«Ζητήσαμε για την κόρη μου με αυτισμό στήριξη και το κράτος μας έδωσε 56 ευρώ…»

Πληθώρα προβλημάτων αναδείχθηκαν για ακόμη μια φορά γύρω από το ζήτημα της αντιμετώπισης που τυγχάνουν τα άτομα με αυτισμό, ενώπιον της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών, με το μπαλάκι ευθυνών να πηγαινοέρχεται. Αρμόδιοι φορείς αλλά και γονείς παιδιών με αυτισμό, υπέδειξαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και ταλανίζουν ταυτόχρονα τα παιδιά με αυτισμό στην εκπαίδευση, στη λήψη επιδομάτων, στον συντονισμό υπηρεσιών αλλά και στην έλλειψη των δομών που υπάρχουν για τα ενήλικα άτομα. 

Τα συγκεκριμένα προβλήματα, δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνουν στην επιφάνεια, καθώς συχνά-πυκνά ακούγονται διάφορα παράπονα από τους εμπλεκόμενους, αλλά δυστυχώς, δεν ιδρώνει τ' αυτί κανενός. Όσα «θα» ακούγονται από τους αρμόδιους φορείς μέχρι σήμερα, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την προσπάθεια των γονέων των παιδιών με αυτισμό. Ηχηρό παράδειγμα, ο πατέρας της 13χρονης Θέας, Στάυρος Βρόντης, ο οποίος μιλώντας στον REPORTER, ανέδειξε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αυτισμό, αλλά και την αντιμετώπιση που έχουν από το ίδιο το κράτος και την κοινωνία. 

«Όταν πήγαμε εμείς με την Θέα, που είναι ένα πολύ σοβαρό περιστατικό αυτισμού, να ζητήσουμε τη στήριξη του κράτους, η πρώτη έγκριση που μας έδωσαν ήταν 56 ευρώ. Μετά από πλειάδα ενστάσεων και μια δαιδαλώδη διαδικασία που θέλεις και την ψυχική δύναμη να το κάνεις, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα μαζί τους, σε κάποια φάση ίσως τα καταφέρεις. Υπάρχει ένα επίδομα 1.000 ευρώ, αλλά και με αυτό το ποσό δεν μπορείς να έχεις ένα εξειδικευμένο φροντιστή που να δέχεται να τον δαγκώνει η Θέα όταν την πιάννει η κρίση της και να μένει, για παράδειγμα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιληφθούμε γενικά τα προβλήματα που υπάρχουν, αν δεν κάνουμε τη σύγκριση. Οπόταν για τα θέματα φροντίδας, χρειάζεται πρώιμη παρέμβαση, χρειάζεται τα επιδόματα να είναι ρεαλιστικά σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες και στα θέματα εκπαίδευσης να υπάρχει εξειδίκευση και να μην υπάρχει ολιστική αντιμετώπιση από το Υπουργείο».

Όπως εξήγησε ο αντιπρόεδρος του συνδέσμου συγγενών και φίλων ατόμων με αυτισμό «Μαζί», ο αυτισμός χρειάζεται εξειδικευμένη αντιμετώπιση και το κύριο πρόβλημα που τίθεται, όσο αφορά την αντιμετώπισή του στην Κύπρο, είναι ότι αντιμετωπίζεται γενικά κατά διάκριση. «Το αρμόδιο τμήμα για διαχείριση των ατόμων με αναπηρία, είναι το τμήμα κοινωνικής ενσωμάτωσης ατόμων με αναπηρία. Έχουν τα διάφορα πακέτα παροχών διαθέσιμα στην ιστοσελίδα τους, αλλά, δεν θα παρατηρήσετε εξειδικευμένα πακέτα παροχών για τον αυτισμό, παρά μόνο θα δείτε για τους κινητικά ανάπηρους και για τα άτομα που έχουν τύφλωση. Γενικά σαν κοινωνία έχουμε συνδεδεμένη την αναπηρία, με αυτές τις δυο αναπηρίες, διότι έτσι είναι η παιδεία μας. Δηλαδή, ανάπηρο αναγνωρίζουμε συνήθως την τυφλό ή τον κινητικά ανάπηρο. Βάσει τούτου, υπάρχει και αυτή η αντιμετώπιση, που τελικά καταντά να είναι προβληματική για πολλούς λόγους».

