Ένα Υφαντουργείο που πάγωσε τον χρόνο στη Φανερωμένη-«Όλα έχουν μια ιστορία…»

Αποτελεί σημείο αναφοράς εδώ και πολλά χρόνια στην Παλιά Λευκωσία. Η χαρακτηριστική του γυάλινη τζαμαρία με την ξύλινη πόρτα, παραπέμπει ότι εκεί βρίσκεται ένα παλιό αρχοντικό. Ένα αρχοντικό, με βελούδινους καναπέδες, σκαλιστές καρέκλες αλλά και χιλιάδες βιβλία που βρίσκονται τοποθετημένα σε ξύλινα ράφια, για δεκάδες χρόνια. Το Υφαντουργείο, είναι ο χώρος ο οποίος μεγάλωσαν γενεές και γενεές, διαβάζοντας, συζητώντας αλλά και με διάφορες δραστηριότητες που απασχολείτο στο μοναδικό και ιστορικό στέκι της Παλιάς Λευκωσίας. 

Μιλώντας στον REPORTER η ιδιοκτήτρια του Υφαντουργείου, Εύη Παύλου, αναφέρει την ιστορία που κρύβεται πίσω από τη χαρακτηριστική τζαμαρία. «Το 2002 αυτός ο χώρος ήταν εντελώς άδειος και ήρθε ο τατάς μου ο Λεόντιος τον οποίο φωνάζουμε φιλόσοφο στην οικογένεια, να πάρει αυτό τον χώρο και να τον κάνει σαν πολιτιστικό ίδρυμα. Στην αρχή το πρώτο πράγμα που έβαλε, ήταν το projector και κάθε νύχτα πρόβαλλε παλιές ταινίες ξένες. Δεν υπήρχε είσοδος και είχε μερικά κρασάκια και μπύρες και όποιος ήθελε άφηνε εισφορές. Σιγά-σιγά μαθεύτηκε ο χώρος εδώ, παραπάνω με ξένο κόσμο και τουρίστες και ο τατάς μου έβγαζε το πρόγραμμα, αναλόγως με τις ταινίες που θα έδειχνε την εβδομάδα. Έτσι άρχισε και κτιζόταν αυτός ο χώρος σιγά-σιγά».

Η ονομασία του Υφαντουργείου, δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς στο παρελθόν, πωλούνταν υφάσματα στο συγκεκριμένο σημείο. «Ο τατάς μου αποφάσισε να το ονομάσει Υφαντουργείο, διότι έμαθε από τους γείτονες ότι η ιστορία αυτού του κτιρίου, πάντα είχε να κάνει με υφάσματα. Όποιος έπαιρνε αυτό τον χώρο, πωλούσε υφάσματα στο παρελθόν και έτσι αποφάσισε να το ονομάσει υφαντουργείο. Τα βιβλία επίσης, ήταν αγάπη του τατά μου και τα μισά που βρίσκονται στον χώρο, είναι δικά του. Τα υπόλοιπα αποκτήθηκαν κατά την πάροδο των χρόνων, από κόσμο που ερχόταν εδώ και τα δώριζε και ακόμη δωρίζει».

Όσο περνούσαν τα χρόνια στο ιστορικό στέκι της Φανερωμένης, τα παιδιά του σχολείου που βρισκόταν εκεί, σχόλαναν και κατευθύνονταν εκεί για διάφορες δραστηριότητες. «Κάναμε μαθήματα σκάκι, κιθάρας, τέχνης, μπάσκετ, χορό και διάφορες δραστηριότητες. Αυτά τα μωρά που ήταν στο σχολείο της Φανερωμένης, ήταν παιδιά μεταναστών, οι οποίοι εργάζονταν πολλές ώρες. Και ο λόγος που δημιουργήσαμε αυτό το πρόγραμμα, ήταν ακριβώς για να κρατούμε τα παιδιά περιορισμένα και να μην είναι στους δρόμους και επίσης να νιώθουν ότι έχουν κάποιο δίπλα τους».

Στη συνέχεια το Υφαντουργείου, έγινε ως καφέ και σαν μπαρ και ήταν μια περίοδος που ο Κύπριος, σύμφωνα με την κα. Παύλου, «γινόταν πιο κουλτουλιάρικος. Ήταν από τα λίγα στέκια που ήταν ανοιχτά στην παλιά Λευκωσία. Ήταν ένα περιβάλλον τρομερό. Έμπαινες μέσα στο Υφαντουργείο και μπορεί στη μια άκρη να καθόταν μια παρέα με κιθάρα, να κάθονταν αλλού μαθήτριες και να διάβαζαν, ενώ πάρα δίπλα έπαιζαν τάβλι… Ήταν ένας μικρός κόσμος…». 

