«Ο Ηρακλής ήξερε ότι είχαμε ένα κακό και το αφαιρέσαμε… Τον λέγαμε καρκινόδρακο»

06:58 - 29 Μαΐου 2022

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

«Ο Ηρακλής μου ήξερε ότι είχαμε ένα κακό και το αφαιρέσαμε. Τον λέγαμε καρκινόδρακο. Στις αρχές που κάναμε τις θεραπείες του λέγαμε ότι τον διώχναμε, αλλά μετά που κάναμε και το χειρουργείο του είπαμε ότι αφαιρέσαμε τον καρκινόδρακο. Την πρώτη φορά μάλιστα που βάλαμε το χίγκμαν στο χέρι αντέδρασε και έτσι πήρα το παραμύθι του Ηρακλή μαζί μου και του το έδειξα και του είπα ότι θα είναι σαν τον ήρωα Ηρακλή που ήταν τόσο δυνατός. Το δέχθηκε ήπια ο Ηρακλής μου και ήταν πολύ δυνατός κατά τη διάρκεια του αγώνα μας...».

Αυτός είναι ο Ηρακλής Αναστασίου, ηλικίας μόλις πέντε ετών. Ένας μικρός ήρωας που παρομοιάζεται στην οικογένειά του με τον μυθικό ήρωα Ηρακλή. Όπως και στις παραμυθένιες ιστορίες του Ηρακλή, έτσι και ο πεντάχρονος, έχει τους δικούς του άθλους σήμερα και με ζωγραφισμένο το χαμόγελο στο πρόσωπό του, είναι πιο χαρούμενος αλλά και δυνατός από ποτέ, παραδίδοντας σε όλους τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής.

Ο πεντάχρονος Ηρακλής είχε διαγνωστεί αρχικά με όγκο του όρχεως και ακολούθως υποβλήθηκε σε ορχεκτομή. Αργότερα, όμως, λόγω της υποτροπής της νόσου σε ενδοκοιλιακό λεμφαδένα, χρειάστηκε να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες και λόγω της κατάστασης του, κρίθηκε αναγκαία η μεταφορά του στη Γερμανία για εξειδικευμένη αντιμετώπιση. Αφού ακολούθησε τις απαραίτητες θεραπείες για πέντε μήνες, ο μικρός επέστρεψε πρόσφατα στην Κύπρο και σήμερα είναι πιο περήφανος από ποτέ, γεμάτος όνειρα για τη ζωή του.

Δίπλα του, βρίσκονται ανελλιπώς φυσικά και οι δυο του γονείς, Νικόλας και Ελένη, οι οποίοι στηρίζουν τον Ηρακλή στον αγώνα που δίνει στα πρώτα βήματα της ζωής του. Μιλώντας στον REPORTER η μητέρα του πεντάχρονου, Ελένη Γρηγόρη, γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται τον άθλο του Ηρακλή από τα πρώτα του χρόνια στη ζωή... «Ο Ηρακλής μου, όταν ήταν δυο χρονών, το 2019 διαγνώστηκε με όγκο στον όρχη. Τον αφαιρέσαμε και φαίνονταν ότι όλα πήγαιναν καλά. Μετά σχεδόν από ένα χρόνο έγινε υποτροπή, αφού έκανε μετάσταση σε λεμφαδένες στην κοιλιά. Πέρσι τον Απρίλιο αρχίσαμε χημειοθεραπείες και μετά από τέσσερις μήνες, την ημέρα που θα παίζαμε το καμπανάκι της νίκης, είχαμε υποτροπή. Μας ενημέρωσαν οι γιατροί ουσιαστικά τον Οκτώβριο του 2021 ότι είχαμε υποτροπή και μετά μας έστειλαν οι γιατροί στη Γερμανία. Κάναμε πέντε μήνες εκεί και επιστρέψαμε το Πάσχα που πέρασε».

Όντας μόλις δυο χρόνων ο Ηρακλής που ξεκίνησε ο αγώνας του, δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί και πολλά για την κατάσταση της υγείας του. Όσο περνούσαν οι μήνες όμως, ο Ηρακλής άρχισε να αντιλαμβάνεται... «Το 2019 δεν καταλάβαινε τόσο πολύ τι γινόταν ο Ηράκλης, αλλά πέρσι ξεκίνησε να καταλαβαίνει. Μπορώ να πω όμως ότι ήταν πολύ δυνατός και δεχόταν εκείνα που κάναμε. Στη Γερμανία δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ γιατί ήταν μια ξένη χώρα και οι γιατροί ήταν αρκετά ψυχροί και ο Ηρακλής μου έλεγε συνεχώς 'πάμε στο Μακάρειο, δεν μου αρέσουν αυτοί οι γιατροί εδώ πέρα', επειδή δεν τον έπαιζαν. Το τελευταίο διάστημα άρχισε να τους συνηθίζει κάπως. Στην Κύπρο, επειδή οι γιατροί είναι τόσο καλοί και παίζουν μαζί του δεχόταν τα πάντα. Μπορώ να πω γενικά όμως ότι ήταν πολύ δυνατός».

