«Έζησα πολλούς πολέμους, ακόμη έχω σημάδια στις παλάμες μου από ένα παιδί…»

«Έχω ζήσει πάρα πολλούς πολέμους, από το Ιράκ στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, στη Γάζα, στον Νότιο Λίβανο, στη Συρία και στον δύσμοιρο Καύκασο. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι τη φρίκη του πολέμου δεν μπορείς ποτέ να την αφήσεις πίσω. Τη φρίκη του πολέμου την κουβαλάς πάντα μέσα σου και επανέρχεται αυτούσια ακόμη και αν στον διπλανό χώρο ρίχνουν πυροτεχνήματα. Τη φρίκη του πολέμου δεν τη διαγράφεις, από τη στιγμή που θα τη ζήσεις, όπως την εν ψυχρό δολοφονία αθώων πολιτών, ακόμη και στρατιωτών που δεν τους ρώτησε κανείς εάν θέλουν να πάνε στον πόλεμο...».

Είναι η γυναίκα όπου βρέθηκε σε δεκάδες αποστολές ανάμεσα στους Γιατρούς του Κόσμου και πάντοτε ήθελε να βρίσκεται δίπλα στα θύματα πολέμου και να τα βοηθήσει με τις ιατρικές της γνώσεις. Η κα. Ελένη Θεοχάρους, βλέποντας τα όσα δραματικά εκτυλίσσονται στην Ουκρανία με το ανελέητο σφυροκόπημα από τους Ρώσους, φέρνει στο μυαλό της εικόνες του παρελθόντος, όπου η ίδια αντίκρισε με τα ίδια της τα μάτια...

«Αυτά τα κατεστραμμένα κτήρια στην Ουκρανία από τους βομβαρδισμούς, τα έχω ξαναδεί και στη Γάζα και στον Λίβανο και στη Συρία και σε πολλές περιοχές όπου με έφερε ο δρόμος με τους Γιατρούς του Κόσμου. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο ντροπιαστικό για την ανθρωπότητα ο πόλεμος. Ακόμη και ο πόλεμος κάποτε όμως, είχε μια λεβεντιά, όταν στηριζόταν στην παλικαριά και στην ανδρεία των ανθρώπων, για να μην σκοτώσουν κάποιο που είναι αθώος και είναι πεσμένος κάτω. Αυτή τη στιγμή, βλέπουμε ένα υποβρύχιο του ΝΑΤΟ να εκτοξεύει ένα πύραυλο, ο οποίος πηγαίνει με χιλιάδες χιλιόμετρα και πέφτει σε ένα σχολείο και το καταστρέφει».

Αυτό το πράγμα, σημειώνει η κα. Θεοχάρους, «δεν είναι λεβεντιά και παλικαριά. Όσο και αν λένε είναι χειρουργικά τα κτυπήματα, κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ότι είναι επιτυχημένες οι εκτοξεύσεις και θα φτάσουν εκεί που θέλει ο καταστροφέας για να προκαλέσουν ζημιά. Όσο αφορά τον ανθρώπινο πόνο τώρα, τον ίδιο πόνο, ίδιο φόβο και ίδιο δάκρυ, έχουν όλοι οι άνθρωποι. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, μουσουλμάνοι, χριστιανοί, μαύροι, άσπροι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ 

Η τραυματική εικόνα στο μυαλό της

Αναντίρρητα, όλες οι εικόνες πολέμου, είναι τραυματικές. Εικόνες φρίκης, εικόνες πόνου, εικόνες που δεν μπορείς να διαγράψεις ουδέποτε από το μυαλό σου. «Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια, αλλά είναι πάρα πολλές οι εικόνες που δεν έχουν σβήσει από το μυαλό μου, ούτε και από το σώμα μου. Όταν άρπαξα ένα παιδάκι με εγκαύματα από λευκό φώσφορο, δεν γνώριζα ότι ακόμη και αν δεν φαίνεται πάνω στο σώμα του η ζημιά, μπορείς εσύ να καείς. Και στις παλάμες μου έχω ακόμη τα σημάδια από το άρπαγμα που έκανα στο παιδί για να το μεταφέρω στην κλίνη του, όταν όρμησαν οι άλλοι που ήξεραν για να με προστατεύσουν».

