«Έρχεται κόσμος να φέρει πράγματα, τα αφήνει και φεύγει… Δεν θέλει να πει όνομα»

«Έρχεται κόσμος να φέρει πράγματα, τα αφήνει και φεύγει... Απλά δεν θέλει να γνωρίζουμε το όνομά του. Απλά οι άνθρωποι που έρχονται εδώ θέλουν να προσφέρουν κάτι, χωρίς να φαίνονται και να δείχνονται. Ειδικά τέτοιες μέρες αγάπης ο κόσμος θέλει να προσφέρει, αλλά δεν θέλει να το διατυμπανίζει...».

Τι όμορφο πράγμα, αλήθεια... Μαζεμένη η αγάπη, η προσφορά και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό μας. Μπορεί τα στενά δρομάκια, τα πεπαλαιωμένα κτίρια που το περιβάλλουν αλλά και η μικρή μπλε ταμπέλα που βρίσκεται στο εξωτερικό να μην προϊδεάζουν για το τι κρύβεται πίσω από την ξύλινη άσπρη εξώπορτα, ωστόσο όταν την διαβείς, τότε αντιλαμβάνεσαι το έργο που επιτελείται. Ένα έργο που δεν μετριέται. Ένα έργο ανθρωπιάς και αλληλοσεβασμού...

Μεγάλα κασόνια, μπόλικα ράφια και αρκετά είδη πρώτης ανάγκης παντού. Ρούχα γυναικεία, ανδρικά, παιδικά, παπούτσια χωρισμένα σε size, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Εσώρουχα και κάλτσες στα συρτάρια τους και κάποιες εθελόντριες οι οποίες προσπαθούν να διαχωρίσουν τα καλοκαιρινά από τα χειμωνιάτικα ρούχα, τώρα που αλλάζει ο καιρός, ώστε τα κοντομάνικα να βρίσκονται σε περίοπτη θέση, για να μπορεί ο κόσμος που θα εισέλθει στο κέντρο να τα δει πρώτα αυτά. 

Όλο αυτό το σκηνικό, διαδραματίζεται στο Κέντρο Προσφοράς Αγάπης «Η Παραμυθία» της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, όπου γίνεται η μαζική συλλογή ρουχισμού από το 2012 μέχρι και σήμερα. Δέκα χρόνια με ακούραστους ανθρώπους, δεκάδες εθελοντές, να προσφέρουν, χωρίς να θέλουν κάτι για αντάλλαγμα. Απλώς να βοηθήσουν κάποιον άλλον συνάνθρωπό τους, που το έχει ανάγκη. 

«Οι οικογένειες είναι πολλές… Έχουμε ανοικτές τις πόρτες μας καθημερινώς και όποιος έρθει και μας ζητήσει ρούχα θα τον βοηθήσουμε. Φτάνει να μας δείξει την ταυτότητά του, το τηλέφωνό του και τον χώρο διαμονής του. Μπορούν να έρχονται μια φορά κάθε δυο και τρεις μήνες, εξαρτάται από την οικογένεια και τα παιδιά που υπάρχουν. Τους βάζουμε αναλόγως με τις ημερομηνίες για να έρχονται πιο συχνά, καθώς τα μωρά τους μεγαλώνουν και πρέπει να αλλάζουν ρούχα. Εάν όμως είναι μεγάλοι άνθρωποι, τους καθορίζουμε συγκεκριμένες ημερομηνίες, για τις τέσσερις εποχές του χρόνου, ώστε να μπορούν να εξυπηρετούνται αλλά και να βοηθούντε την ίδια ώρα, για να παίρνουν τα απαραίτητα ρούχα».

Ένας από τους ανθρώπους που προσφέρουν τα τελευταία χρόνια, είναι και ο Γιώργος Βουδασκάς, ο οποίος καθημερινώς εργάζεται στο Κέντρο Προσφοράς Αγάπης, ώστε να φθάσουν τα απαραίτητα προϊόντα σε αυτούς που το έχουν πραγματική ανάγκη. «Υπάρχουν καθημερινώς πολλές ιστορίες εδώ… Είναι πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι για παράδειγμα ένας παππούς και μια γιαγιά και να μην έχουν ένα δικό τους άνθρωπο και εκλιπαρούν κάποιο να τους βοηθήσει ή έστω να πάει να τους ψωνίσει και να τους μαγειρέψει κάτι. Έχουμε και τέτοιου είδους ιστορίες με αρκετούς Κύπριους αλλά και πολλούς αλλοδαπούς».

