Ένας ιδιοφυής 18χρονος-«Ήμουν μωρό όταν έφυγε ο παπάς μου, τον νιώθω δίπλα μου…»

Εμπόδια είναι εκείνα τα πράγματα που βλέπεις, όταν φεύγεις τα μάτια σου που είναι προσηλωμένα σε ένα στόχο, είχε γράψει κάποτε μια Αγγλίδα συγγραφέας. Είναι και κάποια εμπόδια όμως, που είτε θα σε λυγίσουν και θα σε ρίξουν στο πάτωμα, είτε θα σε κάνουν πιο δυνατό, για να καταφέρεις να μαζέψεις τα θρυμματισμένα κομμάτια του εαυτού σου και αφού τα ενώσεις, θα σταθείς στα πόδια σου και θα δεις ξανά τους στόχους σου. Στόχους, οι οποίοι αφού καταφέρεις να τους πετύχεις, θα είναι και η μεγαλύτερη επιβράβευση για τον ίδιο σου τον εαυτό πρώτα, ότι ανταμείφθηκαν οι κόποι σου και να αντιληφθείς στη συνέχεια πως τίποτα στη ζωή τελικά δεν μπορεί να σε τσακίσει. 

Αυτός ο τιτάνιος αγώνας, αντικατοπτρίζει και τη ζωή του Παναγιώτη Χατζηκώστα. Ενός 18χρονου από το Αλεθρικό της Λάρνακας, ο οποίος παρά τα διάφορα και σκληρά εμπόδια που συνάντησε από τα παιδικά του χρόνια, τίποτα δεν τον σταμάτησε από το να πετύχει τους στόχους που έθεσε από μικρός και μέχρι σήμερα έχει ανέβει στο ψηλότερο σκαλοπάτι των βάθρων διαφόρων ολυμπιάδων που συμμετείχε, κάνοντας περήφανη όλη του την οικογένεια αλλά και τον πατέρα του που βρίσκεται ψηλά και νοερά δίπλα του σε κάθε του προσπάθεια.

Ο Παναγιώτης, δεν πρόλαβε να ζήσει τον πατέρα του, αφού τον έχασε από τα παιδικά του χρόνια και συγκεκριμένα όταν ήταν δέκα μηνών, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ως εκ τούτου, η μητέρα του Παναγιώτη αλλά και τα υπόλοιπα τρία μεγαλύτερα του αδέλφια, φρόντισαν να μην λείψει τίποτα από τον μικρότερο τους αδελφό, χαρίζοντας του τα πάντα. Από αξίες, αρχές και μαθήματα ζωής. 

Τα χρόνια περνούσαν και ο Παναγιώτης, άρχισε να νιώθει μέσα του, ότι η κατεύθυνσή του ήταν τα μαθηματικά και η πληροφορική και ήταν κάτι που λάτρευε και ο πατέρας του, αφού ήταν μαθηματικός. Έτσι, αυτή η αγάπη για τη μελέτη και το διάβασμα, οδήγησαν τον Παναγιώτη, να συμμετάσχει και στις πρώτες Ολυμπιάδες, καταφέρνοντας να πετύχει τους πρώτους του στόχους, που δεν ήταν άλλοι από την κατάκτηση μεταλλίων.

Όλες οι επιτυχίες του Παναγιώτη μέχρι σήμερα φυσικά, δεν θα επιτυγχάνονταν αν δεν είχε και τη στήριξη της οικογένειας, των φίλων αλλά και των καθηγητών του, όπως ο ίδιος λέει με ιδιαίτερη περηφάνια. Μάλιστα, η πίστη του στον Θεό, είναι κάτι που τον βοήθησε στα μέγιστα για να πετύχει αρκετά πράγματα μέχρι σήμερα, αφού νιώθει από μέσα του ότι έχει αυτή τη βοήθεια από την εκκλησία. 

