Η καθηγήτρια που θέλει να αλλάξει τον κόσμο-«Θέλω να αφήσω πράγματα πίσω μου»

«Το να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσα δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία, είναι δικαιοσύνη», λέει σε κάποια φάση ο Δον Κιχώτης. Μία φράση με πολύ νόημα, που όσο περνά ο καιρός και ο κόσμος αλλάζει αρχίζει να φαντάζει όλο και αληθινή. Οι μαρτυρίες ανθρώπων, που έχουν βάλει στόχο, έστω και με μικρές πράξεις, να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους και μετά τον κόσμο γενικά ολοένα και αυξάνονται.

Στη λίστα αυτών των ατόμων προστίθεται και η Θεοδοσία Κυριάκου, μία γυναίκα που ξεκίνησε μόνη της και μέσα από τις δράσεις της προσπαθεί να διδάξει σε μικρούς και μεγάλους την ανάγκη της συλλογικότητας. Μότο της είναι η φράση αυτή του Δον Κιχώτη και ένα από τα πρότυπά της, η πριγκίπισσα Dianna, η οποία κάποτε είπε «κάνε μία καλή πράξη, χωρίς να περιμένεις ένα αντάλλαγμα, αρκεί να γνωρίζεις ότι κάποια μέρα, μπορεί κάποιος να κάνει το ίδιο και για σένα».

Η κα. Κυριάκου είναι ένας από τους πρωτεργάτες, που έφτιαξαν τις ασπίδες προσώπου, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αφού είδε ότι υπήρχε αυτή η ανάγκη, για τα άτομα που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή. Όμως, δεν έμεινε μόνο εκεί. Προσπαθεί, μέσα από τη θέση της ως καθηγήτρια, αλλά και με τη χρήση όσων μέσων διαθέτει, να προωθεί τα θέματα για τα άτομα με αναπηρία, να διδάσκει τη διαφορετικότητα, αλλά και να ενώνει ανθρώπους, που έχουν ως κοινό στόχο να βοηθούν τους άλλους.

«Είμαι καθηγήτρια Γαλλικών, αλλά στο σχολείο μου είμαι μέλος σε μία ομάδα που είχε να κάνει με την ευεξία των μαθητών και μέχρι να έρθει η σχολική ψυχολόγος, τα παιδιά της ειδικής αγωγής ήταν υπό την εποπτεία μας. Έτσι, απέκτησα περισσότερες ευαισθησίες με αυτά τα παιδιά. Για να είμαι ειλικρινής, εμπλάκηκα με αυτό το κομμάτι, σε κάποια φάση που δεν ήμουν καλά. Με έσπρωξε σε αυτό το κομμάτι λόγω και του χαρακτήρα μου. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να συμβάλουμε στην αλλαγή και το μότο μου είναι κάτι που είπε ο Δον Κιχώτης “το να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσα δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη”.

Όταν μου λένε δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, λέω ότι θεωρώ ότι αλλάζοντας τη ζωή ενός και μόνο ανθρώπου, μπορείς να τα καταφέρεις. Άρα θεωρώ πως είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του. Θα έλεγα ότι μετά το διαζύγιό μου, αναθεώρησα πολύ το είναι μου και ήθελα να βρω εκείνο που θα με έκανε ευτυχισμένη από τώρα και στο εξής. Θεωρώ ότι κάθε πρόκληση που εμφανίζεται στη ζωή μας, έρχεται για κάποιο λόγο. Νιώθω ότι μέσα μου κοιμούνταν κάποια χαρακτηριστικά και τα έκρυβα τόσα χρόνια. Πάλι πρόσφερα στον άνθρωπο, αλλά όχι με τον τρόπο που προσφέρω τώρα. Θεωρώ ότι με το διαζύγιο μου βγήκα πιο δυνατή σε αυτό το κομμάτι, θεωρώ ότι είμαι ευλογημένη που είχα ανθρώπους δίπλα μου που με στήριξαν, δεν αντιμετώπισα άλλες δυσκολίες και αφού θεώρησα τον εαυτό μου ευλογημένο, ήθελα να στηρίξω τους ανθρώπους που δεν είναι και τόσο.