Ένα παράδειγμα επίσης, συνεχίζει να λέει ο κ. Γιώργος, «είναι μια νεαρή κοπέλα 28 χρονών, με τέσσερα μωρά, η οποία έρχεται και ζητά βοήθεια από την εκκλησία, διότι έχει φύγει ο άνδρας της και την άφησε χωρίς ενοίκιο, χωρίς διατροφή και χωρίς ρεύμα. Μέχρι να ενεργοποιηθούν οι υπηρεσίες του κράτους ότι χρειάζεται βοήθεια μπορεί να περάσουν και τρεις μήνες. Η εκκλησία όμως με την πρώτη κίνηση που κάνει δίνει την πρώτη βοήθεια, μέχρι να πάρει το πρώτο της επίδομα. Είναι πολύ βασικό αυτό το πράγμα, διότι ένας άνεργος μέχρι να πάρει το επίδομά του πρέπει να διακονά. Εμείς είμαστε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους, που εφόσον τηρούν τα κριτήρια που πρέπει, θα τους βοηθήσουμε πολύ άμεσα».

Αναντίρρητα, η πανδημία έχει ταλανίσει αρκετά ολόκληρη την ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, με τις ανάγκες του κόσμου να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. «Αυξάνονται συνεχώς οι ανάγκες του κόσμου και συνεχώς αποδεικνύεται ότι η κοινωνία μας έχει αρκετά προβλήματα. Ως εκ τούτου, δεν είχαμε έλλειψη ποτέ από προϊόντα. Δόξα Σοι ο Θεός, ο κόσμος είναι πάντα εδώ και θα έρθει να φέρει απ’ όλων των ειδών πράγματα. Σήμερα το πρωί για να καταλάβετε, είπαμε μας έχει λείψει η κρέμα και μετά από λίγο ήρθε μια κυρία με δυο τσάντες γεμάτες κρέμες για τα μωρά. Μεσα στο Πάσχα οι εθελοντές θα αγοράσουν από το υστέρημα τους και έξτρα πράγματα για να φέρουν εδώ, ώστε όλες οι οικογένειες να γιορτάσουν τις άγιες μέρες».

Στην «Παραμυθία», οι υπεύθυνοι έχουν διαχωρίσει σε κατηγορίες τα πακέτα προσφορών για τη βοήθεια που δίνουν σε κάθε οικογένεια. «Οι κατηγορίες που έχουμε εξαρτώνται από τον αριθμό των μελών κάθε οικογένειας και κατηγοριοποιούμε επίσης και τα οικονομικά δεδομένα της κάθε οικογένειας. Συνήθως έχουμε τρεις κατηγορίες. Για μονήρεις και ένα ζευγάρι έχουμε ένα πακέτο που προσφέρουμε. Για τρία με τέσσερα άτομα έχουμε άλλο πακέτο προσφοράς και το άλλο πακέτο επίσης, είναι για οικογένειες πολύτεκνες, που είναι δηλαδή πέντε άτομα ή περισσότερα. Το πακέτο διαμορφώνεται πιο πλούσιο, αναλόγως κάθε οικογένειας. Προσφέρουμε και εμείς όσο γίνεται περισσότερα, αλλά σίγουρα είναι άλλες οι ανάγκες μιας οικογένειας με πέντε παιδιά και άλλες οι ανάγκες για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που μένει μόνο του στο σπίτι».

Είναι κοινώς αποδεκτό την ίδια ώρα, ότι οι Κύπριοι ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια και να αναφέρουν ότι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και προτιμούν να τα κλείσουν πίσω από την πόρτα του σπιτιού τους. Παρόμοια άποψη έχει και ο κ. Γιώργος, ο οποίος βιώνει καθημερινώς δεκάδες ιστορίες, για να μας αναφέρει ότι, «παραπάνω δεν είναι γιατί ντρέπονται, αλλά είναι γιατί είμαστε ένας περήφανος λαός και δεν καταδεχόμαστε εύκολα. Υπάρχει και τέτοιος κόσμος δυστυχώς, που δυσκολεύεται, αλλά δεν θα έρθει να ζητήσει βοήθεια. Έχει ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη όμως και θα καταθέσουν μέχρι και ψεύτικα στοιχεία για να πάρουν κάτι. Μια φορά, δυο φορές, όμως την τρίτη θα τους αντιληφθούμε με το σύστημα που χρησιμοποιούμε».