Στο σχολείο από τα πρώτα χρόνια, λέει ο Παναγιώτης στον REPORTER, «ακόμα και από το νηπιαγωγείο, είναι τα μαθηματικά που μου τραβούσαν το ενδιαφέρον και ήθελα να λύνω ασκήσεις μαθηματικών. Επειδή είχα επίσης τα κατάλληλα ερεθίσματα στην οικογένεια, αφού ο πατέρας μου ήταν μαθηματικός και άλλοι δυο Θείοι μου μαθηματικοί, έχω ενταχτεί στα μαθηματικά. Στην πορεία όμως όταν  μεγάλωσα, επειδή ο αδελφός μου τελείωσε πληροφορική και ο δεύτερος μου αδελφός σπούδαζε ηλεκτρολόγος μηχανικός, αρχίσαμε να διαβάζουμε πληροφορική. Και επειδή μου άρεσε και ο προγραμματισμός, ήταν τα δυο μαθήματα που επέλεξα και λάμβανα μέρος σε διαφόρους διαγωνισμούς».

Φέτος ο Παναγιώτης, έλαβε μέρος στη Βαλκανική Ολυμπιάδα Μαθηματικών, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, εξασφαλίζοντας θέση και στην Εθνική ομάδα που θα συμμετέχει στη Διεθνή Ολυμπιάδα Μαθηματικών. «Πριν δυο βδομάδες επίσης, πήρα και τη θέση για τη διεθνή ολυμπιάδα της πληροφορικής που θα πραγματοποιηθεί τον Αύγουστο στην Ινδονησία. Αυτοί ήταν και οι στόχοι μου που είχα από την αρχή της χρονιάς και τώρα βλέπουμε παρακάτω. Με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας, να πάρουμε κάποιο διεθνή μετάλλιο. Στη συνέχεια, σκέφτομαι για ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, για να ακολουθήσω τον κλάδο της πληροφορικής και του προγραμματισμού».

Κατάφερες να εκπληρώσεις σημαντικούς στόχους στη ζωή σου, είναι κάτι που είχες από μικρός;

H αλήθεια είναι ότι από πάντα είχα ψηλούς στόχους, προσπαθούσα να τα τρέχω όλα και να συνδυάζω το σχολείο και τους διαγωνισμούς. Μου άρεσε να ασχολούμαι με αυτά και να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό που μπορώ.

Έχεις αρκετό πείσμα;

Έχω ναι… Σίγουρα υπάρχουν αποτυχίες στη ζωή μας, αλλά ακόμη και εκεί προσπαθώ για να γίνομαι καλύτερος. Ακόμα και οι αποτυχίες που είχα στη ζωή μου, με βοήθησαν να γίνω καλύτερος. Όσο αφορά τους διαγωνισμούς, υπήρξαν χρονιές που δεν κατάφερα να προκριθώ στους τελικούς γύρους για την Εθνική ομάδα. Έτσι εκείνο ήταν απογοήτευση για μένα, διότι οι διαγωνισμοί είχαν τελειώσει πολύ νωρίς για μένα. Θεωρητικά οι διαγωνισμοί φθάνουν μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς, μέχρι τον Μάιο, ενώ εγώ είχα αποκλειστεί από τον Παγκύπριο διαγωνισμό μαθηματικών και έτσι τέλειωσα νωρίς. Ήταν ένα γερό χαστούκι. Έτσι πείσμωσα περισσότερο και ότι έπρεπε να διαβάζω πιο πολύ και να ασχολούμαι πιο πολύ αν θέλω να πετύχω. Αμέσως, την επόμενη χρονιά τα κατάφερα όμως και ήρθα πρώτος Παγκύπρια.

