«Παιδιά που ήταν εγκαταλελειμμένα, τώρα σπουδάζουν... Η βοήθεια είναι τεράστια»

«Παιδιά που ήταν εγκαταλελειμμένα, με τη βοήθεια του προγράμματος Αμάλθεια, σπουδάζουν. Θα είχαν χαθεί αυτά τα παιδιά. Το λέω και συγκινούμαι, η βοήθεια είναι τεράστια. Ξεκίνησαν από αυτό το χώρο, εντάχθηκαν σε αυτά τα προγράμματα και τα κατάφεραν».

Λόγια που στο άκουσμά τους προκαλούν συγκίνηση. Λόγια που κρύβουν θαυμασμό και θαλπωρή, για άτομα που είναι λιγότερο τυχερά και χρειάζονται στήριξη από φορείς για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Λόγια που φανερώνουν για ακόμη μία φορά την σκληρή και πικρή αλήθεια. Όσο άσχημη και να είναι. Η αλήθεια ότι αρκετοί συμπολίτες μας, στην Κύπρο του 2022, χρειάζονται στήριξη, οικονομική αλλά και κοινωνική, για να ζήσουν την οικογένειά τους. Χρειάζονται στήριξη από διάφορους φορείς για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Μία αλήθεια που κάποιοι στο άκουσμά της γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να διατηρήσουν την καλοφτιαγμένη εικόνα της ψεύτικης κοινωνίας, που φυλάνε σε μία εύθραυστη φούσκα, γεμάτη ραγίσματα και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να την κρατήσουν ζωντανή. Υπάρχουν, όμως και οι άλλοι, που επιλέγουν να την κοιτάξουν στα μάτια και να της ξεκαθαρίσουν ότι δεν την φοβούνται.

Με τις πράξεις τους στέκονται δίπλα σε αυτά τα άτομα, τους παρέχουν αυτά που το κράτος, με τις πολιτικές του, όλα αυτά τα χρόνια, τους στερεί. Αθόρυβα, χωρίς πολύκροτες ενέργειες απλά για το θεαθήναι και για την αυτοπροβολή, προσφέρουν φαγητό, οικονομική και ψυχολογική στήριξη, ένα χώρο για να στέλνουν τα παιδιά τους και να αισθάνονται ασφάλεια.

Αυτό κάνει, τα τελευταία είκοσι χρόνια η Μητρόπολη Λεμεσού, με το Πολυδύναμο Κέντρο «Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων». Προσφέρει υπηρεσίες σε όσους το έχουν ανάγκη, στέκονται αρωγοί στο πλευρό τους και τους βοηθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, για να πορεύονται με το κεφάλι τους ψηλά. Τους προσφέρει ένα στήριγμα.

«Στο απόγειο της κρίσης, η Μητρόπολη είχε αναλάβει να προσφέρει σάντουιτς και χυμό στα άπορα παιδιά στα σχολεία. Σε ένα σχολείο η Διευθύντρια είδε ένα κοριτσάκι ότι πάντα έτρωγε το μισό σάντουιτς και το υπόλοιπο το έβαζε στην τσάντα του. Μία μέρα τη ρώτησε “γιατί τρως μόνο το μισό σάντουιτς; Δεν πεινάς να το φας ολόκληρο;” και το κοριτσάκι της είπε “πεινώ κυρία, αλλά το φυλάω για να το πάρω στο αδελφάκι μου που δεν έχει φαγητό στο σπίτι”. Αυτές οι ιστορίες μας έχουν συγκλονίσει για να συνεχίσουμε».

Αυτά ήταν τα λόγια του πατέρα Φιλόθεου, ο οποίος μας ξενάγησε στους χώρους του Πολυδύναμου Κέντρου, μαζί με τον εκτελεστικό Διευθυντή του Κέντρου, Χρίστο Παπαδόπουλο, αλλά και τον κλινικό ψυχολόγο που εργάζεται εκεί, Αλέξη Αντωνίου.

