Άφησαν κωφό παιδί χωρίς διερμηνέα... «Κλειδώθηκε στην τουαλέτα και έκλαιγε»

«Δεν θέλω να μάθω στα παιδιά μου να κάθονται στο σπίτι και να περιμένουν το επίδομα ή ότι δεν μπορούν οι κωφοί να σπουδάσουν και να προοδεύσουν». Αυτά είναι τα λόγια της Μαρίνας Γεωργίου, μίας μητέρας που παλεύει καθημερινά για τα αναφαίρετα δικαιώματα των παιδιών της στην εκπαίδευση. Και μπορεί η ίδια και τα παιδιά της να έχουν απώλεια μίας αίσθησης, της ακοής, όμως αυτά δεν τα κάνει παιδιά κατώτερου Θεού.

Η Μαρίνα ήρθε στο επίκεντρο όταν έκανε ένα βίντεο και μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook και γνωστοποίησε την ιστορία του εντεκάχρονου γιου της, Σκοτ, ο οποίος φοιτά στο Δημοτικό, όμως από τις αρχές του 2022 δεν είχε διερμηνέα. Για αρκετές μέρες το παιδί έχανε τα μαθήματά του, αφού δεν μπορούσε να βρίσκεται σε μία τάξη, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την εξέλιξη του μαθήματος.

Η μητέρα του κίνησε γη και ουρανό για να καταφέρει να κερδίσει εκείνα που το Υπουργείο Παιδείας έπρεπε να του δώσει, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν δεν έπαιρνε το παιδί στο σχολείο, δεν το άφησε στο σπίτι. Πήγαιναν μαζί στο Υπουργείο Παιδείας και κάθονταν εκεί, με την ελπίδα ότι κάποιος θα τους δει και θα τους βοηθήσει. «Καθημερινά ήμασταν εκεί. Για δύο εβδομάδες ήμασταν εκεί. Κανένας δεν ήρθε να μας μιλήσει». 

Τελικά, τη λύση βρήκε εμμέσως μόνη της. Μία κοπέλα, που αν και δεν είναι διερμηνέας, επικοινώνησε μαζί της και της εξέφρασε την πρόθεση να βοηθήσει το παιδί, ώστε να μην χάνει μαθήματα. Και μπορεί τώρα να λύθηκε το πρόβλημα, όμως δεν είναι μόνιμη αυτή η λύση. Αυτό που ζητά η Μαρίνα είναι το Υπουργείο να διορίσει μόνιμο διερμηνέα για τα παιδιά της, για να μην έχει το ίδιο άγχος κάθε χρονιά.

Η ιστορία της Μαρίνας

Η Μαρίνα είναι γνώστης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα κωφά άτομα από πρώτο χέρι, αφού τόσο η ίδια, όσο και η μητέρα της πάσχουν από απώλεια ακοής.

«Όταν ήμουν μικρή πήγαινα στη Σχολή Κωφών, επειδή η μητέρα μου είναι κωφή και η ίδια πήγαινε σε Σχολή Κωφών, στη Μόρφού. Από μόνη μου, όμως, άρχισα να ενδιαφέρομαι περισσότερο για να αποκτήσω περισσότερες γνώσεις και εκπαίδευση. Είχα αρκετές γειτόνισσες που είναι ακούοντες και κάναμε παρέα και μία μέρα καθίσαμε να διαβάσουμε μαζί. Τότε συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο της γειτόνισσάς μου, που πήγαινε στην ίδια τάξη μαζί μου, ήταν πλούσιο σε λεξιλόγιο. Το δικό μου το βιβλίο, όταν τα σύγκρινα, ήταν απλοποιημένο. Όταν ρώτησα τη δασκάλα γιατί το δικό μας ήταν απλοποιημένο, μου απάντησε ότι μερικά παιδιά έχουν δυσκολίες στην κατανόηση, επειδή είναι κωφά και έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Ακόμη και η δασκάλα με έβαζε να βοηθάω τα άλλα κωφά παιδιά της τάξης, στη διάρκεια του μαθήματος, επειδή καταλάβαιναν ό,τι τους εξηγούσα σ’ αυτά που δυσκολεύονταν.