Οι καθηγητές σου πρέπει να είναι πολύ περήφανοι για σένα…

 Ναι, πολύ… Είναι μεγάλη στήριξη οι καθηγητές των σχολείων. Μου παρέχουν συγχαρητήρια συνεχώς και έχω μια καλή ψυχολογική στήριξη και αυτό με βοηθά πάρα πολύ. Καταλαβαίνω ότι αντιλαμβάνονται τους κόπους μου και τα κατορθώματά μου και έτσι με βοηθά να νιώθω πάρα πολύ ωραία γι’ αυτό.

Ακόμη πιο μεγάλη στήριξη έχεις και από την οικογένεια σου όμως…

Ναι, βέβαια, από όλη την οικογένειά μου έχω ψυχολογική στήριξη. Η οικογένειά μου είναι αυτή επίσης που με τρέχει στους διαγωνισμούς, γιατί οι διαγωνισμοί δεν είναι μόνο στη Λάρνακα, αλλά και σε διάφορες επαρχίες. Ιδιαίτερα επίσης ο Θείος μου που είναι μαθηματικός και με οδήγησε στους μαθηματικούς διαγωνισμούς από τη μικρή ηλικία και με τις γνώσεις που μου παρείχε, ήταν πολύ σημαντικό και καθοριστικό για μένα για να πετύχω.

Η μητέρα σου τι σου λέει γι’ αυτές τις επιτυχίες;

Η μητέρα μου σίγουρα είναι η πιο περήφανη από όλους και ίσως να χαίρεται περισσότερο και από μένα πολλές φορές για τις επιτυχίες μου. Είναι πάντα δίπλα μου και δεν θέλει ποτέ να απογοητεύομαι. Θέλει το καλύτερο για μένα. Δεν θέλει επίσης να κουράζομαι πολύ και να το κάνω με μέτρο και επειδή το αγαπώ και να μην νιώθω την υποχρέωση ότι πρέπει να τους κάνω περήφανους, αλλά να το κάνω γιατί το αγαπώ εγώ.

Ο πατέρας σου επίσης, ήταν μαθηματικός όπως είπες…

Ο πατέρας μου κοιμήθηκε, αλλά ήταν μαθηματικός παλαιότερα. Ήμουν μικρός, μόλις δέκα μηνών όταν έφυγε ο πατέρας μου από καρκίνο. Από τις συζητήσεις των υπολοίπων όμως που άκουγα μεγαλώνοντας, ένιωθα ότι ήθελα να ακολουθήσω τον δρόμο του πατέρα μου και να ασχοληθώ με το αντικείμενό του τα μαθηματικά.

Σήμερα όμως, κάνεις περήφανο τον πατέρα σου...

Ναι, είμαι σίγουρος και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα διότι είναι περήφανος από ψηλά ο πατέρας μου και νιώθω ότι με βοηθά και έρχεται μαζί μου στις εξετάσεις. Νιώθω αυτή τη στήριξη του…

Όσο αφορά τα αδέλφια σου, ποια η σχέση σου μαζί τους

Έχω ακόμη δυο αδέλφια και μια αδελφή. Τα δυο αδέλφια μου τα μεγάλα έχουν μια εταιρεία πληροφορικής που εργάζονται και ίσως καταλήξω και ‘γω κάποτε εκεί και η αδελφή μου είναι φοιτήτρια και σπουδάζει φαρμακευτική. Είναι μεγάλη βοήθεια και από τα αδέλφια μου, γιατί πάντα με τρέχουν και θα με πάρουν όπου θέλω, στα μαθήματα και στους διαγωνισμούς. Με καλοκρατάνε όλοι και ειδικά όταν ήμουν πιο μικρός, όταν ήθελα βοήθεια με βοηθούσανε στα μαθήματα και σε όλα.

Αντιμετωπίζει και κάποιο εμπόδιο η αδελφή σου…

Όταν ήταν τελειόφοιτη και τελείωσε τις Παγκύπριες η αδελφή μου, είχε διαγνωστεί με οστεοσάρκωμα. Καταφέραμε με τη βοήθεια του Θεού και το ξεπεράσαμε, απλά τώρα ξανά τρέχουμε εμφανίστηκε ξανά κάτι στο πόδι της και τρέχουμε με τα διαδικαστικά να δούμε πώς θα τα αντιμετωπίσουμε.  

