Η κραυγή αγωνίας της Κάλλιας για τις θεραπείες… «Είναι λες και με σκοτώνουν»

«Η αναπηρία δεν είναι κάτι που επέλεξα εγώ. Όπως γεννιέται ένα μωρό και έχει κάτι διαφορετικό, όπως ένα σημάδι, έτσι κι εγώ. Γιατί δεν μπορείς να με δεχτείς εμένα; Τι διαφορετικό έχω εγώ;»…

Λόγια γεμάτα παράπονο και πόνο… Λόγια που κρύβουν πληγές που αιμορραγούν μέχρι και σήμερα. Λόγια που βγαίνουν από την ψυχή ενός ανθρώπου που μέχρι και σήμερα, στην Κύπρο του 2022, βιώνει την κοινωνική περιθωριοποίηση και αποκλεισμό.

Είναι τα λόγια της Κάλλιας Χριστοφή, μίας γυναίκας 35 ετών, με εγκεφαλική παράλυση, που από τα παιδικά της χρόνια, βίωνε τον ρατσισμό. Από την κοινωνία, από τους συμμαθητές της, που είχαν μεγαλώσει με αντιλήψεις απαρχαιωμένες, αλλά και από τους δασκάλους και καθηγητές της, που ποτέ δεν πίστεψαν σε εκείνη. Αυτή η δυσπιστία την ακολούθησε μέχρι και το κολλέγιο, αφού ο ίδιος ο πρύτανης δεν πίστευε ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Πριν από 35 χρόνια, η Κάλλια διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και μέχρι και σήμερα ανεβαίνει καθημερινά το δικό της Γολγοθά. Ανήκει στα άτομα που ο Οργανισμός Ασφάλισης Υγείας αποφάσισε να αποκλείσει από το αναφαίρετο δικαίωμα στις θεραπείες, αφού έχει ξεπεράσει τα 25 χρόνια της. Μία απόφαση που την έχει γεμίσει με πίκρα, αφού την έκανε να νιώσει ως πολίτης κατώτερης διαλογής, που έχει ξεμείνει στο περιθώριο και οι αρμόδιοι «αδιαφορούν» για το μέλλον της.

«Αντιλαμβάνονται αυτοί που αποφασίζουν, τι σημαίνει για μένα το γεγονός ότι μπορώ να πάω μόνη μου στην τουαλέτα; Ας βάλουν τον εαυτό τους στη θέση μου και να σκεφτούν τι σημαίνει να μην μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι για να πάνε τουαλέτα. Πόσο δύσκολο είναι και πόσο άσχημα θα νιώθουν όταν δουν τον εαυτό τους ότι δεν μπορεί να πάει στην τουαλέτα, που είναι το πιο απλό πράγμα».

Ο αγώνας ξεκίνησε από νωρίς

Για την Κάλλια και την οικογένειά της, ο αγώνας για επιβίωση ξεκίνησε από νωρίς. Η μητέρα της προσπάθησε να της προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορούσε από τότε που ήταν παιδί.

«Ήταν πάρα πολλά δύσκολο, όταν διαγνώστηκα, επειδή κανένας γιατρός δεν είπε ξεκάθαρα στους γονείς μου από τι ακριβώς πάσχω. Οι γονείς μου ξεκίνησαν ένα τιτάνιο αγώνα για να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει με το παιδί τους, επειδή γεννήθηκα πρόωρα και είχα κάποιες δυσκολίες. Όταν κοιμόμουν δεν κουνούσα τα πόδια μου, δεν γύριζα και όλο αυτό ήταν πολύ παράξενο για τη μητέρα μου και ξεκίνησε ένα αγώνα να μάθει τι συμβαίνει με το παιδί μου; Γιατί είναι έτσι;

Ξεκίνησε να με πηγαίνει από γιατρό σε γιατρό, όμως κανένας δεν της εξήγησε τι ακριβώς είχε το παιδί. Όταν εξακρίβωσαν, με τη βοήθεια του παιδίατρου τι ακριβώς είχα, ήταν πολύ δύσκολο να βρουν ένα φυσιοθεραπευτή για να ξεκινήσω θεραπείες, επειδή οι τότε φυσιοθεραπευτές, ασχολούνταν μόνο με τα μυοσκελετικά προβλήματα και όχι με τα νευρολογικά.