Είκοσι χρόνια πριν λήφθηκε η απόφαση για λειτουργία του κέντρου

Στα στενά της Λεμεσού, κοντά στο ιστορικό κέντρο της πόλης, εκεί που βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός Παναγίας Παντάνασσας «Καθολική», συναντήσαμε τον πατέρα Φιλόθεο. Μας οδήγησε με τα πόδια, κάποια μέτρα μακριά, εκεί που βρίσκεται το Πολυδύναμο Κέντρο.

Μπαίνοντας μέσα, δεν διακρίνεται κάτι τόσο διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλα κέντρα. Περνώντας, όμως, το διάδρομο, στα αριστερά βρίσκεται η αίθουσα αναμονής. Εκτός από το συνηθισμένο καναπέ, αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο ένας τοίχος είναι βαμμένος μαύρος, θυμίζοντας τον μαυροπίνακα του Δημοτικού. Μπροστά από εκείνο τον τοίχο, παιχνίδια είναι τοποθετημένα. «Έχουμε πολλές οικογένειες που έρχονται με τα παιδιά τους και έχουμε δημιουργήσει αυτό το χώρο, για να απασχολούνται», μας εξήγησε ο Αλέξης.

Μπήκαμε στο γραφείο του και εκεί ξεκίνησε η κουβέντα μας. Πρώτος το λόγο πήρε ο κ. Χρίστος, που μας είπε λίγο την ιστορία πίσω από την απόφαση για δημιουργία αυτού του Κέντρου.  

«Λήφθηκε η απόφαση για το Πολυδύναμο Κέντρο το 2003 και λειτούργησε το 2006, μέχρι να ετοιμαστεί η κτιριακή υποδομή. Το 2023 υπολογίζουμε να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια. Υπάρχει Διοικητικό Συμβούλιο, πρόεδρος είναι ο Μητροπολίτης, ο οποίος έχει την εποπτεία του έργου, επειδή θέλει να γίνεται μία ποιοτική ενίσχυση των ανθρώπων και να καλύπτονται και οι ανάγκες τους, από κάθε απόψεως. Πριν από 20 χρόνια, αυτό ξεκίνησε πριν να έρθει η κρίση και η πανδημία και θεωρώ ότι είναι μία τεράστια εμπειρία, επειδή δεν παρέχεις μόνο γνώσεις, αλλά είναι και η εμπειρία. Γι’ αυτό και οι διαδικασίες γίνονται πιο γρήγορα.

Ήμουν υπεύθυνος στο Γραφείο Ευημερίας και συνεργαζόμουν από τότε με τον Μητροπολίτη. Είχε κάποιες σπουδαίες ιδέες, όμως μας εμπόδισε η γραφειοκρατία του Γραφείου Ευημερίας. Θέλαμε να κάνουμε αυτά που γίνονται τώρα, πριν το 2003. Μας παραχωρούσε οικόπεδα για να δημιουργήσουμε σπίτια, για να πηγαίνουν τα παιδιά, να μην πηγαίνουν σε ιδρύματα, επειδή είναι πολύ άσχημο πράγμα να ιδρυματοποιείται ένα παιδί και να μένει εκεί χρόνια. Υπήρχαν οικόπεδα, που πηγαίναμε επί τόπου, αλλά σκοντάψαμε στις γραφειοκρατίες.

Έχει αξιολογηθεί από το Υπουργείο Εργασίας, ότι είναι το μοναδικό Πολυδύναμο Κέντρο που τυγχάνει εποπτείας, λόγω της δικής μου παρουσίας που ήμουν στέλεχος στο γραφείο ευημερίας και τυγχάνει εποπτείας. Συζητούμε τις δύσκολες περιπτώσεις ως ομάδα».