Η απώλεια του πατέρα σου αλλά και η κατάσταση με την αδελφή σου, σε πείσμωσαν περισσότερο στη ζωή σου…

Ναι, σίγουρα, πεισμώνεις και γίνεσαι πιο δυνατός και συνεχίζεις να βάζεις στόχους στη ζωή σου για να τους πετύχεις.

Είχες στιγμές που λύγισες;

Όταν ήμουν πιο μικρός ναι, αλλά ευτυχώς είχα την οικογένειά μου και τους συγγενείς μου δίπλα μου, που με στήριξαν και τα κατάφερα να ξανασηκωθώ και να συνεχίσω πιο δυνατός.

Ένιωσες ποτέ ότι ήσουν μόνος σου;

Όχι, πάντα είχα δίπλα μου την οικογένεια μου, τους φίλους μου και τους καθηγητές μου. Η αγάπη από τους φίλους είναι πάρα πολύ σημαντική και η σχέση με τους συμμαθητές μου είναι πάρα πολύ καλή, είμαστε δεμένοι. Με ρωτούσαν εάν λόγω των διαγωνισμών υπάρχει ζήλια, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οι φίλοι μου με αγαπούν και είναι δίπλα μου συνεχώς.

Πέραν από τους διαγωνισμούς, με τι άλλο ασχολείσαι;

Μέχρι πέρσι, έκανα Τάε Κβον Ντο, αλλά φέτος λόγω των Παγκυπρίων και κυρίως λόγω του κορωνοϊού που έκλειναν οι σχολές, σταμάτησα και δεν συνέχισα. Έκανα από πολύ μικρός, από τη δευτέρα του δημοτικού. Είναι ένα χόμπι που σε βγάζει από την καθημερινότητα, αλλά είναι ένα άθλημα που καλλιεργεί και το ήθος. Δεν είναι άθλημα που θα προωθήσει τον καυγά και τη βία.

Ήσουν από τα παιδικά σου χρόνια τόσο μελετηρός;

 Όχι, η αλήθεια δεν ήμουν, ασχολούμουν με τους διαγωνισμούς, αλλά ήταν το παράπονο των υπόλοιπων για να διαβάζω περισσότερο για να τα πάω καλύτερα. Ήμουν τεμπέλης παλιά, αλλά στην Γ’ Γυμνασίου, αποφάσισα ότι πρέπει να ανεβάσω στροφές για να συνεχίσω και να μπω στους διεθνής διαγωνισμούς.

Όταν ήσουν πιο μικρός, πώς ήσουν;

Όταν ήμουν πιο μικρός ήμουν πιο κλειστός και φοβισμένος. Μετά όταν ξεκίνησα Τάε Κβον Ντο και απόκτησα και φίλους εκτός από το σχολείο, έγινα πιο δυνατός στην πορεία σαν χαρακτήρας.

Ένιωσες ποτέ μόνος, διότι μεγάλωσες χωρίς πατέρα;

Σίγουρα λίγο, αλλά επειδή τα αδέλφια μου ήταν ήδη μεγάλα, κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο να καλύψουν το κενό του πατέρα μου και να μου δώσουν τα πάντα. Ο αδελφός μου ο μεγάλος όταν γεννήθηκα εγώ, ήταν στην ηλικία τη δική μου, 18.

Θα ήθελες να τον γνωρίσεις...

Η αλήθεια ναι θα ήθελα… Ελπίζω κάποτε θα συναντηθούμε…

Θα είναι περήφανος για σένα…

Ναι, μακάρι...

