«Είμαστε όλοι ένας αριθμός για την καρ-κοινωνία… Αηδίασα και κουράστηκα αφάνταστα»

«Σκεφτείτε "Ταγκό με τον καρ-κείνο" (όπου ταγκό αυτόματα σκεφτόμαστε δύο).  Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Δεν χορεύω μόνο με τις ασθένειες αλλά και με εκείνο το κράτος της καρ-κοινωνίας, με εκείνους γενικά που προσπαθούν να μου κόψουν το νήμα της ζωής δίχως καμία αμφιβολία. Άρα τότε ένα επίδομα λιγότερο. Ένα ΑΜΕΑ λιγότερο. Είμαστε όλοι μας ένας αριθμός για την καρ-κοινωνία».

Αυτά είναι τα λόγια που χρησιμοποίησε η Μαρία-Νεφέλη Ναθαναήλ για να περιγράψει το βιβλίο της. Ένα βιβλίο, στο οποίο περιγράφει την ιστορία της με τον καρκίνο, τη διάγνωση και τον αγώνα που έδωσε, για να νικήσει την ασθένεια. Ένα βιβλίο, το οποίο αφιερώνει στον άνθρωπο που την βοήθησε να νικήσει την ασθένεια, που στάθηκε δίπλα της και πλήρωνε τα ιατρικά και φαρμακευτικά έξοδα και την επιβίωσή της. 

Έξι χρόνια μετά από την ημέρα που κυκλοφόρησε η πρώτη έκδοση του βιβλίου της, επανέρχεται έτοιμη για να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν τον άνθρωπο, που στάθηκε αρωγός στο πλευρό της και σε συνέντευξή της στον REPORTER, η Μαρία-Νεφέλη Ναθαναήλ εξηγεί πώς πήρε την απόφαση να επανέλθει, τη σημασία πίσω από τον τίτλο του βιβλίου της, αλλά και για το δεύτερο άτομο που βρίσκεται στη ζωή της και της δίνει δύναμη. 

Διαβάστε αυτούσια η συνέντευξή της στον REPORTER:  

1). Τι ήταν αυτό που σε έκανε να γράψεις τη δεύτερη ανανεωμένη έκδοση του βιβλίου σου ;

Θεώρησα σωστό μετά από τόσες φουρτούνες που μεσολάβησαν, πως έπρεπε και για μένα αλλά και για τους αναγνώστες μου να επανέλθω, και πάνω από όλα να έγραφα ένα τεράστιο ευχαριστώ μέσα στο βιβλίο, στον άνθρωπο (που κρατάω ανωνυμία πάντα, επειδή το επιθυμεί και το σέβομαι απόλυτα), ο οποίος πλήρωνε τόσα χρόνια τα ιατρικά, φαρμακευτικά έξοδα και τα της επιβίωσης μου. Δίχως Αυτόν τον Άνθρωπο δεν θα σου απαντούσα τώρα καμία ερώτηση εδώ. Πλέον δεν είναι εφικτό να το κάνει τόσο εύκολα όπως πριν και όχι γιατί δεν θέλει, αλλά επειδή έσφιξαν για όλους οι καταστάσεις με τις κυβερνήσεις δυστυχώς. Σκεφτείτε δηλαδή να υπάρχει άνθρωπος να μπορεί και να θέλει να βοηθάει έναν συνάνθρωπο του που πονάει φρικτά και που απλά «επιβιώνει» (που δεν το ονομάζεις καν επιβίωση, αλλά δόξα τω Θεώ), και οι όποιες κυβερνήσεις είτε Κύπρου είτε εξωτερικού να το κάνουν αυτό ανέφικτο.  Και φανταστείτε πως από αυτό εξαρτάται αν θα συνεχίσω να ζω ακόμα.  Θέλω να ελπίζω πως θα βρεθεί άνθρωπος Κύπριος που είναι Foundation όπου θα μπορεί να καλύπτει όλες τις ανάγκες μου όποιες και να είναι αυτές.

2). Γιατί επιλέγεις αυτόν τον τίτλο ;

Διότι είναι ένας τίτλος που λέει τα πάντα. Δεν μιλάει μόνο για τον καρκίνο. Ούτε για την αυτοάνοση μου τη Neurobehcet’s disease, ούτε για τις επιληψίες, ούτε καν για τους φρικτούς πόνους απλά…. Έπειτα ο τίτλος, απευθύνεται και για την καρ-κοινωνία που νοσεί. Σκεφτείτε «ΤΑΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡ-ΚΕΙΝΟ» (όπου ταγκό αυτόματα σκεφτόμαστε δύο).  Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Δεν χορεύω μόνο με τις ασθένειες αλλά και με εκείνο το κράτος της καρ-κοινωνίας, με εκείνους γενικά που προσπαθούν να μου κόψουν το νήμα της ζωής δίχως καμία αμφιβολία. Άρα τότε ένα επίδομα λιγότερο. Ένα ΑΜΕΑ λιγότερο. Είμαστε όλοι μας ένας αριθμός για την καρ-κοινωνία. Έπειτα είναι και η καρ-κοινωνία του κόσμου γενικά. Οι προκλήσεις από τον κόσμο, η εναντίωση, οι ερωτήσεις τύπου «μα γιατί ακόμα να ζεις και πως να είναι δυνατόν αυτό;» (Και όμως είναι επειδή έχω κάτι που εσύ δεν το πίστεψες ποτέ σου. Έχω πίστη ακλόνητη στον Θεό, και μια οικογένεια ακλόνητοι βράχοι).  Αυτό δεν σημαίνει πως κάποια στιγμή δεν θα χάσω την ζωή μου. Αλλά για να ζω ακόμα σημαίνει υπάρχει σκοπός. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως μακάρι να πάλευα μόνο με τον καρκίνο και τις πολύ σπάνιες ασθένειες μου.

