Το καθήκον μας απέναντι στην τουρκική απειλή

Ο μεγαλοϊδεατισμός του Ταγίπ Ερτογάν αλλά και του συνόλου του τουρκικού πολιτικού συστήματος έχει πλέον υπερβεί κάθε όριο. «Πεδίον δόξης λαμπρόν» η επιδίωξη μιας νεοθωμανικής  Τουρκίας με προμετωπίδα την «γαλάζια πατρίδα» που θα εκτείνεται από την Αφρική στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.  

Το τελευταίο παραλήρημα απειλών για τα νησιά του Αιγαίου και της ευθείας επιβουλής κατά της κυριαρχίας τους με το έωλο επιχείρημα της αποστρατικοποίησης, συνιστά την κορύφωση της τουρκικής αρπακτικότητας. Αγνοώντας κυνικά το Διεθνές Δίκαιο και το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, το οποίο απολύτως κατοχυρώνει το δικαίωμα των κρατών – μελών να οργανώνουν την αυτοάμυνα τους.

Ενώπιον αυτής της κλιμακούμενης επιθετικότητας και της συνακόλουθης πολεμοχαρούς ρητορικής ουδεμία επανάπαυση και ουδείς εφησυχασμός επιτρέπεται. Αντιθέτως επιβάλλεται προετοιμασία έμπρακτη, ψυχολογική αλλά και εθνική ομοψυχία, στοιχείο απαραίτητο για την απόκρουση κάθε τυχοδιωκτικής ενέργειας του μαινόμενου Ερτογάν.

Πέραν τούτου όμως, είναι αναγκαίο οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην σαφή απειλή διατάραξης της ειρήνης. Να κατανοήσουν ότι με την πολιτική του «κατευνασμού» που ακολουθούν εκτρέφουν τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Ενώ ορθά επιβάλλουν κυρώσεις στη Ρωσία για την εισβολή της στην Ουκρανία, εμφανίζονται ανήμποροι και αναποφάσιστοι ενώπιον μιας παραβατικής συμπεριφοράς μιας υποψήφιας προς ένταξη χώρας, η οποία απειλεί ευθέως δύο χώρες – μέλη της Ένωσης.

Και ούτε κατ’ ελάχιστον τείνουν «ευήκοον ους» σε αιτήματα κυρώσεων επί της Τουρκίας. Ούτε καν ανταποκρίνονται θετικά στην δικαιολογημένη απαίτηση της Ελλάδας για  εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία. Χαρακτηριστικό αυτής της εξωφρενικής πρακτικής, το γεγονός ότι η Γερμανία συντηρεί την τουρκική κατοχική παρουσία στην Κύπρο με μία ίλη αρμάτων μάχης τύπου Λέοπαρτ, που σταθμεύει στην κατεχόμενη Κυθρέα.

Βεβαίως για την συμπεριφορά αυτή των Ευρωπαίων εταίρων μας δεν είναι άμοιρες ευθυνών ούτε οι εν Ελλάδι και Κύπρω πολιτικές ηγεσίες. Αντί να επιδείξουν την αναγκαία διεκδικητικότητα για να υπάρξει η επιβαλλόμενη ευαισθησία από τα Ευρωπαϊκά συλλογικά θεσμικά όργανα, αρκούνται σε απλές λεκτικές διαμαρτυρίες και διαβήματα που κατ’ επανάληψιν έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικά.

Και όταν διατυπώνονται εισηγήσεις και προτροπές για να επισείσουμε την «απειλή» χρησιμοποίησης του δικαιώματος αρνησικυρίας – veto για να εξασφαλιστεί η αναγκαία και επιβαλλόμενη αντίδραση της Ε.Ε, αντιτείνεται η ανάγκη να είμαστε «σώφρονες και λογικοί» και να μη δημιουργούμε προβλήματα στους εταίρους μας. Περιοριζόμενοι έτσι στις συνήθεις πρακτικές των «καλών παιδιών».

Συμπέρασμα: Αν πραγματικά θέλουμε ουσιαστική και όχι απλή λεκτική αλληλεγγύη από τους εταίρους μας, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε φοβίες, αναστολές και δισταγμούς αναφορικά με την άσκηση των δικαιωμάτων που μας παρέχει η ιδιότητα των κρατών – μελών. Ας θυμηθούν πως ο Ανδρέας Παπανδρέου – του οποίου τη μνήμη τιμούμε αυτές τις μέρες με αφορμή την 26η επέτειο του θανάτου του – πολιτεύτηκε εντός Ε.Ε για να επιτύχει τα γνωστά «Μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα» υπέρ του φτωχού Ευρωπαϊκού Νότου. Αποδεικνύοντας έμπρακτα, ότι μόνο με διεκδικητικότητα και μακριά από σύνδρομα μειονεξίας, είναι δυνατόν να επιτυγχάνονται αποτελέσματα και να υπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα.

Σημ.: Ο ανεκδιήγητος Γ.Γ του ΝΑΤΟ Στολτεμπεργκ εξισώνει Τουρκία – Ελλάδα στις έωλες διεκδικήσεις της πρώτης επί των νήσων του Αιγαίου. Θυμίζοντας τον «αλήστου μνήμης» πρώην Γ.Γ του ΝΑΤΟ Τζόζεφ Λοϊνς που θεωρούσε τον Μακάριο παράγοντα αστάθειας στη Μεσόγειο και προέτρεπε τους 3 Μητροπολίτες να τον απομακρύνουν!

Σε αυτό το ΝΑΤΟ θέλουν κάποιοι να μας εντάξουν;