Εξηγώντας πως φτάνουν στα γραφεία τους όσοι το έχουν ανάγκη, ο Αλέξης τόνισε πως ο κόσμος μπορεί να φτάσει εκεί με διάφορους τρόπους.

«Οι υπηρεσίες μας είναι δωρεάν και έχουμε αποκτήσει μία σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο της Λεμεσού. Μας στέλνουν κόσμο οι πνευματικοί πατέρες της Λεμεσού, το Γραφείο Ευημερίας, τα σχολεία της Λεμεσού και από τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας», ενώ ο πατέρας Φιλόθεος πρόσθεσε «τα άτομα που έχουν ανάγκη είτε έρχονται από μόνοι τους, επειδή έχουν πληροφορηθεί για το έργο και την προσφορά της Μητρόπολης, παρόλο που δεν το διατυμπανίζουμε κα το διαφημίζουμε, αλλά είναι γνωστό στη Λεμεσό, είτε μέσω του Γραφείου Ευημερίας, που έχουμε μία διαδικασία. Απλά, αν έρθουν μόνοι τους, τότε είναι πιο γρήγορες οι διαδικασίες. Αν έρθουν μέσω του Γραφείου Ευημερίας, τότε είναι πιο αργές οι διαδικασίες».

Οι υπηρεσίες που προσφέρονται

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε και πάλι ο Αλέξης. Μας εξήγησε όλες τις υπηρεσίες που προσφέρονται στο Πολυδύναμο Κέντρο.  

«Έχουμε το πρόγραμμα της οικογενειακής καθοδήγησης, που βλέπουμε άτομα που χρίζουν κοινωνικής και ψυχολογικής υποστήριξης. Είναι μία ολιστική προσέγγιση που έχουμε εδώ. Μπορεί να μην είναι μόνο ψυχολογικής στήριξης, αντιμετωπίζουμε θέματα στέγασης, σίτισης, ίσως χρειαστεί να παραπέμψουμε κάποιο σε άλλες υπηρεσίες. Έτσι, έχουμε άριστη συνεργασία μεταξύ μας εδώ στο κέντρο και ο κάθε ειδικός βλέπει από τη δική του οπτική γωνία την κάθε περίπτωση. Βλέπουμε ότι αυτός ο τρόπος προσέγγισης, ο συνδυασμός ψυχολόγου, κοινωνικού λειτουργού, πνευματικού, φέρνει άριστα αποτελέσματα.

Το άλλο πρόγραμμα του Κέντρου μας είναι το συσσίτιο. Η παροχή καθημερινού φαγητού σε μαθητές, ενήλικες και φοιτητές. Προσφέρουμε 1,200 μερίδες καθημερινά σε ενήλικες που χρειάζονται βοήθεια και 100 παιδιά σε παιδιά που συμμετέχουν στο Αμάλθεια. Επίσης, στέλνουμε και φαγητό σε άλλα προγράμματα του Δήμου Λεμεσού, όπως είναι το Σχεδία. Είναι ένα πρόγραμμα για τους άστεγους, σε κάποια ιδρύματα και σε άλλες περιοχές και σε σχολεία. Έχουμε πάρει ένα ειδικό αυτοκίνητο, το οποίο πληροί όλες τις προϋποθέσεις και μεταφέρουμε το φαγητό με ασφάλεια και παραμένει ζεστό.

Το άλλο πρόγραμμα του Κέντρου μας είναι το πρόγραμμα Αμάλθεια που είναι απασχόληση παιδιών, κυρίως από μονογονεϊκές οικογένειες, τα απογεύματα. Υπάρχει μία απασχόληση τα απογεύματα από εξειδικευμένο προσωπικό, όπως δασκάλους, θεατρολόγους, καθηγητές γυμναστικής. Πολλά από αυτά τα παιδιά τα αντιμετωπίζουμε και σαν περιπτώσεις και είναι πιο ασφαλές να βρίσκονται εδώ τα απογεύματα, παρά να είναι στο σπίτι τους. Τους προσφέρεται και το γεύμα εδώ, επειδή μόλις σχολάσουν από το σχολείο έρχονται εδώ και κάνουν τα μαθήματά τους, μέχρι τις 6:30 που πάνε στο σπίτι τους. Έχουμε και Ελληνοκύπριους και ξένους, αλλά στην πλειοψηφία είναι Ελληνοκύπριοι».

