«Ένα παιδί μου είπε ‘γιατρέ δεν έχω ελπίδα;’ Θα πολεμήσουμε είπα, αλλά χάσαμε…»

«Δεν θα ξεχάσω ένα παιδάκι στην ηλικία των δεκαπέντε, τη δεκαετία του 90’... Ήταν ένας πανέξυπνος θυμάμαι και σε κάποια στιγμή μου είπε ‘δηλαδή τώρα γιατρέ είμαι εξοφλημένος, δεν έχω καμία ελπίδα;’. Φυσικά εγώ, του είπα θα το πολεμήσουμε και θα δοκιμάσουμε κάθε θεραπεία που υπάρχει. Κάναμε τα πάντα, αλλά δυστυχώς στο τέλος η λευχαιμία μας νίκησε… Τέτοια πράγματα δεν μας αφήνουν αμέτοχους εμάς τους γιατρούς. Ιστορίες πόνου υπάρχουν δυστυχώς πολλές, αλλά ευτυχώς οι ιστορίες παιδιών που έχουν γιατρευτεί είναι πολύ περισσότερες...».

Αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου λόγω ασθένειας, σε παιδιά ηλικίας άνω του πρώτου έτους ζωής τους. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκδηλώνονται κάθε χρόνο 35,000 νέα περιστατικά. Ένα παιδί σε κάθε 300 θα προσβληθεί από καρκίνο ή λευχαιμία. Συνολικά, 6,000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τις εν λόγω παθήσεις. Τουλάχιστον 60% βιώνουν απώτερες επιπλοκές στην ενήλικη ζωή τους και για αυτό χρειάζονται μακροχρόνια παρακολούθηση, φροντίδα και στήριξη. Στην Κύπρο σήμερα, υπάρχουν σχεδόν 500 περιστατικά παιδιών, τα οποία είτε βρίσκονται στο στάδιο της παρακολούθησης, είτε των θεραπειών. Σήμερα, τέσσερα παιδιά κερδίζουν τη μάχη, ένα χάνεται…

Οι παραπάνω, είναι μερικοί αριθμοί, οι οποίοι καταδεικνύουν και το μέγεθος της ασθένειας που ταλανίζει εκατοντάδες παιδιά σε κάθε άκρη της γης. Ο παιδικός καρκίνος, σήμερα, δεν είναι ανίκητος όμως. Ο παιδικός καρκίνος, υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί και με την ευκαιρία σήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας καρκίνου παιδιών και εφήβων, 15 Φεβρουαρίου, ο ιδρυτής της Παιδογκολογικής - Παιδοαιματολογικής Κλινικής στο Μακάριο, δρ. Λοΐζος Λοΐζου, μιλάει στον REPORTER για όσα οφείλουμε να γνωρίζουμε για τον παιδικό καρκίνο, ενώ την ίδια ώρα γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται...

«Ίδρυσα την κλινική Παιδογκολογίας - Παιδοαιματολογίας από το 1989. Αφυπηρέτησα λόγω του Νόμου της Δημόσιας Υπηρεσίας τον προηγούμενο Δεκέμβρη, αλλά είμαι παρών συνεχώς εκεί, δωρεάν και φιλανθρωπικά εξυπηρετώ τους ασθενείς μας. Αρχικά, να πούμε ότι ο παιδικός καρκίνος είναι ένα πολύ σοβαρό γιατρικό, κοινωνικό, οικογενειακό πρόβλημα. Είναι ένας κεραυνός εν αιθρία που κτυπά την οικογένεια. Συνήθως είναι ξαφνικά που συμβαίνει και ο καρκίνος του παιδιού είναι διαφορετικός από τον καρκίνο των ενηλίκων. Οπόταν για τη μητέρα και τον πατέρα, είναι ένα φοβερό κτύπημα. Νιώθουν πόνο, φόβο, λύπη, απελπισία, αβεβαιότητα… Μπαίνουν στον δύσκολο και κάποτε οδυνηρό κόσμο του Νοσοκομείου, με βασανιστικές αλλαγές για τα παιδιά. Άρα είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, που εκτός από τα γιατρικά, δηλαδή διάγνωση και θεραπεία, περιλαμβάνει και τα κοινωνικά προβλήματα, τη ψυχολογική και κοινωνική φροντίδα και για τα παιδιά και για τα αδελφάκια τους αλλά και για τους γονείς».