Εγώ ένιωθα ότι ήθελα να μάθω περισσότερα. Περνώντας ο καιρός, πίεζα τη μητέρα μου και της έλεγα ότι θέλω να πάω σε κανονικό σχολείο και να σταματήσω από τη Σχολή Κωφών. Η μητέρα μου τότε με έστειλε σε κανονικό σχολείο στη Λευκωσία. Μέχρι το Λύκειο τα κατάφερα, είχα πολύ καλούς βαθμούς, πήρα υποτροφία και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στα λογιστικά. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούσα να συνεχίσω.

Από το Γυμνάσιο μέχρι το Λύκειο ζητούσα συνεχώς διερμηνέα. Δεν μου έφεραν ποτέ κανέναν, έλεγαν ότι δυσκολεύονταν, δεν ξέρω γιατί το έκαναν αυτό. Για να καταφέρω να τελειώσω το σχολείο με καλούς βαθμούς, αναγκαζόμουν να παίρνω σημειώσεις από τους συμμαθητές μου. Διάβαζα περισσότερο από ό,τι ένα άλλο παιδί, που είχε την ακοή του και τα έπιανε στην τάξη. Κουράστηκα πάρα πολύ, αλλά μου άρεσε και τελικά πέτυχα.

Πριν πάω στο Πανεπιστήμιο είχα αγχωθεί, αν θα έχω καθόλου διερμηνέα. Με την υποτροφία στο Πανεπιστήμιο, έβλεπα ότι δεν ήρθε κανένας διερμηνέας. Η μητέρα μου αγχώθηκε και αναγκάστηκε να βρει μία διερμηνέα και να έρθει, αλλά της είπαν ότι έπρεπε να καλύψει η ίδια όλα τα έξοδα. Οικονομικά, όμως, δεν τα πηγαίναμε καλά, η μητέρα μου έκανε τρεις δουλειές και δεν τα βγάζαμε πέρα. Αναγκάστηκα και παραιτήθηκα από τις σπουδές μου, επειδή δεν είχα διερμηνέα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, μου στέρησαν το όνειρο και τους στόχους μου».

Ο ερχομός των παιδιών της

Σε ηλικία μόλις 18 ετών έμεινε έγκυος τον πρώτο της γιο, τον Τζο, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήρθε στη ζωή και ο Σκοτ. Τότε ήρθε αντιμέτωπη με μία έκπληξη. Και τα δύο της παιδιά ήταν κωφά.

«Φαντάστηκα τις δυσκολίες που είχα περάσει εγώ. Μεταφερθήκαμε στην Αγγλία και εκεί είχαμε προσβασιμότητα παντού. Στα σχολεία μας έδωσαν τα ακουστικά που δικαιούμασταν. Ό,τι δικαιώματα είχαμε, μας τα έδωσαν. O μεγάλος γιος μου, Τζο, που ήταν δύο χρόνων, μέσα σε δύο μήνες είχε μάθει την αγγλική νοηματική γλώσσα. Το πρόβλημα όμως ήταν το οικονομικό. Δεν δούλευα και δεν είχα λεφτά, ούτε η Κυβέρνηση με υποστήριζε, πλήρωνα ξενοδοχεία και διαμερίσματα και έπρεπε να μετακομίσω να έρθω στην Κύπρο.

Όταν ήρθαμε στην Κύπρο, πήγαμε στη Σχολή Κωφών, αλλά μέσα μου ήμουν αποφασισμένη να κάνω έρευνα. Από δική μου εμπειρία, ήξερα ότι πολλά πράγματα ήταν απλοποιημένα και δεν γίνονταν σωστά κάποια πράγματα. Όταν ήταν τα παιδιά μου εκεί, ανακάλυψα πάρα πολλά λάθη στον τρόπο της εκπαίδευσης. Έκανα παράπονα και μετά αποφάσισα ότι ήθελα να πάνε σε κανονικό σχολείο.