«Γιατί μόνο εγώ πηγαίνω στο Μακάρειο και οι άλλοι φίλοι μου στο σχολείο;»

Με το πέρασμα του χρόνου, οι απορίες και τα ερωτήματα του μικρού Ηρακλή προς τη μητέρα του πολλαπλασιάζονταν, αφού έψαχνε τους λόγους που βρίσκεται στα Νοσοκομεία τόσο της Γερμανίας και του Μακάρειου, βλέποντας τους φίλους του να πηγαίνουν σχολείο.

«Εκείνο που θυμάμαι αρκετά έντονα να μου λέει στη Γερμανία είναι ‘μάμα φύγαμε πάμε στο Μακάρειο μας στην Κύπρο, αυτό το Μακάρειο δεν είναι καλό’. Είχα του πει επίσης ότι το χίγκμαν που έβαζε πάνω του θα τον έκανε δυνατό, γιατί και ο Ηρακλής της μυθολογίας που είχε ποντικούς όταν ήταν μικρός είχε χίγκμαν όπως και αυτός. Και έτσι με ρωτούσε συνεχώς όταν κάναμε τις θεραπείες, ‘τώρα που ήρθα Γερμανία δηλαδή θα είμαι πιο δυνατός;’. Έτσι που επιστρέψαμε κάθε φορά που πηγαίναμε και στο Μακάρειο έβαζε χέρι και με τους γιατρούς για να δουν ποιος θα νικήσει.

Την άλλη φορά μου είπε μάμα γιατί μόνο εγώ να πηγαίνω στο Μακάρειο και οι άλλοι φίλοι μου να πηγαίνουν στο σχολείο και να παίζουν; Του εξήγησα ότι εμείς είμαστε δυνατοί και έχουμε ένα κακό που πρέπει να το νικήσουμε και γι’ αυτό πρέπει να πηγαίνουμε στο Μακάρειο. Ακόμη και για τις παρενέργειες που θα είχε από τις θεραπείες τον προετοίμασα και του είπα ότι θα πέσουν τα μαλλάκια μας, αλλά θα είμαστε ακόμη πιο δυνατοί».

Ο όγκος που πρωτοεμφανίστηκε στον όρχη του μικρού Ηρακλή, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την οικογένειά του, καθώς δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά στο παρελθόν για παρόμοιου είδους καρκίνου σε τέτοια μικρή ηλικία. Μάλιστα, οι υποτροπές στη συνέχεια, έφεραν και τον μεγαλύτερο φόβο για τη ζωή του μικρού.

«Επειδή δεν είχαμε ακούσει ποτέ για όγκο στον όρχη σε τόσο νεαρή ηλικία, δεν το περιμέναμε. Είχε διογκωθεί ο όρχης του και πήγαμε στο Μακάρειο. Εκεί, δεν περιμέναμε να μας πουν ότι θα ήταν όγκος. Ήταν σπάνιο για έτσι ηλικία ο καρκίνος και δεν είχαμε ακούσει ποτέ σε τόσο νεαρά παιδιά. Ακούγαμε για πιο μεγάλους. Μας ήρθε ουρανοκατέβατο. Όταν τον αφαιρέσαμε φαίνονταν όλα καλά. Μετά μας είπαν υπάρχει υποτροπή και ούτε εκείνο το περιμέναμε. Μετά είχαμε μεγάλο ποσοστό να μην επανέλθει δηλαδή 90% και ένα ποσοστό 10% να υποτροπιάσει. Τον Οκτώβρη που ήταν να κτυπήσουμε το καμπανάκι της νίκης, είχαμε κάνει MRI και μας ενημέρωσαν ότι πάλι κάτι βλέπουν. Εκεί δεν το περιμέναμε καθόλου, ότι θα ξανα επανέλθει δεύτερη φορά. Ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Φοβηθήκαμε για το μωρό και τη ζωή του».

Λυγίσατε; Ρωτήσαμε τη μητέρα του Ηρακλή, Ελένη. «Ναι, σίγουρα… Τις πρώτες μέρες μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε ήταν αρκετό το σοκ. Μετά έπρεπε να σταθούμε στα πόδια μας. Μπαίνοντας επίσης στο παιδοογκολογικό, βλέπεις ότι υπάρχουν και άλλες οικογένειες που δίνουν τον δικό τους αγώνα και η μια στηρίζει την άλλη. Αυτό μας έδωσε περισσότερη δύναμη γιατί υπάρχουν ακόμα και πιο χειρότερα από εκείνα που περάσαμε εμείς».

