Ο καρεκλάς που παραδίδει μαθήματα ψυχής και έκανε την αγάπη του επάγγελμα

Σε μια γειτονιά στο ακριτικό Φρέναρος, πίσω από μερικά σπίτια, έχει κρύψει τον δικό του μικρό παράδεισο. Μέσα σε μια μικρή κατασκευή, έχει καταφέρει να δημιουργήσει την επαγγελματική του στέγη, όπου καθημερινά περνά πάρα πολλές ώρες, εργαζόμενος σε κάτι που υπεραγαπά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ο μοναδικός καρεκλάς της παλιάς Λευκωσίας-«Κουράστηκα, ώσπου μπορώ θα μάχουμαι»

Τον συναντήσαμε στο χώρο του, την ώρα που έφτιαχνε τις τόνενες καρέκλες του, με αρκετό κόπο και μόχθο. Είναι ένας από τους τελευταίους καρεκλοποιούς της Κύπρου, ωστόσο αυτό δεν τον πτοεί. Θα συνεχίσει το έργο του εφ’ όρου ζωής, όπως λέει.

Ο λόγος για τον κ. Μάρκο Ζακχαίου, 50 ετών, από το Φρέναρος, ο οποίος γεννήθηκε με γεννητική πάθηση, αλλά αυτή δεν του στέρησε την ελπίδα για ζωή, αλλά ούτε και τη δύναμη για να πετύχει τους στόχους του και τα όνειρά του.

Από μικρή ηλικία, κατάλαβε την κλίση του και τον επαγγελματικό χώρο που θα ήθελε να δουλέψει. Πάλεψε σκληρά και τα κατάφερε, στέλνοντας σε όλους ένα μήνυμα ζωής, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν το θέλεις πολύ.

Τα πρώτα χρόνια και η επαφή με τις καρέκλες

Στα παιδικά του χρόνια φοίτησε στο ειδικό σχολείο Απόστολος Βαρνάβας στο Λιοπέτρι, εκεί όπου τα παιδιά μαθαίνουν να κατασκευάζουν, να δημιουργούν και να εκπαιδεύονται σε διάφορους τομείς. Εκεί λοιπόν, γνωρίστηκε με την καρεκλοποιοία. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.

«Έχει πάρα πολλά χρόνια που ασχολούμαι με την καρεκλοποιοία. Ετέλειωσα το σχολείο του Αποστόλου Βαρνάβα στο Λιοπέτρι. Τζιαμέ έμαθα τα πρώτα πράματα για την τέχνη. Ετρίφαμε τες καρέκλες, εκολλούσαμε. Μετά ερώτησα για τούντο επάγγελμα, τζαι επήα σε μάστρο στην Δερύνεια τζαι έδειξε μου τα μυστικά του επαγγέλματος.

Άρεσε μου που την αρκή, ακόμα τζαι σήμερα άμα δείχνει η τηλεόραση κάτι με καρέκλες κάθουμε τζαι θορώ το, αλλά εν δύσκολο επάγγελμα».

Ο κ. Μάρκος καθόλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας, προσπαθεί να δημιουργήσει μια τόνενη καρέκλα. Η διαδικασία είναι αρκετά δύσκολη και επίπονη, αφού όλα γίνονται στο χέρι, με ένα μοναδικό, ξεχωριστό τρόπο. Ένα λάθος, μπορεί να στοιχίσει στον τεχνίτη ακόμα και ώρες δουλειάς, αφού ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια στο πέρασμα του τόνου, παίζει το δικό του ρόλο.

Όλα ξεκινούν από τα υλικά. Για τον ίδιο, έχει μεγάλη σημασία το ξύλο που θα χρησιμοποιήσει για τον σκελετό, ο τόνος που θα αγοράσει, αλλά και η μεθοδολογία που θα ακολουθήσει για να ετοιμάσει το κάθισμα. Κάθε καρέκλα έχει τη δική της, μοναδική υπογραφή.

«Αγοράζω τα ξύλα, βερνικώνω τα, ενώ τον τόνο αγοράζω τον που το εξωτερικό. Μετά αρκέφκω να κάμνω την καρέκλα. Πρέπει να κάμω το τιλάρο πρώτα. Αφού κάμω το τιλάρο αρκέφκω να “χτίζω” πας τζίνο. Για να κάμω μια καρέκλα μπορεί να μου πάρει μισή με μία ημέρα να κάμω μια καρέκλα που τες μεγάλες.