Όπως μου είχαν πει από τη Σχολή Κωφών, ήταν εντάξει και θα με εγκρίνουν να πάνε σε κανονικό σχολείο, όμως δεν ήταν φοίτηση σε κανονική τάξη. Ήταν φοίτηση της Σχολής Κωφών. Θύμωσα και πήγα στο Υπουργείο Παιδείας και έκανα φασαρίες, έστειλα επιστολές και εγκρίθηκε. Όταν πήγε στη δεύτερη τάξη ο πρώτος μου γιος και φοιτούσε κανονικά στο Δημοτικό Σχολείο, δεν είχε καμία σχέση με τη Σχολή Κωφών. Με την πρώτη φορά που πήγαμε στο Δημοτικό είχαμε διερμηνέα. Η διερμηνέας που είχαμε βρει ήταν η δική μου, που είχα στο Πανεπιστήμιο, επειδή δεν βρίσκαμε άλλη και αναγκάστηκα να παραχωρήσω τη δική μου και να σταματήσω το Πανεπιστήμιο. Έμεινε μαζί με το μεγάλο μου γιο μέχρι την έκτη τάξη Δημοτικού».

Η ένταξη των δύο παιδιών σε ένα σχολείο ακούοντων ήταν, όπως είναι φυσιολογικό, δύσκολη στην αρχή. Όμως, στη συνέχεια, φαίνεται ότι εξομαλύνθηκαν τα πράγματα.

«Ο πρώτος μου γιος πιάνει εύκολα τα μαθήματα και την χειλανάγνωση και δεν ήταν αρκετά δύσκολο για εκείνο. Ο δεύτερος μου γιος είναι λίγο πιο αργός και τον πιέζω να κάνει περισσότερη χειλανάγνωση, για να πιάσει τον στόχο. Είναι και θέμα χαρακτήρα.

Στην αρχή ήταν δύσκολο να έρθουν σε επαφή με τους συμμαθητές τους. Επέλεξα ένα σχολείο στην περιοχή της Σχολής Κωφών, επειδή τα παιδιά του νηπιαγωγείου είχαν εμπειρία με τα κωφά παιδιά. Δεν ήταν κάτι καινούργιο για αυτά τα παιδιά. Δεν υπήρχε ο ρατσισμός. Όταν τους πήρα στο σχολείο, στην αρχή ήταν δύσκολο. Προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν, ο κωφός προσπαθούσε να μιλήσει, τα άλλα παιδιά προσπαθούσαν να μάθουν νοηματική. Πηγαίναμε ψυχολόγο, για να μάθουν να επικοινωνούν και να έχουν αυτοπεποίθηση στον εαυτό τους.

Για τον μεγάλο μου γιο τα καταφέραμε. Τον αποδέχθηκαν τα παιδιά, έμαθαν και νοηματική για εκείνον. Τους έκανα στον ελεύθερο μου χρόνο νοηματική, για να μπορούν να συνεννοούνται, να έχουν πρόσβαση και να έχουν επικοινωνία».

Το πρόβλημα με τη διερμηνέα και η αντίδραση του παιδιού

Και μπορεί για το μεγάλο της γιο να στάθηκε «τυχερή», αφού τα πράγματα δεν δυσκόλεψαν πολύ, για το μικρό της γιο, οι δυσκολίες άρχισαν από νωρίς. Και αυτοί που έπρεπε να σταθούν αρωγοί στο πλευρό της και να την βοηθήσουν, της γύρισαν την πλάτη, βάζοντας περισσότερα εμπόδια στο δρόμο της.