Ο μικρός Ηρακλής, δεν είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας, αφού έχει ακόμη ένα αδελφό μεγαλύτερο. Τον Σάββα, ο οποίος σήμερα είναι εννέα ετών. «Όταν πηγαίναμε στο Μακάρειο και βγαίναμε, ο άλλος μου γιος Σάββας, μας έβλεπε και λίγο. Όταν πήγαμε στη Γερμανία όμως ήταν πιο δύσκολο γιατί μας αποχωρίστηκε. Ψυχολογικά δεν ήταν καλά που λείπαμε, αλλά τώρα που επιστρέψαμε όλοι από τη Γερμανία είναι χαρούμενος. Τον βλέπω και στο σπίτι και στο σχολείο ότι είναι πιο ήρεμος. Επειδή λείπαμε πέντε μήνες, του λείψαμε πάρα πολύ…».

Σήμερα ο Ηρακλής φαίνεται μια χαρά, λέει εμφανώς χαρούμενη η μητέρα του Ελένη. «Πάμε κάθε βδομάδα για εξετάσεις. Υπάρχει το ενδεχόμενο φυσικά της υποτροπής και είναι αυτό που φοβούνται οι γιατροί, απλά πρέπει να περάσει ένα χρονικό διάστημα, περίπου δυο χρόνια για να είμαστε πιο ασφαλής. Παρακολουθούμαστε συνεχώς από το Μακάρειο και ελπίζουμε ότι δεν θα ξανα επανέλθει».

Ο πεντάχρονος, έχει γίνει γνωστός μάλιστα και στον ποδοσφαιρικό μας κόσμο, αφού η αγάπη του για την Ομόνοια είναι οφθαλμοφανής. Πρόσφατα, ο μικρός Ηρακλής είχε μπει και στον αγωνιστικό χώρο και πέτυχε το πιο όμορφο γκολ για τους πράσινους, ενώ στον τελικό Κυπέλλου είχε την ευκαιρία να πέσει στην αγκαλιά του αγαπημένου του ποδοσφαιριστή Λοΐζου και να ποζάρει δίπλα από το βαρύτιμο τρόπαιο.

«Η αγάπη του για την Ομόνοια προέκυψε από τον Θείο του Αντώνη, ιδιαίτερα τώρα τελευταία που μπορούμε πάμε και στα γήπεδα, γιατί παλαιότερα δεν μπορούσαμε λόγω της κατάστασής του. Προχθές που πηγαίναμε στον τελικό Κυπέλλου στο ΓΣΠ, φώναζε μέχρι και συνθήματα στο αυτοκίνητο και στην κερκίδα ήταν πολύ χαρούμενος. Στο παιχνίδι επίσης που μπήκε μέσα στο γήπεδο τρελάθηκε. Μου έλεγε 'μάμα μπήκα μέσα στο γήπεδο, με είδε πάρα πολλής κόσμος και σούταρα έβαλα το γκολ μόνος μου και δεν ήθελα καμιά βοήθεια'. Ο Λοϊζου είναι ο αγαπημένος του παίκτης και χάρηκε πάρα πολύ που έβγαλε φωτογραφία μαζί του.

Μόνο την υγεία του θέλει από τον μικρό Ηρακλή η μητέρα του Ελένη και τίποτα περισσότερο. «Πάνω από όλα να έχει την υγεία του ο Ηρακλής μου. Δεν θέλω κάτι άλλο πραγματικά. Μόνο να έχει την υγεία του Ηρακλής μου και όλα τα παιδιά του κόσμου φυσικά και ότι έρχεται να είναι περαστικό. Επειδή είδαμε και πάρα πολλά στο Μακάρειο, οι γονείς πρέπει να έχουν δύναμη, πίστη και να είναι σίγουροι ότι ο Θεός βοηθά. Εγώ έλεγα πάντοτε ότι αν μου συμβεί τέτοιο πράγμα θα έπεφτα χαμέ να πεθάνω. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου και να αντέξω. Το ότι άντεξα, είναι οι προσευχές του κόσμου και η πίστη. Δεν περίμενα ούτε ‘γω από τον εαυτό μου να αντέξω.

Άκουγα άλλες μανούλες να λένε ότι θα μεταβούν Γερμανία για θεραπείες και τους έλεγα αν μου συμβεί εμένα δεν ξέρω αν θα αντέξω. Τελικά ήρθε και σε μένα όμως, αλλά ο Θεός δίνει τη δύναμη για να αντέξεις. Πίστη και δύναμη… Σίγουρα υπάρχουν και οι δύσκολες περιπτώσεις που δεν υπάρχει επιστροφή, αλλά υπάρχει και το θαύμα στη ζωή μας, γι’ αυτό οφείλουμε να πιστεύουμε…».