Ο κ. Χρίστος, στο άκουσμα του προγράμματος Αμάλθεια, πήγε λίγο τον χρόνο πίσω και θυμήθηκε τα παιδιά που συμμετείχαν στο πρόγραμμα για πρώτη φορά και ποια ήταν η κατάληξή τους.

«Κάτι που με συγκινεί με το Αμάλθεια, παιδιά που ήταν εγκαταλελειμμένα, με τη βοήθεια του προγράμματος, σπουδάζουν. Θα είχαν χαθεί αυτά τα παιδιά. Το λέω και συγκινούμαι, η βοήθεια είναι τεράστια. Ξεκίνησαν από αυτό το χώρο, εντάχθηκαν στα προγράμματα και τα κατάφεραν. Έχουμε ένα παιδί που πέρασε από το πρόγραμμά μας και τώρα σπουδάζει κοινωνικός λειτουργός. Έχουμε ακόμη μία κοπέλα, η οποία σπουδάζει οικονομικά. Ήταν τα πρώτα δύο παιδιά».

Μας εξιστόρησε και ένα περιστατικό που έγινε την ημέρα που τους επισκεφτήκαμε, λίγη ώρα πριν μπούμε στα γραφεία τους.

«Πέρασαν τέσσερα-πέντε άτομα και ζήτησαν φαγητό. Η απόφαση του Γέροντα, με την οποία συμφωνούμε απόλυτα, τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες δεν ζητούμε καμία διατύπωση. Μετά τη 15η, τους λέμε να μας φέρουν κάποια στοιχεία που ζητούμε. Θέλουμε να παίρνουν αυτοί που πράγματι έχουν ανάγκη. Για να φτάνουν, όμως, στο σημείο να ζητούν φαγητό, έχουν πραγματική ανάγκη. Μέσα σε ένα διάστημα των 15 ημερών δημιουργείται ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Κάποιος για να σου ανοίξει την καρδιά του, δεν θα έρθει μόλις σε δει, θέλει να δει την αντιμετώπιση και την πρόθεσή σου. Πολλοί που έρχονται στα γραφεία της Μητρόπολης, μπορεί να τους βοηθούμε οικονομικά, αλλά τους στέλνουμε κι εδώ, για να καλυφθούν οι περαιτέρω ανάγκες που έχουν, λαμβάνοντας βοήθεια από τους λειτουργούς του Κέντρου μας.

Το πρόγραμμα με το φαγητό, εξαπλώνεται σε όλη την περιφέρεια της Λεμεσού. Δίνουμε φαγητό σε μία γυναίκα, η οποία είναι ανάδοχη και της έδωσαν ένα παιδάκι, που ήταν μίας γυναίκας που βιάστηκε. Το παιδάκι αυτό μεγάλωσε κοντά της, αλλά ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες. Δεν το εγκατέλειψε, το μεγάλωσε και μένει με εκείνο το παιδί και είναι στο κρεβάτι τώρα. Όταν το πληροφορήθηκα είπα θα της παίρνουμε πάση θυσία φαγητό. Για μένα είναι ηρωίδα αυτή η γυναίκα».

Το πρόγραμμα της παιγνιδοθεραπείας

Καθώς προχωρούσε η συζήτηση, έφτασε η κουβέντα μας στο πρόγραμμα της παιγνιδοθεραπείας. Τότε, ο Αλέξης μας οδήγησε στο ακριβώς διπλανό γραφείο από το δικό του, στο οποίο βρισκόμασταν. Εκεί, αντικρίσαμε ένα τοίχο, ο οποίος καλυπτόταν με ράφια, γεμάτα με παιχνίδια.