«Το πρόβλημα ξεκίνησε το 2020, μαζί με την πανδημία. Η διερμηνέας του Σκοτ έμεινε έγκυος και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Τότε έπρεπε να αρχίσω το ψάξιμο, να βρω διερμηνέα. Ήταν πολύ δύσκολο, επειδή δεν προετοιμάστηκαν στο Υπουργείο. Εγώ είχα στείλει επιστολή στο Υπουργείο, πριν να ξεκινήσει η σχολική χρονιά και υπέθεσα ότι θα μου βρουν διερμηνέα.

Η επόμενη σχολική χρονιά (2020-2021) ήταν δύσκολη. Μας έφεραν μία κοπέλα, η οποία δεν ήταν αναγνωρισμένη διερμηνέας και δεν είχε καλή γνώση της νοηματικής. Συμβιβάστηκα, όμως και έκανα πρόταση ότι θέλω εγκεκριμένο. Όταν τελείωσε το συμβόλαιό της, η κοπέλα σταμάτησε. Την επόμενη χρονιά, η μισή ήταν πάλι δύσκολη, επειδή πάλι ψάχναμε διερμηνέα. Υπήρχε μία κοπέλα, που ήταν μαζί με τον Σκοτ, η οποία, όμως, είχε αναφέρει ότι θα δήλωνε παραίτηση μέχρι το Δεκέμβριο. Μας είχε κάνει το χατίρι για τον Ιανουάριο, μέχρι να βρει το Υπουργείο, μετά το παιδί είχε νοσήσει με κορωνοϊό και όταν πήγε στο σχολείο, είδε ότι δεν είχε διερμηνέα.

Όταν ο Σκοτ άρχισε να πηγαίνει στο σχολείο, χωρίς διερμηνέα, δεν ήξερα πώς θα το αντιμετωπίσει ψυχολογικά. Νόμιζα ότι θα ήταν εντάξει, θα κάνει υπομονή για λίγες μέρες, μέχρι να βρεθεί διερμηνέας. Αλλά το παιδί μία μέρα αντέδρασε. Τα κρατούσε όλα μέσα του, ήταν απομονωμένος, δεν καταλάβαινε τίποτα μέσα στην τάξη, μέχρι που πήγε μόνος του στην τουαλέτα, κλειδώθηκε και έκλαιγε. Τον άκουσε μία δασκάλα και μου έστειλε μήνυμα. Πήγα στο σχολείο, να δω τι γίνεται με τον γιο μου. Μου εξήγησε ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα και κοιτάζει δεξιά και αριστερά όλη μέρα, δεν αντέχει χωρίς διερμηνέα και δεν θέλει να πηγαίνει σχολείο. Όταν είδα το γιο μου σε τέτοια κατάσταση, είπα ότι αν δεν υπάρχει διερμηνέας στην τάξη, δεν θα τον έπαιρνα σχολείο.

Πριν από εκείνη τη μέρα, δεν έδειξε κανένα σημάδι ότι περνούσε κάτι τέτοιο. Ήταν, όμως, λίγο διαφορετικός, ήταν πιο απομονωμένος. Όμως δεν το κατάλαβα. Πηγαίνει σε ψυχολόγο το παιδί, επειδή θέλει βοήθεια για να μπορεί να κάνει νοήματα μπροστά στους συμμαθητές του, αλλά με αυτή την κατάσταση, του δημιουργήθηκαν άλλα θέματα.

Μας βοηθούσε η δασκάλα, μας έστελνε υλικό και τον βοηθούσα. Να σημειώσω ότι μέσα στο Δημοτικό του, αλλά και στο Γυμνάσιο του πρώτου μου γιου, όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι πολύ συνεργάσιμοι και προσπαθούν να έχουν τα παιδιά μου ισότιμη εκπαίδευση. Μου στέλνουν μήνυμα και με ενημερώνουν».