Ήθελα εξειδικευμένη θεραπεία, οπότε ξεκίνησαν δειλά-δειλά να με παίρνουν στο νοσοκομείο, μετά με παρέπεμψαν να πηγαίνω σε ένα πιο εξειδικευμένο ίδρυμα και έτσι ξεκίνησε ένας ακατάπαστος αγώνας, για να ξεκινήσω να κάνω φυσιοθεραπείες. Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι και σήμερα».

Η περιθωριοποίηση στο σχολείο

Τα παιδικά της χρόνια και κυρίως αυτά που πέρασε στο σχολείο, δεν αποτελούν μία ευχάριστη ανάμνηση. Αντιθέτως, είναι γεμάτα πόνο και παράπονο, αφού βίωσε αρκετό bullying. Όχι μόνο από τους συμμαθητές της, αλλά και από τους εκπαιδευτικούς που της έκαναν μάθημα.

«Πριν 30 χρόνια, εγώ προσωπικά δέχθηκα πολύ bullying και κοινωνικό αποκλεισμό από τα πάντα. Στο σχολείο, οι μισοί καθηγητές πίστευαν ότι αυτό το παιδί ήταν άρρωστο και έπρεπε να πάει σε ίδρυμα. Η μαμά μου έκανε τιτάνιο αγώνα για να με αφήσει στην τάξη και να κάνω μάθημα. Όλα αυτά σε δημόσιο σχολείο.

Οι συμμαθητές μου δεν με ήθελαν μέσα στην τάξη τους, ούτε καν με πλησίαζαν στο μισό μέτρο. Έκανα τεράστιο αγώνα για να πίσω τον κόσμο ότι είμαι υγιής άνθρωπος και δεν έχω καμία κολλητική ασθένεια. Δεχόμουν bullying στο σχολείο. Είναι τεράστια η διαφορά του τι συμβαίνει στα σχολεία σήμερα και έχουν κάποια αναπηρία, σε σύγκριση με τα δικά μου χρόνια. Τώρα κάπως αντιμετωπίζονται ίσος προς ίσο. Τότε δεν ήταν έτσι.

Όταν ήμουν μικρή δεν ήθελα να πηγαίνω σχολείο και καθημερινά με έσπρωχνε η μητέρα μου για να πάω. Η αναπηρία δεν είναι κάτι που επέλεξα εγώ. Όπως γεννιέται ένα μωρό και έχει κάτι διαφορετικό, όπως ένα σημάδι, έτσι κι εγώ. Γιατί δεν μπορείς να με δεχτείς εμένα; Τι διαφορετικό έχω εγώ; Όπως μορφώθηκες εσύ, μορφώθηκα κι εγώ, όπως έπιασες πτυχίο εσύ, έπιασα πτυχίο κι εγώ.

Δεν θα μπορώ να αποδώσω στη δουλειά μου, λόγω της κινητικής μου κατάστασης το ίδιο με σένα, αλλά αν πιάσεις ένα γενικό πλαίσιο τους εργαζόμενους, μπορείς να πεις ότι όλοι παράγουν το ίδιο; Άλλος δουλεύει περισσότερο, άλλος λιγότερο, άλλος πιάνει περισσότερα λεφτά, άλλος λιγότερα. Όλοι είναι μέσα στην αγορά εργασίας και κάνει αυτό που μπορεί. Εγώ γιατί να μην είμαι; Το σημαντικό είναι να νιώθεις ότι αξίζει να ζεις, αξίζει να είσαι εδώ, να είσαι παραγωγικός, για την κοινωνία και την οικογένειά σου, αλλά πρέπει το περιβάλλον να σου δώσει πρόσβαση. Αυτό είναι που πρέπει να στοχεύσουμε».

Η Κάλλια, ίσως λόγω της δυσπιστίας που αντιμετώπιζε από τους ανθρώπους γύρω της, δεν κατάφερε να δεθεί με τους ανθρώπους και να κάνει φίλους. «Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή μου ήταν να κάνω φίλους. Μπορώ να πω ότι μέχρι και σήμερα δεν έχω πολλούς φίλους. Έχω ένα-δύο. Αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Σκέφτονται “πώς θα τη χειριστώ; Πώς θα περάσω μαζί της;”. Ήταν και εξακολουθεί να είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή μου».

Αυτή η αντιμετώπιση, δυστυχώς, δεν άλλαξε ούτε όταν πήγε κολλέγιο, αφού ο πρύτανής της δεν πίστευε ότι μπορούσε να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Όταν όντως τα κατάφερε, ήρθε αντιμέτωπος με μία έκπληξη.

