Ο 23χρονος βοσκός της Πάφου-«Ξυπνώ κάθε πρωί η ώρα τρεις, 365 μέρες τον χρόνο…»

«Πάντα εδώ ήμουν. Στη μάντρα του πατέρα μου. Μια ζωή θυμάμαι εδώ τον εαυτό μου, αφού από μικρός ερχόμουν στη μάντρα. Γεννήθηκα εδώ… Αρχικά είχε ο παππούς μου τη μάντρα, μετά ο πατέρας μου και σήμερα εγώ. Όλα τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα εδώ. Ήταν δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια, γιατί τα πράματα που είχαν τα άλλα μωρά εμείς τα στερούμασταν. Δηλαδή τα πιο απλά πράγματα, να πάμε να φάμε με την οικογένεια μου. Δεν έχουμε παράπονο, όμως, γιατί ζήσαμε άλλα πράγματα εμείς...».

Οι κανόνες και οι παραδόσεις στη ζωή μας είναι για να σπάνε, κάτι που ισχύει και στην περίπτωση του Λεωνίδα Πούρουλλου. Ένας 23χρονος από την Αρχιμανδρίτα της Πάφου, ο οποίος μετέτρεψε την αγάπη του για τα ζώα σε τρόπο ζωής και βρίσκεται ανελλιπώς στη μάντρα του μαζί με το κοπάδι του και ασκεί το επάγγελμα του βοσκού. Ένα επάγγελμα, που για τον ίδιο δεν είναι ακριβώς επάγγελμα, αλλά όλη του η ζωή, αφού εκεί έζησε όλα του τα παιδικά του χρόνια. 

Η δουλειά δεν έχει ντροπή, λέει με ιδιαίτερη περηφάνια ο Λεωνίδας, ο οποίος αναφέρει στον REPORTER ότι «οι δουλείες οι παλιές είναι οι καλύτερες σήμερα. Εμένα είναι η ζωή μου εδώ. Ακούγεται λίγο παράξενο, το ξέρω, αλλά είναι η ζωή μου όλη εδώ. Αν δεν το αγαπάς 1000%, όχι 100% αυτό το επάγγελμα, δεν θα αντέξεις, μόνο και μόνο λόγω του ωραρίου. Σκέψου να ξυπνάς κάθε πρωί η ώρα τρεις, 365 μέρες τον χρόνο. Δεν έχεις οφφ, ούτε μπορείς να μείνεις σπίτι. Και καθημερινές και Κυριακές και γιορτές, είμαι εδώ. Σπανίζει να μην έρθω εδώ έστω και μια μέρα».

Ο Λεωνίδας, έχει ακόμη τρεις αδελφούς μεγαλύτερους. Η τύχη του βοσκού ωστόσο, έμελλε να χαμογελάσει τον μικρότερο αδελφό, ο οποίος σήμερα έχει την πλήρη διαχείριση της μάντρας του πατέρα του. 

«Είμαστε σύνολο τέσσερα αδέλφια και εγώ είμαι ο πιο μικρός. Οι υπόλοιποι δεν ασχολούνται με τη μάντρα και μόνο εγώ είμαι εδώ. Είναι δύσκολη, όμως, πάρα πολύ δύσκολη η δουλειά του βοσκού. Ξυπνώ η ώρα τρεις το πρωί, έρχομαι στη μάντρα, βάζω τις τσούρες να τις γαλέψω, μετά τις ταΐζω, θα τις καθαρίσω και ανάλογα με τις γέννες που θα έχω, αλλάζει και αναλόγως η μέρα μου, γιατί όποτε έχει γέννα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα στη μάντρα. Δηλαδή μέσα στην καθημερινότητά μου έχω και τις γέννες που κάνουν πιο δύσκολη τη δουλειά μου».

Μάλιστα, ότι κάνει το πρωί ο 23χρονος βοσκός, το επαναλαμβάνει και το απόγευμα. «Στην ουσία ότι κάνω το πρωί, θα κάνω και τις νύχτες. Δηλαδή, ταΐζεις δυο φορές, γαλεύκεις δυο φορές και έτσι πάει η ρουτίνα. Είμαι από τα χαράματα μέχρι αργά το απόγευμα στη μάντρα. Η επαφή μου με τα ζώα είναι πάρα πολύ ωραία όμως, γιατί είναι αυτή που σε κρατά να είσαι εδώ. Όπως κάνεις μια δουλειά και συναναστρέφεσαι με ανθρώπους, έτσι και εδώ συναναστρέφομαι με ζώα. Η διαφορά είναι ότι τα ζώα δεν θα σου ζητήσουν κάτι, είναι πολύ διαφορετικά. Έχεις το κεφάλι σου ήσυχο βασικά, γιατί ξέρεις ότι θα έρθεις εδώ στη μάντρα, να κάνεις τη δουλειά σου και να φύγεις. Είναι πολύ μεγάλη η αγάπη που σου δίνουν τα ζώα και είναι με εκείνη που τρέφομαι για να αντέξω».