Οι δυσκολίες στον εντοπισμό διερμηνέα

«Στην Κύπρο, οι διερμηνείς δεν έχουν σταθερές θέσεις εργασίας και αναγκάστηκαν να κάνουν ως δεύτερη δουλειά την διερμηνεία. Εγώ αναγκάστηκα να στείλω επιστολή στην Ελλάδα, μπας και μπορούν να μου στείλουν κάποιο στην Κύπρο. Είχα την εμπειρία, επειδή παλιά ήμουν Γενική Γραμματέας στην Ομοσπονδία Κωφών Κύπρου και είχα τον κατάλογο διερμηνέων της Κυπριακής Νοηματικής Γλώσσας, ο οποίος υπάρχει και στην ιστοσελίδα του Τμήματος Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες. Γι’ αυτό, είχα ρωτήσει ένα προς ένα όλους τους διερμηνείς της Κυπριακής γλώσσας και όλοι απαντούσαν ότι δεν μπορούσαν.

Ο λόγος που πιέζω μέχρι και σήμερα είναι να έχω δύο μόνιμους διερμηνείς, μέχρι το τέλος του Λυκείου, να μην έχω το άγχος κάθε χρόνο και να μην χρειάζεται να διακόπτουν τα παιδιά συνεχώς. Το κωφό παιδί είναι πιο δύσκολο να μπει σε κανονικό σχολείο, επειδή τα άλλα παιδιά ακούνε και μαζεύουν πληροφορίες, έχουν περισσότερο λεξιλόγιο και τα αφομοιώνουν. Τα κωφά παιδιά δεν μπορούν να ακούσουν όλες τις λέξεις, μόνο ό,τι τους νοηματίζουν και ό,τι τους δείχνουν.

Μπορεί για τώρα να λύθηκε το πρόβλημά μας, όμως η απαίτησή μου είναι να βρεθούν μόνιμοι διερμηνείς, για να μην υπάρχει κάθε χρόνο το ίδιο πρόβλημα. Να αρχίσουν να ψάχνουν άτομα για να λυθεί το πρόβλημα. Δεν μπορώ κάθε χρόνο να έχω συνέχεια άγχος και να αγχώνονται και τα παιδιά μου».

«Κανείς δεν μας υπολογίζει»

Την δουλειά που έπρεπε να κάνουν οι αρμόδιοι, ώστε το παιδί να μην στερείται το πιο απλό και συνάμα αναφαίρετο δικαίωμα, αυτό της ελεύθερης πρόσβασης στην εκπαίδευση, η μητέρα την ανέλαβε μόνη της, για να μην μείνει το παιδί της στο σπίτι, μακριά από το σχολείο και τους φίλους του.

«Είχα στείλει επίσημη επιστολή στο Υπουργείο Παιδείας το 2020 και παρακάλεσα να μου διορίσουν διερμηνέα από Ελλάδα, αφού δεν έχει στην Κύπρο. Δεν έλαβα καμία απάντηση. Όταν έκανε την έκρηξή του ο γιος μου, επικοινώνησα με την Ελλάδα και τους είπα ότι έχω ανάγκη και αν μπορούν να στείλουν διερμηνέα στην Κύπρο. Μου απάντησαν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να με βοηθήσουν, αλλά θέλουν έγκριση από το Υπουργείο. Το Υπουργείο, όμως, δεν μου απάντησε.

Μίλησα μόνο με δύο συνδετικούς λειτουργούς. Ήθελα να βρεθώ με κάποιο επιθεωρητή, με κάποιο Διευθυντή στο Υπουργείο, να μάθω τι γίνεται με αυτές τις καταστάσεις μέχρι σήμερα, αλλά κανείς δεν μας υπολογίζει».

Δεν έμεινε, όμως, με σταυρωμένα τα χέρια, μέχρι το Υπουργείο να πάρει απόφαση, ώστε να της δοθεί έγκριση ή να βρει ένα διερμηνέα στο παιδί. Πήρε τα πράγματα στα χέρια της και ανέλαβε δράση.