«Όσο δύσκολο ήταν στο σχολείο, στο κολλέγιο ήταν το διπλάσιο. Από πλευράς αντιμετώπισης των καθηγητών και προσβασιμότητας του κολλεγίου. Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο που μου έμεινε και δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα. Όταν τελείωσα το πρώτο έτος, με κάλεσε ο πρύτανης στο γραφείο του και μου είπε “Κάλλια μου να σε ρωτήσω κάτι; Θα έρχεσαι και το δεύτερο χρόνο;” τον ρωτώ “γιατί;” και μου απάντησε “το πρόγραμμά μας δεν θα είναι πρωινό, θα είναι βραδινό, για να δώσουμε την ευκαιρία στις συμφοιτήτριες και συμφοιτητές σου να εργάζονται το πρωί”. Του λέω “εντάξει, θα έρχομαι και θα σχολάω στις 9 τη νύχτα” και μου λέει “σίγουρα;” και του λέω “ναι”. Όταν πήρα τον τίτλο μου, ο πρύτανης έκλαιγε, επειδή πίστευε ότι δεν θα τα καταφέρει η Κάλλια να σπουδάσει».

«Είναι ταλαιπωρία για τον κόσμο να κυκλοφορούμε έξω»

Φυσικά, εκτός από το σχολείο, περιθωριοποίηση και αποκλεισμό βίωσε και από την κοινωνία, που θεωρούσε πως για εκείνη και την οικογένειά της, το να κυκλοφορά έξω είναι ταλαιπωρία.

«Η Κάλλια ήταν πάντα και πάντοτε ένα κοινωνικά αποκλεισμένο παιδί και τώρα ένας κοινωνικά αποκλεισμένος ενήλικας από παντού. Θυμούμαι έλεγαν της μαμάς μου “μα τωρά εν να ταλαιπωρήσεις το μωρό να το φέρεις στην κηδεία;” και απάντησε τους “επέθανε ο παππούς της εν να μεν την φέρω; Όπως ήρταν τα άλλα μου παιδιά εν να έρτει τζιαι αυτή”. Σε άλλη περίπτωση της έλεγαν “εν να ταλαιπωρήσεις το μωρό να το φέρεις στο γάμο;” και απάντησε “εν να το πετάξω;”. Ο κόσμος θεωρεί το ταλαιπωρία ακόμη και σήμερα, να βγούμε έξω εμείς. Ακόμη και να πάμε στο γιατρό να δούμε την υγεία μας. Όμως, πρέπει να είμαι εκεί για να μάθω. Όταν φύγει η μαμά μου και δεν είναι εκεί για να με βοηθήσει με τις εξυπηρετήσεις, πώς θα μάθω για να ζήσω; Πώς θα μάθω να κυκλοφορώ μέσα στην κοινωνία; Πώς θα μάθει ο κόσμος να με σέβεται; Να σέβεται τον χώρο στάθμευσης που υπάρχει για μένα, όταν δεν βγαίνω έξω;

Μετά βγαίνοντας στην κοινωνία μόνη μου, ήθελα να πάω να βρω δουλειά. Αλλά αυτό που άκουγα ήταν “αυτό το παιδί μπορεί να δουλέψει;”, “αυτό το παιδί τέλειωσε το σχολείο;”. Πράγματα που με ρωτούν ακόμη και σήμερα. Πήγα στις εκλογές για να ψηφίσω και άκουγα “αυτό το μωρό μπορεί να υπογράψει;”. Δεν είναι αντίληψη ενός μορφωμένου ανθρώπου, που ζει σε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Γράφει πάνω στο μέτωπό μου ότι δεν μπορώ; Πλέον βλέπουμε τα παιδιά με αναπηρία μέσα στα σχολεία, ότι προοδεύουν και μετά έρχονται αυτοί και με ρωτούν εμένα αυτό το πράγμα, πόσο άσχημα θα νιώθω εγώ;».