Κατά τη διάρκεια της αξιολόγησης των ατόμων με αναπηρία, όπως αναφέρθηκε και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υπάρχουν πέντε διαφορετικές αναπηρίες, κατηγοροποιημένες σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα, δηλαδή κάθε αναπηρία έχει τέσσερα επίπεδα. «Έτσι λαμβάνει αξιολόγηση ο κινητικά ανάπηρος και λαμβάνει την ίδια αξιολόγηση και το άτομο με αυτισμό. Η στήριξη που θα λάβει ο κινητικά ανάπηρος είναι διαφορετική και καλύτερη όμως. Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να λαμβάνουν οι άλλες κατηγορίες επίδομα, απλά θέλουμε ακριβώς να μην υπάρχει διάκριση».

Τα άτομα με αυτισμό, σύμφωνα με τον κ. Βρόντη, έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες, επειδή είναι μια νευροψυχωτική διαταραχή και «αν δεν έχεις εξειδικευμένο εκπαιδευτικό να τα αντιμετωπίσει, τότε το παιχνίδι χάνεται. Ο αυτισμός δεν αντιμετωπίζεται δυστυχώς ως ένα εξειδικευμένο πρόβλημα, για να δίνουμε την απαραίτητη αντιμετώπιση που πρέπει. Εμείς οι γονείς η συνήθης αντιμετώπιση που ακούμε από πάρα πολλή κόσμο, είναι ότι αποτελεί ευλογία το γεγονός ότι έχουμε μωρό με αυτισμό. Το ερώτημα που τίθεται, είναι την ευλογία τη δική μας, θα την ήθελε άλλος; Δεν είναι ευλογία, όπως αρέσκεται να λέγεται. Είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό το οποίο θέλει συγκεκριμένη αντιμετώπιση».

Από την πλευρά του ο Παναγιώτης Σαββίδης, πατέρας δυο παιδιών με αυτισμό, του Άρη 14 χρονών και Ανδρεά 18 χρονών, σημειώνει στον REPORTER ότι «υπάρχει μια τρομερή έλλειψη συντονισμού και έλλειψη στρατηγικής για το τι θέλουμε να κάνουμε στην Κυπριακή Δημοκρατία για τον αυτισμό. Όλα βρίσκονται στις πρωτοβουλίες των γονέων, στα παράπονα και στα αιτήματά τους. Υπάρχει μια ανικανότητα των λειτουργών των διάφορων υπουργείων, να μπορέσουν να συγκροτήσουν μια στρατηγική για το τι θα κάνουμε. Δεν είναι ανάγκη να λύσουμε τα προβλήματα σε ένα χρόνο, αλλά μπορείς να βάλεις ένα ορίζοντα με συγκεκριμένα χρονικό περιθώριο».

Φανερά προβληματισμένος ο κ. Σαββίδης, σημείωσε ότι «έχει δεκαέξι χρόνια που τα λέω και παρόλο που συμφωνούν, δεν γίνεται τίποτα. Αυτό το γεγονός, έχει ξεκάθαρα να κάνει με το ποιες θεωρούν ότι είναι οι προτεραιότητές τους. Αν το θεωρούσαν προτεραιότητα θα γινόταν. Το να προσφέρεις λύπηση και αγάπη δεν σημαίνει τίποτα. Είναι λες και βρίζεις τον άλλο. Ακούσαμε πολλές φορές να λένε ότι εμείς αγαπούμε αυτά τα μωρά. Δυστυχώς, έρχεται συνήθως, από τις ιεραρχείες του κάθε υπουργείου. Δεν βάζουν κονδύλια στον προϋπολογισμό γι’ αυτή τη μερίδα ατόμων. Δίνουν κάτι ψίχουλα και θεωρούν ότι κάνουν τη δουλειά τους».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ψήλωσαν οι τόνοι στην Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα επιδόματα-Έντονη η Ειρήνη