«Έχουμε μία συνεργάτιδα που εφαρμόζει αυτού του είδους θεραπεία, σε παιδιά κάτω των 12 ετών. Είναι ένα θεραπευτικό εργαλείο της ψυχοθεραπείας και μπορείς να καταλάβεις μέσω αυτής της μεθόδου πολλά πράγματα. Για παράδειγμα αν υπάρχει βία στην οικογένεια, αν υπάρχει κακοποίηση, αν το παιδί νιώθει κατάθλιψη, άγχος ή αποξενωμένο. Μέσω του παιχνιδιού μπορεί να δείξει τα στοιχεία και γίνονται οι παρεμβάσεις αναλόγως. Και μέσω της ζωγραφικής μπορεί να γίνει αυτό, αλλά και μέσω του θεάτρου, που παίζουν διάφορους ρόλους, ειδικά σε παιδιά που δεν έχουν τόσο ανεπτυγμένο το λόγο ή τις γνώσεις, λόγω της ηλικίας τους, για να μπουν σε μία ψυχοθεραπεία.

Έχουμε άριστη συνεργασία με το Γραφείο Ευημερίας με τις περιπτώσεις που μας στέλνουν, έχουμε μία επικοινωνία για να υπάρχει μία εποπτεία για το τι γίνεται. Και σε πάρα πολλές περιπτώσεις είτε στην ψυχοθεραπεία, είτε στην παιγνιδοθεραπεία, που είδαμε ότι υπήρχαν παιδιά σε κίνδυνο, χρειάστηκε να σπάσουμε το επαγγελματικό απόρρητο, για να παρέμβει το Γραφείο Ευημερίας και μετατέθηκαν τα παιδιά από το σπίτι ή έγιναν παρεμβάσεις.

Υπάρχει και το πρόγραμμα της Ανεξάρτητης διαβίωσης, που είναι για παιδιά που βρίσκονταν για αρκετά χρόνια σε διάφορα ιδρύματα και αν μέχρι τα 16 δεν έχουν κάπου να πάνε, μένουν σε διαμερίσματα, υπό την εποπτεία της Φωλιάς Αγάπης, που είναι σύνδεσμος με τον οποίο συνεργαζόμαστε, για να γίνει μία σωστή ένταξη στην κοινωνία για αυτούς τους νεαρούς ενήλικες. Μπορεί να είναι δύσκολες περιπτώσεις, με χαώδη οικογενειακή κατάσταση και υπάρχει αυτός ο σύνδεσμος και εμείς ασχολούμαστε με την ψυχολογική στήριξη αυτών των παιδιών. Έχουμε μία πιο ανεξάρτητη σχέση με αυτά τα παιδιά, είναι πάντα ανοιχτό το τηλέφωνο για εκείνους.

Υπάρχει και η Αρχή Αποφυλακισθέντων, για να υπάρξει ένα είδος parol, που γίνεται στο εξωτερικό, που ουσιαστικά βγαίνουν από τη φυλακή και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν ο καθένας το δικό του αστυνομικό, που είναι ο επιτηρητής τους. Στην Κύπρο, για αρκετούς είναι προϋπόθεση να παρακολουθούν κάποιο ψυχολόγο και μας τους στέλνουν εδώ σε εμάς και υπάρχει μία συνεργασία με την Αρχή. Ειδικά με κάποιους, που μπορεί να βγουν και να μην έχουν στην κυριολεξία τίποτα, είτε δεν έχουν οικογένεια, ή έχουν και τους γύρισε την πλάτη, τους καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες, με τον ρουχισμό και το φαγητό, αλλά και μπαίνουμε και στο κομμάτι της ψυχοθεραπείας, για να έχουμε μία πρόληψη για το ενδεχόμενο της υποτροπής».