Τα αδιάκριτα βλέμματα που έφερναν άσχημα συναισθήματα

«Πολλές φορές ήμουν δέκτης αδιάκριτων βλεμμάτων. Όπου με έπαιρνε η μητέρα μου έλεγαν “το μωρό το καημένο” και τους απαντούσε η μάμα μου “κάμετε τη δουλειά σας τζιαι το μωρό δεν είναι καημένο”. Παλιά το ακούγαμε συχνά αυτό. Ακόμη και σήμερα μπορεί να τύχει αλλά είναι πολύ σπάνιο. Για παράδειγμα, έτυχε ένα μικρό παιδί να ήθελε να περιεργαστεί τις πατερίτσες μου και γύρισε η μαμά του και του είπε «μην πας κοντά της». Γιατί να μην έρθει κοντά μου το μωρό; Δεν θα του κάνω κάτι. Δεν πρέπει να αποτρέπουμε τα παιδιά μας να γνωρίζουν το διαφορετικό.

Όποτε έβλεπα αυτά τα βλέμματα, σκεφτόμουν “τι βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι; Κάποιον που ήρθε από το διάστημα; Έχω κάτι πάνω μου;” και ρωτούσα και τη μητέρα μου “γιατί με βλέπουν έτσι; Γιατί με βλέπουν λες και με λυπούνται;” και μου απαντούσε “άφησε τους. Εσύ τη δουλειά σου και εκείνοι τη δική τους”. Αλλά, επειδή με βλέπουν συχνά, ο κόσμος συνήθισε. Πάω εκκλησία και μου δίνουν σκάμνο να καθίσω. Δεν θα τους ακούσω να λένε “μάνα μου την καημένη, εν κρίμα”, αλλά θα πουν “μπράβο σου που το παλεύεις”. Έχουν αλλάξει οι αντιλήψεις, όμως υπάρχει ένα ποσοστό του κοινού, που έχει διαφορετικές αντιλήψεις».

Οι εκπτώσεις στις θεραπείες της

Όσο κι αν πάλεψε να κερδίσει τη θέση της στην κοινωνία και να περάσει το μήνυμα ότι είναι παιδί του ίδιοι Θεού με όλους τους άλλους, η Κάλλια δυστυχώς ανήκει σε μία ομάδα ατόμων, που δεν έχουν δικαίωμα στις δωρεάν θεραπείες. Αυτή η ομάδα ατόμων, άκουσον-άκουσον, έχουν συμπληρώσει και έχουν ξεπεράσει τα 25 έτη ηλικίας.

«Η μητέρα μου έχει δαπανήσει πάρα πολλά λεφτά, για να μου προσφέρει μία καλύτερη ποιότητα ζωής, για να μπορώ να κάνω τα βασικά μόνη μου. Να μπορώ να πηγαίνω στην τουαλέτα, να μπορώ να κάνω μπάνιο μόνη μου, να μπορώ να μετακινούμαι εύκολα μέσα σε οποιοδήποτε αυτοκίνητο. Αν εγώ, σήμερα, για οποιοδήποτε λόγο σταματήσω να κάνω θεραπείες, σε λιγότερο από τρεις μήνες, δεν θα ξαναπερπατήσω. Ακόμη και αυτό το λίγο που κάνω σήμερα, δεν θα μπορώ να το κάνω και το κόστος για το κράτος θα είναι διπλάσιο και τριπλάσιο, επειδή θα χρειάζομαι όχι μόνο μία οικιακή βοηθό για να με βοηθά, αλλά δύο. Θα γίνω υπέρβαρη, θα δυσκολευτώ ακόμη περισσότερο, θα χρειαστώ ειδικό όχημα για να μπω μέσα, θα χρειαστώ ειδικό τροχοκάθισμα. Τώρα μπορώ να περπατήσω με πατερίστες σε μικρό χώρο και μπορώ να μπω σε οποιοδήποτε όχημα για να κινηθώ.

Εν μέρει αυτοεξυπηρετούμαι για κάποια πράγματα. Για να διατηρούμαι σε κάποια κατάσταση και να μην είναι επιβαρυμένη, κάνω τέσσερις φορές την εβδομάδα φυσιοθεραπεία. Σχεδόν μέρα παρά μέρα κάνω φυσιοθεραπεία, για να μπορώ να περπατώ. Αν το κράτος έρθει και πει μου “θα σου κόψω τις θεραπείες” είναι λες και σκοτώνει με. Δεν είναι το θέμα οι θεραπείες που μου καλύπτει, ούτως ή αλλιώς αυτές τις θεραπείες τις πλήρωνα τόσα χρόνια. Είναι το γιατί. Αφού με το Γενικό Σύστημα Υγείας που κάνεις, μου λες θα μου προσφέρεις καλύτερη ποιότητα ζωής και καλύτερη πρόσβαση στην υγεία, γιατί έρχεσαι και αναιρείς όλα εκείνα που μου υποσχέθηκες πριν δύο χρόνια; Εμένα, λόγω ηλικίας και λόγω του προβλήματός μου, το κράτος μου καλύπτει μόνο μία θεραπεία το μήνα. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι το γιατί. Γιατί αναιρεί όσα είπε;