Έχεις φυσικά και τη στήριξη της μητέρας σου…

Σίγουρα, ένας γιος έχει πάντα την αδυναμία στη μητέρα του και προφανώς έχω μεγάλη αδυναμία στη μητέρα μου. Η σχέση μας είναι πάρα πολύ καλή. Πάντα με βοηθά με τα λόγια και τις πράξεις της. Είναι πολύ τρυφερή μαζί μου. Ότι θέλω θα μου το προσφέρει απλόχερα. Δεν είχα ποτέ κάποιο εμπόδιο με τη μητέρα μου. Ήταν πάντα τέλεια μαζί μου.

Αν σου έλεγα να στείλεις ένα μήνυμα σε συνομήλικους σου, τι θα τους έλεγες;

Παροτρύνω ειδικά τους μικρότερους να είναι πάντα δυνατοί, να έχουν καλές σχέσεις με την οικογένειά τους γιατί είναι το πιο δυνατό στήριγμα. Να προσπαθούν να μην πέφτουν ποτέ, αλλά ακόμη και να πέσουν να σηκώνονται μετά. Να μην απογοητεύονται στην πρώτη δυσκολία και πάντα να συνεχίζουν με το κεφάλι ψηλά και πίστη στον Θεό.

Έχεις πίστη στον Θεό εσύ Παναγιώτη;

Ναι, αρκετή και με βοηθά πάντοτε. Πάω εκκλησία κάθε Κυριακή. Δεν πήγαινα από μικρός εκκλησία, αλλά μετά από κάποιες δυσκολίες, κάθε Κυριακή είμαι στην εκκλησία. Όταν νιώθεις τη βοήθεια από τους Αγίους και την Παναγία είναι πολύ σημαντικό. Ιδιαίτερα στους διαγωνισμούς που πήγαινα, μπορεί να ένιωθα ότι δεν ήμουν τόσο προετοιμασμένος,  έκανα την προσευχή μου και τον σταυρό μου πριν μπω στην εξέταση και μετά διαψευδόμουν και τα πήγαινα πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Ένιωθα ότι ήταν με τη βοήθεια του Θεού που γινόταν αυτό.

Πώς φαντάζεσαι τον Παναγιώτη μετά από δέκα χρόνια;

Στα 28 μου ίσως να είμαι με τα δυο μου αδέλφια και να είμαστε προγραμματιστές. Τώρα πόσο θα μεγαλώσει η εταιρεία δεν το γνωρίζω, αλλά νομίζω το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι θα έρθω θα συνεχίσω μαζί τους.

Τα όνειρα σου…

Όταν ήμουν πιο μικρός, είχα όνειρο να πήγαινα στο MIT στην Αμερική, αλλά νομίζω δεν θα το διεκδικήσω, γιατί είναι κάτι που με φοβίζει. Θα προτιμούσα να είμαι δίπλα στην οικογένειά μου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Ο Ηρακλής ήξερε ότι είχαμε ένα κακό και το αφαιρέσαμε… Τον λέγαμε καρκινόδρακο»
• Η μεγαλύτερη μάχη του οκτάχρονου Λούκα-«Υποφέρει, είναι δεμένα τα χέρια μας…»
• Ένας επίγειος άγγελος, 9 ετών… «Είναι πάντα χαρούμενος…»
• «Όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι όγκοι στο σώμα της… Ζει καθημερινά με πόνους»
• «Μπορεί να μην μιλά ο Αλέξανδρος, αλλά τα μάτια του λένε τα πάντα…»
• «Έστω ένας ήχος καινούργιος και ένα χαμόγελό του, για εμάς είναι σπουδαίο»
• «Η Μαρία-Φωτεινή είναι η ζωή μας… Αγαπάμε αυτή, αγαπάμε και την επιληψία της»
• «Ένα παιδί μου είπε ‘γιατρέ δεν έχω ελπίδα;’ Θα πολεμήσουμε είπα, αλλά χάσαμε…»
• Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στα 13, διαγνώστηκε κι αυτός και βγήκε νικητής