Μάλιστα, η κα. Θεοχάρους, συνάντησε αρκετά παιδιά μέσα στα ερείπια των σπιτιών τους στη Γάζα, που της έλεγαν ότι είναι η τρίτη φορά που το ζουν αυτό. «Όταν ένα παιδί δέκα χρονών σου λέει ότι είναι η τρίτη φορά που βλέπει το σπίτι του να γκρεμίζεται, τότε αντιλαμβάνεσαι την τραγική κατάσταση. Παιδιά που είχαν χάσει γονείς και ολόκληρη οικογένεια. Παιδιά που είχαν γεννηθεί με διάφορα προβλήματα και σταματούσε ξαφνικά η οποιαδήποτε μορφή περίθαλψης. Οι εικόνες είναι ιδιαίτερα δραματικές και σε ακολουθούν παντού».

Όσο αφορά, την ιστορία της Ουκρανίας, η κα. Θεοχάρους είναι κάτι που έζησε από πρώτο χέρι ως μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών της Ε.Ε. «Θυμάμαι πόσο είχε κατηγορηθεί η Επιτροπή και πόσοι καυγάδες γίνονταν, για τη στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ουκρανία. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ωστόσο αυτές τις συμπεριφορές από την Ε.Ε. στην οποία αναμέναμε και προσδοκούσαμε ότι θα μας έδινε λύση στο πρόβλημα και θα ζούσαμε σε μια κοινωνία δημοκρατική, αρχές, αξίες και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Από την πρώτη στιγμή η σκέψη μου ήταν πώς να διακτινιστώ και να βρεθώ στην Ουκρανία. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρισκόμουν στις περιοχές των Ελλήνων, γιατί αυτοί βάλλονται και από τις δυο πλευρές. Αυτούς τους κτυπούν αλύπητα όλοι και πραγματικά θα ήθελα να βρισκόμουν στο νοσοκομείο της Μαριούπολης».

Καταδικαστέα χαρακτήρισε την ίδια ώρα τη ρωσική εισβολή η κα. Θεοχάρους, για τη χρήση υπέρτατης βίας, όπως επίσης και την αναφερόμενη χρήση απαγορευμένων όπλων, που ενδεχομένως να έχουν χρησιμοποιηθεί. «Ακόμη, καταδικάζω τη βία εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Το ίδιο έχουν πράξει φυσικά σε κάθε περίπτωση, όπου μια υπερδύναμη, όπως για παράδειγμα το Ισραήλ ή οι ΗΠΑ, έχουν επιτεθεί εναντίον λαών και τους έχουν κυριολεκτικά αποδεκατίσει. Όπως γίνεται στην περίπτωση των Παλαιστινίων της Γάζας και της δυτικής όχθης, όπως έγινε στη Γιουγκοσλαβία, ήμουνα μάρτυρας σε αυτές τις περιοχές και στη Γάζα και στο Νότιο Λίβανο και στη Βαγδάτη και στην Μπάνια Λούκα και στο Πριέντο και στο Κόσοβο και σε πολλές περιοχές όπου το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ βομβάρδισαν άμαχο πληθυσμό, χρησιμοποιώντας μάλιστα και απαγορευμένα όπλα, διαπράττοντας εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».

Αυτά, όπως συμπλήρωσε η κα. Θεοχάρους, «δεν αθωώνουν τη Ρωσία σε καμία περίπτωση, επειδή και στον  τόπο μας και αλλού, πρέπει να είσαι ή με τον ένα ή με τον άλλο. Δεν μπορείς να επισημαίνεις τα δίκαια και τα άδικα του ενός και του άλλου και να τους λες ότι πρέπει να καθίσουν σε ένα διάλογο, αφού γνωστοποιηθεί το πρόβλημα. Βλέπουμε ότι όσοι πόλεμοι έχουν ξεσπάσει στην επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και είναι πάρα πολλοί αυτοί οι πόλεμοι, οφείλονται σε αυθαίρετες μετακινήσεις περιοχών ή ολόκληρων χωρών από τη μια ομόσπονδη Σοβιετική δημοκρατία στην άλλη, χωρίς να ερωτηθεί φυσικά ο λαός, για το τι επιθυμεί. Έτσι ολόκληροι λαοί έχουν βρεθεί από τη μια μέρα στην άλλη, να ανήκουν σε διαφορετικές χώρες.