Όταν ρωτήσαμε τον Λεωνίδα ποια είναι η αντίδραση των φίλων του όταν τους λέει ότι είναι βοσκός χαμογέλασε. «Δεν παραξενεύονται οι φίλοι μου για τη δουλειά που κάνω. Όλοι οι φίλοι μου είναι από τα παιδικά μου χρόνια και οι πιο πολλοί μου λένε καλά κάνεις και με θαυμάζουν. Δεν αντιμετωπίζω το αντίθετο. Σίγουρα, όλοι ίσως να σκέφτονται τι θα πει μια κοπέλα για τη δουλειά μου, αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν συνάντησα ποτέ μου αυτό το πράγμα. Πλέον αυτοί οι άνθρωποι που έχουν αντίθετη άποψη γι' αυτές τις δουλειές, είναι ξεπερασμένοι. Οι δυσκολίες της ζωής έφθασαν στο απροχώρητο για να στεκόμαστε στη δουλειά του άλλου και στο τι κάνει. Η δουλειά δεν έχει ντροπή. Παλιά έλεγαν ακόμη ότι είναι ντροπή να είσαι σκουπιδιάρης και σήμερα παρακαλούν να είναι σκουπιδιάρηδες», ανέφερε. 

Ο Λεωνίδας, βρίσκεται στη μάντρα του πατέρα του από τα παιδικά του χρόνια και τη μαστοριά της δουλειάς την έμαθε με την πάροδο των χρόνων. «Τον παππού μου δεν τον πρόλαβα και πολύ γιατί έφυγε όταν ήμουν επτά χρόνων, αλλά ο παπάς μου μας έλεγε από παλιά να αντέχουμε. Δεν μας έλεγε πολλά, αλλά το έδειχνε μέσα από τις πράξεις. Το να είσαι οκτώ χρονών και να πιάνεις δουλειά στα χέρια σου, είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμα και να γαλέψεις και να ταΐσεις, δεν είναι εύκολο. Αν γαλέψεις λάθος ή βάλεις το λάθος φαγητό, θα σου κοστίσει πάρα πολύ. Είναι πράγματα που αν πεις κάποιου οκτάχρονου τώρα να τα κάνει, θα πεις αποκλείεται, σταμάτα, δεν θα τα καταφέρει. Όλα τα μωρά σήμερα είναι κλεισμένα στο σπίτι, φοβούνται να τα αφήσουν να βγουν έξω. Εμείς αρρωστούσαμε, δεν αρρωστούσαμε, ήμασταν κάθε μέρα εδώ».

Η δουλειά του βοσκού μάλιστα, είναι μια ασχολία που έχει τα δυο άκρα, σύμφωνα με τον 23χρονο. «Πρέπει να είσαι και ευαίσθητος, για παράδειγμα στη γέννα να τα βοηθάς, αλλά την ίδια ώρα πρέπει να είσαι και αναίσθητος, επειδή θα έρθει εκείνη ώρα που θα πρέπει να τα σφάξεις. Θα δεθείς σίγουρα με κάποια ζώα. Είτε το θέλεις, είτε όχι, όμως, έρχεσαι καθημερινά αντιμέτωπος με θανάτους ζώων. Είναι πράγματα που βλέπω από μικρός και συνήθισα».

Κλείνοντας, ρωτήσαμε τον Λεωνίδα πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε μερικά χρόνια και εάν θα ήθελε να συνεχίσει να βρίσκεται ανελλιπώς στη μάντρα του. «Θα ήθελα να είμαι εδώ τα επόμενα χρόνια αλλά δυστυχώς, όσο πάμε, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Τώρα και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι τιμές εκτοξεύθηκαν στα ύψη. Θα ήθελα να είμαι εδώ, απλά εκείνο που σκέφτομαι είναι κατά πόσο θα αντέξω οικονομικά, όχι ψυχολογικά. Είναι δύσκολα τα πράγματα και ειδικά τώρα είναι απίστευτα δύσκολα».

Τέλος, το μήνυμα που στέλνει ο 23χρονος βοσκός στους συνανθρώπους μας είναι κάτι πολύ απλό. «Να κάνουν εκείνο που αγαπούν και να αντέχουν κάθε δυσκολία στη ζωή τους. Αυτό που βλέπω με ανησυχία είναι ότι πάρα πολλοί νέοι, με την πρώτη δυσκολία τα βάζουν κάτω. Παλιά ήταν πολύ διαφορετικά πράγματα και αν σκεφτούμε τις δυσκολίες που είχαν στα παλιά χρόνια, σήμερα είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση. Πρέπει να αντέχουμε και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Αν παρατάς κάτι με την πρώτη δυσκολία, τότε δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Η μεγαλύτερη μάχη του οκτάχρονου Λούκα-«Υποφέρει, είναι δεμένα τα χέρια μας…»
• Ένας επίγειος άγγελος, 9 ετών… «Είναι πάντα χαρούμενος…»
• «Όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι όγκοι στο σώμα της… Ζει καθημερινά με πόνους»
• «Μπορεί να μην μιλά ο Αλέξανδρος, αλλά τα μάτια του λένε τα πάντα…»
• «Έστω ένας ήχος καινούργιος και ένα χαμόγελό του, για εμάς είναι σπουδαίο»
• «Η Μαρία-Φωτεινή είναι η ζωή μας… Αγαπάμε αυτή, αγαπάμε και την επιληψία της»
• «Ένα παιδί μου είπε ‘γιατρέ δεν έχω ελπίδα;’ Θα πολεμήσουμε είπα, αλλά χάσαμε…»
• Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στα 13, διαγνώστηκε κι αυτός και βγήκε νικητής