Ο πατέρας Φιλόθεος, σε αυτό το σημείο, θέλησε να προσθέσει πως «αυτά τα άτομα, στην κοινωνία αντιμετωπίζονται με μία δυσπιστία, ως επί το πλείστο και εδώ υπάρχει μία ζεστή αγκαλιά και νιώθουν όμορφα και εκδηλώνουν ένα καλύτερο εαυτό. Απολαμβάνουν τη στήριξη της εκκλησίας, την βοήθεια των πιο εξειδικευμένων προγραμμάτων που τους παρέχονται εδώ και έτσι επανεντάσσονται στη κοινωνία».

Τα σχέδια για το μέλλον και οι προσπάθειες για σπίτια για ανάδοχες οικογένειες

Ο κ. Χρίστος, παίρνοντας ξανά το λόγο, λίγο πριν ολοκληρωθεί η κουβέντα μας, θέλησε να μας μιλήσει για τις προσπάθειες που καταβάλλουν με τον Μητροπολίτη Λεμεσού, ώστε να δημιουργήσουν σπίτια, όπου θα μπορούν να μένουν ανάδοχες οικογένειες.

«Προσπαθούμε να κάνουμε κάποια πράγματα, να δημιουργηθούν σπίτια όπου θα πηγαίνουν ανάδοχες οικογένειες για να μεγαλώνουν αριθμό παιδιών. Θα τους παρέχουμε το σπίτι, με ένα συντονιστικό γραφείο που μπορεί να δημιουργηθεί. Υπήρχε κάποιο πρόγραμμα παλιά, ένας εφηβικός κοιτώνας, που πήγαιναν τα παιδιά που έρχονταν από τα κατεχόμενα και ήταν εγκλωβισμένοι οι δικοί τους στο Ριζοκάρπασο, αλλά μετά λειτούργησε το πρόγραμμα των ανάδοχων οικογενειών, μία ομάδα και τώρα ζητούμε εκείνο το χώρο και περιμένουμε απόφαση από το Γραφείο Ευημερίας. Αν μας το δώσουν, θα προσπαθήσουμε να βρούμε ίσως και ευρωπαϊκά κονδύλια, για να χτίσουμε εκείνες τις κατοικίες και θα δώσουμε την ευκαιρία να μεγαλώσουν αρκετά παιδιά σε μία οικογένεια. Θα είναι ένα είδος χωριό SOS, που υπάρχουν στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Κύπρο δυστυχώς αυτό το χωριό είναι στο βόριο τμήμα.

Αυτό θα το κάναμε, πριν από το 2003, που ήταν πρωτοβουλία του Γέροντα. Τώρα αν το κάνουμε αυτό θα είναι σε μικρογραφία. Θα προσφέρουμε κατοικία σε οικογένειες και θα τους αναθέτουμε ένα παιδί να μεγαλώνουν. Θα το κάνουμε σε συνεργασία με το Γραφείο Ευημερίας, που καλύπτει τα έξοδα για την ανατροφή αυτών των παιδιών. Στο σχέδιο έχουμε να κάνουμε και την επαγγελματική αναδοχή, που είναι να εργοδοτείται από το κράτος, ο ένας από τους δύο γονιούς, για να μεγαλώνει αυτά τα παιδιά. Να μην αναγκάζονται να ψάχνουν εργασία. Είναι κάτι πρωτοποριακό και αν λειτουργήσει θα καλύψουμε πολλές ανάγκες, επειδή από τις εμπειρίες μου ως κοινωνικός λειτουργός, βλέπω ότι τα παιδιά που βγήκαν από ανάδοχες οικογένειες, σε σύγκριση με τα παιδιά που βγαίνουν από τα ιδρύματα.