Πώς προέκυψε η ίδρυση του παιδογκολογικού στο Μακάριο Νοσοκομείο

Ο δρ. Λοΐζου ασχολείτο με τον παιδικό καρκίνο, από τις σπουδές που πραγματοποιούσε στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γαλλία. «Το 1988 θυμάμαι, ήρθα σε επαφή λόγω κάποιων δημοσιευμάτων που είχα δει, ότι υπήρχε ανάγκη στην Κύπρο για ανάπτυξη των υπηρεσιών του καρκίνου. Είχα μιλήσει τότε, με τον Υπουργό Υγείας, κ. Παπαγεωργίου, ο οποίος όντας και γιατρός καρδιολόγος, μου είπε ότι υπήρχε απόλυτη ανάγκη και μόλις είσαι έτοιμος μου ανέφερε έλα στην Κύπρο να δημιουργήσεις τις υπηρεσίες για το παιδί με καρκίνο και λευχαιμία. Του είπα πολύ ευχαρίστως και έτσι τέλος του 1989 έφθασα στην Κύπρο και από το 1990 ανέλαβα στο Μακάριο τη δημιουργία των υποδομών, εκπαίδευση του προσωπικού, λειτουργία του παιδογκολογικού και έτσι σιγά-σιγά αρχίσαμε με διάφορες ενέργειες να ευαισθητοποιούμε τον κόσμο και να ενημερώνουμε τους γονείς».

Σήμερα, είναι το τρίτο παιδογκολογικό που στεγάζεται στο Μακάριο, καθώς όπως ανέφερε ο δρ. Λοΐζου, «αρχίσαμε από το παιδιατρικό τμήμα το 1989, μετά το 1993 επί θητείας του κ. Χριστοφίδη στο Υπουργείο Υγείας και του Προέδρου Γλαύκου Κληρίδη, μας δόθηκε ένας καινούργιος θάλαμος με δεκατέσσερα κρεβάτια και 28 νοσοκόμες. Έγινε τεράστιο έργο εκεί, διότι δημιουργήσαμε σύγχρονες υποδομές, εργαστήρια διάγνωσης λευχαιμίας, εργαστήρια για συλλογή κυττάρων του ομφάλιου λώρου, όπου έγιναν και οι πρώτες συλλογές στην Κύπρο εκεί, μεταξύ 1993-96. Το 1996 πραγματοποιήσαμε την πρώτη μεταμόσχευση μυελού των οστών στο παιδογκολογικό και φτάνουμε στο 2011, όπου εκεί έγινε μια μεγάλη αλλαγή και έχουμε τις υποδομές που έχουμε σήμερα. Υπερσύγχρονες, ένας θάλαμος για εντατική θεραπεία των παιδιών, ένας θάλαμος για ημερήσια φροντίδα και ένα υπερσύγχρονο εργαστήριο για την προετοιμασία των χημειοθεραπειών των παιδιών».

Ταυτόχρονα, ο δρ. Λοΐζου, εγκαθίδρυσε πρόγραμμα ακαδημαϊκής και επιστημονικής έρευνας στο παιδογκολογικό. «Επίσης από το 2015 μερίμνησα για τη διαδοχή μου στο παιδογκολογικό εκπαιδεύοντας, αξιόλογος γιατρούς και παιδιάτρους. Αποχωρώντας τον Δεκέμβριο βάσει του Νόμου, είμαι υπερευτυχισμένος και περήφανος, διότι υπάρχει μια ομάδα που άφησα πίσω μου, η οποία λειτουργεί πάρα πολύ καλά. Στηρίζω την ομάδα αυτή και είμαι στη διάθεση των γονέων αφιλοκερδώς, οποιαδήποτε ώρα για να τους βοηθήσω. Είναι μια αγάπη για μένα να φροντίζω παιδιά με καρκίνο, είναι μια αποστολή ζωής… Διότι, όχι μόνο πρόκειται για μια ευαίσθητη ηλικία, αλλά έχει και πολλές προεκτάσεις γενικότερα για την κοινωνία και για την αντιμετώπιση του καρκίνου στους ενήλικες και για άλλες παθήσεις».

Η ζωή ενός γιατρού στο Μακάριο, δίπλα από παιδιά που υποφέρουν

Αναπόφευκτα, όταν ένας γιατρός αποφασίζει να ασχοληθεί με τον παιδικό καρκίνο, γνωρίζει με το θα έρθει αντιμέτωπος. Ωστόσο, υπάρχουν και αυτές οι στιγμές, που δεν είναι και οι καλύτερες ειδικά όταν ένα παιδάκι χάνει τη μάχη με τη ζωή...

«Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, συνδέεσαι με τις οικογένειες και κάποτε δυστυχώς, το παιδί χάνεται. Για κάθε πέντε παιδιά που έχουμε το ένα θα χαθεί, δυστυχώς… Σήμερα, τέσσερα παιδιά κερδίζουν τη μάχη, ένα χάνεται. Είναι μια πολύ οδυνηρή διαδικασία γιατί κάποια παιδιά μπορεί να μείνουν μαζί σου εκεί ένα χρόνο, δυο χρόνια, τρία χρόνια, δώδεκα χρόνια… Οπόταν συνδέεσαι με το παιδί, το οποίο μεγαλώνει, σε αγαπά, τους αγαπάς, συνεργάζεσαι μαζί του και αναπόφευκτα συμβαίνουν πάρα πολλά πράγματα που σε πληγώνουν. Αλλά το δέχεσαι, διότι λες ότι αποφάσισα να κάνω αυτή την ειδικότητα γιατί με ενδιαφέρει για πολλούς λόγους και θέλω να βοηθήσω. Επηρεάζεται η δική σου ποιότητα ζωής σίγουρα, γιατί κάποτε τα πράγματα πάνε εντελώς άδικα. Γιατί κάποτε γίνονται όλα όσα πρέπει σύμφωνα με το τελευταίο γράμμα της επιστήμης, αλλά δυστυχώς ο καρκίνος νικά ακόμα και εκεί». 

Όταν ρωτήσαμε τον δρ. Λοΐζου ποια ιστορία απ' όλες έχει χαραχτεί στη μνήμη του, ο ίδιος μας είπε ότι, «είναι πολλές, πάρα πολλές οι ιστορίες και η κάθε μια έχει τη δική της ιδιαιτερότητα. Δηλαδή υπάρχουν ιστορίες που είναι εξαιρετικές, με την έννοια του ότι είναι παιδιά που περάσαμε από δυο μήνες μέχρι έξι μήνες μέχρι δέκα χρόνια μαζί, πολεμήσαμε όχι ένα καρκίνο αλλά δυο καρκίνους και τώρα είναι ενήλικες, σαράντα χρονών και ήμαστε στενοί φίλοι. Έχω περίπου 650 τέτοια περιστατικά παγκύπρια, οι οποίοι είναι φίλοι μου, ασθενείς και νικητές του παιδικού καρκίνου. Χαίρομαι να τους βλέπω, να μιλούμε και τους αγαπώ και με αγαπούν πάρα πολύ. Από την άλλη εκείνο που με ανακουφίζει, είναι ότι σχεδόν με όλους τους γονείς παιδιών που έχουν χαθεί, διατηρώ άριστες σχέσεις μέχρι σήμερα…». 

Αυτή τη στιγμή, ανέφερε ο δρ. Λοΐζου, «υπάρχουν 500 περιστατικά παγκύπρια, τα οποία είτε βρίσκονται στο στάδιο της παρακολούθησης, είτε των θεραπειών. Συνεχώς ο αριθμός των εισαγμένων παιδιών μεταβάλλεται. Είναι μια συνεχής ροή παιδιών, παλιών ήδη διαγνωσμένων, ή νέων που έρχονται. Εκείνο που μας δίνει ελπίδα σήμερα, είναι το γεγονός ότι προσπαθούμε με κάθε τρόπο να ήμαστε στην αιχμή του δόρατος της επιστήμης και να προσφέρουμε στα παιδιά μας στην Κύπρο ότι καλύτερο έχει αυτή τη στιγμή η επιστήμη και η ιατρική να προσφέρει».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Ένας επίγειος άγγελος, 9 ετών… «Είναι πάντα χαρούμενος…»
• «Όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι όγκοι στο σώμα της… Ζει καθημερινά με πόνους»
• «Μπορεί να μην μιλά ο Αλέξανδρος, αλλά τα μάτια του λένε τα πάντα…»
• «Έστω ένας ήχος καινούργιος και ένα χαμόγελό του, για εμάς είναι σπουδαίο»
• «Η Μαρία-Φωτεινή είναι η ζωή μας… Αγαπάμε αυτή, αγαπάμε και την επιληψία της»
• Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στα 13, διαγνώστηκε κι αυτός και βγήκε νικητής