Πολλοί άνθρωποι διερωτούνται για ποιο λόγο κάνω αυτά που κάνω. Και από το χώρο της αναπηρίας γίνεται αυτό, υπάρχουν πολλά άτομα που ασχολούνται εξάλλου, για άλλους λόγους ο καθένας. Εγώ απαντώ ποτέ δεν ξέρεις τον σταυρό που κουβαλά ο καθένας μέσα του. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχω τον ίδιο σταυρό με σένα για να καταλάβω τι νιώθεις εσύ. Δεν μπορώ να μπω στη θέση σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρνηθείς».

Η επαφή με την Nicosia Team Rollers

Η αφορμή για να εμπλακεί με τον εθελοντισμό ήταν μία συνέντευξη, με ένα από τα άτομα που παίζουν στην Nicosia Team Rollers. Εκείνη την ημέρα έδωσε μία υπόσχεση και από τότε προσπαθεί να την τηρεί.

«Πιο έντονα ασχολούμαι με τον εθελοντισμό τα τελευταία τρία χρόνια. Λόγω της σχέσης που είχα με τα ΜΜΕ ως πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας και Αθλητισμού στο Ινστιτούτο Επιστημόνων, προσπαθούσα να προωθήσω ανθρώπους, οι οποίοι ήταν στον τομέα της παιδείας και του αθλητισμού. Θα έλεγα ότι το ταξίδι ξεκίνησε σε μία συνέντευξη που είχα πάρει του Σωτήρη, που είναι παίχτης της ομάδας Nicosia Team Rollers, που είναι στο τροχοκάθισμα. Όταν μιλήσαμε, δεν ήμουν τόσο ενεργή, όσο είμαι τώρα και δεν είχα τόσες γνωριμίες, όπως είχα τώρα, αλλά του είπα, δεν είμαι εδώ για να πάρω μία συνέντευξη, αλλά είμαι εδώ για να αλλάξουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε.

Θα έλεγα ότι η πορεία μου τα τελευταία χρόνια είναι λες και κρατώ την υπόσχεση που έδωσα εκείνη την μέρα. Στην πορεία με πήρε να γνωρίσω εκείνη την ομάδα και συμμετείχα κι εγώ. Έπαιζα μπάσκετ σε τροχοκάθισμα, μέχρι που είχα ένα ατύχημα στον αυχένα και πλέον δεν μπορώ να παίζω, αλλά βοηθώ με άλλο τρόπο την ομάδα και πρόσφατα, έτσι με θάρρος και θράσος, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζήτησα μία θέση, από την Κυπριακή Ομοσπονδία Καλαθόσφαιρας. Ήθελα με κάποιο τρόπο να μπορώ να εκπροσωπώ το Τροχοκάθισμα, επειδή με το να έχεις ένα τίτλο καμιά φορά, σου ανοίγει πόρτες. Θα ήθελα να μιλώ περισσότερο γι’ αυτούς τους ανθρώπους και να διεκδικώ περισσότερα γι’ αυτούς τους ανθρώπους και γενικότερα για τα άτομα με αναπηρία, επειδή ασχολούμαι και με άτομα με αυτισμό.

