Οι μεγάλοι ηγέτες, οι πολιτικοί αστέρες και η σύγχρονη πραγματικότητα

Όταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο Σπύρος Κυπριανού κανείς δεν είχε κινητό τηλέφωνο. Πόσο μάλλον smartphone. Και κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως κάποτε μεγάλο μέρος της πολιτικής επικοινωνίας θα καταναλωνόταν από μια μικρή οθόνη που χωρά στην παλάμη ενός χεριού. Η εποχή άλλαξε, η πολιτική άλλαξε. Μα πάνω από όλα άλλαξαν οι ψηφοφόροι.

Ο Μακάριος. Ο Σπύρος. Ο Γλαύκος. Ο Τάσσος. Οι Προέδροι με τα μικρά ονόματα και τα μεγάλα εκτοπίσματα δεν ζουν πια. Και δεν ζει πια ούτε η προσωπολατρία που ευδοκιμούσε στο πολιτικό σύστημα στο οποίο λειτουργούσαν.  

Δεν είμαστε πια στην εποχή των μεγάλων ηγετών. Δεν είμαστε καν στην εποχή των μεγάλων κομμάτων, με την παλιά, την παραδοσιακή τους έννοια. Ο στόχος, πλέον, είναι ο περιορισμός των απωλειών, η μάχη είναι με την αποχή και την ψήφο διαμαρτυρίας και οι διαρροές αναμενόμενες. Η πολιτική στην Κύπρο βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη, ενώ αναζητούν συνεργασίες και λύσεις ενόψει των Προεδρικών Εκλογών.

Είναι δεδομένο πως οι συσπειρώσεις του παρελθόντος δύσκολα μπορεί να επιτευχθούν, ιδιαίτερα σε Προεδρικές Εκλογές. Στην όποια συμμαχία θα υπάρξουν απώλειες, ασχέτως ποιες δυνάμεις θα τις συναποτελούν και ποιο πρόσωπο θα επιλέξουν ως υποψήφιο. Όλοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν από αντάρτες μέχρι αδιάφορους και όλες τις αποχρώσεις μεταξύ.

Είναι αναπόφευκτο γεγονός της σύγχρονης πολιτικής πως πια δεν διατάζεις τους ψηφοφόρους και εκτελούν. Προτείνεις και ελπίζεις να πείσεις όσο το δυνατόν περισσότερους. Οι εκλογικές βάσεις δεν πειθαρχούν πλέον με τον ίδιο τρόπο. Δεν πάει το χέρι μόνο του, υπάρχει αμφισβήτηση. Ακόμη και το δέλεαρ της εξουσίας «των δικών μας» δεν μπορεί να λειτουργήσει πλέον σε όλα τα εκλογικά στρώματα.

Οι προτάσεις, σε επίπεδο υποψηφίων, δεν εμπνέουν με τον τρόπο που γινόταν παλιά. Η προσωποπαγής προσέγγιση της πολιτικής έχει παρέλθει. Δεν υπάρχουν πια φυσικοί ηγέτες (σ.σ. σε αυτούς προστίθενται και πρόσωπα που δεν έφτασαν στο ανώτατο αξίωμα, όπως ο Βάσος Λυσσαρίδης, αλλά είχαν ακριβώς αυτή την δυνατότητα επιρροής), υπάρχουν κυρίως πολιτικοί managers. Καλοί και κακοί, όπως η σύγχρονη κομματική ιστορία καταδεικνύει, αλλά  όχι πηγές έμπνευσης για τους ψηφοφόρους.

Οι πολιτικές δυνάμεις, που έμαθαν αλλιώς, πρέπει να προσαρμοστούν στην νέα κατάσταση πραγμάτων. Αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που η εξεύρεση των καταλληλότερων υποψηφίων για τις Προεδρικές Εκλογές είναι τόσο δύσκολη. Οι επιλογές δεν είναι πλέον προφανείς. Στην απουσία φυσικών ηγετών, πρέπει να επιλέξουν ό,τι καλύτερο υπάρχει από μία δεξαμενή ενδιαφερομένων που ποτέ δεν θα μυθοποιηθούν όσο ικανοί κι αν είναι. Που θα κριθούν με καινούριους πολιτικούς φακούς, που θα βρεθούν απέναντι σε αντίβαρα διαφορετικών διεθνών προτύπων, που θα πρέπει να κάνουν προεκλογικό αγώνα κι όχι προεκλογική εκστρατεία για να εκλεγούν.

Πέραν της αλλαγής δεδομένων και εκλογικής συμπεριφοράς, η μεγαλύτερη πρόκληση απέναντι σε υποψηφίους και κόμματα είναι η απάθεια. Απάθεια που δύσκολα μπορούν να διαπεράσουν χωρίς να εμπνέουν και να καθοδηγούν. Απάθεια που μεγαλώνει μαζί με τις νέες γενιές, ως μια μορφή πολιτικής ενηλικίωσης των ψηφοφόρων, που σταμάτησαν να βλέπουν στην πολιτική αστέρες αλλά εντοπίζουν συνεχώς μαύρες τρύπες.

Σε αυτές τις προεκλογικές διεργασίες αναζητείται ηγέτης, σε μια εποχή που δεν γεννιούνται πια…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η εποχή που… δεν πάει το χέρι μόνο του και οι ανυπάκουες κομματικές βάσεις