«Πήρα το παιδί μου και καθημερινά πηγαίναμε στο Υπουργείο Παιδείας, για να μας βλέπουν ότι είμαστε εκεί. Ήμασταν μέσα στο Υπουργείο, στο κυλικείο. Ο γιος μου έκανε τα μαθήματά του εκεί. Καθημερινά, ήμασταν εκεί. Για δύο εβδομάδες ήμασταν εκεί. Κανένας δεν ήρθε να μας μιλήσει.

Μία μέρα έκανα ένα βίντεο και το ανήρτησα στο Facebook, επειδή είμαι κωφή και δεν είχα άλλο τρόπο να επικοινωνήσω. Είδε το βίντεό μου μία κοπέλα, η οποία ήθελε να με βοηθήσει. Μου έστειλε μήνυμα προσωπικό και μου είπε ότι δεν είναι διερμηνέας, αλλά έχει γνώσεις νοηματικής και ήθελε να μας βοηθήσει. Πήρα το τηλέφωνό της, ως μία προσωρινή λύση.

Όταν ήρθε ο συνδετικός λειτουργός να μας μιλήσει, μου είπε ότι είχε επικοινωνήσει με την συγκεκριμένη κοπέλα και θα την προσλάμβαναν. Ο λόγος που ήθελα να προχωρήσουμε με την κοπέλα, παρά το ότι δεν ξέρει καλά τη νοηματική και θα έχει ελλείψεις, είναι επειδή δεν θέλω να πάθει ψυχολογικά το παιδί μου. Αλλά, μέχρι την καινούργια χρονιά θα πρέπει το Υπουργείο να κινηθεί και να μας φέρουν μόνιμο διερμηνέα, για να μην έχω αυτό το άγχος κάθε φορά, αν θα υπάρχει ή όχι. Θέλω να είναι μόνιμος ο διερμηνέας, μέχρι να τελειώσει το σχολείο».

Παρά το γεγονός ότι η Μαρίνα πήγαινε στο Υπουργείο Παιδείας καθημερινά με το παιδί της και βρίσκονταν στο κυλικείο, εκτός από τους δύο συνδετικούς λειτουργούς που της μίλησαν, κανένας άλλος δεν έκανε κάποια κίνηση. Μπορεί να ήταν εκεί, αλλά ουσιαστικά κανένας δεν ήθελε να κοιτάξει στα μάτια αυτή τη μάνα, που πάλευε για το πιο απλό δικαίωμα του παιδιού της. Ένα δικαίωμα που οι ίδιοι, με την αργοπορία τους, του στερούσαν.

«Δεν μας έδιναν σημασία. Δεν ασχολούνταν μαζί μας. Καθόμασταν όλη μέρα εκεί. Πήγαιναν στα σχολεία να μιλήσουν για τα προβλήματα. Εμείς δεν είχαμε δικαίωμα να μας μιλήσει κάποιος για τα προβλήματα; Την ημέρα της Τσικνοπέμπτης πήγαμε πάλι στο Υπουργείο Παιδείας, όμως από το άγχος μου το είχα ξεχάσει. Έβλεπα τους υπαλλήλους να είναι μέσα στην καλή χαρά, να χορεύουν και να ψήνουν και ο γιος μου μόλις τους είδε ρώτησε γιατί. Του εξήγησα ότι ήταν Τσικνοπέμπτη και αμέσως στεναχωρήθηκε, επειδή θυμήθηκε ότι στο σχολείο έπαιζαν και έτρωγαν. Ήθελε να φάει και να περάσει καλά με τους συμμαθητές του. Το κατάλαβα ότι είχε αλλάξει η ψυχολογία του».

Η παρέμβαση της Προέδρου της Ομοσπονδίας Κωφών

Παρούσα στη συνέντευξη ήταν και η Δέσποινα Ιωάννου, η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κωφών Κύπρου, η οποία έκανε τη δική της παρέμβαση.