Φέτος έγινε κάτι, που δεν έχει ξανασυμβεί στην Κύπρο. Υπάρχει ένας παγκόσμιος οργανισμός, Wings For Life-Φτερά για τη ζωή, ο οποίος ιδρύθηκε από τον ιδρυτή της RedBull μαζί με ένα άλλο άτομο, επειδή είχε ατύχημα ο γιος του και έμεινε τετραπληγικός. Επειδή τα άτομα με αναπηρία δεν είναι πλειοψηφία, είναι πολύ μικρή ομάδα, δεν δίνονται κονδύλια, για να συνεχίζονται οι έρευνες, σχετικά με τις ανευρέσεις θεραπείες. Ο συγκεκριμένος αποφάσισε να δημιουργήσει αυτόν τον οργανισμό, για να συνεχίσουν οι έρευνες για ανεύρεση θεραπείας για τις κακώσεις του νωτιαίου μυελού. Κάθε χρόνο γίνεται παγκόσμια ένας αγώνας δρόμου και συλλέγονται λεφτά για να συνεχιστεί αυτό το πράγμα.

Στην Κύπρο, πρώτη φορά έγινε εν μέσω lockdown και ήταν ο καθένας μόνος του, πέρσι έγιναν κάποιες μικρές ομάδες, μία από εμάς, μία από την ΟΠΑΚ και μία από την RedBull και φέτος μας προσέγγισε η ΟΠΑΚ και μας είπε να κάνουμε μαζί. Έγινε σε Λευκωσία και Λεμεσό και ήταν στο πλαίσιο της συλλογικότητας και προώθησης των δράσεων για τα άτομα με αναπηρίες. Αυτό το γεγονός γίνεται την ίδια στιγμή παγκόσμια, ανεξαρτήτως ώρας».

Η δημιουργία των ασπίδων προσώπου στην πανδημία

Η κα. Κυριάκου ήταν ένα από τα άτομα, που κρύβονται πίσω από την ομάδα που έφτιαχνε ασπίδες προσώπου, οι οποίες διανέμονταν στα νοσοκομεία και όχι μόνο, κατά την πρώτη φάση της πανδημίας, όταν η Κύπρος είχε μπει σε lockdown.

«Εκείνο που έγινε και με έκανε να νιώσω ότι μπορώ να κάνω πολλά και εγώ και όλοι μας, ήταν μέσα στο lockdown. Ξεκινήσαμε και φτιάχναμε ασπίδες προσώπου και ήταν οι πρώτες που είχαν δημιουργηθεί και ήταν για όλη την Κύπρο. Αφορμή ήταν μία κοπέλα από τη Λεμεσό, η οποία ήταν εκείνη που άρχισε να κάνει τις ασπίδες. Μετά μία νοσηλεύτρια στη Λευκωσία είχε ρωτήσει ποιοι μπορούν να το κάνουν στη Λευκωσία. Εγώ κι ακόμη μία κοπέλα προσφερθήκαμε, φέραμε τους πρώτους χορηγούς και δημιουργήθηκε η ομάδα της Λευκωσίας.

Στην πορεία είδα ότι δεν είναι αρκετό, επειδή οι ανάγκες ήταν πολλές και για τα υπόλοιπα νοσοκομεία. Έτσι, δημιουργήθηκε ομάδα στην Πάφο, στη Λάρνακα, στην Αμμόχωστο. Υπήρχαν σε όλες τις πόλεις και είχαμε χορηγούς. Ήταν όλο εθελοντικό. Μαζί με τους αρχηγούς των ομάδων, ήρθαν άτομα που ήθελαν να βοηθήσουν, επειδή χρειαζόμασταν και άτομα να φτιάξουν τις ασπίδες, δεν ήταν μόνο να βρεθούν τα υλικά. Θα έλεγα ότι αυτό ήταν η πρώτη δράση και αυτό με τράβηξε. Ήταν καθαρά εθελοντική δράση, δεν είχαμε κάποιο κέρδος και θυμάμαι ότι είχαν φτιαχτεί πολλές ασπίδες και δόθηκαν σε άλλους οργανισμούς. Πήγαν ασπίδες στο Eden στη Λάρνακα, στα Μοναδικά Χαμόγελα, που τις χρειάζονταν επειδή τα παιδιά πήγαιναν συνεχώς για θεραπείες, στην Υπηρεσία Ασθενοφόρων. Ήταν στην αρχική φάση του lockdown, που μας έπιασε όλους απροετοίμαστους. Μετά το Υπουργείο είχε εισάγει ασπίδες και δημιουργήθηκαν κι άλλες ομάδες.