Η ιδέα για μινιατούρες και τα φεστιβάλ

Ο κ. Μάρκος δεν αφήνει την τέχνη του στάσιμη, αλλά την εξελίσσει συνεχώς. Αρχικά έφτιαχνε μεγάλες καρέκλες, μετά ξεκίνησε να δημιουργεί μεσαίου μεγέθους, ενώ το τελευταίο του δημιούργημα είναι οι μινιατούρες.

Ένας φίλος του, του έδωσε την ιδέα και με την βοήθεια συγγενών και φίλων έψαξε στο διαδίκτυο και αφού επικοινώνησε με τον πελεκάνο του, του είπε ότι μπορεί να του φτιάξει σκελετό για μινιατούρες. Έτσι η ιδέα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.

«Τωρά άρκεψα να κάμνω τζαι μιτσιές, εδώκαν μου την ιδέα να δοκιμάσω ποτούτες γιατί μπορεί ο κόσμος να τες ψουμνίσει πιο εύκολα. Εβοηθήσαν με φίλοι μου και ήβραμε φωτογραφίες που το ίντερνετ και έδειξά τες του πελεκάνου μου και είπε μου ότι μπορεί να μου κάμει ξύλα για ποτούτες. Οι μιτσιές προορίζουνται για το φεστιβάλ της Αγίας Νάπας. Πάω κάθε χρόνο στα φεστιβάλ. Πάω στο φεστιβάλ της παττίχας, τζαι σε τζίνο της Αγίας Νάπας. Επήα μια φορά τζαι στο φεστιβάλ του ψαριού, πάλε στην Αγία Νάπα».

Δυστυχώς, οι πωλήσεις τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί, ενδεχομένως λόγω του κόστους των τόνενων καρέκλων, όμως αυτό δεν τον πτοεί. Θα συνεχίσει να ασκεί το αγαπημένο του επάγγελμα, εφ όρου ζωής. Είναι το… ποσκόλιο του, όπως λέει χαρακτηριστικά, αλλά και εκείνο που τον εμπνέει.

«Σπάνια ο κόσμος αγοράζει πλέον καρέκλες τόνενες. Ως συνήθως δουλέφκω με παραγγελίες. Κάθε κάμποσο τζαιρό έρκουνται και παραγγέλλουν μου. Ποσκολιούμαι. Δυστυχώς ακριβώσαν πολλά τα υλικά τζαι αναγκαστηκά ακριβώσαν τζαι οι καρέκλες. Παλιά η δεσμίδα του τόνου ήταν δέκα σελίνια, τωρά θέλει 50-60 ευρώ. Ακριβώσαν τα ξύλα. Πουλώ τες μιάλες εξήντα ευρώ, τες μεσαίες 35 ευρώ τζαι τες μιτσιές οκτώ ευρώ.

Εγιώ τούντο επάγγελμα εν να το συνεχίσω ώσπου πιάνουν τα σιέρκα μου. Εμένα εν με κόφτει που ο κόσμος εσταμάτησε να πιάνει τόνενες καρέκλες, εμένα τούτο μου αρέσκει, τούτο κάμνω. Οι μιτσιοί δυστυχώς δεν ενδιαφέρουνται οι παραπάνω να κάμουν καρέκλες, έσιει λίους που μπορεί να τους αρέσκει, αλλά εν ελάχιστοι».

«Αν σου πει κάποιος “δεν μπορείς” πες του “κοίτα να μαθαίνεις”». Αυτό είναι το μότο που αντικατοπτρίζει πλήρως τη ζωή του κ. Μάρκου. Ενός ανθρώπου που παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματά που είχε να αντιμετωπίσει στη ζωή του, κατάφερε να δημιουργήσει ένα δικό του κόσμο, όπως τον ονειρευόταν από παιδί. Δίπλα του, οι φίλοι και οι συγγενείς του, που τον στηρίζουν σε κάθε του βήμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι όγκοι στο σώμα της… Ζει καθημερινά με πόνους»
• Ένα λεωφορείο φορτωμένο αναμνήσεις μισού αιώνα-«Ήταν στάση, έπαιζαν στοιχήματα…»
• «Η Μαρία-Φωτεινή είναι η ζωή μας… Αγαπάμε αυτή, αγαπάμε και την επιληψία της»