«Είδα ότι η Μαρίνα ήθελε βοήθεια για τα παιδιά της. Ήταν μόλις ανέλαβα πρόεδρος και τότε η Μαρίνα είχε μία αντιδραστική συμπεριφορά. Φώναζε και δεν της κρατάω κακία γι’ αυτό, κάθε μάνα πρέπει να φωνάζει για τα δικαιώματα του παιδιού της. Το καλοκαίρι την ρώτησα αν ήθελε βοήθεια, αλλά μου είπε ότι μπορούσε να τα χειριστεί.

Με τον τρόπο μου, επικοινώνησα με διάφορα άτομα, πριν ανοίξουν τα σχολεία και τους ρώτησα τι έχει γίνει.. Τους είπα ότι θα ανοίξουν τα σχολεία και θα έπρεπε να υπάρχουν διερμηνείς για τα παιδιά της Μαρίνας. Μετά από λίγες μέρες το Διοικητικό Συμβούλιο ενημερωθήκαμε για τους διερμηνείς των παιδιών της Μαρίνας. Όταν είδα τα βίντεο που έκανε η Μαρίνα, επικοινώνησα μαζί της και της είπα ότι έπρεπε να ενημερώσει αμέσως το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, για να την στηρίξουμε.

Επειδή υπάρχει η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών σχετικά για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες, υπάρχουν διάφορα άρθρα για την ισότητα και τη σωστή εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρίες.

Στην Κύπρο, μέχρι σήμερα τι έκαναν; Τίποτα. Άρχισα να έχω επικοινωνία με την Μαρίνα, ήμουν δίπλα της, ό,τι ανάγκη είχε τη στήριζα και τη βοηθούσα, της έδινα συμβουλές για να μην νιώθουν τα παιδιά απομονωμένα. Υποσχεθήκαμε μαζί με το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας στην Μαρίνα ότι θα την στηρίξουμε όσο μπορούμε.

Πιστεύω πως θα πρέπει να γίνει συνάντηση με το Υπουργείο Παιδείας, με ανοικτά χαρτιά και αποδείξεις, για να δούμε τι κάνουμε. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες ανάγκες. Κάθε χρόνο θα έχουμε το ίδιο άγχος; Εμείς οι κωφοί και βαρήκοοι πρέπει να έχουμε τον απαραίτητο σεβασμό. Είμαστε κι εμείς άτομα, έχουμε δικαιώματα. Υπάρχουν πολλά άτομα στην κοινωνία της Κύπρου που νομίζουν ότι τα έχουμε όλα έτοιμα, επειδή παίρνουμε επιδόματα. Δεν έχουμε τίποτε. Έχουμε πολλά προβλήματα και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις».

*Η συνέντευξη έγινε με τη βοήθεια διερμηνέα. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Μεγάλωσα με κωφούς γονείς, είμαι περήφανος γι’ αυτούς… Μου έμαθαν τον σεβασμό»
• Η ιστορία της Παναγιώτας που από μικρή εξηγεί τη διαφορετικότητα των γονιών της
• Τα άτομα με απώλεια ακοής φωνάζουν για χρόνια και οι αρμόδιοι κλείνουν τα αυτιά
• Η πανδημία της απομόνωσης… Ένα χρόνο στο περιθώριο τα άτομα με αναπηρίες
• Η κραυγή απόγνωσης των ατόμων με απώλεια ακοής-Ακούει κανείς;
• «Ήταν Δευτέρα του Πάσχα, το μωρό δεν ξυπνούσε, είχαμε πάθει σοκ»
• «Οι τρίχες δεν κάνουν τον άνθρωπο, ήμουν η ίδια... Αποδέχτηκα τον εαυτό μου»
• «Νόμιζα ότι ο παιδικός καρκίνος ήταν μακριά... Ένα απόγευμα άλλαξε η ζωή μας»
• «Όταν ήμουν 15 ετών έπεσα σε κώμα, όταν επανήλθα καθηλώθηκα σε τροχοκάθισμα»