Ήμουν για τρεις μήνες κλειδωμένη σε ένα σπίτι, από τη δεύτερη μέρα είχα αρχίσει τα διαδικτυακά μαθήματα, επειδή τα σχολεία είχαν κλείσει πριν κλείσουν όλοι οι υπόλοιποι τομείς. Σήκωνα το τηλέφωνο και παράγγελλα υλικά, για χιλιάδες ασπίδες, έπαιρνα παραγγελίες και έδινα οδηγίες. Όντας κλεισμένη μέσα στο σπίτι μου, ένιωθα ότι μόνο εγώ μπορώ να σταματήσω τον αγώνα που έδινα καθημερινά, επειδή “στερήθηκα” κάποια πράγματα, που ήταν από επιλογή και το ένιωσα αρκετά έντονα ότι κανένας δεν μπορεί να με σταματήσει.

Όταν βγήκε ένα άρθρο με όλες τις ομάδες που έφτιαχναν ασπίδες προσώπου, με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν “έχω επιχείρηση, θέλω να μου πεις πόσα χρειάζεσαι για τις ασπίδες” και έλεγα ότι δεν ήθελα λεφτά και να μιλούν με τους ομαδάρχες. Τα υλικά τα βρίσκαμε από τους χορηγούς μας. Είχαμε τις παραγγελίες, μετρούσαμε πόσες ασπίδες έπρεπε να φτιάξουμε και υπολογίζαμε τα υλικά και έτσι υπολογίζαμε και το κόστος. Στην πορεία της δράσης συμμετείχε και η ΠΟΕΔ, η οποία έφτιαξε στο τέλος δική της ομάδα και ήρθαν κι άλλα άτομα που ήθελαν να βοηθήσουν και τα συντονίζαμε εμείς.

Αυτό το project μου έδειξε ότι όταν κάνεις κάτι σωστά, θα έρθουν οι συνοδοιπόροι και μπορείς να εμπνεύσεις κι άλλους μέσα από τα πράγματα που κάνεις. Ήταν η αρχή να συνειδητοποιήσω ότι μπορώ να κάνω αυτά που θέλω. Το έκανα ως Θεοδοσία. Σήκωσα το τηλέφωνο και επικοινώνησα με ανθρώπους που πριν δεν γνώριζα και κατάλαβα ότι θέλω να το κάνω αυτό. Το σημαντικό με αυτό το project ήταν ότι άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους είχαν συμπορευτεί γι’ αυτό το σκοπό. Εγώ ήμουν το άτομο που συντόνιζε τις δράσεις παγκύπρια».

«Ένιωθα ότι ήμουν σε πόλεμο και πήγαινα να πάρω πυρομαχικά»

Το γεγονός ότι όλη αυτή η δράση αυτή έγινε κατά τη διάρκεια του lockdown, έθετε κάποια εμπόδια στο δρόμο τους, όμως η κα. Κυριάκου δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει.

«Ήμασταν όλοι κλεισμένοι και ο καθένας σπίτι του και θυμάμαι ότι όταν ξεκινήσαμε να μεγαλώνουμε ως ομάδα, είχα κάνει ένα βίντεο για να το στείλω στους εθελοντές, για να τους δείξω πώς να φτιάξουν τις ασπίδες. Αυτό έκανε και η άλλη κοπέλα, για την ομάδα της Λευκωσίας.