Μάλιστα, οικογένειες οι οποίες βοηθήθηκαν στο παρελθόν, σήμερα θα πάνε στο Κέντρο για να προσφέρουν κάτι, ώστε να βοηθήσουν άλλες οικογένειες που το έχουν ανάγκη. «Πολύς κόσμος θα έρθει να βοηθήσει απλόχερα, χωρίς να περιμένει κάτι ως αντάλλαγμα».

Καταλυτικός παράγοντας για τη σύσταση του Κέντρου Αγάπης είναι η εκκλησία, η οποία έχει προσφέρει τεράστια ποσά, ώστε να καταφέρει να παραμένει ζωντανή αυτή η βοήθεια και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό μας. Μαζί μας βρέθηκε ο πατέρας Φιλόθεος της Μητρόπολης, ο οποίος σημείωσε ότι «με το πέρασμα των χρόνων, οι ανάγκες των ανθρώπων αυξάνονται, αν και οι αριθμοί της Κυβέρνησης υποδηλώνουν άλλα, εμείς που ζούμε τις πραγματικές δυσκολίες των ανθρώπων καθημερινώς και δυστυχώς υπάρχει καθημερινώς αύξηση. Ο λόγος είναι απλός. Επειδή ανεβαίνει το κόστος ζωής, οι μισθοί παραμένουν ίδιοι ή ελάχιστοι και οι περισσότεροι επειδή είναι του Ε.Ε.Ε., υποχρεώνονται για να θέλουν κάτι υποστηρικτικό στη ζωή τους και είναι αυτό που τους προσφέρει η Μητρόπολη».

Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι από όλα που προσφέρει η εκκλησία, συνεχίζει να λέει ο πατήρ Φιλόθεος. «Χωρίς τη συμπαράσταση όμως των εθελοντών και των ανθρώπων που εκτιμούν το έργο του Μητροπολίτη Λεμεσού και της Μητρόπολης, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει το έργο αυτό. Δεν κλείνουμε σε κανένα την πόρτα που θα έρθει να μας την χτυπήσει για βοήθεια εμείς. Του ανοίγουμε την πόρτα και θα τον βοηθήσουμε. Θα γίνουν όμως κάποιες διαδικασίες εκ των υστέρων όμως, ώστε να διαπιστώσουμε ότι πραγματικά έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος».

Με την πρώτη επαφή που υπάρχει με τους ανθρώπους, προσθέτει ο πατήρ Φιλόθεος, «καταγράφουμε τα στοιχεία τους, τα στέλνουμε στο κεντρικό γραφείο της Μητρόπολης, γίνεται μια συνεργασία με το Γραφείο Κοινωνικής Ευημερίας, ανακαλύπτουμε εάν αυτοί οι άνθρωποι χρίζουν όντως βοήθειας και ανάλογη είναι και η βοήθεια η δική μας. Έτσι διασφαλίζουμε και κλειδώνουμε ουσιαστικά το ότι αυτοί που έρχονται μας λένε όντως την αλήθεια και έχουν πραγματική ανάγκη βοήθειας».

Παράλληλα, οι υπεύθυνοι είναι σε επαφή με τις κατά τόπους ενορίες, όπου έρχονται σε επαφή με τα προβλήματα των οικογενειών που βρίσκονται κοντά και έτσι, αν χρήζουν πραγματικής βοήθειας, τότε στέλνονται στο κεντρικό γραφείο της Μητρόπολης, αξιολογούνται και αμέσως το Κέντρο προχωρεί στην παροχή βοήθειας. «Με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να καλύψουμε αυτό το κενό που ίσως υπάρχει με μερικές οικογένειες που μπορεί μην ζητούν εύκολα βοήθεια».