Το πρόγραμμα της ανάδοχης οικογένειας με ομάδα παιδιών, το λειτούργησαν το 1994 ένα ζευγάρι κοινωνικών λειτουργών και μεγάλωσαν δεκαπέντε παιδιά. Αυτά τα παιδιά σήμερα έχουν τα δικά τους παιδία και είναι συνδεδεμένοι και είναι σαν οικογένεια. Δούλεψα σε παιδικές στέγες και ξενώνες και ήταν ένας αριθμός τα παιδιά, δεν ήταν ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Ανδρέας. Έπρεπε να περιμένουν να τους ανοίξουν το ψυγείο. Στις ανάδοχες οικογένειες τα πράγματα είναι διαφορετικά».

Συσσίτιο στην καφετέρια της Μητρόπολης

Όταν η συζήτηση και η παρουσίαση στο Πολυδύναμο Κέντρο έφτασε στο τέλος της, ο πατέρας Φιλόθεος μας οδήγησε πίσω στο χώρο του Καθεδρικού Ναού. Εκεί βρίσκεται και η μία εκ των δύο καφετεριών που έχει δημιουργήσει η Μητρόπολη και πηγαίνουν οι φοιτητές και όχι μόνο, για να διαβάσουν ή να φάνε.

Μας οδήγησε και στον χώρο που μαγειρεύεται το φαγητό και μας εξήγησε τη διαδικασία που γίνεται με το πρόγραμμα για το συσσίτιο.

«Η Μητρόπολη συμμετέχει, διά του Μητροπολίτη σε ένα συμβούλιο, που ονομάζεται συμβούλιο ευημερίας φοιτητών και εκεί αξιολογούνται οι αιτήσεις, γίνεται η μοριοδότηση των φοιτητών και κρίνονται ποιοι χρήσουν ανάγκης και αποστέλλονται εδώ. Ο κάθε φοιτητής έχει ένα κωδικό, τον αναφέρει στην κοπέλα και μετά παίρνει το φαγητό του χωρίς κανένα πρόβλημα. Αν ένα παιδί έρθει και δεν ξέρει τη διαδικασία ή δεν πρόλαβε να κάνει αίτηση, του δίνουμε φαγητό.

Η διαδικασία είναι ότι οι φοιτητές κάνουν αίτηση στο συμβούλιο ευημερίας των φοιτητών, στη φοιτητική μέριμνα του Πανεπιστημίου, η μέριμνα συνεδριάζει με διάφορους φορείς του Πανεπιστημίου αξιολογούνται οι αιτήσεις, καταγράφονται και αποστέλλονται εδώ. Δίνεται ο κωδικός στους φοιτητές και μετά έρχονται και παίρνουν το φαγητό τους, δείχνοντας την ταυτότητά τους. Το σημαντικό είναι ότι η μερίδα φαγητού που δίνεται είναι μεγάλη και μπορεί να το έχουν και το βράδυ. Το ποσό για τα φαγητά καλύπτεται από τη Μητρόπολη αλλά και τους ευεργέτες που στηρίζουν το έργο του Μητροπολίτη μας και προσφέρουν είτε χρηματικό ποσό, είτε σε είδος.

Έχουμε και το αντίστοιχο πρόγραμμα για τους ανήλικους μαθητές, αλλά και για τους ενήλικες. Κάποιοι έρχονται εδώ και παίρνουν το φαγητό, για κάποιους άλλους γίνεται η μεταφορά με το ειδικό αυτοκίνητο που έχουμε ως Μητρόπολη. Οι μαθητές κάθονται εδώ, οι φοιτητές φεύγουν και οι ενήλικες το παίρνουν και φεύγουν.

Για τις γιορτές ετοιμάζουμε πακέτα αγάπης, που έχουμε φαγητό μέσα, επειδή ανήμερα του Πάσχα δεν θα μαγειρεύουμε».  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ένα λεωφορείο φορτωμένο αναμνήσεις μισού αιώνα-«Ήταν στάση, έπαιζαν στοιχήματα…»