Τα υλικά για την ομάδα της Λευκωσίας, αρχικά πήγαιναν σπίτι της άλλης κοπέλας και στη συνέχεια εκεί πήγαιναν μόνο οι τελειωμένες ασπίδες. Τα υλικά πήγαιναν στην Έγκωμη και τότε ήταν περιορισμένη η απόσταση που έπρεπε να κινούμαστε, υπήρχε μέρα που ένιωθα ότι ήμουν σε πόλεμο και πήγαιναν να πάρω πυρομαχικά και φοβόμουν να μην με πιάσει ο στρατός. Φοβόμουν, επειδή το να πάω από τη Δευτερά στην Έγκωμη, ήταν αρκετά μεγάλο βήμα.

Όμως, δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Ακόμη και στα άλλα πράγματα που κάνω, υπάρχουν δυσκολίες, αλλά όταν νιώθω ότι υπάρχουν άτομα εκεί έξω που δεν τους αρέσει αυτό που κάνω, που είναι λογικό, πεισμώνω παραπάνω. Δεν είναι θέμα αξιοπρέπειας, είμαι αξιοπρεπής, αλλά δεν θα αφήσω κανένα να με σταματήσει».

Η πρώτη επαφή με παιδιά με καρκίνο

Μέσα από τις δράσεις της, η κα. Κυριάκου συναντήθηκε με διάφορες ομάδες του πληθυσμού. Μία από αυτή και τα παιδιά με καρκίνο, που της έδωσαν ένα σημαντικό μάθημα, όπως και σε όλους μας.

«Όσο ήμουν στο Ινστιτούτο, έκανα δράσεις και για τα παιδιά με καρκίνο. Στο Μακάρειο είχα κάνει πολλές εκδηλώσεις στο παιδογκολογικό στο Μακάρειο, όμως τα παιδιά δεν έβγαιναν ποτέ έξω. Μία μέρα είχαμε πάει με το Πανεπιστήμιο Λευκωσία, το ρομπότ Nicky και η δασκάλα στο σχολείο τους μου είπε ότι υπάρχει ένα παιδί που αγαπά τα ρομπότ και να πάμε. Βγήκαν τα παιδιά έξω και μου ήρθε να κλάψω. Σκέφτηκα “δεν έχεις κανένα δικαίωμα” και συγκρατήθηκα.

Λίγο καιρό αργότερα, ενώ ήμουν στο Facebook και έψαχνα κάποια πράγματα, εντόπισα τους Μικρούς Ήρωες και είπα δεν είναι τυχαίο αυτό. Συμπορεύτηκα με αυτό το Σύνδεσμο και κάναμε διάφορες δράσεις, για να μαζευτούν λεφτά. Θυμάμαι μία μέρα επικοινώνησε μαζί μου μία οικογένεια, που το παιδί τους είχε καρκίνο και έπρεπε να φύγουν για Γερμανία, άμεσα. Το κράτος καλύπτει τα έξοδα του παιδιού, αλλά όχι του συνοδού. Πήρα την πρόεδρο του συνδέσμου, τους έφερα σε επαφή και τους βοήθησαν. Δεν μιλώ μόνο οικονομικά. Οι γονείς δεν μιλούν αγγλικά και ήταν στη Γερμανία και είχαν στο τηλέφωνο την πρόεδρο, η οποία μετάφραζε τι έλεγε ο γιατρός. Έχω δεθεί μαζί του συνδέσμου αυτού.

Το καλό ότι υπάρχουν κι άλλοι Σύνδεσμοι και οργανισμοί, όμως θα ήταν προτιμότερο το κράτος να κάνει περισσότερα πράγματα, για να μην υπάρχει ανάγκη, γι’ αυτούς τους συνδέσμους».

Το επόμενο μεγάλο project

Η εμπλοκή της με τα θέματα της αναπηρίας, έδωσαν την ευκαιρία στην κα. Κυριάκου να συμμετέχει και να προωθεί τα θέματα για τον αυτισμό. Έτσι, κατάφερε να ενώσει αρκετές ομάδες, για να προωθήσει τα αιτήματα αυτών των ατόμων.

