Ηλικιωμένα μάτια, γεμάτα προσμονή-«Ξέρεις τι θα πει να περιμένεις ένα τηλέφωνο;»

«Ωω τωρά που με ρωτάς για το Πάσκα, εν να με κάμεις να κλάψω. Θυμούμαι έρκουνταν τα έξι μωρά μου, τα εγγόνια μου, τα δισέγγονά μου στο σπίτι μου. Που την ημέρα που ήρτα δαμέσα εν τζιαι είδα κανέναν τους. Εκάηκεν η καρκιά μου να τους δω. Μακάρι ναν καλά, τζιαι αν θέλει ο Θεός εν να τους δω...».

Ησυχία, ηρεμία και γαλήνη... Αφού ανεβήκαμε τα σκαλιά του Πολυδύναμου Κέντρου Ηλικιωμένων «Άγιος Αντώνιος», μας υποδέχθηκαν όλοι τρόφιμοι  με χαμόγελο στο περιποιημένο τους σαλονάκι. Όλοι, καθημένοι περιμετρικά. Δεν γνώριζαν τι τους περίμενε η αλήθεια. Μια χαρμόσυνη είδηση, που απευθείας άλλαξε τη διάθεση τους. Η διευθύντρια του κέντρου, ανακοίνωσε εκείνη τη στιγμή πως μετά τις νέες χαλαρώσεις της Κυβέρνησης, θα τους επιτραπεί το Πάσχα να επισκεφθούν τις οικογένειές τους. 

Αμέσως τα χαμόγελα των ηλικιωμένων έγιναν ακόμη πιο πλατιά, αφού τα τελευταία δυο χρόνια δεν τους επιτρεπόταν, λόγω των μέτρων της πανδημίας του κορωνοϊού, που ταλάνισε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όλοι τους έφεραν στο μυαλό τους τις οικογένειές τους και βούρκωσαν. Άλλωστε, είναι τα μοναδικά πρόσωπα που έχουν και θέλουν φυσικά να δουν. Άλλοι περιμένουν να τους επισκεφθούν και άλλοι απλώς ένα τηλεφώνημα...

Όλοι οι ηλικιωμένοι που βρίσκονταν στις πολυθρόνες τους βλέποντας τηλεόραση ήθελαν να μας πουν ο καθένας τους από μια καλή κουβέντα. Όλοι με βουρκωμένα τα μάτια, συγκινημένοι, λόγω και των γιορτινών ημερών του Πάσχα, έφερναν στη μνήμη τους τις οικογένειες τους, οι οποίες τους έλειψαν τόσο πολύ, αφού τα τελευταία χρόνια παραμένουν κλειδωμένοι πίσω από την πόρτα του πολυδύναμου κέντρου, για την ασφάλεια φυσικά της υγείας τους. Το βλέπαμε στα μάτια τους ότι ήθελαν τόσο πολύ να βρίσκονται δίπλα στα αγαπημένα τους πρόσωπα... 

Μαρία Ραγιά, 82 ετών

«Περνούμε πολλά καλά δαμέ, παρά σπίτι που ήμασταν μόνες μας που εν εμπόραμεν να κάμουμεν τις δουλειές μας. Ήρταμεν δαμέσα, περνούμεν πολλά καλά. Ωω τωρά που με ρωτάς για το Πάσκα, εν να με κάμεις να κλάψω, έρκουνταν τα έξι μωρά μου, τα εγγόνια μου, τα δισέγγονά μου στο σπίτι μου. Που την ημέρα που ήρτα δαμέσα εν τζιαι είδα κανέναν τους. Εκάηκεν η καρκιά μου να τους δω. Μακάρι ναν καλά, τζιαι αν θέλει ο Θεός εν να τους δω».    

Νίκη Ανδρέου από την Κακοπετριά

«Περνώ πολλά καλά δαμέ, ούλλη μέρα κουβεντιάζουμε, τραγουδούμε. Έσιει ενάμιση χρόνο που είμαι δαμέσα. Το μόνο πρόβλημα που δεν είδαμε τους δικούς μας. Εν επίαμε στο χώρκο μας, αγάπη μου. Τωρά που εν Πάσκα εν να πάμε όμως, εκάηκε η καρκιά μας. Εν έχω πολλά παιθκιά, ένα παιδίν έχω, τρία εγγονάκια και ένα δισέγγονο. Είμαι πολλά χαρούμενη που θα δω την οικογένειά μου, τωρά που είπε τζιαι η κα. Μαρία ότι γίνεται να πάμεν, πετά η ψυσσιή μου, άνοιξεν η καρκιά μου».