Για μένα είναι πολύ σημαντικό να κάνω φυσιοθεραπεία, όπως είναι το να τρέφομαι. Είναι σημαντικό να τρέφω το σώμα μου με φυσιοθεραπεία, για να μπορεί να κινείται. Αντιλαμβάνονται αυτοί που αποφασίζουν, τι σημαίνει για μένα το γεγονός ότι μπορώ να πάω μόνη μου στην τουαλέτα; Ας βάλουν τον εαυτό τους στη θέση μου και να σκεφτούν τι σημαίνει να μην μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι για να πάνε τουαλέτα. Πόσο δύσκολο είναι και πόσο άσχημα θα νιώθουν όταν δουν τον εαυτό τους ότι δεν μπορεί να πάει στην τουαλέτα, που είναι το πιο απλό πράγμα».

«Νιώθουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας»

Ο αποκλεισμός αυτός από τις θεραπείες, έχει ξυπνήσει άσχημα συναισθήματα σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι καθημερινά δίνουν το δικό τους αγώνα για την επιβίωσή τους και το κράτος, αντί να σταθεί αρωγός τους, στέκεται απέναντί τους.

«Νιώθουμε ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ότι μας πέταξαν. Είναι μεγάλη ταλαιπωρία για μας, για να μας παρέχουν τι; Το αυτονόητο; Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αυτά τα πράγματα, παρέχονται δωρεάν. Κανένας δεν πληρώνει για να κάνει φυσιοθεραπείες. Εμείς πληρώνουμε τις φυσιοθεραπείες. Δαπανούμε το μισό μας επίδομα που μας δίνουν, για να πληρώσουμε τις φυσιοθεραπείες και μένουμε στο χέρι με 500 ευρώ για να ζήσουμε. Πού ξανακούστηκε αυτό το πράγμα; Στην ευρωπαϊκή Κύπρο να ζούμε με 500 ευρώ. Πιάνουμε 800 ευρώ τον μήνα και τα περισσότερα πάνε για θεραπείες, ενώ θα έπρεπε να πιάνουμε το επίδομά μας κανονικά για να ζήσουμε και να μας καλύπτει τις θεραπείες μας το κράτος. Εδώ δεν δίνουν ούτε ευρώ για τις θεραπείες. Θα έπρεπε να είναι ευθύνη του κράτους οι θεραπείες. Έτσι γεννήθηκα. Δεν είναι ευθύνη δική μου, είναι ευθύνη του κράτους.

Μακάρι να ήμουν σε θέση να μπορούσα να δουλέψω, να μπορώ να βγάλω το ψωμί μου και να μην είχα ανάγκη τα λεφτά τους. Έλα, όμως που τα έχω ανάγκη. Πιάνω 800 ευρώ επίδομα και δίνω το μισό για να κάνω φυσιοθεραπείες και τα υπόλοιπα στις βενζίνες για το πήγαινε-έλα. Τι μένει για να περάσω; Και υποτίθεται ότι το κράτος προσπαθεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε σε ανεξάρτητες κατοικίες, χωρίς τη βοήθεια των γονιών μας. Πώς γίνεται με ένα επίδομα των 800 ευρώ να πάω να ενοικιάσω σπίτι; Τα ρεύματα, τα νερά, το φαγητό μου; Σημαίνει δεν θα τρώω, δεν θα πίνω, δεν θα έχω ηλεκτρισμό. Άρα δεν μπορώ να ζήσω μόνη μου και αν πάθει, μη κακό, κάτι η μητέρα μου και δεν μπορεί να με εξυπηρετεί, που θα μείνω; Θα πάω σε ίδρυμα, όπως λέει η νομοθεσία τους;

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, αν πάθει κάτι ο γονιός μου και δεν δείξει κάποιος άλλος από την οικογένειά μου ενδιαφέρον για να με φροντίσει, τότε θα έρθει το κράτος να πει “θα βάλω την Κάλλια σε ίδρυμα ή οίκο ευγηρίας”. Όπου υπάρχει χώρος, ακόμη και στην ψυχιατρική πτέρυγα ακόμη. Αυτοί που αποφασίσουν, αντί να μας βοηθούν και να μας κάνουν τη ζωή μας εύκολη, την κάνουν πιο δύσκολη; Θα πρέπει να κάνω αίτημα στο Υπουργείο, για ποιο πράγμα; Για τα αυτονόητα; Για μία θεραπεία; Δεν ζητήσαμε εκατομμύρια. Μία θεραπεία, που είναι το πιο βασικό για μας.