«Ασχολούμαι και με τα θέματα με αυτισμό. Μίλησα πριν λίγες ημέρες με την πρόεδρο του Συνδέσμου και μου είπε ότι τους έκλεισαν δύο σπιτάκια, επειδή δεν κατάφεραν να βάλουν μαζί δύο άτομα, όμως για να το κάνεις αυτό πρέπει να δεις αν μπορούν να ταιριάξουν. Πρέπει να δίνονται κάποιοι αγώνες και μου είπε η κα. Τασούλα, ότι τόσα χρόνια προσπαθούν, αλλά η κατάληξη είναι η ίδια και της είπα ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν συνοδοιπόροι.

Κάναμε μεγάλες καμπάνιες για τα άτομα με αυτισμό. Είχα ετοιμάσει ένα άρθρο, το οποίο θα έβγαινε την Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό και μου είπαν από το σύνδεσμο να προσθέσω τρεις γραμμές για την καμπάνια τους. Τους είπα ότι τότε δεν θα γινόταν τίποτα κι έτσι άρχισα να γράφω από πριν, για να τους βοηθήσω.

Προσπάθησα να προσεγγίσω και άτομα που ήταν στην πολιτική ζωή, ώστε να βοηθήσουμε για την καμπάνια τους. Υπάρχουν άτομα που διαφωνούν με τις παγκόσμιες ημέρες, όμως το θέμα είναι ότι αυτή η μέρα μπορεί να είναι για την γνωριμία. Όταν συμβάλλουμε σε μία καμπάνια, το κάνουμε γιατί θέλουμε και πρέπει να συμβάλουμε. Η πρώτη φορά ήταν πέρσι και έγινε και φέτος.

Φέτος συμμετείχε και το Τροχοκάθισμα και επειδή το θέμα είναι να συμμετέχουν σε αυτές τις δράσεις κι άλλα άτομα με διαφορετικότητα. Αυτό που κάναμε ήταν να αφιερώσουμε τους δύο αγώνες στα άτομα με αυτισμό και οι δύο ομάδες φωτογραφήθηκαν στα μπλε.

Κάναμε και στο σχολείο καμπάνια και σμίξαμε νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο και φωτογραφήθηκαν όλα τα παιδιά μαζί και έφτιαξαν ένα κλιπάκι, στο οποίο είχαμε βάλει καρτελίτσες που έγραφαν διαφορετικότητα, αποδοχή κλπ. Ήταν μία μεγάλη καμπάνια, αλλά έγιναν και κάποια μικρά επιμέρους project. Θέλαμε να είναι μία συστηματική προβολή αυτού του πράγματος.

Θεωρώ ότι μέσω του εθελοντισμού πρέπει να καλλιεργείται το η συναισθηματική πλευρά των ανθρώπων και γι’ αυτό ποντάρω τόσα πολλά στην παιδεία και πολλά από τα project που κάνω, συμπεριλαμβάνω παιδιά. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας και πάνω σε εκείνα πρέπει να στηριζόμαστε. Δύσκολα είναι να αλλάξω απόψεις σε ένα άτομο 60 ετών, επειδή έχει διαμορφώσει κάποιες συγκεκριμένες απόψεις. Πρέπει να αλλάξουμε την κοινωνία μέσα από τα σχολεία.

Εμείς στο σχολείο κάνουμε ένα μάθημα, που έχει να κάνει με τα κοινωνικά θέματα και λέμε στα παιδιά ότι υπάρχουν άτομα με μαθησιακές δυσκολίες, με αναπηρίες. Τους ενημερώνουμε για το διαφορετικό, επειδή πρέπει να ξέρουν. Θεωρώ ότι αυτό το μάθημα πρέπει να υπάρχει και στα δημόσια σχολεία».