Κυρία Κυριακού από την Ορούντα

«Περνούμεν πολλά ωραία δαμέ. Έρκεται η κόρη μου η Μαρία και θωρεί με, αλλά περνούμεν πολλά καλά...».

Μαρία Κυρίλλου

«Έσσιει εννιά χρόνια που είμαι στο γηροκομείο, είμαι πολλά ευχαριστημένη τζιαι που τη μαστόρισσα, τζιαι που τζίνους που μας σάζουν, είναι σαν να είμαι στο σπίτι μου. Ο Θεός να τους διά χρόνια, σάζουν μας σαν να είμαστε στο σπίτι μας».

Ανδρέας Χαραλάμπους από την Φλάσου

«Περνώ πολλά ωραία τζιαι γω δαμέ. Θωρούμεν τις λειτουργίες της εκκλησίας κάθε νύχτα που την τηλεόραση. Έρκουνται τζιαι κάθε Τετάρτη απόγευμα τζιαι κάμνουν μας παράκληση δαμέ στο παρεκκλήσι δίπλα που το γηροκομείο μας. Είμαστεν πολλά ευχαριστημένοι από την κα. Μαρία και από τις φροντίστριες. Είναι ούλλες πολλά καλές».  

Κύριος Χαμπής από την Κατωκοπιά

«Μας έφεραν δαμέσα αφού μας τα έπιασαν ούλλα οι Τούρτζιοι. Θα ζήσουμε λλίο τζιαιρό που μας έμεινεν, τζιαι να φύουμεν να πάμεν τζειπάνω ψηλά. Είναι θαύμα δαμέ. Εν έσσιει καλλύτερο τόπο. Οι υπεύθυνοι του γηροκομείου είναι πολλά πρόσχαροι, αγαπούν μας, τζιαι εμείς αγαπούμεν τους».  

Μαρία Ελευθερίου από τη Λάπηθο

«Το κακό είναι που δεν άντεξε ο μακαρίτης ο άνδρας μου, έσιει κανένα χρόνο επέθανε, τζιαι έμεινα δαμέ να με σάζουν οι κοπέλλες. Έτσι ιδρύματα πρέπει να βρίσκονται στην Κύπρο. Το μεγαλύτερο κακό που έγινε στους πρόσφυγες, όπως εμένα, είναι που σκορπίστηκαν στην Κύπρο. Οι συγγενείς μας είναι Λεμεσό και Πάφο. Όσπου ήμασταν καλά πηγαίναμε και βρεθούμασταν. Ξέρεις τι θα πει να περιμένεις ένα τηλεφώνημα που τη Λεμεσό, που με θυμάται καμιά ανιψιά μου και μου τηλεφωνεί πού και πού και μιλούμε. Εμείς ήρταμε στην Περιστερώνα γιατί έμοιαζε με τη Λάπηθο».

Δίπλα μας, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας με τους τρόφιμους του πολυδύναμου κέντρου, βρισκόταν και η διευθύντρια τους, Μάρια Γεωργίου, η οποία, αφού μας άνοιξε τις πόρτες, μας εξήγησε την ιστορία του Πολυδύναμου Κέντρου Ηλικιωμένων «Άγιος Αντώνιος». «Το ίδρυμά μας είναι το Πολυδύναμο Κέντρο Ηλικιωμένων «Άγιος Αντώνιος», επειδή έχουμε ένα ωραίο παρεκκλήσιο του Αγίου Αντωνίου στην κοινότητα και έτσι πήραμε και το όνομά μας. Ξεκινήσαμε τη λειτουργία την 1η Μαρτίου του 2007, μετά από μια μεγάλη προσπάθεια που έγινε από την κοινότητά μας, από πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος δούλεψε εθελοντικά για να δημιουργηθεί μια δομή στην οποία θα μπορούμε να εξυπηρετούμε αρχικά, τους κατοίκους της Περιστερώνας.