3). Γιατί επέστρεψες μετά από 6 χρόνια ;

Μετά από έξι χρόνια που έχασα τη ζωή μου, τόσες πολλές φορές, από κώμα σε κώμα, από εντατικές σε εντατικές Κύπρου και εξωτερικού, αγωνίες μιας οικογένειας ακλόνητης δίπλα μου, πόλεμος με τα νοσοκομεία /γιατρούς/ διεκδικήσεις των αυτονόητων (όπου τα αυτονόητα πλέον όπως όλοι γνωρίζουμε δεν αγγίζουν καν τα ζητούμενα) το πως και γιατί, μα πώς ακόμα ζεις (από τους ίδιους τους γιατρούς που έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν κάποιοι, και κάποιοι άλλοι εντελώς το αντίθετο, δηλαδή “medical malpractice” όπου δυστυχώς συνεχίζουν να το κάνουν), διασωληνώσεις επί διασωληνώσεων, και έτσι αν ακόμα κρατάει αυτό το μυαλό σχετικά «ατόφιο», έπρεπε και επιβαλλόταν για εμένα, εφόσον ζω από θαύμα χάρη σε αυτόν που μου δίνει τη δύναμη, τον Θεό, να επιστρέψω με όσο ταλαίπωρο πονεμένο σώμα, μυαλό κι αν έχω. 

4). Η κατάσταση της υγείας σου μετά από έξι χρόνια ;

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω πλέον. Θα χρησιμοποιήσω δυο λόγια από το βιβλίο μου. Σ’ αυτό το ταγκό γίνεται ένας ομαδικός χορός στον οποίο χορεύουν μαζί μας η Neuro-Bechet’s Disease, οι κρίσεις επιληψίας, η Crohn’s Disease, η Thrombophilia, το Ependymoma-Adenoma στο κεφάλι, οι όγκοι στην κοιλιά και πύελο (και άλλα πολλά που δεν μπορούν να ειπωθούν μέσα σε λίγες γραμμές).  Το σίγουρο είναι ότι αηδίασα και κουράστηκα αφάνταστα αλλά πρέπει να συνεχίσω για τον άνθρωπό μου που έχω στην αγκαλιά της ψυχής μου, και για όσους αγαπώ. Διότι τα όνειρα μου είναι αρκετά μεγάλα για αυτόν εδώ τον κόσμο που δεν χωράνε με τίποτα, αλλά προσπαθούμε  όσο γίνεται να τα χωρέσουμε μόνο και μόνο για τον σκοπό που έχω για να βοηθήσω κόσμο και το αντίθετο φυσικά. Διότι βοηθώντας έρχεται το ρητό που λέει : «Το ένα χέρι νίβει το άλλο».  Και, όσο κρατήσει, κράτησε. 

5). Από όσο έχω διαβάσει στο βιβλίο σου και μέσα από διάφορες δημοσιεύεις, πλέον έχεις τον άνθρωπο σου και πορεύεστε μαζί σε όλα.  Πες μας λίγα λόγια αν θες.

Ναι καλά έχεις διαβάσει. Ένας ακόμα λόγος επιστροφής μου μετά από τόσα χρόνια ήταν και η αναφορά μου στον σύζυγο μου. Τον Γιώργο μου. Ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη έκδοση, ήταν και αυτός μαζί μας ακλόνητος φρουρός δίπλα μου και το σημαντικότερο όχι απλά δίπλα μου αλλά και σε όλη την οικογένεια.  Και ναι, πορευόμαστε σε όλα μαζί και πάντα μαζί για πάντα. Είναι και αυτός ασθενής. Άρα πλέον είμαστε δυο οι αγωνιστές της ζωής. Εύκολο δεν το λες με δυο ισχνά επιδόματα αλλά η αγάπη και η πίστη μας και αυτό το «μαζί» όλα τα μπορεί.

Τελειώνοντας ξέρω πως περιμένεις να σου πω ποιο είναι το μήνυμα που θέλω να δώσω προς τον κόσμο.  Το μήνυμα λοιπόν που θέλω να δώσω προς όλους (ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό σαν υπενθύμιση διότι είμαι και εγώ άνθρωπος που λυγίζω), βρίσκεται μέσα από τις αμέτρητες σελίδες των μονοπατιών της ψυχής μου μέσα στο βιβλίο.  Σας προσκαλώ λοιπόν να  βρείτε εκεί τα μηνύματα και ότι χρειαστείτε είμαι εδώ (όσο θα είμαι εδώ) να τα συζητάμε μαζί..”because every life matters.”.