Είναι λες και μας λένε ότι τους προηγούμενους μήνες δικαιούμουν φαγητό και μου έδιναν και σήμερα δεν μπορούσαν να μου δώσουν. Πώς θα περπατήσω; Χωρίς θεραπεία δεν μπορώ να περπατήσω. Το δοκίμασα. Πήγα διακοπές μόνη μου ένα μήνα και έκανα τρεις μήνες να συνέλθω, επειδή δεν έκανα φυσιοθεραπεία όπως έπρεπε».

Επιστολή στον Πρόεδρο και τον υπουργό

«Έστειλα επιστολή και στον Πρόεδρο και στον υπουργό, για το θέμα των θεραπειών. Με έπιασε ο υπουργός τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν είναι σύμφωνος με αυτή την απόφαση και θα παρακαθήσει σε συζήτηση με την αρμόδια επιτροπή, για να συζητήσουν το θέμα. Από τότε δεν είδα κάποια αλλαγή που να με ικανοποιεί. Είδα στον τύπο ότι αποφασίστηκε η αλλαγή της νομοθεσίας για όλες τις άλλες ηλικίες, εκτός από τη δική μας, που είναι άνω των 25 ετών. Για μένα, το γεγονός ότι το κράτος μου κάλυπτε μία θεραπεία, ήταν εξοικονόμιση χρημάτων, που μου έδινε τη δυνατότητα να κάνω κι άλλα πράγματα για μένα. Τώρα, αν δεν εξοικονομώ εκείνα τα 30-60 ευρώ το μήνα είναι επιβάρυνση.

Εγώ θεωρώ ότι δεν έπρεπε να μας καλύπτουν απλώς μία θεραπεία το μήνα, θα έπρεπε να ήταν τέσσερις, επειδή κάνουμε το πιο πολύ οκτώ θεραπείες το μήνα. Έτσι, το κράτος μας καλύπτει μόνο τη μία, άρα πληρώνουμε άλλες επτά. Τουλάχιστον να μας κάλυπτε τέσσερις. Πριν τον Μάρτη μας κάλυπτε μόνο μία και μετά από αυτή την απόφαση δεν μας καλύπτουν καμία.

Η φυσιοθεραπεία είναι όπως το καύσιμο, που βάζεις στο αυτοκίνητο για να κινηθεί. Αν κάποιοι αποφασίζουν να σταματήσουν τις φυσιοθεραπείες, έχουν προετοιμαστεί και οι ίδιοι και οι γονείς τους ψυχολογικά. Αλλά δεν πρέπει κανένας να τις σταματήσει. Πρέπει να μείνουμε συνεχώς μάχιμοι, μέχρι το τέλος της ζωής μας. Το ξέρω ότι είναι πολύ ψυχοφθόρο, πολύ κουραστικό, θα θέλαμε να κάνουμε άλλα πράγματα στη ζωή μας, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Δεν κάνουν πίσω οι γονείς, πάνε Δικαστήριο για τις εκπτώσεις στις θεραπείες
• Ένας μήνας και ακόμη γίνονται εκπτώσεις στις θεραπείες παιδιών-«Αίσχος»
• Ξεγύμνωσαν το κράτος, λύγισαν τους βουλευτές-«Βρίσκομαι εδώ για να εκλιπαρώ»
• Εντείνονται οι φωνές για τις εκπτώσεις σε θεραπείες παιδιών με αναπηρία-«Αυθαίρετη απόφαση»
• Έξαλλοι οι γονείς παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, απειλούν με δυναμικά μέτρα
• Πυρά γονιών παιδιών με εγκεφαλική παράλυση κατά ΟΑΥ-«Μας έχει αποκλείσει»
• «Εκπτώσεις» στις θεραπείες παιδιών με εγκεφαλική παράλυση-Αντιδράσεις από γονείς