον κόπο μου, τις έπιανα με τα λεφτά των ναρκωτικών. Μια συνεχόμενη ψευτοεικόνα που ετάιζε το εγώ μου και μου έδινε μια άμεση ικανοποίηση, που όμως ήταν για λίγες ώρες και μετά ξανά από την αρχή. Δεν εκτιμούσα τίποτα, γύριζα μέχρι τα ξημερώματα. Ο πατέρας μου σηκωνόταν να πάει δουλειά και γω κοιμόμουνα. Σχόλανε από τη δουλειά και γω ακόμα κοιμόμουνα. Ξυπνούσα 7-8 τη νύχτα και αμέσως έξω στο πιόμα. Έπρεπε να φτάσω πάτο για να καταλάβω.

Πήγα ψυχιατρείο, ήταν η πιο άσχημη μου εμπειρία. Οι έξι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Παρακαλούσα κάθε μέρα τον Θεό να με βγάλει από εκεί. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι τα έκανα χάλια, ότι έφτασα στον πάτο στην κυριολεξία. Πρέπει να το πάθεις για να καταλάβεις. Όσο είσαι μέσα στη χρήση, παραμυθιάζεσαι. Μουδιάζεις, νομίζεις ότι όλα είναι καλά, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι καλά. Είσαι μέσα στην κατάθλιψη, είσαι μέσα στο μαύρο χάλι, πονείς και ξεγελάς τον πόνο σου, νομίζοντας ότι θα φύγει, ενώ στην ουσία απλά το αποφεύγεις. Όσο ήμουν στο ψυχιατρείο, με έσωσε η Αγία Σκέπη των εφήβων, καθώς κάθε μέρα μου έδινε ελπίδα. Μόλις βγήκα από το ψυχιατρείο, ήρθε η Αστυνομία, με πήρε και μου έβαλε χειροπέδες. Πρώτη φορά στη ζωή μου, έβαζα χειροπέδες. Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα για τον εαυτό μου και για το πως κατάντησα. Περάσαμε από το σπίτι μου και με είδαν όλοι με τις χειροπέδες. Ο πατέρας μου, η αδελφή μου. Ένιωθα ντροπή. Από εκείνη την ημέρα μπήκα στην Αγία Σκέπη.

Αρχικά το κίνητρό μου, ήταν κυρίως να γλυτώσω τη φυλακή. Στη συνέχεια όμως ήταν να γνωρίσω τον εαυτό μου, σε ένα πλαίσιο που με αποδέχτηκε, όπως είμαι χωρίς κριτική, που με κάνει να νιώθω σημαντικός. Εγώ ο ίδιος ακόμα, δεν πίστευα τον εαυτό μου. Ένιωθα ένα τίποτα χωρίς τη χρήση. Τρεις μήνες μετά, χαίρομαι που είμαι εδώ, χαίρομαι γιατί πλέον είμαι καθαρός και έχω αληθινά συναισθήματα και όχι ψεύτικα. Δεν παραμυθιάζομαι και μαθαίνω να εκφράζω τα συναισθήματά μου, χωρίς να είναι τόσο τρομακτικό.

Εδώ έχω βρει μια οικογένεια που νοιάζεται αληθινά για μένα. Νιώθω ασφάλεια. Έχω πραγματικούς φίλους, που δεν με θέλουν για τη χρήση, δεν με θέλουν για τα λεφτά, δεν με χρειάζονται για τη ψευτοεικόνα μου πια. Έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου, αλλά νιώθω αισιόδοξος και εδώ έμαθα να ελπίζω. Θέλω να είμαι ο Α. χωρίς τη χρήση, ο Α. ο αληθινός.

Γ. , 22 χρονών

Είμαι ο Γ. , 22 χρονών. Είμαι για τρεισήμισι χρόνια καθαρός. Στην αρχή όταν ήρθα στην Κοινότητα δυσκολευόμουν. Δεν ήξερα τι περιβάλλον είχε να αντιμετωπίσω, ήμουν σε μεγάλη σύγχυση. Μετά μέσω του καιρού βρήκα κίνητρα που με κράτησαν καθαρό. Δυσκολεύτηκα πολλές φορές, αλλά οι θεραπευτές μου με έμαθαν να μην απογοητεύομαι εύκολα. Όταν ήρθα στην Κοινότητα, πάλευα συνέχεια με την εξάρτηση. Μια ήθελα να φύγω, μια ήθελα να μείνω. Ήταν δύσκολο πράγμα, για μεγάλο χρονικό διάστημα, για τον λόγω του ότι έμαθα να ζω και να διασκεδάζω με το να πίνω. Δεν έκανα πολλά δραστήρια πράγματα στη ζωή μου εκτός από τούτα. Βρήκα και βάσανα και δυσκολίες στη θεραπεία μου. Ήρθα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου και με την εξάρτηση. Οι θεραπευτές μου με στήριζαν και δεν με άφηναν κάτω.

Το πρόγραμμα μαθαίνει μας να ζούμε μια ζωή καθαρή, μας μαθαίνει καινούργιες δεξιότητες, που για κάποιους λόγους μπορεί να μην τις μάθαμε. Εμένα μου έδειξε πράγματα που μπορώ να κάνω καθαρός, για παράδειγμα να πάμε σινεμά. Μας έδωσε μαθήματα τέχνης και μουσικής. Η θεραπεία που έκανα, ου έδωσε τα εφόδια να ξεπεράσω τις πληγές μου και να λύσω τις δυσκολίες μου. Αποφοιτώντας από την κοινότητα, κατάφερα να βρω δουλειά, να είμαι νομοταγής πολίτης, να είμαι καθαρός και να εξασφαλίζω τον εαυτό μου, με τα λεφτά που δουλεύω, χωρίς παράνομες συναλλαγές. Είχα πολλές δυσκολίες έξω, δεν ήταν όλα τέλεια, αλλά συνεχίζω να έχω στόχους για το μέλλον μου και παλεύω να τους πετύχω.

Τελικά αξίζει που έμεινα και ολοκλήρωσα το πρόγραμμα, γιατί τώρα μπορώ να απολαμβάνω τις χαρές της καθαρής ζωής, ελεύθερος...