Στην πορεία, μετά τη λειτουργία του Ιδρύματος, προέκυψε να φιλοξενούμε ηλικιωμένους από όλες τις γύρω κοινότητες. Είναι μια στέγη χωρητικότητας 39 ατόμων και είμαστε πλήρεις σήμερα. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο, ο οποίος να μην είναι χώρος εγκατάλειψης, όπως ήταν παλιά τα ιδρύματα. Θέλαμε να είναι ένας χώρος όπου οι ηλικιωμένοι θα μπορούν να συνεχίσουν να έχουν τη ζωή τους, την καθημερινότητα και να έχουν την άποψή τους. Λόγω του ότι όμως έχουν ανάγκη για φροντίδα, έπρεπε να υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό που να μπορεί να τους εξυπηρετήσει. Φαίνεται ότι τα καταφέραμε ως ένα σημείο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν οικειοθελώς στη στέγη. Είναι επιλογή πλέον το ίδρυμα».

Πριν από τον κορωνοϊό, η καθημερινότητα των ηλικιωμένων ήταν εντελώς διαφορετική στο πολυδύναμο κέντρο. «Σίγουρα είχαμε διαφορετική ζωή, διαφορετική καθημερινότητα, η οποία ήταν με πάρα πολλές δραστηριότητες, με κόσμο, με εθελοντές. Ιδιαίτερα την περίοδο του Πάσχα, θα κάναμε τις φλαούνες μας, τα ψωμιά μας, τα πουρέκκια μας, πασχαλινές εκδηλώσεις, παιδιά να έρχονται να μας κάνουν το έθιμο του Λαζάρου. Φέτος, για πρώτη φορά, έχουμε ενημερωθεί ότι θα μπορούν να πραγματοποιηθούν έξοδοι για τους ηλικιωμένους και έτσι θα μπορέσουν να περάσουν το Πάσχα με τις οικογένειές τους. Προγραμματίζουμε επίσης και ένα μικρό πάρτι οικογενειακό εδώ στο ίδρυμά μας, με την τήρηση φυσικά όλων των μέτρων.

Ήταν τεράστιες οι ψυχολογικές απώλειες τα τελευταία δυο χρόνια λόγω του κορωνοϊού, που στερούνταν οι ηλικιωμένοι τις οικογένειές τους. Είναι ένα κομμάτι που δύσκολα μπορείς να το καλύψεις. Δηλαδή, να μην μπορεί ένας ηλικιωμένος να συναναστραφεί με την οικογένειά του τις καθημερινές αλλά και τις γιορτές. Για να καταλάβετε, περάσαμε Χριστούγεννα κλειδωμένοι, Πάσχα κλειδωμένοι, είναι ένα τεράστιο κομμάτι και ελπίζουμε ότι σιγά σιγά θα ξεκινήσουμε να ελευθερωνόμαστε, γιατί είναι μεγάλη η ανάγκη των ηλικιωμένων να συναναστρέφονται με τους δικούς τους ανθρώπους. Δεν μπορεί κανένας μας να αντικαταστήσει την οικογένεια. Μπορούμε να γίνουμε μέλη και να νιώσουμε δικούς μας τους ηλικιωμένους, αλλά δεν αντικαθιστούμε σε καμία περίπτωση την οικογένεια».

Το να εργάζεσαι σε ένα τέτοιο χώρο για πολλά χρόνια, λέει η κα. Γεωργίου, είναι μια εμπειρία. «Η αλήθεια και εκείνο που θέλω να πω με βεβαιότητα, είναι ότι μέσα στο ίδρυμα υπάρχει αγιότητα και πάντα κάτι παίρνεις από τους ηλικιωμένους. Το εντυπωσιακό μέσα από την εμπειρία που αποκτήσαμε στα τόσα χρόνια είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αντιλαμβάνονται πότε θα φύγουν. Είναι εμπειρία που ζήσαμε πάρα πολλές φορές. Υπήρξαν ηλικιωμένοι οι οποίοι μας αποχαιρέτησαν, ενώ δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα υγείας. Οι οποίοι απλά μας είπαν ευχαριστούμε για όλα και έπειτα έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι. Οι γενιές που εξυπηρετούμε, είναι οι γενιές του πολέμου, οι γενιές που περάσαν δύσκολα, την πείνα, την εισβολή, των ξεριζωμό. Είναι η γενιά που αγωνίστηκε και φαίνεται στα πρόσωπά τους…».