Η μετακίνηση της Κριμαίας το 1954 από τη Ρωσία στην Ουκρανία, η μετακίνηση των Νοτίων επαρχιών που σήμερα ανήκουν στην Ουκρανία από τη Ρωσία, αυτά είναι προβλήματα τα οποία συνιστούν πυριτιδαποθήκες σε ολόκληρη την επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Εργάστηκα για πολλά χρόνια στην Κριμαία και όλος ο κόσμος εκεί ήταν Ρώσοι, ρωσόφιλοι, Έλληνες, που ταυτίζονταν περισσότερο με τους Ρώσους, ενώ σε επίσημη απογραφή του πληθυσμού που έγινε το 1993-94, από την ίδια την Ουκρανία ήταν μόνο 12-13% που ήταν μόνο Ουκρανοί. Συνεπώς, όλες αυτές οι εθνοτικές συγκρούσεις που έγιναν από μέρος του Στάλιν και των συντρόφων του για να εξαλείψουν δήθεν τον εθνικισμό, δεν απέδωσαν καθώς βλέπουμε ότι πολλοί λαοί είναι υποδουλωμένοι στα χέρια άλλων, χωρίς να έχουν το δικαίωμα της αυτονομίας, της αυτοδιάθεσης και τη χρήση της γλώσσας τους».

Στην Ουκρανία, συμπληρώνει η κα. Θεοχάρους, «υπήρχαν οικονομικά συμφέροντα. Ξέρουμε όλοι πόσο πλούσιο κράτος είναι, ειδικά όσο αφορά ορυκτές πρώτες ύλες, παραγωγής σιτηρών, άλλων γεωργικών προϊόντων. Όλα αυτά δείχνουν ότι υπάρχει οικονομικό ενδιαφέρον, για το ποιος θα έχει την Ουκρανία. Συνεπώς, πρέπει να τα προσμετρήσουμε όλα αυτά όταν θα βάλουμε τα συν και τα πλην ενός διακανονισμού, όταν φτάνουμε στο σημείο να λέμε όχι στον πόλεμο, αλλά για μια δίκαιη λύση του προβλήματος που αφορά τη χώρα αυτή».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Στο μυαλό του Πούτιν-Από καυγατζής του σχολείου, «καθαρματάκι» στη διεθνή σκηνή
• ΒΙΝΤΕΟ: Ουκρανός καταγράφει ρωσικό άρμα που ρίχνει οβίδα δίπλα του
• ΒΙΝΤΕΟ: Ρουκέτα έπληξε αστυνομικό σταθμό-Στις φλόγες το κτίριο, κατέρρευσε η στέγη
• ΒΙΝΤΕΟ: Χτυπήθηκε μαιευτήριο, σκότωσαν παιδίατρο που μετέφερε τον ανιψιό του
• Η Τουρκία θα είναι η επόμενη χώρα που θα υποφέρει από την ρωσική επιθετικότητα
• Βήμα σημειωτον-Οι περιοχές της Ουκρανίας που κατέλαβαν οι Ρώσοι (χάρτης)
• ΒΙΝΤΕΟ: Oι Ρώσοι κατέρριψαν τον Oυκρανό μάγο των αιθέρων
• Μετωπική επίθεση Μπάιντεν στον Πούτιν-«Είναι πιο απομονωμένος από ποτε»
• Στον αέρα ο νέος γύρος διαπραγματεύσεων-Ο όρος Ζελένσκι και η καχυποψία Μόσχας
• Διάλεξε στρατόπεδο η Τουρκία-Αρνείται συμμετοχή σε κυρώσεις κατά της Μόσχας