Η συνύπαρξη του δημόσιου με του ιδιωτικού σχολείου

Η κα. Κυριάκου, μέσα από τον εθελοντισμό, θέλησε να ενώσει και το δημόσιο με τον ιδιωτικό τομέα, τουλάχιστον όσον αφορά στα παιδιά κι έτσι έδωσε την ευκαιρία στα παιδιά της Τεχνικής Σχολής, που αρκετές φορές αντιμετωπίζονται με καχυποψία επειδή φοιτούν στην τεχνική εκπαίδευση, να αποδείξουν ότι δεν υστερούν σε κάτι, αλλά και να στείλουν ένα μήνυμα όλοι μαζί.

«Είχαμε φέρει τα παιδιά της Τεχνικής Σχολής, να κόψουν τα μαλλιά των παιδιών μας και να δοθούν στον ΠΑΣΥΚΑΦ. Είχαμε κάνει ένα παρόμοιο project που ήρθε ένα ιδιωτικό κομμωτήριο στο σχολείο και κούρεψε τα παιδιά μας. Μία μέρα που μιλούσα με τη θεία μου, που είναι εκπαιδευτικός στην Τεχνική Σχολή, μου είπε την ιδέα και μου άρεσε. Πήγα στον Διευθυντή, του είπα την ιδέα μου, μου είπε ναι και το κάναμε.

Ετοίμασα μία επιστολή προς τον Διευθυντή της Τεχνικής Σχολής και μου είπε ναι. Ήρθαν στο σχολείο, με τον ΠΑΣΥΚΑΦ και έγινε η εκδήλωση. Ήρθαν μαθητές από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Από την Τεχνική Σχολή ήταν οι τελειόφοιτοι μαθητές, μαζί με τους εκπαιδευτές τους και έκοψαν τα μαλλιά των παιδιών μας. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό το συλλογικό και ήταν μία σημαντική δράση

Θεωρώ ότι το Υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να προωθεί τον εθελοντισμό και να γίνονται αυτά τα project. Να προσπαθεί να ενώσει το ιδιωτικό και το δημόσιο σχολείο. Γίνονται κάποιοι διαγωνισμοί, αλλά είναι διαφορετικό από τις δράσεις, που προωθούν τον εθελοντισμό, που μιλούν γι’ αυτό».

Αυτό που θέλει να πετύχει η κα. Κυριάκου μέσα από τον εθελοντισμό και τις δράσεις στις οποίες συμμετέχει είναι να αφήσει έργα πίσω της στην πορεία χρόνου.

«Αν με ρωτήσει κάποιος ποια είναι τα πρότυπα που έχω, θα πω είναι η πριγκίπισσα Dianna και η Μητέρα Τερέζα. Και οι δύο προσέφεραν, με το δικό τους τρόπο και θα ήθελα, όταν φύγω από αυτό τον κόσμο, να έχω αφήσει πράγματα πίσω μου».

Το μήνυμα με παραλήπτες όλους

«Πρέπει να προσπαθούμε να αφήνουμε πράγματα πίσω μας που θα είναι για το καλύτερο μέλλον. Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Επιμένω στο μαζί. Μπορεί να έχουμε πράγματα που μας χωρίζουν, υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα που θα έπρεπε να μας ενώνουν».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Κατέρρευσα... Έβλεπα το παιδί μου να χτυπά το κεφάλι του, να μην κοιμάται»
• Η καταπληκτική Νίκη, με σύνδρομο down, βάζει γυαλιά στα αδιάκριτα βλέμματα
• «Αντιδρούσα επιθετικά όταν έλεγαν κακή κουβέντα στο Ρωμαίο... Δεν το επιτρέπω»
• «Ο Ρωμαίος δέχτηκε πάρα πολύ bullying... Τον ανέβασαν βίντεο και τον κορόιδευαν»
• «Ο Αλκίνοος ακρωτηριάστηκε στο πόδι και την επόμενη μέρα έπαιζε ποδόσφαιρο...»
• «Κατάφερα να ζήσω ακόμη ένα χρόνο ζωής, αυτό γιορτάζω πλέον μαζί με τα μωρά μου»