Αφού επέστρεψε Κύπρο το 2013 η κα. Παυλού από την Αμερική, τότε ανέλαβε και επίσημα τα ηνία του Υφαντουργείου, από τον τατά της. «Το συνέχισα για λίγα χρόνια σαν καφέ-μπαρ, αλλά πρόσεχα ότι οι πλείστοι που έρχονταν εδώ ήταν για να διαβάσουν. Έτσι σιγά-σιγά το κάναμε σαν λέσχη φίλων βιβλίου της παλιάς Λευκωσίας το 2016. Μετά κατά την περίοδο του κορωνοϊού και επειδή περνούσαμε αρκετό χρόνο σπίτι, έπεσα πάνω στο concept που ονομάζεται coworking. Τα coworking spaces, είναι χώροι σαν το Υφαντουργείο, που είναι κάτι μεταξύ του γραφείου σου, του σπιτιού σου και του café. Παίρνεις όλα τα όμορφα στοιχεία από αυτά τα τρία και δημιουργείς ένα χώρο. Είναι ένας χώρος που μπορείς να έρθεις να δουλέψεις και δεν είναι τόσο busy και θορυβώδης, όπως τα café, ένας χώρος άνετος που είναι σαν το σπίτι σου, αλλά έχεις και τις ανέσεις σου. Και το πιο σημαντικό είναι ότι μπορείς να γνωρίσεις κόσμο».

Σήμερα, το Υφαντουργείο δουλεύει ως ένα coworking space. Δηλαδή, ένας χώρος που κάνει workshops και σεμινάρια, ενώ κάποιος μπορεί να κλείσει όλο τον χώρο για σεμινάριο, έχοντας στη διάθεσή του διάφορα εδέσματα και ποτά. «Ο κόσμος που έρχεται στο Υφαντουργείο, είναι συνήθως περισσότεροι ξένοι ή μαθητές που κάνουν Erasmus. Έρχεται πάρα πολύ ενδιαφέρον κόσμος, κόσμος που ταξίδεψε σε διάφορες χώρες και εδώ ακούς διάφορες ιστορίες. Κάθε μέρα που μιλώ με ανθρώπους, καταλαβαίνω πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος. Δεν είναι μόνο αυτά που ξέρουμε στην Κύπρο. Κάθε μέρα έρχεται τέτοιος κόσμος».

Η ιστορία που χαράκτηκε στη μνήμη της Εύης Παύλου...

Μια απρόσμενη επίσκεψη δέχθηκε πριν από μερικά χρόνια η κα. Παύλου στο Υφαντουργείο και ήταν κάτι που θυμάται μέχρι σήμερα και χαμογελάει...

«Μια μέρα μπήκε μέσα στο Υφαντουργείο μια 70χρονη γιαγούλλα περίπου, από την Αγγλία. Την καλωσόρισα και αφού μιλήσαμε για λίγο, μου είπε ότι αυτός ο χώρος ήταν του πατέρα της του Mr. Clark. Εγώ είχα ακούσει για τον συγκεκριμένο κύριο, ότι ο άνθρωπος ήταν εδώ περίπου τη δεκαετία του 50’. Έπαθα σοκ όταν ήρθε η συγκεκριμένη κυρία εδώ και μου είπε πώς ήταν παλιά αυτός ο χώρος. Καθίσαμε ώρες στον καναπέ και μου είπε ότι ο πατέρας της είχε εδώ τον χώρο για πολλά χρόνια και ότι η ίδια σχόλανε από το σχολείο και ερχόταν εδώ και έβλεπε τον κόσμο που ερχόταν και αγόραζε υφάσματα και κλωστές. Ήταν τρεις κόρες και έπαιζαν μαζί. Είχαν μου πει και οι γείτονες που βρίσκονται εδώ για χρόνια, ότι θυμούνται ότι είχε κάποιο εδώ Mr. Clark πολύ παλιά, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ερχόταν η κόρη του εδώ πριν τρία χρόνια εδώ για να θυμηθεί τα παιδικά της χρόνια».

Στο Υφαντουργείο, συνεχίζει η κα. Παύλου να λέει, «κατάλαβα ότι αρέσει του κόσμου αυτό το ήσυχο περιβάλλον. Σε δέκα χρόνια φαντάζομαι το Υφαντουργείο, όπως ακριβώς είναι και σήμερα. Ήδη πέρασαν οκτώ χρόνια που είμαι εδώ. Δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται να αλλάξει η ιδέα του Υφαντουργείου. Δηλαδή, αν περνούσες την πόρτα πριν δεκαπέντε χρόνια που ήταν ο τατάς μου, πάλι θα σου έβγαζε το ίδιο συναίσθημα, που σου βγάζει σήμερα. Είναι το πάτωμα, τα βιβλία, ο ήλιος που μπαίνει από τις τζαμαρίες του πρωί… Όλα…». 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον την ίδια ώρα, προκαλούν τα όσα αντικείμενα βρίσκονται στον χώρο. Όπως μας ανέφερε η κα. Παύλου, «δεν θα βρεις τίποτα αγορασμένο από εταιρεία εδώ μέσα. Έχω καθρέφτη της γιαγιάς μου, είχα και το ντουλάπι της ακόμη και ένα κρεμαστάρι. Όλα έχουν μια ιστορία. Μερικά γραφεία ήταν του παπά μου, του τατά μου για παράδειγμα. Πιάσαμε πράγματα που έχουν ιστορία. Δεν θέλω καινούργια πράγματα, θέλω πράγματα που βγάζουν μια ενέργεια. Και το ίδιο ισχύει και με τα βιβλία. Γι’ αυτό πολλής κόσμος που θα έρθει εδώ νιώθει όμορφα, γιατί είναι περιτριγυρισμένος από χιλιάδες βιβλία...».