Ήταν το πιο μαύρο πρωϊνό...

Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Ιουλίου 2011. Ήταν ξημερώματα όταν το κουδούνισμα του κινητού μου τηλεφώνου διέκοψε απρόσμενα τον ύπνο μου. Στο τηλέφωνο μια γνωστή μου κυρία η οποία με λυγμούς μου ανέφερε: «Ανδρέα, κάτι πολύ σοβαρό έγινε. Βρίσκομαι με την οικογένεια μου σε διακοπές στην Ακτή του Κυβερνήτη, ακούστηκε μια ισχυρή έκρηξη, έπεσαν τα γυαλιά από τα παράθυρα. Ξέρεις κάτι;». Οι δημοσιογράφοι βλέπετε μαθαίνουν γρήγορα τα νέα και μπορούν οι πληροφορίες να φθάσουν οποιαδήποτε στιγμή του 24ωρου από οποιαδήποτε πηγή. Ξαφνιάστηκα. Κοιτάζω το ρολόι του τηλεφωνού μου, έδειχνε 06:00 και μερικά λεπτά το πρωί. 

Xωρίς να χάσω χρόνο επικοινώνησα με το Αρχηγείο Αστυνομίας. Εκεί μου επιβεβαίωσαν ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί στη ναυτική βάση στο Μαρί, χωρίς ωστόσο να μου πουν περισσότερες λεπττομέρειες. Εξάλλου ούτε και οι ίδιοι ήταν σε θέση τη δεδομένη στιγμή να γνωρίζουν περισσότερα. Από τη χροιά της φωνής του συνομιλητή μου αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για μεγάλο κακό. Επικοινώνησα αμέσως με το ΡΙΚ. Ενημέρωσα το Τμήμα Ειδήσεων και Επικαίρων για την πληροφορία. Πήρα συνεργείο και ξεκίνησα χωρίς χρονοτριβή για την περιοχή του Μαρί. Σε καμία στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι θα κάλυπτα δημοσιογραφικά ίσως μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έζησε ο τόπος μας μετά το 1974. Ξεκινήσαμε γρήγορα – γρήγορα με τον κινηματογραφιστή Ανδρέα Αντωνίου για τη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί. Τα ερωτηματικά πολλά και η αγωνία μεγάλη. Καθοδόν προσπαθούσα να εξασφαλίσω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για το συμβάν το οποίο έμελλε να σημαδέψει τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Με την ανταποκρίτρια του ΡΙΚ στη Λεμεσό Σωτηρούλα Χριστοφίδου είμαστε σε ανοικτή γραμμή επικοινωνίας αφού και αυτή έσπευσε να καλύψει από τη Λεμεσό το γεγονός. Πρώτη στην περιοχή έφθασε η Σωτηρούλα και μου περιέγραψε μέσω τηλεφώνου τις πρώτες εικόνες. Επικρατούσε το απόλυτο χάος. Σε τέτοιες στιγμές οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς μεγάλη σκέψη. Αποφασίζεις επί τόπου και κινείσαι ανάλογα με την εξέλιξη των γεγονότων που έχεις ενώπιον σου. Απαιτούνται μόνο ευελιξία κινήσεων και σωστή αξιολόγηση των πληροφοριών που συλλέγεις. Μοναδικός στόχος να καλύψεις όσο καλύτερα γίνεται το γεγονός και να δώσεις όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες στον κόσμο. Πλησιάζαμε με το τηλεοπτικό συνεργείο προς την περιοχή Βασιλικού. Πυροσβεστικές, καπνοί, κόσμος πανικόβλητος. Το πρωϊνό της 11ης

Ιουλίου 2011 ήταν διαφορετικό, πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα. Μια από τις πληροφορίες που πήρα ανέφερε ότι από την έκρηξη στη ναυτική βάση ο ηλεκτροπαραγωγός σταθμός της ΑΗΚ υπέστη μεγάλες ζημιές. Αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τα εκεί. Όσο πλησιάζαμε στο σημείο τόσο φαινόταν η καταστροφή. Μόλις φθάσαμε στην πύλη του σταθμού, η περιοχή έμοιαζε με βομβαρδισμένο τόπιο. Οι ζημιές ήταν εμφανέστατες. Είχες την αίσθηση ότι ήσουν σε πολεμικό πεδίο. Οι ανταποκρίσεις στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές αδιάκοπες. Εισήλθαμε εντός του περιφραγμένου χώρου του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού της ΑΗΚ και κατευθυνθήκαμε στις εγκαταστάσεις του. Μοναδικό μέλημα η καταγραφή του γεγονότος αγνοώντας τον κίνδυνο που υπήρχε. Φλόγες παντού, ο κίδυνος νέας έκρηξης πιθανός, οι υπάλληλοι της ΑΗΚ κατέβαλαν με τους πυροσβέστες υπεράνθρωπες προσπάθειες να ελέγξουν την κατάσταση, η καταστροφή ήταν μεγάλη. Η Κύπρος βυθιζόταν στο σκοτάδι, η οικονομία της χώρας δεχόταν ένα από τα πιο ισχυρά πλήγματα στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επί τόπου φθάνει ο τότε Υπουργός Εμπορίου Αντώνης Πασχαλίδης για να δει από κοντά την κατάσταση. Συγκλονισμένος από τις εικόνες και τη γενικότερη κατάσταση προέβη σε μια σύντομη δήλωση. Απομακρυνθήκαμε τάχιστα από το σημείο όπου βρισκόμαστε. Ο λόγος ήταν προφανής. Υπήρχε κίνδυνος νέων εκρήξεων στις φλεγόμενες εγκαταστάσεις. Φύγαμε από τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό και στήσαμε την κάμερα σ’ ένα ύψωμα από το οποίο υπήρχε έστω και από απόσταση χιλιομέτρων οπτική επαφή με τη ναυτική βάση. Μέχρι εκείνη την ώρα, ήταν δεν ήταν 08:00 – 08:30 το πρωί. Ακόμα δεν γνωρίζαμε για το μέγεθος της τραγωδίας, πέραν των όσων εκτυλίσσονταν μπροστά μας. Τα υπόλοιπα είναι πλέον γνωστά, αποτελούν μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το κράτος υστέρησε, φάνηκε ανήμπορο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το ημερολόγιο της 11ης Ιουλίου 2011 έγραψε με μελανά χρώματα: 13 νεκροί εν καιρώ ειρήνης. 13 ήρωες οποίοι με προσήλωση και θάρρος στο καθήκον πρόσφεραν τη ζωή τους για την πατρίδα. Τα παλικάρια του Μαρί θα μας υπενθυμίζουν πάντα την υποχρέωση του κράτους να λαμβάνει όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να μην συμβούν ποτέ στο μέλλον τέτοια τραγικά περιστατικά. Η πολιτεία το οφείλει στους πολίτες της.

*Ανδρέας Ιωσήφ