Τι να κάνουμε

48 χρόνια μετά την εθνική τραγωδία του 1974 το Κυπριακό βρίσκεται στο χείριστο σημείο της μακράς και βασανιστικής του διαδρομής. Τουρκία και υποχείρια τ/κ ηγεσία με απύθμενο θράσος και κυνική απληστία θέτουν ως όρους για την επανάληψη οποιωνδήποτε διαπραγματεύσεων την αποδοχή, από Ε/Κ πλευράς και Κυπριακής Δημοκρατίας, τη λεγόμενη κυριαρχική ισότητα και τη λύση δύο κρατών. Κατά σαφή παραβίαση του συνόλου των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και κάθε αρχής διεθνούς δικαίου.  

Σαράντα οκτώ χρόνια με αλλεπάλληλους κύκλους άκαρπων συνομιλιών και αναποτελεσματικών πρωτοβουλιών αλλά και υποχωρήσεων της Ελληνικής Κυπριακής πλευράς που δεν οδήγησαν πουθενά, βρισκόμαστε ενώπιον ενός δραματικού αδιεξόδου. Με επιπρόσθετες έκνομες ενέργειες εποικισμού της Αμμοχώστου.

Μετά την ουσιαστική εγκατάλειψη του αιτήματος για επιβολή κυρώσεων επί της Τουρκίας για το θέμα της Αμμοχώστου και τις επιβουλές της εις βάρος της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας προεβλήθη η ευφάνταστος πρόταση των Μ.Ο.Ε την οποία με αλαζονεία απέρριψε τη τουρκική πλευρά.

Και προκύπτει το κλασσικό ερώτημα. Τι κάνουμε; Ποια είναι η στρατηγική μας; Είτε «ως άβουλοι και μοιραίοι» θα συρθούμε από τις εξελίξεις και θα κατολισθήσουμε σε ικανοποίηση των τουρκικών αξιώσεων, είτε θα καθορίσουμε τη στάση μας με σαφήνεια και αποφασιστικότητα.

Ποια πρέπει να είναι η περαιτέρω πορεία; Σίγουρα όχι η βεβιασμένη επιδίωξη νέων συνομιλιών «έναντι τιμήματος», όπως εισηγούνται ορισμένοι. Ούτε βέβαια η ακινησία και η  αποφυγή οποιωνδήποτε πρωτοβουλιών.

Η σημερινή συγκυρία, με συνεχιζόμενη την επιβουλή κατά της Αμμοχώστου και της έγερσης των νέων εξωφρενικών απαιτήσεων για «κυριαρχική ισότητα» και «δύο κράτη», επιβάλλει να τεθεί ως προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» για επανάληψη του διαλόγου, ο τερματισμός των τουρκικών προκλήσεων. Νέες συνομιλίες είναι νοητές στο πλαίσιο των περί Κύπρου ψηφισμάτων του ΟΗΕ και του Ευρωπαϊκού δικαίου.

Δεύτερον, θα πρέπει να επανέλθουμε στη θέση ότι προκειμένου να υπάρξει συζήτηση και κατάληξη επί της διεθνούς πτυχής, θα πρέπει προηγουμένως να βρεθούμε σε «ακτίνα συμφωνίας» στα κεφάλαια της εσωτερικής πτυχής. Διακυβέρνηση, κατανομή εξουσιών, οικονομία, σχέσεις με την Ε.Ε., περιουσιακό, εδαφικό. Διασταυρούμενη συζήτηση με τη διεθνή πτυχή δεν είναι ασύμβατη με αυτή τη θέση.

Το λεγόμενο  πλαίσιο Γκουτέρες δεν μπορεί να θεωρείται θέσφατο, ούτε βέβαια να ριχθεί στο «πυρ το εξώτερον». Μπορεί να αποτελέσει υλικό προς διαπραγμάτευση καθώς υπάρχουν  σε αυτό ζητήματα, προτάσεις και θέσεις που απολύτως δικαιολογημένα δεν μας βρίσκουν σύμφωνους.

Τρίτον, η ξεχασμένη διακήρυξη για ένα περίγραμμα λύσης του Κυπριακού, το οποίο να κατατεθεί ενώπιον της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο και να πραγματωθεί.

Τέταρτον, να αποφευχθεί η οποιαδήποτε διασύνδεση των συνομιλιών με τους ενεργειακούς πόρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. ΄Αλλωστε υπάρχει ήδη  σύγκλιση ότι οι φυσικοί πόροι θα αποτελούν, μετά τη λύση, αρμοδιότητα της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης. Οι αναιδείς αξιώσεις Τουρκίας και Τ/Κ ηγεσίας πρέπει να απορριφθούν κατηγορηματικά.

Η Κυπριακή Δημοκρατία συμμετέχει στη διάσκεψη με την επίσημη κρατική της ιδιότητα. Ο Γ.Γ., αν το επιθυμεί, μπορεί να καλέσει και τις δύο κοινότητες.

Σαράντα οκτώ χρόνια μετά την τραγωδία του 1974 και τη συνεχιζόμενη έκνομη κατοχική παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο, επιβάλλεται ασφαλώς μια νέα προσπάθεια με συλλογική διαβούλευση και εθνική συνεννόηση για να ανοίξει ο δρόμος για τη λύτρωση του λαού μας. Όχι όμως  κάτω από απειλές και εκβιαστικούς όρους. Για διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας  αλλά και διασφάλιση της εθνικής και φυσικής επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού. Με συγκεκριμένη στρατηγική. Που σημαίνει σταθερότητα συνέπεια και συνέχεια. Χωρίς παλινδρομήσεις και παλινωδίες.